«Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου: στιγμές». Μιλώντας με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, κατανοείς γρήγορα πως αυτή η φράση από τα –διάσημα πλέον– Φτηνά τσιγάρα του συνθέτει και το μότο της ζωής του. Γυρισμένη μέσα σε είκοσι τρεις ημέρες τον Αύγουστο του 1999, με φόντο μια έρημη Αθήνα, η δεύτερη κινηματογραφική ταινία του ανήσυχου καλλιτέχνη, που τώρα γίνεται μιούζικαλ και ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, φέρνει στον νου έναν «τζαζ αυτοσχεδιασμό». Σαν αυτόν που επιχειρήσαμε στην ακόλουθη συνέντευξη.
Κύριε Χαραλαμπίδη, θα ανάψετε τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα μας;
Όχι! Οφείλω να προσέξω τον λαιμό μου για την παράσταση. Ένα τσάι για μένα, παρακαλώ.
Στη ζωή σας υπήρξατε λάτρης των «φτηνών τσιγάρων»; Ήσασταν, δηλαδή, πάντα ικανοποιημένος με τα ελάχιστα;
Φυσικά. Να σκεφτείς μόνο ότι το ’98 ήμουν ο μόνος 28άρης της εποχής που, αντί να ξενυχτάει μέχρι τα χαράματα σε μια Αθήνα που τότε γλένταγε, προτιμούσα να κοιμάμαι νωρίς, ώστε να μπορώ να πηγαίνω κάθε πρωί στις έξι στο καφενείο Ελλάς στο Παγκράτι, για να γράφω τα Φτηνά τσιγάρα. Είμαι πρωινός τύπος. Η έμπνευσή μου είναι πιο ειλικρινής το πρωί. Πάντα όταν γράφω, εκμεταλλεύομαι τις πρώτες πρωινές ώρες. Να κάτι που θέλω να πω στους νέους δημιουργούς. Η έμπνευση και ο ενθουσιασμός είναι δύο πράγματα ιερά. Πρέπει να τα σεβόμαστε και να τα προφυλάσσουμε.
Πώς ήρθε η έμπνευση γι’ αυτή την ταινία; Θυμάστε;
Δεν έχω σαφή απάντηση. Ήθελα μετά το No Budget Story, την πρώτη μου ταινία, που ολοκλήρωσα στα 26 μου, να δοκιμαστώ σε κάτι διαφορετικό. Είχα την ανάγκη να είμαι τολμηρός. Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία πλοκής, αλλά μια ταινία αισθήσεων, στιγμών και στοχασμών. Τώρα που ο χρόνος τη δικαίωσε, το όραμά μου φαίνεται λογικό. Τότε, φαινόταν οριακά ψευτοφιλολογικό.
Οι κριτικοί της εποχής την κατακεραύνωσαν και οι αίθουσες ήταν άδειες…
Πρέπει να πήρα μόνο μία καλή κριτική. Έχω κρατήσει τα αστέρια των κριτικών από το Αθηνόραμα, με μέσο όρο ένα αστέρι, δηλαδή αδιάφορη. Ξέρεις τι ήταν η κριτική τότε; Παντοδυναμία. Μόνο εφημερίδες και περιοδικά υπήρχαν. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι, αν τότε τα Φτηνά τσιγάρα είχαν καταφέρει να κάνουν έναν σεβαστό αριθμό εισιτηρίων κι αν είχα πάρει καλές κριτικές, η επόμενη ταινία μου δεν θα ήταν η Καρδιά του κτήνους, αλλά κάποια άλλη πιο προσωπικού ύφους. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν ήθελε να χρηματοδοτήσει τότε οποιοδήποτε εγχείρημά μου που θα έμοιαζε με τα Φτηνά τσιγάρα.
Στο βιβλίο σας, Εγχειρίδιο κινηματογραφικής ανυπακοής, γράφετε: «Οριστικός κριτής του έργου μου θα είναι πάντα και μόνο ο χρόνος. Είναι σίγουρο ότι θα έρθει για να αποφανθεί». Τελικά ήρθε, χρόνια αργότερα, το διαδίκτυο να αποθεώσει τον αστικό ρομαντισμό και τη νεανική αισθητική των Φτηνών τσιγάρων, συγκαταλέγοντάς τα εν τέλει στις τεράστιες επιτυχίες.
