Aντίο, κύριε Τσάρλι

Ένας δημοσιογράφος του GQ ρώτησε πέρυσι τον Κιθ Ρίτσαρντς αν υπάρχουν πλάνα για την 60ή επέτειο των Rolling Stones το 2022. «Βασικά το πλάνο είναι να παραμείνουμε ζωντανοί», είχε απαντήσει ο Kιθ. Στην είδηση του θανάτου του Τσάρλι Γουάτς, του ντράμερ της μπάντας, που έφυγε σε ηλικία 80 ετών, ένα τεράστιο κύμα αγάπης απλώθηκε στα social media και στον μουσικό κόσμο. Ο Γιώργος Τόλιος, ντράμερ κάποτε στις Τρύπες, έγραψε πως ο Τσάρλι «πρέσβευε το μέτρο και την ισορροπία σε έναν μανιασμένο ωκεανό προσωπικοτήτων». Αδιάφορος για τα ροκ κλισέ, υπήρξε πάντοτε ο εαυτός του. Τα μίνιμαλ τύμπανα, η αλλεργία στα σόλο και σε κάθε είδους επίδειξη, η επιμονή στο κυριλέ ντύσιμο, ο νωχελικός τρόπος ομιλίας ήταν μερικές από τις προσωπικές του επαναστάσεις. Κυρίως βέβαια ξεχώριζε το στιλ του στα ντραμς. Αυτό το απόλυτα χαρακτηριστικό, ξερό και επίμονο παίξιμο, που δεν μοιάζει με κανενός άλλου. Το ακούμε στο μανιασμένο Paint it black, στο χαλαρό Honky tonk women, αλλά και σε ύστερα διαμάντια των Stones που φέρουν τη σφραγίδα του, όπως το Rough justice. Μια μουσική στήλη με τίτλο The Beat δεν θα μπορούσε παρά να υποκλιθεί στην προσωπικότητα και στην ήρεμη δύναμη του ντράμερ που έδωσε ρυθμό στην καλύτερη live μπάντα του κόσμου. Απ’ την άλλη σκέφτομαι πως ο διακριτικός κύριος Τσάρλι, αυτή η τόσο ιδιαίτερη και κάπως κωμική φιγούρα, κάτι μεταξύ Κωνσταντίνου Τζούμα και Μάνου Ελευθερίου, θα δυσανασχετούσε με τόσα λιβανίσματα. «Ασχοληθείτε με τη νεολαία», θα έλεγε. Κάποτε, για τις ανάγκες ενός εξωφύλλου των Stones, φόρτωσε τα ταμπούρα του σε ένα γαϊδούρι. Τον φαντάζομαι να κάνει το ίδιο και τώρα, κοροϊδεύοντας τη λύπη μας.