Το όνομα που επέλεξαν η Φίμπι Μπρίτζερς, η Λούσι Ντέικους και η Τζούλιεν Μπέικερ για το supergroup τους, boygenius, εξηγεί από μόνο του γιατί η ίντι μουσική σκηνή έχει λόγο να μιλάει γι’ αυτές, είτε ως μπάντα είτε ως σόλο καλλιτέχνες. «Βoygenius είναι αυτός ο τύπος που μπαίνει σε ένα δωμάτιο και δεν έχει ούτε καν τις μισές πληροφορίες, αλλά κυριαρχεί με έναν εξωφρενικό τρόπο. Ο τύπος προσωπικότητας που εμπιστεύεσαι επειδή φωνάζει. Όλοι ξέρουμε τέτοιες προσωπικότητες, ειδικά στη μουσική». Οι τρεις νέες καλλιτέχνιδες, που γνωρίστηκαν στις διάφορες τουρνέ τους ανά τον κόσμο, έχουν καταφέρει πριν από τα 25 τους να κάνουν sold out συναυλίες, να κερδίσουν υποψηφιότητες στα Emmy και θέσεις στο Billboard. Και όλα αυτά τραγουδώντας όχι μόνο για τις ραγισμένες τους καρδιές, όπως πολύ επιτυχημένα κάνουν οι «boygenius» μουσάτοι ιθύνοντες της ίντι σκηνής, αλλά εξετάζοντας τη σεξουαλικότητα, την κατάχρηση, την πίστη, τη σεξουαλική βία και γράφοντας μουσική και στίχους τόσο κοφτερούς, που ακόμα και ο παραδοσιακός, ανδροκρατούμενος κόσμος δεν μπορεί παρά να ακούσει τις κραυγές τους.
Ο αποκαλυπτικός κόσμος της Φίμπι Μπρίτζερς
Η Φίμπι Μπρίτζερς θα είχε κάνει έναν δίσκο για μια επικείμενη Αποκάλυψη και για το τέλος του κόσμου, ακόμα και αν ο κόσμος, το 2020, δεν έμοιαζε να οδηγείται, νομοτελειακά, εκεί. Το Punisher (2020), το δεύτερο σόλο άλμπουμ της, παραπαίει κάπου ανάμεσα σε απόλυτη απελπισία και συνωμοτική ειρωνεία. Κάπως έτσι φαντάζομαι και την Μπρίτζερς. Μια ιέρεια της ίντι ροκ, με μια αφοπλιστική διαύγεια στους στίχους της, να παίζει με βαριές, βαθιές έννοιες, φορώντας πάντα το χαμόγελό της, που είτε είναι δείγμα της απίστευτης νεότητάς της είτε της βαθιάς μελαγχολικής ωριμότητάς της, η οποία, σίγουρα, δεν συνάδει με την ηλικία της. Η Φίμπι Μπρίτζερς γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1994 στο Λος Άντζελες και μεγάλωσε στην Πασαντένα, όπου και εξοικειώθηκε με την κιθάρα, πριν γραφτεί στο Boston Berklee College of Music. Το παράτησε την ίδια χρονιά, για να αρχίσει να παίζει σε dive μπαρ και σκοτεινές μουσικές σκηνές. Λάτρευε τον Conor Oberst και τους National, και είναι μάλλον από τους λίγους μουσικούς που κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να συνεργαστούν με τα ινδάλματά τους.
