Είχαμε δώσει ραντεβού στις επτά το απόγευμα, στον σταθμό της «Ειρήνης». Επειδή ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στον χώρο του ΟΑΚΑ και φοβόμουν μήπως χαθώ, είχα φτάσει μισή ώρα νωρίτερα. Κάτω από το μεταλλικό στέγαστρο της εισόδου, δύο αγόρια έκαναν προπόνηση μποξ, ενώ πιο δίπλα ακουγόταν ο ήχος από τα βέλη που εκτοξεύονταν στο προπονητήριο τοξοβολίας. Παραδίπλα, ήταν δύο άτομα που πήγαιναν με τα πατίνια τους προς το Τείχος των Εθνών με μπαστούνια του χόκεϊ.
Στις επτά, είδα τον Φώτη Θεοδωρίδη να κρατάει ένα ζευγάρι πατίνια και μια αυτοσχέδια, ξύλινη ράμπα. Χαιρετηθήκαμε και προσφέρθηκα να τον βοηθήσω να μεταφέρουμε τη ράμπα μέχρι το σημείο που καθιερωμένα συναντιόταν με τα υπόλοιπα μέλη των City Skaters of Athens – μιας ομάδας που αγαπάει και προωθεί την κουλτούρα του inline skating και του roller skating στους δρόμους και στους ανοιχτούς χώρους της Αθήνας. «Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα πατίνια το 2014, όταν ήμουν 25, μαζί με δύο κολλητούς μου φίλους, χωρίς να μας διδάξει κάποιος και να έχουμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας. Το είδαμε απλώς σαν χόμπι. Φάγαμε τις τούμπες μας, παλέψαμε, σηκωθήκαμε και μετά μάθαμε. Στην πορεία, γνωρίσαμε κι άλλο κόσμο που ασχολείται με το inline και καταλήξαμε να οργανώνουμε βόλτες, προπονήσεις και ό,τι βλέπεις εδώ», διηγείται στο «Κ» για το πώς δημιουργήθηκε η ομάδα.
Το C.R.E.A.M. των Wu-Tang ακούγεται από ένα μικρό ηχειάκι την ώρα που γνωριζόμαστε με τα υπόλοιπα παιδιά. Κάθονται στο πεζούλι, βγάζουν τα παπούτσια τους, για να βάλουν τα πατίνια. Άλλοι βγάζουν από την τσάντα τους inline πατίνια, άλλοι quats, τρίτροχα και freestyle: α) τα inline πατίνια διαθέτουν τέσσερις τροχούς που τοποθετούνται στην ίδια ευθεία − είναι εξαιρετικά στην ταχύτητα και στο υπαίθριο πατινάζ και είναι εύκολα στην εκμάθησή της, παρά την αστάθεια στην ισορροπία· β) τα quads είναι τα πιο παραδοσιακά πατίνια με τους τέσσερις τροχούς, τοποθετημένους όπως στο αυτοκίνητο − προσφέρουν μεγαλύτερη σταθερότητα, αλλά δεν είναι τόσο εύκαμπτα όσο τα inline·
γ) τα τρίτροχα δεν είναι ιδανικά για όσους έρχονται σε πρώτη επαφή με το αντικείμενο, αλλά είναι ταχύτερα και προσφέρουν αυξημένη ικανότητα ελιγμών· και δ) τα freestyle, στα οποία, σύμφωνα με τον Νίκο που ειδικεύεται στο freestyle slalom, «υπάρχει διαφορετικό set-up στις ρόδες: οι δύο ακριανές είναι πιο ψηλά από τις δύο μεσαίες. Αυτό βοηθάει σε ελιγμούς, στο να περνάμε τα κονάκια και να κάνουμε κόλπα». Όσο για τις τιμές, ένα καλό ζευγάρι που θα αντέξει καιρό και δεν θα προκαλέσει τραυματισμούς στα πόδια κυμαίνεται γύρω στα 150 με 180 ευρώ.
Η πρώτη φορά
«Και εσύ θα κάνεις, έτσι;» με ρώτησε η Άντζυ και της απαντάω ένα «φυσικά», που έμοιαζε με «θα δούμε». Μου περιγράφει την πρώτη φορά που έβαλε πατίνια, στο Δημοτικό αρχικά, μέσω μιας φίλης που την παρακίνησε να κάνουν μαζί. Στην εφηβεία της ήρθε ξανά σε επαφή με το inline, αλλά η εμπειρία του Erasmus στην Πορτογαλία ήταν καταλυτική. «Επέλεξα το μάθημα εκμάθησης inline στη γυμναστική ακαδημία και τότε είπα πως αυτό μου αρέσει. Ακόμη δεν είχα αγοράσει πατίνια, αλλά, όταν είδα το άθλημα του ρόλερ ντέρμπι σε πίστες στην Αθήνα, εκεί είπα πως πρέπει να πάρω δικά μου», και μου δείχνει τα quads της. Η Τόνια ασχολήθηκε με τα πατίνια χάρη στην Άντζυ, καθώς είχε μεν ξεκινήσει πριν από τρία χρόνια, αλλά δεν είχε βρει την κατάλληλη παρέα για να συνεχίσει. «Τους είδα όλους μαζί και μου άρεσε. Είναι ωραίο να ανήκεις σε μια ομάδα, σου προσφέρει εικόνες, βοήθεια».
