Η σκηνή που τα λέει όλα είναι εκείνη από τη σειρά The Crown: Μια νεαρή Νταϊάνα κάνει ρόλερ σκέιτινγκ ανέμελη στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ, ακούγοντας από γουόκμαν το Girls on film των Duran Duran. Το στιγμιότυπο βασίζεται στη δηλωμένη συμπάθεια της πριγκίπισσας για το βρετανικό συγκρότημα που όρισε το new wave. Ταυτοχρόνως λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η ποπ μπορεί να τρελάνει με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά των ανακτόρων και των λαϊκών συνοικιών.
Ακόμα και οι πιο αυστηροί, ακόμα και οι πιο μονόχνοτοι, παραδέχονται σήμερα τους Duran Duran. Δεν ήταν πάντα έτσι. Στο πρώτο μισό των ’80s, την εποχή που μεσουρανούσαν, αρκετοί τους έβλεπαν σαν κατασκεύασμα. Ένα αναλώσιμο γκρουπ όμορφων νεαρών με εντυπωσιακές κομμώσεις. Η μουσική τους εντούτοις αποδείχτηκε διαχρονική και τρομερά επιδραστική − όπως βέβαια και οι γιγαντοοθόνες που καθιέρωσαν στα στάδια το 1984. Για τον Έλληνα 60άρη, συμβολίζουν μια αισιόδοξη ανεμελιά. Μια ευημερία άλλων καιρών, που τα παιδιά τους έμελλε να συνοψίσουν με τη φράση «το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο».
Το σημαντικό είναι ότι οι παραμένουν ενωμένοι και δημιουργικοί: Πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ, το Future Past, που ρίχνει στον ατίθασο synth pop ήχο τους μοντέρνες πινελιές, με τη συνεισφορά ανθρώπων όπως ο θρυλικός παραγωγός Τζόρτζιο Μορόντερ και ο κιθαρίστας των Blur Γκρέιαμ Κόξον. Πρόκειται για ένα σύνολο τραγουδιών που, όπως σημειώνει ο κριτικός Στίβεν Τόμας Έρλεβιν στο Allmusic, «θολώνει την απόσταση που χωρίζει το κλαμπ από το σπίτι». Αφού κατέκτησε το Nο 3 των βρετανικών charts, το Future Past έγινε και η αφορμή για μια συνομιλία μέσω Zoom με τον Σάιμον Λε Μπον. Κεφάτος, προσιτός, με ωραία βρετανική προφορά, στα 63 του χρόνια ο τραγουδιστής και στιχουργός των Duran Duran έχει πολλά να μοιραστεί. Ιστορίες από μια καριέρα με τα πάνω και τα κάτω της. Αποφθέγματα μιας γεμάτης ζωής, που μετράει τρία παιδιά και δύο εγγόνια. Συμμετοχές σε αγώνες ιστιοπλοΐας με το διάσημο σκάφος του, το Drum. Καθώς μου μιλάει, σκέφτομαι ότι είναι ο ίδιος τύπος που τραγουδούσε εν πλω στα κρυστάλλινα νερά της Καραϊβικής, για το διάσημο βιντεοκλίπ του Rio. Χρόνια μετά, όταν κλήθηκε να απαντήσει στην κριτική ότι με κάτι τέτοια βίντεο οι Duran Duran πουλούσαν lifestyle, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Το Rio δεν ήταν lifestyle, ήταν απόλυτη φαντασία. Δεν φοράς Άντονι Πράις κοστούμι σε βάρκα, με μια βαμμένη γκόμενα να τριγυρνάει εδώ κι εκεί. Ήταν comedy βίντεο». Όσο για το εξώφυλλο του κλασικού ομότιτλου άλμπουμ, με εκείνη τη ζωγραφισμένη κοπέλα που χαμογελάει, αρκεί να πούμε ότι έχει χαρακτηριστεί «η Mόνα Λίζα των ’80s». Οκέι, κάπως υπερβολικό, όμως οι Duran Duran δεν υπήρξαν ποτέ ένα συγκρότημα για ρεαλιστές και ταπεινούς.
