Η Καλλιόπη Μητροπούλου παίζει βιολί στο soundtrack της νέας ταινίας Matrix: The Resurrections. Πώς συνέβη αυτό; «Έμενα στο Λονδίνο για πέντε χρόνια και παίζω μουσική με τη London Philharmonic, το BBC και τη London Contemporary Orchestra. Η συγκεκριμένη ορχήστρα συνεργάζεται με freelancers μουσικούς και μια μέρα απλώς χτύπησε το τηλέφωνό μου και με ρώτησαν αν μπορώ να παίξω στο soundtrack. Συνεργάζονται και με τους Radiohead, μακάρι μια μέρα να παίξω και γι’ αυτούς», μου λέει με το χαρακτηριστικό της μεγάλο χαμόγελο.
Μικρή τραγουδούσε συνέχεια και ο πατέρας της, μετά από μια συναυλία που πήγαν, τη ρώτησε για το αγαπημένο της όργανο κι εκείνη, λίγο τυχαία, απάντησε το βιολί. Την επόμενη μέρα είχε ένα στα χέρια της και ακολούθησαν χρόνια μουσικών σπουδών και φωνητικής στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Πλέον παίζει στα live των Oi Va Voi, είναι το βιολί και η σοπράνο του Erland Cooper στα tour του, έχει παίξει για τον Owen Pallett, τον Logout και τη Vassilina, τραγουδάει στο ελληνικό συγκρότημα Echo Tides και παίζει με το κουαρτέτο εγχόρδων Sibílima. Η καραντίνα ξεκλείδωσε ακόμα μερικούς πόθους της και ξεκίνησε να συνθέτει το νέο πρότζεκτ της Turquoise με την καρμική Γαλλίδα φίλη της Zoé Saubat. «Eίχαμε βαρεθεί και οι δύο το κλασικό ακαδημαϊκό, την τελειομανία και τις σιωπηλές αίθουσες και θέλαμε κάτι πιο σκοτεινό, με ηλεκτρονικά, βαβούρα και beat. Κάνω και μαθήματα παραγωγής και θέλω να συνθέσω μουσική για ταινίες, σειρές, θέατρο – θα ήθελα να γράψω μουσική για τον Λάνθιμο! Μου άρεσε πολύ το σάουντρακ του Joker που, επιτέλους, ήταν από γυναίκα συνθέτη − υπάρχει τεράστια διαφορά σε ποσοστά γυναικών και σε αυτόν τον τομέα».
Λίγο πριν από την πρώτη καραντίνα, η Καλλιόπη έγινε μέλος της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, δοκιμάζοντας την επαγγελματική τύχη της και τη ζωή στην Αθήνα μετά από δέκα χρόνια απουσίας στο εξωτερικό. «Η πιο συχνή ερώτηση όταν με γνωρίζουν είναι γιατί γύρισα στην Ελλάδα και με εκνευρίζει πολύ. Είναι συνήθως από όσους δεν έχουν φύγει ποτέ και θεωρούν πως η ζωή στο εξωτερικό είναι τέλεια − το έχουμε λίγο αυτό εδώ, είμαστε ξενολάτρες. Καμιά φορά σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασα στο Λονδίνο, τι έκανα; Δούλευα. Γνώρισα απίστευτους ανθρώπους από όλο τον κόσμο, αλλά δεν τους έβλεπα ποτέ. Η Αγγλία αποκαλεί το Λονδίνο “Πόλη των Εγωιστών”, γιατί πρέπει να τρέχεις συνέχεια για να επιβιώσεις. Έπρεπε να κανονίζω έναν μήνα πριν για να δω τους φίλους μου στα γενέθλιά μου. Αυτό είναι απάνθρωπο. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις όπου κι αν είσαι, αλλά εξαρτάται τι έχεις πιο πολύ ανάγκη».
Η Καλλιόπη έχει ανάγκη τους ανθρώπους στη ζωή της, όσο κι αν αγαπά πολύ και τη μουσική. «Ίσως την αγαπώ υπερβολικά πολύ, γιατί έχω πολύ άγχος πάνω στη σκηνή. Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ότι θα πουν πως είμαι χάλια μουσικός, άρα είμαι χάλια άνθρωπος. Και με ενδιαφέρει περισσότερο να είμαι καλός άνθρωπος − μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω, γενικά, τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο». Όταν τη ρωτάω ποια είναι η στιγμή που ξεχωρίζει από τη μέχρι τώρα πορεία της ως μέλος της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η ανθρώπινη σύνδεση πάλι έχει την πρώτη θέση. «Ευχαριστήθηκα πολύ την παράσταση της Αμπράμοβιτς, ο μαέστρος ήταν κάτι εξωφρενικό, τόσο ανοιχτόμυαλος, ήθελες να παίζεις γι αυτόν, έκανε σύνδεση με όλους τους μουσικούς. Όταν λειτουργεί σωστά ένας μαέστρος και μια ορχήστρα, η τέλεια αίσθηση είναι ότι αναπνέεις με όλους μαζί».