Με έσωσε το YouTube! Μέχρι τότε, ήταν τόση η εσωτερική μου καθίζηση, τόση η στενοχώρια μου. Έκανα πολλά χρόνια να συνέλθω από την ήττα των Τσιγάρων. Η γέννηση του διαδικτύου έφερε μια άλλη εποχή, μαζί με την οποία και μια νέα γενιά ανθρώπων που μπόρεσε να με δει αποστασιοποιημένα. Στην αρχή ανακάλυψαν τις σκηνές του Τσάκωνα κι έπειτα από περιέργεια άρχισαν να βλέπουν ολόκληρη την ταινία. Αυτή η γενιά με κατάλαβε. Στα ’90s ήμουν ένας προκλητικός νεαρός. Στη συνέντευξη Τύπου του No Budget Story δήλωσα, παρουσία όλου του τότε ελληνικού σινεμά: «Αντίο, παλιέ κόσμε!». Ξεκίνησα ένα αντάρτικο, αλλά δεν με ακολούθησε κανείς. Η δεκαετία του ’90 δεν ήταν μια ηρωική δεκαετία. Φάγαμε τη μυθολογία της Μεταπολίτευσης και πορευτήκαμε σαν μια γενιά που δεν είχε να πράξει τίποτα το ηρωικό.
Πήρα την απόφαση να κάνω κάτι ηρωικό στο ελληνικό σινεμά. Ήμουν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν ψηφιακό βίντεο στον κινηματογράφο σε ταινία φιξιόν. Νόμιζα ότι έκανα επανάσταση και όλοι θα τραβούσαμε ταινίες σε βίντεο. Δεν έγινε έτσι. Στην παρθενική μου κραυγή δεν βρήκα συντρόφους και κάπως έτσι βρέθηκα μόνος μου.
Τι έφταιξε;
Η ιδεολογική μου τοποθέτηση. Κερδίζω το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, κερδίζω και διεθνή βραβεία, έχω εξαιρετικές κριτικές από το Variety και θεωρώ ότι ο ελληνικός κινηματογράφος πρέπει να ανανεωθεί. Πώς θα γίνει αυτό; Με μια διάθεση ρήξης με το παλιό κατεστημένο. Βέβαια, δεν είχα καταλάβει τότε ποιο είναι το κατεστημένο. Νόμιζα ότι ήταν το υπουργείο, αλλά τελικά ήταν ο ίδιος ο κόσμος του κινηματογράφου. Το κινηματογραφικό σύμπαν του τότε ήταν σκληρά κρατικοδίαιτο κι εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που δεν είχε καμία σχέση με το κράτος. Υπήρχαν πολλά λεφτά τότε, ξέρεις. Εγώ, όμως, έλεγα ότι δεν χρειάζονται λεφτά για να κάνεις μια ταινία, χρειάζεται μόνο πάθος. Έπεσαν όλοι πάνω να με φάνε. Δεν λέω ότι είμαι άγιος. Και δημόσιες σχέσεις επιχείρησα να κάνω, και σε παρέες προσπάθησα να μπω, αλλά…
Αλλά;
Είμαι ένα παιδί της πιάτσας. Μου αρέσει ο καβγάς πού και πού. Νομίζω ότι ανήκω στο ευρύτερο σουρεαλιστικό κίνημα. Η Τελευταία πνοή του Μπουνιουέλ, για να καταλάβεις, είναι ένα βιβλίο που με έχει εμπνεύσει πολύ.