Σάιμον, ξέρω ότι έχεις ένα μότο: «Κρίνε πάντα ένα βιβλίο από το εξώφυλλο και ανακάτευε πάντα τα ποτά σου». Αναρωτιέμαι αν η συνήθειά σου να ανακατεύεις
τα ποτά σε έβαλε ποτέ σε μπελάδες…
Με έβαλε, ναι (γέλια). Αλλά αυτό είναι και το νόημα! Καμιά φορά είναι ωραίο να χάνεις τον έλεγχο. Να αφήνεσαι. Απλώς να αφήνεσαι και να ζεις τη στιγμή.
Στον νέο δίσκο σας, τραγούδια όπως το Invisible, με τα δυνατά ντραμς κ.λπ., ακούγονται σαν ηχητικά statements.
Ποιος ήταν ο στόχος όταν ξεκινήσατε;
Κοίτα, ο στόχος ήταν να κάνουμε ακόμα ένα άλμπουμ ως Duran Duran. Τίποτα περισσότερο. Είχαμε να μπούμε πέντε χρόνια στο στούντιο. Μετά από ένα τέτοιο διάστημα, η αλήθεια είναι ότι αναρωτιέσαι αν το έχεις ακόμη. Αν έχεις δηλαδή τους χυμούς, το πάθος που χρειάζεται για να γίνει ένα πραγματικά καλό άλμπουμ. Προσωπικά είχα προτείνει να κάνουμε EP. Θέλω να πω, ποιος κάθεται σήμερα να ακούσει έναν ολόκληρο δίσκο; Θεωρούσα ότι πέντε κομμάτια ήταν αρκετά. Μόλις όμως ήρθε ο Γκρέιαμ Κόξον, αρχίσαμε να γράφουμε εντατικά και μέσα σε δύο εβδομάδες μαζεύτηκε μια στοίβα τραγούδια. Mας παρέσυρε η μουσική. Έτσι κάναμε πάντα. Αφήναμε τη μουσική να μας οδηγεί. Μόλις εμφανιστεί κάτι καλό, το ίδιο το κομμάτι δείχνει την κατεύθυνση. Πρέπει βέβαια να είσαι αρκετά ανοιχτός και ελεύθερος από προκαταλήψεις ώστε να το ακούσεις. Είναι αυτό που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Αυτό με έκανε να ανατριχιάζω όταν ήμουν 21 και μπήκα στο συγκρότημα και αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Πάντως, για τον περισσότερο κόσμο, οι Duran Duran είναι ένα συγκρότημα των ’80s, τελεία και παύλα. Δεν σας περιορίζει αυτό όταν πάτε να φτιάξετε κάτι καινούργιο;
Όχι. Δεν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε ’80s μουσική, αλλά ούτε και μουσική που θα μας βγάλει από τα ’80s. Δεν έχουμε τόση αυτοσυνείδηση όταν γράφουμε. Ό,τι ταμπέλα κι αν μας βάζουν, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βάλουμε τη μουσική μας στα σπίτια των ανθρώπων, στα αυτιά, στο κεφάλι και στην καρδιά τους.
Ισχύει ότι, όταν πήγες στην οντισιόν για να μπεις στο συγκρότημα, φορούσες ροζ λεοπάρ παντελόνι;
Ναι.
Θέλαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να περάσουν καλά
Θυμάσαι τι συζητούσατε σε εκείνα τα πρώτα meetings; Επιχειρήσατε συνειδητά π.χ. να συνδεθείτε με το κίνημα των New Romantics, που άνθιζε τότε στην Αγγλία;
Στο πρώτο meeting, η φράση New Romantics δεν είχε καν επινοηθεί. Ήμασταν πέντε παιδιά που αγαπούσαν το πανκ ροκ, αλλά δεν μας άρεσε τόσο η σκηνή που το διαδέχτηκε – το ποστ πανκ. Η οποία πήρε αρκετό από το χρώμα και τον ενθουσιασμό και έκανε τη μουσική κάπως industrial. O ήχος ήταν σκληρός και ψυχρός. Εμείς λοιπόν θέλαμε να φέρουμε πίσω το χρώμα, τη ζωή και το fun στη μουσική, γιατί όλα ξαφνικά είχαν γίνει πολύ σοβαρά. Θέλαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να χορέψουν, να περάσουν καλά. Περίπου έναν μήνα μετά την πρώτη μας συνάντηση, όλο αυτό που εκπροσωπούσαμε έγινε γνωστό ως «το κίνημα των New Romantics». Βγήκε και εκείνο το άρθρο του συγγραφέα Ρόμπερτ Ελμς, νομίζω ήταν στο NME, που αναφερόταν στο συγκρότημα Spandau Ballet, κ.λπ. To διαβάσαμε και είπαμε «όπα, ένα λεπτό, αυτοί είμαστε εμείς! Το ίδιο πράγμα κάνουμε!».
