Τελευταία, πιάνω τον εαυτό μου, όταν το μυαλό μου έχει κουραστεί, να ανακουφίζεται παρακολουθώντας αποκλειστικά μια συγκεκριμένη κατηγορία βίντεο στο YouTube, με κυριότερο εκπρόσωπο (νομίζω) το κανάλι The Dodo (11 εκατ. συνδρομητές). Οι ιστορίες που με συναρπάζουν είναι αυτές που έχουν να κάνουν με άγρια ζώα τα οποία, για κάποιο λόγο, στράφηκαν στους ανθρώπους για τη σωτηρία τους. Αυτή η ασυνήθιστη και παράξενη «διειδική επαφή» δεν είναι, βέβαια, ανεξήγητη. Ακόμα κι όταν δεν πρόκειται καν για πλάσματα που ανήκουν στην ίδια ομοταξία (π.χ. θηλαστικά), τα βασικά ένστικτα που λαχταράνε ικανοποίηση είναι τόσο ισχυρά, που μπορεί να κάνουν, για παράδειγμα, ένα άγριο πουλί να βλέπει τη μητέρα του στο πρόσωπο ενός ενήλικου άντρα. Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, ότι η συστηματική έκθεση σε περιπτώσεις που μόνο ιδιαίτερες και εξαιρετικές μπορούν να χαρακτηριστούν ροκανίζει σταδιακά, μέσω των social media, την ορθολογική επιφύλαξη που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος, όταν έρχεται σε πραγματική επαφή με την άγρια πανίδα είτε από ατύχημα είτε από συνειδητή και εσφαλμένη επιλογή.
Η περίπτωση με τους λύκους της Πάρνηθας είναι η πρώτη μορφή εκδήλωσης αυτού του προβλήματος. Για την ακρίβεια, είναι η δεύτερη, γιατί η πρώτη είναι η αφύσικη και ζημιογόνα για τα ίδια τα ζώα εξοικείωση των ελαφιών της περιοχής με τους εκδρομείς του Σαββατοκύριακου. Η περίπτωση των λύκων όμως είναι η πρώτη που καταλήγει σε μια χειροπιαστή τραγωδία.
Μια οικογένεια έχασε τον σκύλο της μέσα από την αυλή του καταφυγίου Μπάφι, ενός καταφυγίου προσβάσιμου με αυτοκίνητο και ιδιαίτερα πολυσύχναστου τα Σαββατοκύριακα, από έναν ή περισσότερους λύκους που –παρά τη φυσική τους ροπή– δεν είχαν πρόβλημα με την ανθρώπινη παρουσία, και μάλιστα πλησίασαν τόσο πολύ, ώστε να ερεθίσουν τα ανακλαστικά προστασίας ενός κατοικίδιου ζώου, που πλήρωσε τελικά με τη ζωή του αυτή την ανεπιθύμητη συνάντηση.
Ναι, στους εθνικούς δρυμούς η παρουσία κατοικίδιων ζώων είναι απαγορευμένη. Ναι, υποτίθεται ότι όλοι οι επισκέπτες πρέπει να το γνωρίζουν αυτό (υπάρχει και σχετική πινακίδα στο πρώτο φυλάκιο, ανεβαίνοντας προς το Μον Παρνές και τα καταφύγια). Και επίσης, ναι, κανείς δεν σέβεται την απαγόρευση (ούτε καν οι οργανωμένες ομάδες) γιατί έως τώρα, με εξαίρεση το ενδεχόμενο κάποιο κυνηγόσκυλο να καταστρέψει τη φωλιά ενός τρωκτικού ή κάποιου άγριου πουλιού, άλλες, σοβαρότερες συνέπειες ήταν εξαιρετικά απίθανες. Να όμως που ξαφνικά (ή όχι και τόσο, γιατί η παρουσία των λύκων έχει επισημανθεί από αρμόδιους φορείς εδώ και μήνες) τα πράγματα άλλαξαν.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν υπάρχει στην πραγματικότητα ο κακός λύκος του παραμυθιού (διαβάστε το εξαιρετικό βιβλίο του Φάρλεϋ Μόατ Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε από τις εκδόσεις Χατζηνικολή για την απάντηση). Το ερώτημα είναι μάλλον αν υπάρχει τελικά αυτό το σπάνιο δείγμα που λέγεται «ευφυής άνθρωπος».
Σκανάρετε εδώ για πληροφορίες σχετικά με τους λύκους της Πάρνηθας. Όλα τα ερωτήματά σας απαντώνται από τους ειδικούς της περιβαλλοντικής οργάνωσης Καλλιστώ.