Σας αρέσει να φιλοσοφείτε τα πράγματα με μια ποιητική διάθεση;
Φοβάμαι πολύ τον χαρακτηρισμό του ποιητή. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά βαθιά τον ποιητικό κινηματογράφο με κωμικά στοιχεία. Ακόμα και ο Ταρκόφσκι έχει στιγμές χιούμορ. Αν προσέξεις, στα Φτηνά τσιγάρα περνάω από τον κρετινισμό στον βαθύ ρομαντισμό. Αυτή η ταινία έχει ένα ξεχωριστό γνώρισμα. Είναι μια ταινία ανδρικού ρομαντισμού. Απευθύνεται περισσότερο στο ανδρικό παρά στο γυναικείο κοινό. Ξέρεις, υπάρχουν πολλά είδη ανδρών. Ο ανδρισμός στα ’90s είχε το στερεότυπο του σκληρού, του λιγομίλητου, του στεγνού άνδρα. Ένας άνδρας που τολμούσε να νιώθει και να συμπεριφέρεται σαν ποιητής ήταν διφορούμενος, με τη φρικτή στάμπα του ψώνιου, η οποία πολλές φορές κολλήθηκε στο κούτελό μου. Τώρα τη διασκεδάζω. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ ψώνιου και φιλόδοξου, βέβαια.
Θα μου την αναλύσετε;
Ψώνιο είναι αυτός που νομίζει ότι είναι κάτι που δεν είναι και για το οποίο δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει. Φιλόδοξος είναι αυτός που αγωνίζεται να γίνει κάτι και πληρώνει ένα τίμημα. Το ψώνιο θέλει να αποκτήσει μια ιδιότητα χωρίς τίμημα.
Εσείς έχετε πληρώσει κάποιο τίμημα;
Όλα αυτά τα 30 χρόνια; Πέραν της καθαρής κόπωσης που με έχει στείλει δύο φορές στο νοσοκομείο, έχω πληρώσει το τίμημα της μοναξιάς. Οι άνθρωποι ανά τους αιώνες λειτουργούσαμε ασυνείδητα με το αίσθημα του κοπαδιού. Εγώ δυσκολεύτηκα να βρω παρέες, να ενταχθώ σε κάποιο κοπάδι –έστω και καλλιτεχνικό–, με τον υψηλότατο κίνδυνο να χάσω τα λεφτά μου. Ένα μεγάλο μέρος των ταινιών μου το χρηματοδοτούσα πάντα μόνος μου. Αν υπολογίσεις ότι δεν είμαι γιος πλουσίων, έπρεπε να αναζητήσω μόνος μου τα λεφτά αυτά.
Και τι κάνατε;
Άρχισα να παίζω στην τηλεόραση. Ξέρεις τι ήταν το τρικάμερο τότε; Το πιο φτηνό τηλεοπτικό προϊόν. Ας μη φοβηθούμε τις λέξεις. Τότε πίστευαν ότι οι ηθοποιοί που παίζουν σε τρικάμερο είναι σκουπίδια. Για έναν νέο ηθοποιό που ξεκινούσε την καριέρα του με καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, όπως εγώ τότε, η συμμετοχή του σε τέτοια σίριαλ τον απέκλειε αυτόματα από ένα ολόκληρο ρεπερτόριο στο θέατρο ή από σοβαρές κινηματογραφικές παραγωγές. Άνθρωποι που εκτιμούσα με έβγαζαν εντελώς από το οπτικό τους πεδίο, επειδή υπηρετούσα αυτό που τότε λεγόταν φτηνή τηλεόραση. Ο χρόνος βέβαια τη δικαίωσε μετά. Μάζευα λεφτά απ’ την τηλεόραση για να μπορώ να κάνω το σινεμά που ήθελα. Το πρωί έπαιζα τον Καλημέρη στο Κάτι τρέχει με τους δίπλα και το βράδυ γύριζα τα Φτηνά τσιγάρα. Σήμερα δεν θα φαινόταν περίεργο. Τότε φαινόταν. Στις μέρες μας, βλέπω μια νέα γενιά ανθρώπων πιο ακομπλεξάριστη. Δεν ξέρω τι συνέβη, είστε πιο ελεύθεροι οι νέοι σήμερα. Έχετε ένα σύνολο πληροφόρησης, έχετε περισσότερες ευκαιρίες, μπορείτε να αποδεχτείτε και τη λαϊκή μας κουλτούρα, την οποία εμείς σνομπάραμε γιατί ήμασταν κορόιδα. Αυτά είναι τα ωραία μαντάτα που μου φέρνει η γενιά σου. Στα ’90s δεν υπήρχαν social media για να μπορεί να έχει ο καθένας τη δική του φωνή. Υπήρχαν πέντε εφημερίδες, πέντε περιοδικά, πέντε γνωριμίες, πέντε συνεντεύξεις και είχε τελειώσει το πράγμα. Αυτός που δήλωνε πνευματικός άνθρωπος τότε δεν μπορούσε να τσεκαριστεί. Έχεις παρατηρήσει ότι όλοι αυτοί οι δήθεν πνευματικοί και κουλτουριάρηδες των ’90s δεν έδιναν ποτέ τηλεοπτικές συνεντεύξεις; Φοβούνταν τη ζωντανή έκθεση. Δεν μπορεί να είσαι πνευματικός άνθρωπος και να μην έχεις τη γοητεία του λόγου. Κάτι κρύβεις! Έτσι ήταν αυτή η εποχή. Με κατηγοριοποιήσεις σκληρές. Και κάπου εκεί εμφανίζομαι εγώ.
