Πριν από δύο εβδομάδες, ένα ζευγάρι ερωτευμένο με τον σκύλο του μου έστειλε το πιο περίεργο αίτημα που έχω λάβει ποτέ. Εν ολίγοις, μου ζήτησε να μεσολαβήσω ώστε να επικοινωνήσουν με τον Αρκτούρο, για να προσφέρουν γενετικό υλικό του σκύλου τους, για τον οποίο «έχουν βάσιμες υποψίες» ότι είναι Ελληνικός Ποιμενικός, «ίσως και καθαρόαιμος», όπως ανέφεραν.
Αυτό το άρθρο δεν έχει κανένα σκοπό να χλευάσει τον ενθουσιασμό ανθρώπων που λατρεύουν τα σκυλιά τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινούν ολόκληρη διαδικασία «διαιώνισης του DNA τους» προτού τα στειρώσουν. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να αισθάνονταν τέτοια συγκινητική αφοσίωση στους τετράποδους συντρόφους τους!
Είναι όμως μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε το θέμα της αναπαραγωγής των καθαρόαιμων φυλών, που τόσο πολύ σε απαξία έχουν πέσει τελευταία από τους οπαδούς των υιοθεσιών αδέσποτων (μια πρωτοβουλία απόλυτα ευγενική στον πυρήνα της, την οποία κατάφεραν όμως να σπιλώσουν με τη ζηλωτική εμμονή τους).
Θα σας προειδοποιήσω εδώ ότι αυτή η κουβέντα δεν θα κρατήσει πολύ: Οι καθαρόαιμες φυλές πρέπει να αναπαράγονται μόνο από επαγγελματίες εκτροφείς. Για την ακρίβεια, ούτε καν από οποιονδήποτε επαγγελματία εκτροφέα, αλλά από αυτούς τους ολίγους που έχουν αφιερωθεί ολόψυχα στη μεταγένεση των χαρακτηριστικών μιας ράτσας που έχουν λατρέψει, που γνωρίζουν καλά και για την οποία διαβουλεύονται συνεχώς με συναδέλφους τους, όπου Γης, ώστε να αποφεύγονται όλα τα εκφυλιστικά χαρακτηριστικά που καταστρέφουν μια φυλή. Και όταν λέμε «καταστρέφουν», εννοούμε καθιστούν φιλάσθενη, εύθραυστη και προβληματική – όπως κατέληξαν να κάνουν με το φουκαριάρικο το Μπούλντογκ, επειδή αφουγκράστηκαν τις αισθητικές προτιμήσεις των πελατών τους, που ζητούσαν όλο και πιο ακραία μορφολογικά χαρακτηριστικά, στο σημείο της απόλυτης πανωλεθρίας.
Η δουλειά η δική μας, των φιλόζωων που αγάπησαν μία ή και περισσότερες ράτσες, είναι άλλη. Είναι να απαιτούμε αυτή η ράτσα να διατηρεί τα χαρακτηριστικά που την έκαναν δημοφιλή και να αντιστεκόμαστε στις Σειρήνες που πουλάνε περιττό εξτρεμισμό μέσα από τη χειρότερη μορφή του μάρκετινγκ: εκείνη που προσπαθεί να μας πείσει πως οτιδήποτε νέο είναι πάντα καλύτερο. Spoiler alert: σπανίως είναι.
Προσωπικά, δεν έπαψα να είμαι ποτέ υπέρ της στείρωσης, αν και η υποχρεωτικότητα του νομοσχεδίου μού φάνηκε από την αρχή εξαιρετικά προβληματική, καθώς δεν λαμβάνει υπόψη τις πολλές και διαφορετικές εξαιρέσεις. Πάντα πίστευα ότι η στείρωση λύνει πολύ περισσότερα ζητήματα από όσα δημιουργεί. Και κάθε φορά που έψαχνα για τον επόμενο σκύλο μου, ακολουθούσα την ίδια τακτική. Αναζητούσα τον καλύτερο εκτροφέα. Επιδίωκα να γνωρίσω προσωπικά τον ίδιο και τα σκυλιά του. Και μετά, αγόραζα. Χωρίς ενοχές. Όσοι φίλοι έχουν ακολουθήσει τη συμβουλή μου και έχουν κάνει το ίδιο ζουν ευτυχισμένοι με τα σκυλιά που πάντα ήθελαν. Όλοι οι άλλοι, που αναζήτησαν παρακαμπτηρίους και εκπτώσεις για να γλιτώσουν πέντε ευρώ ή μερικές εβδομάδες αναμονής, όχι και τόσο.
Ας μη γίνει, λοιπόν, ποτέ πατέρας ο σκύλος μου. Το ίδιο μας κάνει (και εμένα, και εκείνου). Μία από τις πιο θαυμαστές ιδιότητες του σκύλου είναι ότι ζει για το τώρα. Κάντε το ίδιο!