«Σαν συχνά δεν ανεβαίνεις επάνω;» ρωτάνε στην Αθήνα. «Πότε πέρασαν κιόλας τέσσερις εβδομάδες;» ρωτάνε στη Θεσσαλονίκη. Μακρυμάνικο μπλουζάκι, τζιν μπουφάν και λίγη βροχή. Μυρίζει Θερμαϊκό ο ουρανός, μπουκώνουν με υγρασία τα πνευμόνια. Στο αυτοκίνητο, ο σταθμός της μαρμότας που παίζει τα ίδια τραγούδια και μέσα σε ένα τρίωρο θα βάλει το Καλοκαίρια και χειμώνες από τέσσερις διαφορετικές εκτελέσεις. Περνάς από το ζάπινγκ όλα τα ραδιόφωνα της πόλης. Παρελαύνουν ειδήσεις που προετοιμάζουν για το μίνι λοκντάουν και για τα ακροδεξιά παρατράγουδα στις δυτικές συνοικίες, λούπες με ξένα τραγούδια και ενθουσιασμένες φωνές που ξεκουφαίνουν και νευριάζουν όσο διασχίζεις Κηφισιά, Μαρτίου, Μπότσαρη, Ιπποκράτειο, 424 και Ιασωνίδου. Σταματάς στο Νυχτολούλουδο της Βανδή και ενθουσιάζεσαι. «Πλάκα κάνεις, το θυμάσαι; Μικρά το τραγουδούσαμε αυτό» και αγγίζεις το μέτωπό σου επειδή δεν μπορείς να το πιστέψεις που πέτυχες αγαπημένο τραγούδι στα ερτζιανά. Τα λεωφορεία γεμάτα, όσο κι αν ο ΟΑΣΘ κοκορεύεται ότι τα έχει 500. Στα συνεργεία του Βαρδάρη ο καφές αργεί. «Από πού φέρνεις τον καφέ; Από την Κολομβία;» ακούγεται από ένα μηχανουργείο. Η Μοναστηρίου χωρίς λαμαρίνες και η Βενιζέλου σύντομα χωρίς αρχαία. Ρίχνεις μια ματιά στην κοινότητα του Μπεζεστενίου, εκεί όπου όλη η δράση γίνεται στα φανερά, στις ραπτομηχανές και στα υφάσματα που απλώνονται σε πάγκους που άνετα παραγκωνίζονται. «Η ζωή στις δωδεκαώροφες/ σαν λόγχες που είναι ακλόνητες/ σαράντα διαμερίσματα με μάχες αδιόρατες/ σημείο μηδέν της Δύσης, σύνορο για τους λίγους/ γι’ αυτούς που δεν κατέβασαν αμάσητους τους μύθους/ ο θόρυβος των αμαξιών, των μηχανών και της νταλίκας/ μαρσάρισμα στη Λαγκαδά, ψεύτικο σαν ρεπλίκα/ Σάββατο κορναρίσματα, οι πάγκοι θα στηθούνε/ η Ξηροκρήνη πάλι γέμισε, στο ζύγι θα κριθούνε/ τις νύχτες που όλα σβήνουνε, εκτός από τα φώτα/ γενιές, σκέψεις και μέλλοντα φαίνονται παρελθόντα». Πρωτόλειο ραπ, που κάποιος «άγνωστος» σας διάβασε στο σπίτι. Τα νέα των φίλων που είχαν να ιδωθούν πάνω από χρόνο καλύπτονται σε γρήγορους καφέδες στο Beach Boy, στο πεζοδρόμιο της Ερμού, σε γρήγορα ποτά στη Ζεύξιδος και στο pastaflora, σε βόλτες στην Παραλία, σε σαββατιάτικες εξόδους πίσω από τη Ροτόντα και σε ένα ματς της τελευταίας στιγμής. Τα ραδιόφωνα της πόλης έδιναν κρεσέντο για σίγουρες νίκες. Οι καντίνες πήραν μπρος και τα συνθήματα δονούσαν τις κερκίδες και τα τουρνικέ. Η Τούμπα δεν έμοιαζε όπως παλιά. «Όσα γκολ βάλουμε, τόσες πίτσες θα φάμε μετά», έλεγε η παράδοση. Ευτυχώς, μείνατε στη μία. Δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να ανταμώσεις με το σόι από τη Φλώρινα. Θα τύχαινε ένας γάμος και ένα γλέντι, όπου σε άλλες περιπτώσεις θα ακούγατε τα Χάλκινα να παίζουν Πουστσένο, Ράικο και Ζάραμο και θα ιδρώνατε από τον χορό. Τώρα, χαιρετισμός με τους αγκώνες και πίσω στο σπίτι. Θα έρθουν όμως άλλοι γάμοι, εκείνων των συμμαθητών που πήραν την απόφαση να κάνουν το μεγάλο βήμα. Τους βλέπεις, τους καμαρώνεις, τους χαίρεσαι. Η χαρά σκάει ξαφνικά σαν πυροτέχνημα στα Δυτικά.
Υγρασία, λοκντάουν & λίγη χαρά
Το φθινόπωρο μόνο ανατρεπτικός παράγοντας δεν θεωρείται για μια επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, όπου το μίνι λοκντάουν δεν επηρεάζει μικρές εκδηλώσεις χαράς.
2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