Συνήθως έναν ηθοποιό τον παρακολουθείς στη σκηνή και, σε έτερο χρόνο, γνωρίζεις τον άνθρωπο εκτός σκηνής, συζητώντας μαζί του στο πλαίσιο μιας συνέντευξης. Την Κίττυ Παϊταζόγλου την απόλαυσα στη σκηνή του θεάτρου Ζίνα, στον ρόλο της Μαιρούλας, οργισμένη, αεικίνητη, αθυρόστομη, εύθραυστη, (αυτο)τιμωρητική, να ισορροπεί στην τραμπάλα της ψυχής και της ζωής της, με χάρη αλλά και τρόμο. Όταν συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη, τη βρήκα καθισμένη στην ίδια σκηνή, χαλαρή στο σανίδι, σαν να ήταν ο καναπές του σπιτιού της. Φαντάστηκα ότι ήταν στην comfort zone της, στον ασφαλή της χώρο, μου φάνηκε όμορφο και δεν θέλησα να την καλέσω να καθίσει μαζί μου στην πλατεία. Στο τέλος της συνομιλίας μας, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι φαντάστηκε πως λόγω Covid-19 θα αισθανόμουν κι εγώ πιο άνετα να έχουμε μια απόσταση μεταξύ μας. Το εκτίμησα που δεν με άφησε να παραμυθιάζομαι με ρομαντικές σκέψεις.
Γενικά μοιάζει να έχει αποδεχτεί την απομυθοποίηση, τουλάχιστον χρειάστηκε να τη διαχειριστεί τόσο στον χώρο της υποκριτικής όσο και στη Νομική, που τελείωσε παράλληλα με τις σπουδές της στο Εθνικό Θέατρο. «Μου άρεσε πολύ αυτή η επιστήμη, η υπεράσπιση του δικαίου. Πρακτικά βέβαια απέχει πολύ από αυτό που φαντάζεσαι, το κατάλαβα μόλις ξεκίνησα τη σχολή». Στο θέατρο βρήκε, λέει, την ψυχή της. «Το ένιωσα σαν μια αγκαλιά που μας περιλαμβάνει όλους. Ρομαντικό, ε;» Απομυθοποίησε κι εκεί πολλά, σταδιακά. «Ξεκινάς και έχεις πολλή λαχτάρα και πολλή αθωότητα, πιστεύεις ότι όλα είναι ιδανικά, αλλά κάποια στιγμή έρχεται ένα απομάγεμα. Όσο όμως συντηρείς αυτή την αθωότητα και τη λαχτάρα που είχες όταν ξεκίνησες, τόσο πιο ωραία είναι μετά».
Αποφοιτώντας από το Εθνικό Θέατρο, έφυγε για την Αγγλία, όπου ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό στο Central School of Speech and Drama. Επέστρεψε στην Ελλάδα, για να συνεργαστεί με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ολιβιέ Πι στο Βιτριόλι, και δεν ξαναέφυγε ποτέ. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Θωμά Μοσχόπουλο, Λίλιαν, Δίκη, Φάρεναϊτ 451, Κύκλος του έρωτα, Επίδαυρος με την Άλκηστη και φέτος με την Ιφιγένεια εν Ταύροις και τώρα η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου. Το πρώτο της κριτήριο για μια δουλειά είναι οι άνθρωποι, περισσότερο από το έργο και τον ρόλο, ομολογεί. «Μου αρέσει να συναντιέμαι με ωραίους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, μπορούν να σε οδηγήσουν και να σου δώσουν μια ελευθερία για να ανθίσεις».
Είναι η πρώτη φορά που κάνει μονόλογο, δεν το είχε ποτέ θελήσει, έως τώρα, που η πανδημία τής γέννησε την επιθυμία να ρισκάρει. Το θέατρο για την ίδια δεν είναι ψυχοθεραπεία, αλλά, υποδυόμενη τη Μαιρούλα, ομολογεί ότι χρειάζεται να αναμετρηθεί με στοιχεία του εαυτού της. «Επειδή σε έναν μονόλογο δεν υπάρχει μόνο ο ρόλος, αλλά και πώς είσαι εσύ ως προσωπικότητα, επειδή δεν έχεις άλλο άνθρωπο να ακουμπήσεις πάνω του και να χτίσεις μαζί του, αναγκαστικά μπαίνεις σε μονοπάτια ανακάλυψης του εαυτού σου, μπορεί και επώδυνα». Έχει άραγε βιώσει, όπως η ηρωίδα που υποδύεται, «σπαγκάτ προσωπικότητας»; «Μετά τα 30, το δίπολο καριέρα-οικογένεια είναι ένα πεντακάθαρο σπαγκάτ προσωπικότητας. Σκέφτομαι ότι δεν θέλω να εγκαταλείψω τη δουλειά μου, αλλά ούτε να χάνω τα γυναικεία μου χαρακτηριστικά στον βωμό μιας καριέρας που γίνεται συχνά αδυσώπητη». Θα συμφωνήσει με τη Μαιρούλα και στο ότι «πονάει να μην έχεις αυτό που θέλεις». «Έρχεται μια ηλικία, που είναι διαφορετική για τον καθένα, που συνειδητοποιεί ότι κάποια πράγματα που έχει θελήσει δεν τα έχει καταφέρει. Κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με το ότι άλλα θέλω και αλλού έχω βρεθεί στη ζωή μου, είναι ένας μικρός θάνατος, μια ήττα. Αυτό όμως σημαίνει και το να μεγαλώνεις, να ωριμάζεις· όχι ότι κάνεις συμβιβασμούς, αλλά ότι με κάποια πράγματα μέσα σου ηρεμείς». Τελικά, αν και τραμπαλίζεται πάνω στη σκηνή, η Κίττυ Παϊταζόγλου πατά πολύ γερά στα πόδια της.
Info: Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
Θέατρο Ζίνα, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, 210-6424424
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00