Αντιμετωπίστηκα με ειρωνεία, όπως και τα Φτηνά τσιγάρα. Με είπαν δήθεν κουλτουριάρη. Αλλά ας τους δικαιολογήσουμε και λίγο. Τους μπέρδεψα. Έβλεπαν κάποιον να παίζει σε φτηνά σίριαλ και παράλληλα να κάνει ταινίες με απαγγελία Εμπειρίκου ενάμισι λεπτό. Δεν μπορώ να πω ότι έφταιξα όμως. Δεν μπορούσα να βρω αλλού λεφτά. Τι να έκανα; Όφειλαν να δουν με προσοχή. Τότε, ένας εκλέκτορας των Καννών είχε δει τα Τσιγάρα και μου είχε πει: «Έχεις φτιάξει μια σπουδαία ευρωπαϊκή ταινία». Του λέω: «Θα την πάρεις στις Κάννες;». «Μα», μου λέει, «η ταινία σου δεν είναι ελληνική!». Ελληνικές τότε θεωρούνταν οι ταινίες σε στιλ Αγγελόπουλου και όσες μιλούσαν για τους μετανάστες.
Η τέχνη είναι ταξική;
Πρέπει να είσαι προνομιούχος κοινωνικά για να την κάνεις ακριβώς όπως θες;
Στην αρχή είναι. Έπειτα, δεν είναι. Όταν είσαι 20-30 χρονών, είναι πολύ σημαντικό αν έχεις τελειώσει το Κολλέγιο. Από τα 50 και μετά, αυτό παύει να ισχύει. Στην αρχή το θέμα μπορεί να είναι ταξικό, στην πορεία όμως είναι βαθιά καλλιτεχνικό. Από την άλλη, η οικονομική άνεση, που κάποιον τον διευκολύνει στην αρχή, μετά μπορεί να του σταθεί εμπόδιο, με την έννοια ότι δεν έχει εκπαιδευτεί στις δυσκολίες. Δεν ξέρει να δίνει μάχες. Ένα δώρο που μου έκαναν τα Φτηνά τσιγάρα είναι ότι έμαθα να χάνω. Όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Μοχάμεντ Άλι, δεν μπορεί να με νικήσει κανείς γιατί έχω φάει το περισσότερο ξύλο από όλους.
Πώς νιώθετε τώρα που τα Φτηνά τσιγάρα γίνονται μιούζικαλ από την Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής;
Είναι μεγάλη μου τιμή που ένας σκηνοθέτης που θαυμάζω, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, φτιάχνει μια παράσταση εντελώς δική του μέσα από ένα δικό μου υλικό, βασισμένη στην υπέροχη μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Η παράσταση θα είναι μια προέκταση της ταινίας. Βουτά στον βυθό της.
Θα είστε κι εσείς επί σκηνής.
Ναι. Εκπροσωπώ το παρόν, ενώ η ιστορία είναι στο παρελθόν. Ας πούμε ότι έχει να κάνει με το πώς βλέπω με τα μάτια του τώρα το τότε.
