Αν πάρει κανείς τοις μετρητοισ μια νέα θεωρία –που βρίσκεται βέβαια υπό επεξεργασία για περισσότερο από επτά χρόνια, αλλά αποκτά όλο και περισσότερους υποστηρικτές– τα κατοικίδια κυνοειδή, από τότε που εξημερώθηκαν και έγιναν σύντροφος του ανθρώπου και τετράποδο μέλος της οικογένειάς του, πάσχουν από το σύνδρομο Γουίλιαμς.
Το Σύνδρομο Γουίλιαμς-Μπόιρεν είναι μια σπάνια γενετική διαταραχή που προκαλεί πολλά αναπτυξιακά προβλήματα, αφορά περίπου έναν στους δέκα χιλιάδες ανθρώπους και, ανάμεσα στις πολύ σοβαρές επιπτώσεις του, επηρεάζει ιδιαίτερα τα επίπεδα της ωκυτοκίνης. Πρόκειται για μια ορμόνη που παράγεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην κοινωνική συμπεριφορά, την αναπαραγωγική περίοδο, την περίοδο μετά τον τοκετό και, καθώς διαχέεται στην κυκλοφορία του αίματος, προκαλεί συναισθήματα γαλήνης, ευεξίας, οικειότητας, εμπιστοσύνης και επιθυμίας για επαφή. Όλα αυτά, δηλαδή, που περιγράφουν έναν άριστα κοινωνικοποιημένο σκύλο, σε μια οικογένεια που τον αγαπά και που της επιστρέφει την αγάπη της! Σύμφωνα με τη θεωρία της ωκυτοκίνης, το ορμονικό προφίλ των σκυλιών έχει σταδιακά μεταβληθεί. Και σήμερα, πολλές χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη επαφή με τον άνθρωπο, τα επίπεδα της παραγόμενης «ορμόνης της αγάπης» είναι τόσο υψηλά, η παραγωγή τους σχετίζεται τόσο στενά με την επαφή με το ανθρώπινο είδος, που τα σκυλιά έχουν εξελιχθεί σε junkies αυτής της ουσίας.
Η ανάγκη τους να απολαμβάνουν διαρκώς την αίσθηση της ωκυτοκίνης να πλημμυρίζει το κυκλοφορικό τους είναι υπεύθυνη για τους στενούς δεσμούς που συνάπτουν μαζί μας. Είναι επίσης υπεύθυνη για το φαινόμενο που όλοι οι φιλόζωοι έχουμε συναντήσει: αδέσποτα σκυλιά επιλέγουν τον «άνθρωπό τους» και του κολλάνε φορτικά μέχρι να τον πείσουν να τα υιοθετήσει.
Εμείς το λέμε αγάπη. Αλλά η επιστήμη θα μπορούσε, χωρίς να υπερβάλλει ιδιαίτερα, να το ονομάσει «το ναρκωτικό τους».
Και κάτι ακόμα. Σύμφωνα με κάποια παρακλάδια αυτής της θεωρίας και έρευνες που ανεξαρτητοποιήθηκαν κάπως, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις σχέσεις των σκυλιών με τις γυναίκες, οι επιστήμονες κατέληξαν σε μια παράλληλη υπόθεση, που λέει ότι η επιρροή της ωκυτοκίνης δεν αφορά μόνο τα ζώα μας. Επειδή είναι μια ορμόνη πολύ στενά σχετιζόμενη με τη μητρότητα και τη γαλουχία, πρωταγωνιστεί στη σύσφιξη των σχέσεων σκύλου και γυναικών.
«Το βλέμμα του σκύλου είναι γενετικά προγραμματισμένο για να βραχυκυκλώνει το σύστημα συναισθηματικού δεσμού μεταξύ της μητέρας και του νεογέννητού της. Σε ένα υποσυνείδητο, αλλά σαφώς παρατηρούμενο, ορμονικό επίπεδο, ο σκύλος απευθύνεται στις γυναίκες που έχουν γίνει μητέρες ή που είναι έτοιμες να περάσουν στη φάση της μητρότητας όπως ακριβώς κάνουν και τα μωρά τους», εξηγεί η θεωρία.
Κι έτσι εξηγείται γιατί, όταν έφερα το πρώτο αδέσποτο στο σπίτι, η μάνα μου με απείλησε ότι θα μας πετάξει και τους δύο από το μπαλκόνι, έντεκα χρόνια αργότερα όμως ήταν εκείνη που έκλαψε με λυγμούς όταν το ίδιο σκυλί αποχωρούσε για τα Ηλύσια Πεδία.