Πάντα ένιωθα ότι οι Duran Duran ήταν περισσότερο πανκ απ’ ό,τι τους αναγνωρίστηκε. Όταν ξεκινούσατε, οι περισσότερες new wave μπάντες δεν είχαν κιθάρες…
Ακριβώς. Επίσης έχω ακούσει (και νομίζω συμφωνώ) ότι οι Duran Duran ήταν αυτοί που αντικατέστησαν το πανκ με το glamour. Αλλά ναι, οι κιθάρες σίγουρα μας έκαναν να διαφέρουμε. Μεγαλώσαμε με τα ροκ συγκροτήματα των ’70s και ουσιαστικά θέλαμε να κάνουμε χορευτική μουσική με ροκ στοιχεία.
Γνώρισες όντως μια κοπέλα που την έλεγαν Ρίο, όπως λέει το τραγούδι;
Μμμ, δεν θυμάμαι. Νομίζω γνώρισα έναν άντρα που τον έλεγαν Ρίο!
Πώς σου είχε φανεί όταν οι Arctic Monkeys έκαναν αναφορά σε εκείνο τον στίχο σου;
Α ναι, στο I bet you look good on the dancefloor! Γούσταρα πολύ. Μετά βέβαια μάθαμε ότι ο Άλεξ Τέρνερ δεν είναι φαν μας. Η μητέρα του μας άκουγε!
Από την Ελλάδα τι θυμάσαι;
Εκείνη τη φοβερή συναυλία που είχαμε δώσει στη Θεσσαλονίκη το 2012. Απίστευτη εμπειρία! Θυμάμαι τότε η Ελλάδα ήταν το «κακό παιδί» της Ευρώπης, με τα χρέη και όλα αυτά, οπότε ένιωθα σαν να λέγαμε στον κόσμο «δεν είστε μόνοι, είμαστε εδώ για σας». Παρεμπιπτόντως λατρεύω την Ελλάδα, είναι απίστευτο μέρος και περνάω τέλεια με τους Έλληνες.
Στα σχόλια του βίντεο για το Girls on film, κάποιος γράφει «αν έβγαιναν σήμερα οι Duran Duran, θα ήταν το ίδιο διάσημοι». Το πιστεύεις;
Δεν ξέρω, δεν το σκέφτομαι, γιατί είμαστε εδώ. Ωραίο είναι να ρεμβάζεις πού και πού, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ξεκινήσαμε τότε, είμαστε ακόμη εδώ και κάνουμε κάτι που λειτουργεί.
2. Νικ Ρόουντς (αριστερά) και Άντι Γουόρχολ (δεξιά), σε ένα από τα νεοϋορκέζικα πάρτι του δεύτερου.
3. Συνάντηση με τη δηλωμένη φαν πριγκίπισσα Νταϊάνα (1983).
4. Ακαταμάχητο στιλ, απ’ την κορφή ως τα νύχια.