Πώς το βλέπετε, αλήθεια;
Με μια αντίφαση. Πολύ μακρινό και ταυτόχρονα πολύ κοντινό. Περίμενα ότι στα 50 μου θα είμαι πιο χοντρός. Τελικά δεν είμαι. Η ζωή μου δεν άλλαξε πολύ από τότε. Ακόμα γράφω το πρωί σε διάφορα καφενεία. Είναι η στιγμή που η πόλη είναι έτοιμη να κουρδιστεί κι εγώ πιάνω το κούρδισμα.
Απολαμβάνετε περισσότερο την Αθήνα του τώρα από την Αθήνα του τότε;
Αν μπορούσα να επιλέξω, θα επέλεγα να ήμουν νέος στην Αθήνα του σήμερα. Τώρα είναι μια πόλη με τρομερό ενδιαφέρον. Στα ’90s ήταν υποφωτισμένη, χωρίς μετρό, με νέφος, άσχημα κτίρια και μπόλικο κόμπλεξ κατωτερότητας. Με τα Τσιγάρα θέλησα να ανακαλύψω μια Αθήνα όχι όμορφη, αλλά μαγική. Αυτό ήταν κομμάτι της επαναστατικότητάς μου.
Την κρίση που ερχόταν, τη βλέπατε;
Ποτέ και κανείς δεν την είδε. Ήταν μια εποχή πάρτι τότε.
Πριν από μία δεκαετία θελήσατε να μαζέψετε τα απόνερα του πάρτι, μπαίνοντας στον στίβο της πολιτικής;
Μπήκα στην πολιτική το 2012 με τον Αντώνη Σαμαρά, όταν ένιωσα ότι η Ελλάδα κινδυνεύει πραγματικά κι εγώ θα μπορούσα να προσφέρω σε έναν μεγάλο κίνδυνο. Θυμάστε ότι οι κυβερνήσεις άλλαζαν διαρκώς, κινδυνεύαμε να βγούμε από την Ευρώπη και το ευρώ, η Χρυσή Αυγή έμπαινε στη Βουλή, η πόλωση ήταν στο 100%. Είχαμε σχεδόν εμφύλιο.
Τότε αποφασίζω να εμπλακώ με μια παράταξη που κανείς δεν περίμενε, τη Νέα Δημοκρατία. Στη δουλειά που κάνω, σύστημα και κατεστημένο ήταν πάντα η Αριστερά. Στην ουσία, λοιπόν, εγώ αποφασίζω να γίνω ένας αντισυστημικός καλλιτέχνης. Η βία που υπέστην λόγω των ιδεών μου ήταν στα όρια του τρόμου.
Τι εννοείτε;
Το 2016, στο θέατρο Αθηνά, όπου έπαιζα με τον Ρήγα και την Καστάνη, μπούκαραν μέσα 50 κουκουλοφόροι, σταμάτησαν την παράσταση και άρχισαν να μου φωνάζουν: «Ήρθαμε να σε κρεμάσουμε, φασίστα!». Το κοινό πάγωσε κι ευτυχώς έφυγαν από την αίθουσα. Αποφασίζουμε να κατεβάσουμε την παράσταση και να μην πούμε τίποτα, να το ράψουμε δηλαδή, γιατί –πολύ σωστά– ο θιασάρχης φοβήθηκε ότι θα του κάψουν το θέατρο. Τι θέλω να πω; Άλλο τρόμο προκαλούν 50 άτομα με κουκούλες και άλλο η Σάσα Σταμάτη. Άλλο να τσαμπουκαλευτείς με τη Σταμάτη και άλλο με τους κουκουλοφόρους. Αν αυτό είχε συμβεί σε έναν αριστερό καλλιτέχνη, σήμερα θα ήταν λαϊκός ήρωας. Θα του είχε στηθεί ανδριάντας. Πραγματικά εκείνη την εποχή κινδύνεψα. Δοκιμάστηκε και η σχέση μου με το κοινό, το οποίο συγκρούστηκε μαζί μου, αλλά μετά με ακολούθησε. Αυτό που λέω και στους καλλιτέχνες της γενιάς μου είναι ότι πρέπει όλοι να βρούμε το θάρρος να συγκρουστούμε με αυτούς που μας αγαπάνε.
