Πριν από κάποιες μέρες, η Γκλόρια Πριβιλέτζιο τερμάτισε πρώτη στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της και μοιάζοντας, περιέργως, ξεκούραστη. Με το ίδιο χαμόγελο εμφανίστηκε και στο αθηναϊκό καφέ όπου είχαμε δώσει το ραντεβού μας για να κουβεντιάσουμε για την πρόσφατη επιτυχία της, για την καθημερινότητα ενός μαραθωνοδρόμου, για τη ζωή της. Το ιταλικό της επίθετο το οφείλει στις βενετσιάνικες ρίζες του πατέρα της, ο οποίος πάντως γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Όπως και η μητέρα της, από Έλληνες γονείς. Το 1982 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και η Γκλόρια γεννήθηκε έξι χρόνια αργότερα. «Δεν έχουμε συγγενείς πια στην Κωνσταντινούπολη, αλλά υπάρχουν φίλοι, υπάρχει ένα δέσιμο», μου λέει. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια και την ανάγκη της να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Ξεκίνησε με την κολύμβηση.
Έκανε ένα διάλειμμα για να σπουδάσει, αποφοίτησε από το τμήμα Φυσικοθεραπείας στην Πάτρα, αργότερα έκανε ένα μεταπτυχιακό στα ΤΕΦΑΑ, κάποια στιγμή θα ήθελε να ξεκινήσει κι ένα διδακτορικό, όπως μου λέει. Εργάζεται ως φυσικοθεραπεύτρια, επίσης διδάσκει φυσικοθεραπεία σε ένα ΙΕΚ, ιδιότητες που συμπληρώνουν αυτήν της αθλήτριας του ΓΣ Γλυφάδας και φυσικά της κορυφαίας μαραθωνοδρόμου αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Παρά το ότι ξεκίνησε να τρέχει σε «μεγάλη» ηλικία.
Πώς πέρασες λοιπόν από τις πισίνες στους δρόμους αντοχής;
Μου άρεσε πάντα το τρέξιμο και κάποια στιγμή ξεκίνησα να τρέχω ερασιτεχνικά Μαραθωνίους, έβλεπα ότι βελτιωνόμουν πολύ γρήγορα και κυρίως ένιωθα ότι μου ταίριαζε. Γύρω στα 25 μου πήρα την απόφαση να κάνω τη μετάβαση.
Δεν είναι λίγο ασυνήθιστη ηλικία για να αλλάξει κανείς άθλημα;
Το φοβόμουν κι εγώ στην αρχή ότι ήμουν μεγάλη, αλλά, όπως μου εξήγησαν, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του Μαραθωνίου. Είναι ένα αγώνισμα που μπορείς να το ξεκινήσεις σ’ αυτή την ηλικία. Στα 25 μου ήμουν τελικά ακόμα μικρή.
Πες μου για τα μέρη όπου έχεις τρέξει.
Μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία ήταν το Παγκόσμιο στην Ντόχα το 2019. Εκεί το κλίμα είναι απαγορευτικό, όταν έφτασα τα ξέχασα όλα, επιδόσεις και τέτοια, απλώς έπρεπε με κάποιον τρόπο να αντέξω. Αλλά, εντάξει, δυσκολεύτηκα τόσο πολύ και κατάλαβα πόσες δυνάμεις έχω. Έχω τρέξει και στο Παγκόσμιο του Λονδίνου, στο Ευρωπαϊκό του Βερολίνου, αλλά τις καλύτερες επιδόσεις μου τις έχω κάνει στο Ρότερνταμ, έχω τρέξει τρεις φορές εκεί, είναι μια όμορφη και εύκολη διαδρομή.
Η διαδρομή της Αθήνας είναι εύκολη ή δύσκολη;
Είναι από τις πιο δύσκολες. Από το 11ο χιλιόμετρο μέχρι το 31ο είναι όλο ανηφόρες και κατηφόρες, ξέρω δηλαδή ότι στην Αθήνα θα κάνω 3-4 λεπτά παραπάνω από ό,τι θα έκανα αλλού. Η δυσκολία βέβαια λειτουργεί και ως πρόκληση.
Πώς ήταν το βράδυ πριν από τον αγώνα; Είχες αγωνία;
Δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ, γενικά δυσκολεύομαι τα βράδια πριν από τους αγώνες, δεν μπορώ να ηρεμήσω. Συγκεκριμένα βέβαια στον Μαραθώνιο της Αθήνας πρέπει να ξυπνήσεις από τα χαράματα, για να είσαι στην ώρα σου.
Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι το πρωί στον Μαραθώνα έχει πάντα κρύο;
Αλήθεια είναι… αλλά είναι πολύ ωραία. Σε μαγεύει το σημείο. Να σκέφτεσαι ότι είσαι εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, είναι σημαντικοί οι συμβολισμοί. Με το αυτοκίνητο βέβαια όπως πηγαίνεις και βλέπεις όλη τη διαδρομή, σε πιάνει λίγο η καρδιά σου, λες: Παναγία μου, όλο αυτό θα το τρέξω τώρα; Προσπαθείς να μην κοιτάζεις.
Το ένιωθες όμως ότι θα τα πήγαινες καλά;
Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη από πέρυσι για τον Μαραθώνιο της Αθήνας, αλλά έξι μέρες πριν από τον αγώνα αποφασίστηκε να μη γίνει. Ήταν τότε που ακυρώθηκαν λόγω της πανδημίας όλες οι αθλητικές δραστηριότητες, εκτός από την Α΄ Εθνική του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, μια απόφαση που στοίχισε πολύ σε όλους τους αθλητές. Προετοιμάστηκα ξανά για τον φετινό αγώνα, αλλά τον Ιούλιο πέρασα Covid, όχι βαριά, σε μία βδομάδα επανήλθα, αλλά χρειάστηκαν δύο μήνες για να φτάσω στο επίπεδό μου. Δεν ένιωθα κάτι περίεργο αναπνευστικά, αλλά ήταν σαν να μην μπορούσα να αποδώσω, σαν να υπήρχε μέσα μου ένα στοπ. Είχα απογοητευτεί, αναρωτιόμουν μήπως έφταιγα εγώ, μήπως απλώς είχα μεγαλώσει. Μου εξηγούσαν όμως όλοι ότι αυτό κάνει ο ιός, επηρεάζονται τα ερυθρά, η οξυγόνωση του αίματος. Βρήκα τελικά τον εαυτό μου εγκαίρως και ήμουν έτοιμη για τον αγώνα. Ακολούθησα μια συντηρητική τακτική, ίσως να παραφοβήθηκα και ίσως να μπορούσα να πιάσω το ρεκόρ διαδρομής, που είναι ενάμισι λεπτό πιο κάτω. Αλλά το ευχαριστήθηκα, τερμάτισα εύκολα, άνετα.
Σου αρέσει που μαζεύεται κόσμος στα πεζοδρόμια και χειροκροτάει;
Πάρα πολύ, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να σε σπρώχνουν, ειδικά στον τερματισμό, είναι πολύ συγκινητικό.
Τι σκέφτεσαι όσο τρέχεις;
Πώς θα κρατήσω τον ρυθμό μου. Και προσπαθώ να είμαι θετική, να μη σκεφτώ, για παράδειγμα, ότι είμαι κουρασμένη, σκέφτομαι τους στόχους που έχω βάλει, την προπόνηση που έχω κάνει.
Ναι, αλλά είναι δυόμισι ώρες, δεν φεύγει ποτέ το μυαλό σου;
Όταν τρέχω ελεύθερα, ναι, φυσικά, σκέφτομαι τα πάντα. Αλλά στον αγώνα είμαι συγκεντρωμένη. Θέλει εξάσκηση αυτό, να ελέγχεις το μυαλό σου, η σκέψη θα πάει πάντα σε κάτι αρνητικό και δεν πρέπει, γιατί σε επηρεάζει.
Κάνεις κάθε μέρα προπόνηση;
Δύο προπονήσεις την ημέρα. Ξυπνάω το πρωί, τρώω πρωινό και βγαίνω για τρέξιμο στον δρόμο, μόνη μου, το απόγευμα στο γήπεδο με τον προπονητή μου [σ.σ.: προπονητής της είναι ο Γιάννης Περίφανος, πρώην πρωταθλητής Μαραθωνίου]. Συνολικά κάθε μέρα τρέχω περίπου 25 χιλιόμετρα.
Είναι πάντως ένα μοναχικό αγώνισμα.
Είναι, ναι. Πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Περνάς πάρα πολλές ώρες μόνος σου. Εγώ ανυπομονώ για τις ώρες που θα βγω έξω να τρέξω, είμαι φτιαγμένη γι’ αυτό. Καθαρίζει το μυαλό μου όταν τρέχω, ξεχωρίζουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι μετά τα σαράντα λεπτά τρεξίματος νιώθεις μια ευεξία και την επόμενη μέρα θέλεις να αρχίσεις πάλι να τρέχεις.