© Mirrorpix, Keith Beaty, Ron Galella, K. Hasebe, C.Walter, KMazur, Michael Ochs, D. Feingold, V. Turbett/ Getty Images/ Ideal Image
«ΜΠΑΜΠΑ, ΕΣΥ ΑΚΟΥΣ ΜΟΝΟ ΠΑΛΙΑ»
Πώς σου φαίνεται η μουσική τού σήμερα; Παίρνεις ακόμη έντονες συγκινήσεις από νέους καλλιτέχνες;
Α, θα σου πω. Μέσα στην πανδημία ξεκίνησα μια ραδιοφωνική εκπομπή, βασισμένη στη διαπίστωση ότι είχα χάσει κάθε επαφή με καθετί καινούργιο. Ως καλλιτέχνης, τείνεις να ακούς αυτά που φτιάχνεις ή αυτά που σε ενέπνευσαν να μπεις σε συγκρότημα. Άκουγα λοιπόν Duran Duran, Πάτι Σμιθ, Doors, Μπόουι, Λου Ριντ… Κάποια στιγμή η κόρη μου είπε: «Μπαμπά, εσύ ακούς μόνο παλιά». Λέω, πω, ρε φίλε, έχει δίκιο. Έτσι λοιπόν μπήκα στη διαδικασία και ξεκίνησα μια εκπομπή που λέγεται WHOOOSH! Kάτσε να σου πω ποιες μπάντες παίξαμε στο τελευταίο (σ.σ.: κοιτάει το κινητό του): Second thoughts, Oberhofer, μια Αγγλογιαπωνέζα που λέγεται Miso Extra, Shan and the Clams, Dry Cleaning. Τους ξέρεις τους Dry Cleaning; Φοβεροί! Παίξαμε Σούκι Γουότερχαουζ το μοντέλο, Sprints, που είναι μια πανκ ροκ μπάντα από την Ιρλανδία και The Allergies. Αυτή σκέψου ήταν η 76η εκπομπή. Είναι μια ασχολία που με κρατάει συνδεδεμένο με όσα συμβαίνουν στην indie σκηνή. Δεν μπορείς να τα παρακολουθείς όλα, αλλά, αν βρεις μερικά που σου αρέσουν, το ταξίδι αξίζει τον κόπο.
Η Μπίλι Άιλις σου αρέσει;
Εννοείται. Όμως δεν χρειάζεται εμένα να την παίξω στο ραδιόφωνο. Δεν χρειάζεται κανέναν! Είμαι μεγάλος φαν. Το τραγούδι που έκανε για την ταινία του Τζέιμς Μποντ, το No time to die, είναι από τα καλύτερα Bond themes που βγήκαν ποτέ. Μαζί με τον αδερφό της, που γράφει τη μουσική, κάνουν κάτι πολύ Duran Duran σε αυτό το κομμάτι: παίζουν ματζόρε συγχορδία πάνω από μινόρε – και δεν είσαι σίγουρος τι από τα δύο ακούς.
Τι συνέβη στους άντρες ποπ σταρ;
Γιατί βγαίνουν συνεχώς γυναίκες;
Ναι, κι εγώ παρατηρώ ότι παίζω κυρίως γυναίκες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έλα ντε. Ίσως επειδή δεν υπάρχουν πια τόσες μπάντες, είναι κυρίως σόλο καλλιτέχνες – και το φορμά του σόλο καλλιτέχνη ταιριάζει κάπως καλύτερα στη γυναίκα. Σκέψου π.χ. τι μπορεί να κάνει ο άντρας με το ντύσιμο και τι μπορεί η γυναίκα. Υπάρχει βέβαια και ένας τύπος που το πάει ωραία και δεν ακολουθεί τα στερεότυπα – ο Χάρι Στάιλς. Είναι άντρας αλλά ποτέ δεν προσπάθησε να γίνει μάτσο, όπως τόσοι άλλοι.
Ωστόσο, η μουσική έχει γίνει φουλ συμπεριληπτική σε θέματα εμφάνισης, χρώματος, σεξουαλικής προτίμησης…
Ήταν διαφορετικά όταν ξεκίνησες;
Όλα αυτά που αναφέρεις έχουν συσχετιστεί με τις ζωές των νέων ανθρώπων. Δεν ήταν απαραίτητα τόσο σημαντικά για εμάς όταν ξεκινούσαμε. Από την άλλη, σήμερα βλέπω ένα ναρκοπέδιο για τους νέους καλλιτέχνες και οποιονδήποτε θέλει να έχει κοινωνικό προφίλ. Έχεις αυτό το φοβερό πράγμα, το διαδίκτυο, που δίνει στον οποιονδήποτε μια πλατφόρμα, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είσαι πάρα πολύ προσεκτικός με αυτά που λες. Γιατί είναι πολύ εύκολο να ακυρωθείς. Εμείς βγήκαμε σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά.
