«Το σκυλί, καλέ, το σέρνετε στο μάρμαρο σαν σφουγγαρίστρα». Διαπεραστική φωνή στο μετρό του Ευαγγελισμού. Μια κυρία περπατάει γρήγορα και δεν κοιτάει πίσω της (ο κανόνας λέει πως στην Αθήνα μονίμως τρέχεις, ακόμα κι αν δεν χάνεται και ο κόσμος) για να καταλάβει γιατί οι μισοί φωνάζουν και οι άλλοι μισοί γελούν χαριτωμένα με το κατοικίδιό της, που γλιστράει κάθε φορά που πάει να βρει τα πατήματά του στα μάρμαρα του σταθμού. Ευτυχώς, το παίρνει στην αγκαλιά της. Στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, οι δρομείς που κατέλαβαν τον χώρο πίσω από τα περίπτερα σηκώνουν σκόνη και κοιτούν φευγαλέα τις βιβλιοπαρουσιάσεις, όπου μερικοί συγγραφείς εισπράττουν αγάπη και άλλοι κάνουν δημόσιες σχέσεις. Στα περίπτερα, ντιμπέιτ της στιγμής για προσωπικά γούστα, συζητήσεις για εντυπώσεις που μας άφησαν βιβλία και στο τέλος, μια αόριστα σκοτεινή ατμόσφαιρα τη στιγμή που εκφράζεται ένα ειλικρινές «ευχαριστώ για την κουβέντα» και ένα φευγιό, γιατί το πορτοφόλι έχει εύκαιρες μόνο τις κάρτες από το σούπερ μάρκετ και ένα εισιτήριο με ανοιχτή επιστροφή για Θεσσαλονίκη. Στο Εθνικό Αστεροσκοπείο, στη συναυλία των αδερφών Καλογεράκη, με τη συμμετοχή της Λένας Κιτσοπούλου, βλέπεις, ακούς και μαθαίνεις έναν τρόπο να αγαπήσεις την ποίηση. Τα δύο αδέρφια δεν μελοποιούν τα ποιήματα επειδή είναι χαριτωμένα, αλλά για να παίξουν μαζί τους, να τα περάσουν από ένα φίλτρο, να χωρέσουν τα δικά τους ακούσματα και σιγά σιγά να φανερώσουν και να μεταδώσουν τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τις τεχνικές των στίχων τους. Ποτέ άλλοτε οι Δευτέρες δεν ήταν τόσο λυτρωτικές. Από την άλλη, ποτέ άλλοτε το θέατρο της Τετάρτης δεν μύριζε σαν σοκολάτα. Το κακάο από το διπλανό εργοστάσιο είναι το πρώτο πράγμα που σε συνοδεύει στην παράσταση Ιστορίες καθ’ οδόν Νο 2 στο Σχολείον της Αθήνας. Αν και ξεκίνησε με μια ενοχλητική 20λεπτη καθυστέρηση εξαιτίας των αργοπορημένων, ήταν από τις πιο μεστές και ευχάριστες παραγωγές του καλοκαιριού. Η συνταγή περιλάμβανε μαρτυρίες της Επανάστασης και της μετάβασης της Αθήνας από χωριό σε ένα –τρόπον τινά– κλεινόν άστυ, με δραματουργικές ενέσεις γεμάτες χιούμορ, σχόλια που κλείνουν το μάτι στο σήμερα και έξυπνη σάτιρα ηθών και συμπεριφορών. Μετά την παράσταση, η λιγούρα για σοκολάτα, σταθερή. Νάξος, Blue Horizon, Κύδων. Το τελευταίο πλοίο σάλπαρε στις εννιά, την ώρα που ο Ρικάρντο Νταρίν είχε νευριάσει να πληρώνει πρόστιμα για τα οποία δεν ευθυνόταν στις Ιστορίες για αγρίους, σε μια προβολή στις Νύχτες Πρεμιέρας που κατέβηκε στον Πειραιά. Γλυκιά νύχτα. Ας δώσουμε στη βόλτα μια μικρή παράταση και ας κάνουμε μια στάση στη Νίκαια με ένα κεμπάπ κασερλί, όσο πελάτες παραγγέλνουν μόνο από το τηλέφωνο. Κάποιοι κάθονται σε ένα ταβερνάκι με ζωντανή μουσική, κάποιοι κάθονται σε ένα καφέ και ακούν με τα ηχεία στο τέρμα τη Βανδή να επαναλαμβάνει ενοχλητικά έναν στίχο. Στο τσιμέντο είναι γραμμένα συνθήματα για τον Παύλο. Κοιτάω το κινητό. Είναι 18/9. ■
Ένα πορτοφόλι γεμάτο Αττική
Από το Αστεροσκοπείο μέχρι το λιμάνι και από τη Νίκαια μέχρι το Ζάππειο, το μόνο που μένει στο τέλος είναι ένα εισιτήριο με ανοιχτή επιστροφή.
2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