Συνδυάζεται με τη δουλειά αυτό το πρόγραμμα;
Είναι ερασιτεχνικό το άθλημά μου, άρα πρέπει να εργάζομαι. Σπάνια ένας χορηγός επιλέγει έναν μαραθωνοδρόμο και μακάρι η πολιτεία να μπορούσε να βοηθήσει έστω για τα βασικά, είναι άδικο για την προσπάθεια τόσων αθλητών να μη βρίσκουν τα χρήματα να ικανοποιήσουν τις αθλητικές τους ανάγκες. Εγώ είμαι τυχερή, έχω από το 2017 μια συνεργασία με την PWC, που μου καλύπτει όλα τα έξοδα σε αγώνες, ταξίδια, κάποιες ανάγκες ρουχισμού.
Πόση παραπάνω προπόνηση θα έκανες αν δεν δούλευες;
Θα ξεκουραζόμουν, αυτή θα ήταν η διαφορά. Είναι πολύ σημαντική η ξεκούραση. Θα έκανα μασάζ, φυσικοθεραπείες, θα προσαρμοζόταν η ζωή μου στον αθλητισμό και οι επιδόσεις μου θα ήταν καλύτερες. Είναι ένας από τους λόγους που πολλοί ξένοι αθλητές κάνουν καλύτερους χρόνους από εμάς. Είναι αφοσιωμένοι μόνο στο αγώνισμά τους.
Πόσο καλή ζωή πρέπει να κάνεις για να είσαι σ’ αυτό το επίπεδο; Νιώθεις ότι κάνεις θυσίες έστω και σε απλά πράγματα, όπως π.χ. στη διατροφή σου;
Συγκεκριμένα η διατροφή δεν έχει περιορισμούς από άποψη ποσότητας, έχω την πολυτέλεια να τρώω πολύ γιατί κάνω μεγάλη καύση. Για να καταλάβεις, στα διεθνή τουρνουά η ποσότητα που τρώω είναι ίδια με αυτήν που τρώνε οι ρίπτες. Καλό είναι βέβαια να τρως ποιοτικά, αλλά δεν έχω πρόβλημα με την υγιεινή διατροφή, δεν καταπιέζομαι. Και μπορεί να μην είμαι ακριβώς το πιο αθλητικό άτομο, αλλά αγαπάω πολύ το άθλημά μου, οπότε μου αρέσει και να προσαρμόζω τη ζωή μου σ’ αυτό.
Πότε θα ξανατρέξεις;
Ο Μαραθώνιος είναι ένα ιδιαίτερο αγώνισμα, δεν μπορείς να τρέξεις σε περισσότερους από δύο αγώνες τον χρόνο. Το σώμα καταπονείται πάρα πολύ, είναι επικίνδυνο για τραυματισμούς. Το καλοκαίρι γίνεται το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, είναι ένας στόχος, θα δούμε.
Μέχρι ποια ηλικία μπορεί να τρέχει κανείς επαγγελματικά;
Μέχρι τα 38-40, πάνω κάτω, εγώ θα τρέχω όσο μπορώ να τρέχω δυνατά, οι αθλητές είμαστε εγωιστές, θα τρέχω όσο μπορώ να ικανοποιώ τους στόχους μου, όταν δω ότι δεν αποδίδω όπως θα ήθελα, ίσως συνεχίσω ερασιτεχνικά, αλλά θα συνεχίσω πάντα να τρέχω, ίσως ασχοληθώ με το τρέξιμο στο βουνό, ανάλογα με τις δυνάμεις μου. Θέλω να κάνω και οικογένεια κάποια στιγμή.
Η οικογένεια παραπέμπει στο τέλος της διαδρομής για μια αθλήτρια;
Συχνά, ναι, ακόμα και στο εξωτερικό. Πολλές φορές, για παράδειγμα, οι χορηγοί απομακρύνονται μετά την πρώτη εγκυμοσύνη. Ακόμα και σε άλλες δουλειές συμβαίνει αυτό βέβαια, όχι μόνο στον αθλητισμό. Οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουμε συνέχεια την αξία μας μέσα στην κοινωνία.
Η συζήτηση χαλαρώνει και με ρωτάει αν βλέπω ποτέ Μαραθώνιο στην τηλεόραση. Απολογούμαι ότι το αγώνισμα δεν είναι τόσο τηλεοπτικό. «Να βλέπεις», μου λέει με ένα μικρό παράπονο, αλλά πάντα με χαμόγελο. «Θα βλέπω», υπόσχομαι.