Θεοφάνια. Δώσαμε ραντεβού σε ένα ήσυχο καφέ στην Εθνικής Αμύνης, λίγα μέτρα μακριά από τον Λευκό Πύργο. Στην απομαγνητοφώνηση ακούγονται έξαλλα κορναρίσματα από τον δρόμο. Συναντιόμασταν για πρώτη φορά από κοντά, παρόλο που για χρόνια ήμασταν γείτονες στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι πως είχα πετύχει τον Στέφανο Αλεξιάδη στην Έκθεση Βιβλίου του Ζαππείου, στην παρουσίαση του συγγραφικού του ντεμπούτου, Τα φτερωτά σανδάλια. Με σπουδές στη φιλολογία, στην ειδική αγωγή και στα παιδαγωγικά, το πρώτο πράγμα που έμαθα για τον 28χρονο φιλόλογο και συγγραφέα ήταν η αστείρευτη ενέργειά του. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσει να κάθομαι. Ψάχνομαι διαρκώς και καταπιάνομαι με πολλά πράγματα». Το να καταπιαστεί με τη συγγραφή ενός βιβλίου δεν χρειάστηκε ιδιαίτερο ψάξιμο. Αφορμή υπήρξε η επικοινωνία του με τη μητέρα ενός παιδιού, στο οποίο ο νεαρός φιλόλογος παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα. «Με πήρε τηλέφωνο η μητέρα ενός μαθητή να βρούμε έναν τρόπο να διαβάσει το παιδί της λογοτεχνία. Της πρότεινα βιβλία της Ζωρζ Σαρή, της Άλκης Ζέη. Παράλληλα, τύχαινε να διαβάζω για τα μαθήματα της εξεταστικής και τότε σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο και να αφορά το κομμάτι της ειδικής αγωγής, όπου έχω και μια γνώση παραπάνω».
Ο πρωταγωνιστής της εφηβικής νουβέλας του Στέφανου Αλεξιάδη είναι ο Φοίβος, ένα δεκάχρονο αγόρι με κινητική αναπηρία. Μέσα από την οξυδερκή του ματιά, ο Φοίβος μάς βάζει στην καθημερινότητά του, στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης. Μπαίνει στη θέση των ατόμων γύρω του, διαθέτει μια εξαιρετικά ώριμη αντιμετώπιση για όσα συμβαίνουν στον περίγυρό του και στο σχολικό περιβάλλον και, ανακαλύπτοντας τη δύναμη που κρύβει μέσα του, μας υπενθυμίζει με τρυφερή γλώσσα, χωρίς ίχνος διδακτισμού, την ανάγκη κατανόησης, σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας. «Ο Φοίβος είναι ένας αισιόδοξος ήρωας. Νιώθει πως διαφέρει από τους υπόλοιπους, αλλά ταυτόχρονα δεν διαφέρει, όπως όλοι μας. Πολλοί με ρωτούν πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ώριμος. Έρευνες έχουν δείξει πως, όταν από έναν άνθρωπο λείπει μια ικανότητα, αναπτύσσεται μια άλλη. Αυτό κάνει τον Φοίβο να βλέπει τα πράγματα πιο ώριμα, με οξύνοια και ενσυναίσθηση. Μέσα από τα λόγια του, προσπαθούμε να την αποκτήσουμε και εμείς και να τον συναισθανθούμε, όχι να τον λυπηθούμε», μου εξηγεί το σκεπτικό πίσω από το χτίσιμο του κεντρικού ήρωα της νουβέλας.
Πιστεύει ότι η ύπαρξη των εφηβικών βιβλίων είναι πολύ σημαντική. «Η ψυχή του ανθρώπου σε αυτή την ηλικία είναι λευκό χαρτί. Μπορείς να γράψεις πολλά πάνω του, θέτοντας ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η αναπηρία, ο σχολικός εκφοβισμός. Εκεί μπορεί κανείς να αλλάξει το πώς τα παιδιά βλέπουν τους υπόλοιπους και εκεί πρέπει να στοχεύσουμε». Μετατοπίζω τη συζήτηση στο θέμα του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, με αφορμή και τα περσινά επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, που βρίσκεται στη γειτονιά μας. «Ενώ μεγαλώνει μια γενιά εντελώς προοδευτική, εν τέλει ένα μέρος της αναπαράγει τα πρότυπα των γονιών τους. Είναι ξεκάθαρα θέμα παιδείας. Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να το αντιληφθούν αυτό, αλλά πρέπει να έχουν όρεξη, διάθεση και να μην έχουν το μυαλό τους συνεχώς στο πώς θα καλύψουν την ύλη. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα κοινωνικά θέματα είναι πιο σημαντικά από τις γνώσεις».
Στα Φτερωτά σανδάλια, η ιστορία του Φοίβου δείχνει μια πλευρά τού τι σημαίνει διαφορετικότητα. Ο ίδιος όμως πώς την ορίζει; «Διαφορετικότητα είναι όλα. Η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι συνώνυμό της; Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους. Θεωρώ πως καλώς υπάρχει σαν όρος, αλλά ίσως θα χρησιμοποιούσα τη λέξη “μοναδικότητα”. Αν καθίσεις και το καλοσκεφτείς, από τη στιγμή που είμαι διαφορετικός από σένα, είμαι και μοναδικός, εφόσον δεν υπάρχει κάποιος όμοιός μου. Ίσως ο ορισμός της διαφορετικότητας να είναι τελικά η μοναδικότητα».
INFO
Τα Φτερωτά σανδάλια, η εφηβική νουβέλα του Στέφανου Αλεξιάδη, κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.