Όταν όλη αυτή η θλιβερή ιστορία με τις πυρκαγιές φτάσει στο αίσιο (ή απαίσιο) τέλος της, θα ήθελα να κάνω μια μικρή δημοσκόπηση ρωτώντας αν κανείς γνωρίζει ποια είναι, τέλος πάντων, αυτή η λαίλαπα στην οποία αναφέρονταν τακτικά όσοι κάλυψαν τις φωτιές του Αυγούστου.
Εντάξει, ξέρετε την απάντηση. Κανείς δε θα ήξερε να απαντήσει ποια ή τι είναι η λαίλαπα. Οι περισσότεροι θα νόμιζαν ότι πρόκειται για κάποιο συνώνυμο της συμφοράς ή της κακοδαιμονίας. Κι όμως, η λαίλαπα είναι σκύλος…
Η Λαίλαπα, λοιπόν (με κεφαλαίο λάμδα, καθώς πρόκειται για όνομα) ήταν ένα σκυλί που έφτιαξε ο Ήφαιστος για τον Δία. Ένα σκυλί που δεν έχανε ποτέ το θήραμά του, όντας ευφυές, γοργοπόδαρο, αποφασιστικό –εντάξει, και χαρισματικό από θεϊκή παρέμβαση– (εξ ου και το νοηματικό δάνειο στις ασυγκράτητες πυρκαγιές). Ένα σκυλί για το οποίο οι ιστορικοί ερίζουν αν ήταν γένους θηλυκού ή αρσενικού – αν και προσωπικά κλίνω προς τη δεύτερη, λιγότερο δημοφιλή εκδοχή, καθώς για τους αρχαίους ημών, τίποτα θηλυκό δεν ήταν ιδιαίτερα της προκοπής (αρχαία, τοξική αρρενωπότητα, ε;) και όλα τα μυθολογικά σκυλιά ήταν αγόρια (ο Άργος, ο Κέρβερος, ο Όρθρος, ο Περίτας κ.ο.κ.)
Όχι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα συνέβαινε σήμερα, η μοίρα του Λαίλαπα ήταν αρκετά επεισοδιακή. Ο Δίας, που μάλλον δεν πολυγούσταρε σκυλιά στον καναπέ –συγγνώμη, θρόνο του ήθελα να πω– τον χάρισε στην Ευρώπη, μία από τις πολλές ερωμένες του. Εκείνη τον πάσαρε στον Μίνωα ο οποίος με τη σειρά του τον παραχώρησε στην Προκρίδα, σύζυγο του Κέφαλου (ενός από τους μυθολογικούς γενάρχες των Ελλήνων και προπάππου του Οδυσσέα). Ο δε Κέφαλος, μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων που θα ζήλευε η καλύτερη τραγωδία του Σαίξπηρ, σκότωσε «κατά λάθος» την Προκρίδα σε μια κυνηγετική εξόρμηση και, όταν ξέμεινε πάλι με τον Λαίλαπα ανάμεσα στα πόδια του, τον ξεφορτώθηκε στον βασιλιά της Θήβας, Αμφιτρύωνα, για να τον βοηθήσει στο κυνήγι μιας άπιαστης αλεπούς.
Αυτό το μυθολογικό παράδοξο (μια αλεπού που δεν πιάνεται, κυνηγημένη από έναν σκύλο που πιάνει πάντα το θήραμά του), κούρασε, κάποια στιγμή, τον Δία, ο οποίος, νιώθοντας οίκτο για τα δύο ζώα και το ατέρμονο τρεχαλητό τους, τα πέτρωσε, βάζοντας ένα τέλος στην περιπετειώδη ζωή του Λαίλαπα, ταυτόχρονα κλείνοντας τον κύκλο των περιπλανήσεών του. Του σκύλου που κατείχε τη μεγαλύτερη αρετή της εποχής για ένα θηρευτικό ζώο, αλλά ωστόσο, όλοι ήθελαν να τον πασάρουν στο επόμενο αφεντικό του. Κάτι που επιβεβαιώνει τον ιστορικό ισχυρισμό ότι είμαστε κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων ημών, όπως και κληρονόμοι όλων των ελαττωμάτων τους, τουλάχιστον (αλλά όχι αποκλειστικά) σε ό,τι αφορά τη φιλοζωία…