«Jesus Christ I’m so blue all the time/Always have and always will», τραγουδάει στο Funeral, από τον πρώτο, εντυπωσιακά ειλικρινή της δίσκο, Stranger in the Alps (2017), σε ένα κομμάτι που διηγείται την κηδεία ενός αγοριού έναν χρόνο μικρότερού της, από υπερβολική δόση. Η Μπρίτζερς ήταν από τις γυναίκες που μίλησαν για την κακοποίηση που υπέστησαν από τον μουσικό Ryan Adams. Όταν γνωρίστηκαν, εκείνη έμπαινε στα 20 κι εκείνος της έριχνε δύο δεκαετίες. Απεικονισμένα στο Motion Sickness, από τον πρώτο δίσκο της, που κατατάχθηκε εύκολα στους καλύτερους δίσκους των ’10s, γράφει το εκπληκτικό: «I hate you for what you did/But I miss you like a little kid». Πόσο ηχεί αληθινή αυτή η πικρή συνειδητοποίηση. Ο πατέρας της εμφανίζεται στο Kyoto: «With my little brother/He said you called on his birthday/you were off by ten days/but you get a few points for trying».
Ο δίσκος κλείνει με το δυστοπικό I know the end και τα ουρλιαχτά της Φίμπι, που ταλαντεύεται μεταξύ της απόλυτης απόγνωσης –ο κόσμος τελειώνει– και της πεποίθησης ότι υπάρχει ζωή εκεί έξω και δεν είμαστε μόνοι μας. Η πρώτη προβολή του κομματιού ήταν σε ένα Instagram λάιβ, στην αρχή της καραντίνας, εκείνη με μια φαρδιά πιτζάμα στο σαλόνι της κι εμείς καρφωμένοι στις οθόνες μας, να παρατηρούμε τον κόσμο να διαλύεται, και τη μελωδική φωνή της Φίμπι να μας λέει: δεν πειράζει, όλα τελειώνουν, όλα θα πάνε καλά.
Η Λούσι Ντέικους ξέρει καλό σημάδι
Τι βλέπεις όταν πέφτεις πάνω σε βίντεο από την παιδική σου ηλικία; Παρατηρείς την ευθραυστότητα των χαρακτήρων ή μήπως την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ακριβώς όπως τον φαντάστηκαν και διατύπωσαν οι γονείς σου; Η Λούσι Ντέικους αποφάσισε να κάνει ένα ολόκληρο άλμπουμ γύρω από αυτή την αύρα που προσφέρει η κατάδυση στην παιδική ηλικία, το Home Video· κάποια από τα τραγούδια λειτουργούν λυτρωτικά, ενώ, ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό, κάποια άλλα είναι ένα βίαιο χαστούκι στο πρόσωπο. Γεννημένη το 1995, η Ντέικους μέχρι πρόσφατα δεν είχε ζήσει πουθενά έξω από το Ρίτσμοντ στη Βιρτζίνια. Η ανάδοχη οικογένειά της της εμφύσησε την πίστη της και η Λούσι περνούσε 3-4 πρωινά την εβδομάδα στην εκκλησία, μελετώντας τη Βίβλο. «Πώς μπορείς να πιστεύεις χωρίς να το δείχνεις;» αναρωτιόταν. Στα τραγούδια της αντανακλάται αυτή η πρώιμη βαθιά θρησκευτικότητα και ο μετέπειτα αφορισμός της. «Πίστευα σε κάτι απτό. Τώρα πιστεύω σε κάτι μεγαλύτερο, πολύ μεγαλύτερο», θα πει σε συνέντευξη της στο Fortyfive.
Το νήμα που υφαίνει στον δίσκο της είναι άλλοτε καθαρτικό και άλλοτε επιχειρεί να ανοίξει και να σκάψει τις πληγές που μια ανατρεπτική εφηβεία μπορεί να αφήσει σε ένα κορίτσι που αναζητά απαντήσεις. «Σκαλίζω πολύ το παρελθόν μου και πιστεύω ότι καταλαβαίνω καλύτερα λόγω της απόστασης που διήνυσα, αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέμαι μήπως απομακρύνομαι ακόμη περισσότερο από την αλήθεια αναμοχλεύοντας τις αναμνήσεις μου».
