Έχω που λέτε έναν διαδικτυακό φίλο, από εκείνους που αισθάνεσαι ότι θα έκανες παρέα αν οι πορείες σας διασταυρώνονταν: ευφυής, καλλιεργημένος, με χιούμορ και ευπροσηγορία. Από τους ανθρώπους που είναι τόσο σοβαροί, ακριβώς επειδή αρνούνται να πάρουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά.
Ο φίλος μου απέκτησε πρόσφατα σκύλο. Πρέπει μάλιστα να του πήρε τα μυαλά, γιατί κάθε δεύτερη ανάρτησή του στο γνωστό εκθετήριο του κυβερνοδιαστήματος έχει για πρωταγωνιστή αυτή τη συμπαθητική, σκανταλιάρικη φατσούλα. Και σε κάθε τέτοια ανάρτηση, ο φίλος μου μας εξιστορεί τα καμώματα του φίλου του. Με στωική διάθεση και ευφροσύνη· για να μην πω με ενθουσιασμό. Γιατί του έχει κλέψει την καρδιά. Γιατί τίποτε απ’ όσα κάνει δεν του φαίνεται τραγικό. Αλλά κυρίως γιατί είναι νωρίς.
Όταν αντικρίζεις το χάος της περασμένης νύχτας και τα «ατυχήματα» του σκύλου σου στο πάτωμα της κουζίνας –και είσαι ακόμα στον μήνα του μέλιτος–, είναι νωρίς. Νωρίς για εκπαιδευτικό προγραμματισμό, για επιβολή πειθαρχίας, για οποιοδήποτε πλάνο αρμονικής συμβίωσης. Βοηθάει και το άλλοθι του «είναι κουτάβι, δεν εκπαιδεύεται ακόμα» (απαίδευτο σφάλμα: όλα τα θηλαστικά ντρεσάρονται από τη γαλουχία και τα σκυλιά δεν αποτελούν εξαίρεση· για την ακρίβεια, είναι μάλλον το υπόδειγμα του κανόνα), αλλά είναι κυρίως ο ενθουσιασμός που αμβλύνει την αντίληψη.
Κάποτε όμως, όχι πολύ καθυστερημένα, έρχεται ο κορεσμός. Αυτός που προκύπτει τη νιοστή φορά που πατάς τη νάρκη στο πλακάκι του μπάνιου ή ανακαλύπτεις το πέμπτο ζευγάρι μασημένης παντόφλας κάτω από το κρεβάτι.
«Μη γίνεσαι Κασσάνδρα, Φραντζεσκάκη, θα πάθουν και θα μάθουν», σαν να ακούω τους μισούς από σας. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι, εκτός από πολύ καθυστερημένα, θα μάθουν και λάθος.
Ο φίλος μου έχει πάρει crate. Αλλά το χρησιμοποιεί ως πειθαρχείο. Ξέρει ότι πρέπει να μάθει το σκυλί του να λερώνει έξω. Αλλά το μαλώνει κατόπιν εορτής. Γνωρίζει ότι οφείλει να το βοηθήσει να ξεπεράσει το άγχος του αποχωρισμού. Αλλά το μεταθέτει για αργότερα. Γενικά, κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα όλων, που συνοψίζεται στη συμπυκνωμένη σοφία της φράσης «η εξαίρεση φθείρει τη συμπεριφορά».
Στο μεταξύ, και σε απόλυτη αντιπαραβολή, σήμερα το πρωί, στο πάρκο που προπονούμαι αξημέρωτα, ένας πιτσιρικάς, είναι δεν είναι 25 χρονών, εκπαιδεύει το σκυλί του, ένα κουτάβι Μαλινουά, να περπατάει δίπλα και μέσα από τα πόδια του, να μένει ακίνητο, να παρακολουθεί όλα τα παραγγέλματα, να γίνει με άλλα λόγια ένα ευτυχισμένο ζώο που αύριο θα τρέχει ελεύθερο στα πάρκα χωρίς να ενοχλεί κανέναν και χωρίς κανείς να ενοχλείται.
Και αυτό είναι κάτι που κανένα νέο νομοθέτημα δεν μπορεί να εμφυσήσει στους, κατά τα άλλα συνήθως καλοπροαίρετους, ιδιοκτήτες σκύλων στην Ελλάδα. Ακόμα κι όταν είναι καλόψυχοι, έξυπνοι και ανήσυχοι σε οποιοδήποτε άλλο γνωστικό επίπεδο εκτός από αυτό της εκπαίδευσης των σκύλων.