Συνεχίζω να κάνω την ίδια ερώτηση: για τον Κωνσταντίνο όλα ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80. «Πήγαμε με τον πατέρα μου σε μια ταινία που φορούσαν πατίνια και μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε τότε στην Ποδηλατούπολη στην 3ης Σεπτεμβρίου κάτι πατίνια με ρόδες από pvc και μου τα πήρε, αλλά με χτυπούσαν πολύ», θυμάται.
Ο «φόβος» των διαδρομών
Το ΟΑΚΑ και ο χώρος του ΚΠΙΣΝ είναι ασφαλείς χώροι για όσους μαθαίνουν ή προσπαθούν να εξοικειωθούν με κάθε είδος πατινιών, όπως και τα skateparks του Γαλατσίου, της Ηλιούπολης, του Χαλανδρίου και της Λούτσας. Για τον Φώτη όμως η μαγεία του inline βρίσκεται στις διαδρομές που κάνει η ομάδα μέσα στην πόλη. Ο αριθμός συμμετέχοντων στις βόλτες εξαρτάται κυρίως από τις καιρικές συνθήκες, αλλά και τη δυσκολία κάθε διαδρομής. Το σημείο αφετηρίας και τερματισμού βρίσκεται συνήθως σε κάποιο σταθμό του μετρό, ενώ κάποιες φορές κανονίζουν βόλτες ακόμα και εκτός Αθηνών.
«Μια διαδρομή που ξεκινάει από το ΟΑΚΑ, διασχίζει τη Φιλοθέη και το Χαλάνδρι και γυρίζει εδώ πίσω είναι μια εύκολη διαδρομή, γιατί έχει άνετους δρόμους και δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα. Μια δύσκολη είναι το Κηφισιά-Πειραιάς, έχει μήκος 30 χιλιόμετρα και είναι γεμάτη ανηφόρες, κατηφόρες και κεντρικούς». Και οι αντιδράσεις των οδηγών; «Υπάρχουν κορναρίσματα ευχαρίστησης, χαίρονται να μας βλέπουν, αλλά φυσικά υπάρχουν και τα κορναρίσματα τύπου “πού πάτε, ρε, πού νομίζετε ότι βρίσκεστε;”. Κάποιοι δεν έχουν την εξοικείωση ή την παιδεία πώς να συμπεριφέρονται στα ποδήλατα ή στα πατίνια, αλλά προσπαθούμε για τη συμβίωση».
Λίγο αργότερα, γνωρίστηκα με τον Σιχάμπ από την Ιορδανία και τον Μία από το Μπανγκλαντές. Μαζί με την Άντζυ, την Τόνια, τον Νίκο και τον Φώτη και τα υπόλοιπα παιδιά των City Skaters of Athens, όλοι μοιράστηκαν μαζί μου το συναίσθημα της ελευθερίας όταν φορούν τα πατίνια. Κάποιους η περίοδος του lockdown τούς παρακίνησε να ασχοληθούν περισσότερο, ενώ άλλοι, που φορούσαν πατίνια για χρόνια, αυτή ήταν η μόνη απόδραση από την καθημερινότητα και η ευκαιρία για βόλτα με τον κωδικό «6». Ήδη πριν από την πανδημία υπήρχαν σχολές εκμάθησης στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και oμάδες-κοινότητες όπως τα patinia σε Facebook και Instagram που ανεβάζουν ιστορίες με νέες και νέους που ασχολούνται με τα rollers σε όλη την Ελλάδα. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια νέα τάση. Όταν η Τόνια έψαχνε για πατίνια μέσα στην πανδημία, υπήρχε έλλειψη σε νούμερα και σε μάρκες. Μόλις κατάφερε και βρήκε, ένιωσε και εκείνη αυτό που ένιωθαν οι υπόλοιποι. «Μια ελευθερία, σαν να πετάς, νιώθεις τον αέρα στο πρόσωπό σου και αυτό σε αναζωογονεί».
Η προσωπική εμπειρία
Είχε βραδιάσει και η θερμοκρασία έπεσε. Κάποιο από τα παιδιά μού προσέφερε τα πατίνια του. Ο Φώτης μού έδωσε τρεις βασικές συμβουλές: α) λυγίζουμε γόνατα, β) απλώνουμε χέρια και γ) ισιώνουμε πλάτη. Με κρατούσε για ασφάλεια και, μόλις έβλεπε ότι παίρνω θάρρος, με άφηνε. Με κούραζε το να είμαι σε αυτή τη στάση, αλλά, μόλις σήκωνα λίγο τον κορμό, κινδύνευα να γλιστρήσω. Ουσιαστικά, ο Φώτης απλώς μου υπενθύμιζε τις πρώτες συμβουλές και με ενθάρρυνε. Κάποια στιγμή, με άφησε, επειδή του ζήτησα να με βγάλει ένα βίντεο, για να θυμόμαστε τη στιγμή και, μόλις πάτησε το «στοπ» και έκατσα στο πεζούλι, κόντεψα να πέσω. Η ασφάλεια και το υποστηρικτικό κλίμα των παιδιών μού έδωσε αρκετή αυτοπεποίθηση και δεσμεύτηκα να ξαναβρεθούμε, για να δοκιμάσω ξανά και να πάρω μια γεύση από αυτή την «ελευθερία».