Άρα μπορούμε να πούμε ότι σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να σε δεχτούν, αλλά και πολύ πιο εύκολο να σε ακυρώσουν…
Ωραίο ακούγεται και πιθανότατα είναι αλήθεια. Να το γράψεις. Έχω κι εγώ μια καλή φράση που άκουσα πρόσφατα και αναφέρεται στον χρόνο. Την είχε πει ο Δανός φιλόσοφος Σέρεν Κίρκεγκορ: «Η ζωή είναι κάτι που κατανοείται μόνο κοιτάζοντας πίσω, αλλά πρέπει να βιωθεί μόνο κοιτάζοντας μπροστά». Μου αρέσει αυτή η φράση, ιδίως στο πλαίσιο ενός δίσκου που λέγεται Future Past.
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ COVID
Έπειτα από δύο χρόνια πανδημίας, παρατηρείς διαφορές στην dance κουλτούρα; Ίσως ακουστεί ανόητο, αλλά υπάρχει κίνδυνος να ξεχάσουμε τι σημαίνει πάρτι;
Καταλαβαίνω πώς το λες. Η πανδημία απομόνωσε τους ανθρώπους, τους έβαλε να κάθονται μόνοι τους σε δωμάτια, να επικοινωνούν μέσω social media… Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν και οι πολιτικοί, σφίγγοντας τα λουριά και κάνοντας ακραίες δηλώσεις. Σε μεγάλο βαθμό, η κοινωνία διαιρέθηκε. Το σημαντικό με τη μουσική είναι ότι δεν χωρίζει τους ανθρώπους, αλλά τους φέρνει κοντά. Το είδα πάλι στις συναυλίες μας. Κάναμε μεγάλα shows στα φεστιβάλ Isle of Wight και Austin City Limits. Κοιτάς μπροστά και βλέπεις 60.000 ανθρώπους, που πιθανότατα έχουν ένα σωρό διαφορές, να είναι ενωμένοι και να τραγουδούν τα κομμάτια σου.
Η μουσική δεν κάνει διακρίσεις. Είναι για όλους.
Έξω από τη μουσική, τι απολαμβάνεις περισσότερο;
Μου αρέσει ο καθαρός αέρας. Να βγαίνω και να περπατάω. Είναι όμορφο το φθινόπωρο εδώ, με τα χρυσά και τα κόκκινα φύλλα. Επίσης είμαι άνθρωπος της οικογένειας, έχω δύο εγγονάκια. Περπατάμε στην τοπική πόλη και είναι πολύ ενδιαφέρον και αναζωογονητικό να παρατηρώ πώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο.
Για το τέλος άφησα το πιο σημαντικό:
Κρατάς ακόμη επαφή με τον κομμωτή που περιποιούνταν τα μαλλιά σου στα ’80s;
Όχι. Κάτσε, περίμενε. Ναι! Ο Μίτσελ Γουίλσον! Νομίζω έχω ακόμη τον αριθμό του. Βέβαια πάνε χρόνια από τότε που μιλήσαμε. Κάπου τον είχα πετύχει. Είναι καλά.
Τώρα πηγαίνεις σε άλλον όμως…
Ε ναι, λες να τα κόβω μόνος μου;
REMAIN IN LIGHT
→ Τι απέμεινε από την ποπ των ’80s
Οι ηγέτες
Στην εποχή του cancel culture, τα κλασικά χορευτικά κομμάτια του Μάικλ Τζάκσον αντέχουν ακόμη, παρά τα ανάμεικτα συναισθήματα που προκαλεί ο ίδιος ως πρόσωπο. Από δίπλα, καλλιτεχνικά αμήχανη εδώ και χρόνια, η Μαντόνα δεν παύει να είναι ένα σεβαστό πρόσωπο, αναγνωρισμένη ως η πρώτη gay ιέρεια, η Βασίλισσα της Ποπ κ.λπ. Όσο για τον Πρινς, θεωρείται από πολλούς ό,τι πιο υψηλό έβγαλε η ποπ της δεκαετίας. Μια καθαρή μουσική ιδυοφυΐα, αλλά και ένας «βρόμικος» τύπος που, όπως γράφτηκε κάποτε, θα κλέψει την κοπέλα σου και μετά τα ρούχα της.