Τη βία στον καλλιτεχνικό χώρο, που τόσα χρόνια κρυβόταν στη σιωπή και ξαφνικά ήρθε στο φως με το ελληνικό #MeToo, την είχατε αντιληφθεί;
Είμαι από τους ανθρώπους που δεν συνεργάστηκαν ποτέ με όλους αυτούς που κατηγορούνται σήμερα. Όπως είπα, από ένστικτο επιλέγουμε το κοπάδι μας. Και δεν τους ήθελα, και δεν με ήθελαν. Οι δρόμοι μας δεν θα συναντιούνταν ποτέ.
Θεωρείτε ότι οι ερωτικές σχέσεις έχουν γίνει δυσκολότερες στις μέρες μας;
Δεν πιστεύω ότι οι ερωτικές σχέσεις πρέπει να είναι εύκολες. Οφείλουν να είναι δύσκολες, για να μας διδάσκουν. Οι εύκολες είναι και μαλθακές.
Ίσως στα 50 να έπρεπε να είναι πιο απλά τα πράγματα.
Στη δεκαετία που διανύω, οι σχέσεις έχουν περάσει για μένα σε δεύτερη μοίρα. Δεν είναι καν εύκολες ή δύσκολες. Δεν είναι το κυρίως πιάτο. Είναι μια ωραία παρένθεση. Έχω κάνει έναν μεγάλο κύκλο και πια ξέρω τι να περιμένω. Καταλαβαίνω από το πρώτο ραντεβού τι θα επακολουθήσει. Τώρα πια ξέρω πού να επενδύσω την ενεργητικότητά μου.
Με τα κοινωνικά στερεότυπα του γάμου και του παιδιού ήρθατε ποτέ αντιμέτωπος;
Αυτά δεν είναι κοινωνικά στερεότυπα, είναι βιολογικές αλήθειες. Όντως εγώ μπορώ να γίνω πατέρας μέχρι τα 90 και μια γυναίκα μέχρι τα 40. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε αυτή την προδιαγραφή της φύσης. Σήμερα, κανείς δεν είναι πια δακτυλοδεικτούμενος για τέτοια πράγματα. Απ’ την άλλη, έρχεται και η μοναξιά ξέρεις. Δεν είναι εύκολο πράγμα από μια ηλικία και μετά.
Καλλιτεχνικά τι περιμένετε από τον εαυτό σας μελλοντικά;
Να ξαναβρεί το πιο ιερό πράγμα που υπάρχει στην τέχνη, και αυτό είναι ο ενθουσιασμός. Δέχομαι να πληγωθεί ο ναρκισσισμός μου, αλλά ποτέ ξανά ο ενθουσιασμός μου. Ξέρεις, νομίζω ότι σε όλη μου τη ζωή προετοιμάστηκα για να ζήσω αυτή τη δεκαετία των 50. Μετά τα 45 είσαι έτοιμος να καταθέσεις ένα προσωπικό σύμπαν. Νιώθω ότι έχω μπει στην πιο ενδιαφέρουσα φάση της ζωής. Αυτά για σήμερα όμως, φτάνει. Είπαμε πολλά, σωστά; Τώρα πάμε γι’ άλλα. Να πληρώσουμε και το τσάι.
ΙΝFO → Το μιούζικαλ Φτηνά τσιγάρα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, βασισμένο στην ομότιτλη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, ανεβαίνει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ στις 11, 12, 13, 16, 17, 18, 19, 20, 23, 24, 25, 26, 27 Φεβρουαρίου και στις 2, 3, 4, 5, 6, 9, 10, 11, 12, 13 Μαρτίου 2022.
Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30).
Λιμπρέτο: Πέτρος Βουνισέας.
Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Πέτρος Βουνισέας, Μιχάλης Γκανάς, Ελένη Ζιώγα.
Ερμηνεύουν: Τάκης Βαμβακίδης, Αθηνά Βρούβα, Πάρις Θωμόπουλος, Ίντρα Κέιν, Σοφία Κουρτίδου, Θάνος Λέκκας, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Δημήτρης Ναλμπάντης, Χριστίνα Στεφανίδη, Ίαν Στρατής, Ρένος Χαραλαμπίδης.