Η Ντέικους κατατάσσει τον εαυτό της ως κουίρ, και πολλά από τα τραγούδια της εξετάζουν τις αμφιλεγόμενες σχέσεις της με αγόρια και κορίτσια και την προδοσία όταν κάποιος παίρνει έναν άλλο δρόμο από αυτόν που ονειρεύτηκαν μαζί. «When you told me ’bout your first time/A soccer player at the senior high/ I felt my body crumple to the floor/ Betrayal like I’d never felt before», τραγουδάει στο Cartwheel. Ίσως το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι του δίσκου είναι το Thumbs, όπου διηγείται τη συνάντηση μιας φίλης με τον πατέρα της, ο οποίος εξαφανίστηκε από τη ζωή της όταν ήταν ακόμη παιδί. «I would kill him/If you let me», τραγουδάει, για να καταλήξει: «You two are connected by a pure coincidence/ Bound to him by blood, but baby, it’s all relative». Οι λέξεις, στα σωστά χέρια, μπορούν να γίνουν το πιο θανάσιμο όπλο. Η Λούσι ξέρει να σημαδεύει.
Η συγκλονιστική ανθρωπιά της Τζούλιεν Μπέικερ
«Δεν υπάρχει δόξα στην αγάπη, μόνο το αίμα από τις καρδιές μας», διαγράφεται στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου της Τζούλιεν Μπέικερ, Little Oblivions (2021). Η Μπέικερ, που θα κλείσει τα 26 τον Σεπτέμβρη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μέμφις, είναι γκέι και βαθιά θρησκευόμενη. Αυτή είναι μόνο μία πλευρά της, όμως, και δεν χρειάζεται να ακούσεις πολλή ώρα από τον συγκλονιστικό δίσκο της για να καταλάβεις ότι η πολυεπίπεδη και σπαρακτική μουσική της αφορίζει τα genres που μπορεί να θέλαμε να της επιβάλουμε. Από την εφηβική της ηλικία, η Μπέικερ παλεύει με τους δαίμονές της, είτε αυτοί ονομάζονται ναρκωτικά, είτε αλκοόλ, είτε πολύ απλά η θέση της στον κόσμο. «Blacked out on a weekday/Is there something Ive been trying to avoid/Start asking for forgiveness in advance for all the future things I will destroy?» τραγουδάει στο Hardline, που ανοίγει τον δίσκο. Η μουσική της εξετάζει τις προθέσεις που μπορεί να έχει κάποιος εισερχόμενος σε μια κατάσταση, είτε αυτό είναι η χρήση ναρκωτικών, είτε μια φιλία, είτε η πίστη σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Δεν προσπαθεί να απ0λέσει την προσωπική ευθύνη αλλά ψάχνει τραγικά και απόλυτα την ανθρωπιά στην κατάρρευση. Θέλει να μας πει, μπορεί να μ’ αγαπήσει ο Θεός, όποιος κι αν είναι, κι όποια μορφή κι αν παίρνει η πίστη για τον καθένα μας, αν αρνούμαι να αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου; «Nobody deserves a second chance/But honey, I keep getting them» τραγουδάει στο Ringside. Υποστηρίζει πως δεν ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει την πίστη της, μόνο και μόνο γιατί η πίστη δεν είχε χώρο για κάποια σαν εκείνη, και ας ακούγεται ένας πολύ καλός λόγος για να το κάνει κάποιος.
Η Μπέικερ, το 2019, επέστρεψε στο πανεπιστήμιο, που είχε παρατήσει μερικά χρόνια νωρίτερα, για ένα πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και ένα διάλειμμα από τις τουρνέ· είχε επίσης υποκύψει ξανά στις ουσίες. «Τώρα που δεν χρειάζεται πια να είσαι τέλειος, μπορείς να είσαι καλός», έγραφε ο Στάινμπεκ στο Ανατολικά της Εδέμ, κι αυτή η ανατριχιαστική γραμμή λογοτεχνίας την κάνει να δακρύσει. Αν η ανθρώπινη φύση, με όλες τις ανεπάρκειες και τις ατέλειες και την ομορφιά της είχε μια όψη, δεν θα βρισκόταν πολύ μακριά από το πρόσωπο της Τζούλιεν Μπέικερ.