Τα εκνευριστικά τραγούδια
Κάποια hits δεν τα θυμάσαι. Άλλα, πάλι, θες να τα ξεχάσεις και δεν μπορείς. Όσο κι αν απενοχοποιήθηκαν το είδος και η εποχή, όσο κι αν δικαιώθηκαν, ο καθένας μας έχει ένα ’80s ποπ τραγούδι που μισεί. Μέρες σαν κι αυτές, το Last Christmas των Wham! είναι το στανταράκι. Πάντως την πρώτη θέση της σχετικής λίστας του Rolling Stone έχει κατακτήσει (με το σπαθί του) το We built this city των Starship.
Οι εικόνες
Bιντεοκλίπ όπως αυτό των A-ha για το Take on me ή του Πίτερ Γκάμπριελ για το Sledgehammer βλέπονται ακόμη ευχάριστα – έστω ως δείγματα εποχής. Ομοίως και το πιπεράτο Girls on film των Duran Duran, που φτιάχτηκε με σκοπό να προβάλλεται σε κλαμπ με οθόνες, αλλά τελικά χάλασε κόσμο μέσα από τη (λογοκριμένη) μετάδοσή του στο πρωτοεμφανιζόμενο τότε MTV. Αντίθετα, παρωχημένα θεωρούνται χιλιάδες κλιπ γλυκανάλατου/ντεμοντέ ερωτισμού, καθώς και ποπ καταθέσεις με ροκ μανδύα, τις οποίες «διέψευσε» η αλήθεια του grunge στην επόμενη στροφή.
Το «όλοι οι καλοί χωράνε»
Πολυχρωμία, συμπερίληψη, λάμψη, υπερβολή. Οι έννοιες αυτές υπήρχαν ήδη στην ποπ, όμως στα ’80s γιγαντώθηκαν και χώρεσαν τους πάντες. Ακόμη, με την κυριαρχία των πολυεθνικών δισκογραφικών, έννοιες όπως εναλλακτικό, DIY, indie, underground κ.λπ. αποτέλεσαν ένα σπίτι για όσους βρίσκονταν στην απέξω. Το σπίτι υπάρχει μέχρι σήμερα.
«ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ»
→ Ο Στέφανος Κορκολής για τους Duran Duran
«Τους γνώρισα στο Παλαί ντε Κονγκρέ του Παρισιού. Είχα παίξει κάτι keyboards, τα οποία ενδεχομένως χρησιμοποίησαν μετά σε κάποιο δίσκο τους. Ήταν η εποχή του Union of the snake (1983). Θυμάμαι ζούσαν τότε κάτι σαν μπητλμάνια, παγκοσμίως. Εμένα μου άρεσαν κυρίως οι παραγωγές τους, ο ήχος τους και οι φοβερές κιθάρες που είχε παίξει γι’ αυτούς ο Νάιλ Ρότζερς. Ως δημιουργούς, τους εκτίμησα χρόνια μετά, με το Ordinary world (1992). Εκεί σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορώ να πω πάντως ότι ηχητικά με είχαν όντως επηρεάσει. Έφερα στην Ελλάδα κάποιους νεωτερισμούς που χρησιμοποιούσε ο προγραμματιστής τους. Μιλάω για τα λεγόμενα orchestra hits. Έντονοι ήχοι από μεγάλες ορχήστρες, oι οποίοι περνούν από συνθεσάιζερ και χρησιμοποιούνται μετά ως samples. Μπορείς να τους ακούσεις π.χ. στο Χαμένο νησί του Αντρέα Μικρούτσικου, όπου είχα κάνει την ενορχήστρωση. Γενικότερα, ο χρόνος δημιουργεί μια νοσταλγία για όλα αυτά… Πρόσφατα είδα ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ για τους Duran Duran στο Apple Tv. Άνθρωποι και τραγούδια που σνομπάραμε σήμερα βλέπεις ότι άφησαν ένα στίγμα».
ΙΝFO → To Future Past κυκλοφορεί από την BMG. Ακούστε το κομμάτι Invisible και δείτε το ιδιαίτερο βιντεοκλίπ του, δημιουργημένο εξ ολοκλήρου μέσω τεχνητής νοημοσύνης.