Μεγάλωσε με Michael Jackson, Σπαθιά και Τρύπες. Έγραφε τραγούδια από μικρός, δεν βιοπορίστηκε όμως ποτέ από τη μουσική. Η ανάγκη του να τα μοιραστεί με το κοινό γεννήθηκε μετά την ηλικία των 35, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, Μυστικές χορευτικές κινήσεις, το 2018. «Υποθέτω από κάποια αλλόκοτη ενστικτώδη ανάγκη. Κοιτάω τη ζωή σαν ένα συνεχές. Λες και συντέλεσαν όλα στο να δημιουργηθεί αυτή η persona, να μεγαλώσει, να κάνει φίλους και στο τέλος να γίνει μπάντα», μου λέει. Το μοναδικό pr που τον ανέδειξε ήταν ο κόσμος, μια στρατιά απαρηγόρητων ακροατών, που βρήκαν στο πρόσωπο που αποφεύγει να αποκαλύπτει ξεκάθαρα έναν αυθεντικό εκφραστή των εσωτερικών τους μεταπτώσεων. Θεωρεί «κοινωνικές κατασκευές εσωτερικής κατανάλωσης» όρους όπως επιτυχία και talk of the town, που «κάνουν τους καλλιτέχνες να νιώθουμε καλύτερα μες στη ματαιοδοξία μας. Μεγάλωσα με έναν τρόπο που τόνωσε τη ναρκισσιστική πλευρά μου. Από το να περηφανεύομαι που κάποιοι ψιθυρίζουν τα τραγούδια μου, θεωρώ σημαντικότερο να καταλάβω τι είναι αυτό που με ενώνει μαζί τους. Κι αυτό έχει να κάνει με το πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του στον καθρέφτη».
Έχει, άραγε, προβεί στην αποκρυπτογράφηση του στιλ των ακροατών του; «Συνήθως είναι νέα παιδιά με προτίμηση στην εναλλακτική σκηνή. Αυτή, βέβαια, είναι μια επιφανειακή ανάγνωση, που κατατάσσει τους ανθρώπους με όρους μάρκετινγκ. Οι ακροατές ολόκληρης της pop underground σκηνής είναι άνθρωποι που αρνούνται να δεχτούν τη σαπίλα σαν τρόπο ζωής». Στον δεύτερο δίσκο του, τον διθυραμβικών κριτικών Θα καταστρέψω τον κόσμο (2020, Inner Ear), οι στίχοι του φλερτάρουν με την ποίηση, διαμορφώνοντας έναν κοινό τόπο υπαρξιακής ανησυχίας. «Η πραγματική ποίηση είναι αυτή που συμβαίνει γύρω μας όσο εμείς προσπαθούμε να την περιγράψουμε. Ας πούμε ότι προσπαθώ να περιγράψω τη μάταιη προσπάθεια του έρωτα να νικήσει τον εαυτό μας». Η μουσική δεν είναι ούτε το βασικό του επάγγελμα ούτε το χόμπι του. «Γράφω γιατί είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να με γεμίσουν. Σαν ένα περίεργο ψυχολογικό ένστικτο επιβίωσης». Νιώθει οικεία στα Εξάρχεια, παρότι τα τελευταία δέκα χρόνια ζει καθημερινά τη σταδιακή αλλαγή τους. Έχει λίγους φίλους και συγκεκριμένα «κάποια άτομα που μπορούν να διαχειρίζονται ακόμα τον εγωκεντρισμό μου». Η απήχηση τον έκανε, λέει, λίγο πιο ταπεινό, γιατί κατάλαβε ότι κι άλλοι άνθρωποι νιώθουν σαν εκείνον. «Κατάλαβα ότι δεν είμαι δα και κάτι ξεχωριστό. Επιτυχία για μένα είναι να ελευθερώνεσαι».
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το Λάθος τρένο, ένα τραγούδι που έγραψε για τον Φοίβο Δεληβοριά. «Γράφτηκε χρόνια πριν και πάντα είχα μια φοβία να το ερμηνεύσω. Νομίζω ότι στο πρόσωπο του Φοίβου βρήκε τον δρόμο του. Είναι μοναδικός τραγουδοποιός και ήταν μεγάλη τιμή να συνεργαστούμε». Αν του έλεγες παλιότερα να γράψει για άλλους, θα σου έλεγε όχι. «Πλέον σκαρφίζομαι αρκετές μελωδίες που θα μπορούσαν να περπατήσουν καλύτερα από άλλους με ομορφότερη φωνή από τη δική μου». Τελευταία έχει αναπτύξει μια περίεργη αγάπη για κάθε είδους μιούζικαλ, αλλά και για το Χαμένο νησί του Καραγάτση. «Το έχω διαβάσει πολλές φορές. Νομίζω ότι αυτό που πραγματεύεται είναι η φυγή και το αναπόφευκτο». Αναπόφευκτος είναι κι ένας τρίτος δίσκος, αν και δεν έχει γράψει λέξη το τελευταίο διάστημα. Θα ήθελε, όμως, να είχε γράψει τον Αύγουστο του Παπάζογλου. «Μέχρι τώρα τα τραγούδια με έβρισκαν, δεν τα έβρισκα. Νιώθω ότι, αν αλλάξει αυτό και ψάξω να τα βρω, μάλλον θα πάει κάτι λάθος. Θα περιμένω κι ελπίζω κάτι να έρθει να με βρει. Μπορεί και όχι».
INFO
Το Παιδί Τραύμα ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη στο Block 33 (26ης Οκτωβρίου 33, Τ/2310-533533) για ένα μοναδικό live το Σάββατο 2/10, στις 21.00.