Χθες, επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο, πιάσαμε πάλι την κουβέντα για τις τιμές της βενζίνης. Αφού κάναμε την απαραίτητη αναδρομή στα παλιά (το πρώτο μου όχημα, μοτοσικλέτα 200 κυβικών στα τέλη της δεκαετίας του ’80, γέμιζε με 70 δραχμές το λίτρο – ήτοι είκοσι λεπτά ή έως και δέκα φορές λιγότερο από τη σημερινή τιμή στα πρατήρια), αφού καταραστήκαμε και στείλαμε στο ανάθεμα τον ανάλγητο καπιταλισμό, ένας από την παρέα, πονεμένος πολύ από τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ζήτησε να μάθει αν υπάρχει κάποια εξέλιξη στη νομοθεσία από το –μακρινό πλέον– 2015.
Εκείνη την εποχή, κάποιοι πάλευαν ακόμη να πείσουν τους οδηγούς των ΚΤΕΛ ότι τα ζώα δεν επιβιώνουν στις μπαγκαζιέρες των υπεραστικών λεωφορείων. Κάποιοι προσπαθούσαν να πείσουν τη διοίκηση του μετρό ότι τα ζώα συντροφιάς δεν είναι μιαρά πλάσματα που μαγαρίζουν τα καλοσφουγγαρισμένα τους δάπεδα. Και κάποιοι άλλοι πάσχιζαν να αποδείξουν το αυτονόητο· ότι ο σκύλος-συνοδός ονομάστηκε έτσι επειδή οφείλει να συνοδεύει το αφεντικό του παντού. Και να ταξιδεύει παντού μαζί του.
Δεν θα έλεγα ότι οι προσπάθειες αυτές πήγαν στον βρόντο. Θα πω όμως ότι ήρθε η ώρα για μια νέα συζήτηση. Τα ζώα που ξεπερνούν τα δέκα κιλά είναι –ίσως σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η πλειονότητα στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί έχουμε πολύ υψηλά ποσοστά υιοθεσιών αδέσποτων· και τα αδέσποτα που επιβιώνουν στον δρόμο δεν είναι, για ευνόητους λόγους, μινιατούρες του καναπέ.
Το όριο των δέκα κιλών για τα ΜΜΜ ήταν από την αρχή παρωχημένο. Η υποχρέωση του ιδιοκτήτη να κουβαλάει μαζί το κλουβί του, κλουβί διαστασιολογημένο σύμφωνα με τις προδιαγραφές, είναι τόσο παράλογα απαιτητική, που ακυρώνει στην πράξη το δικαίωμα μεταφοράς ζώων. Τα φίμωτρα είναι εντελώς έξω από την ελληνική κουλτούρα (ας κουβεντιάσουμε μια άλλη φορά το γιατί). Και η διαπραγμάτευση με τον οδηγό, για να κάνει τα στραβά μάτια, να παραβλέψει την γκρίνια των άλλων επιβατών και να ρισκάρει την παράβαση δεν μπορεί να αποτελέσει σταθερά για κάποιον που μετακινείται τακτικά με λεωφορεία και τραμ. Με άλλα λόγια, ο νόμος θέλει επισκευή, και το να στηρίζεται κανείς στην καλοσύνη των ξένων είναι μια προσωρινότητα που ήδη τράβηξε πολύ. Χρειαζόμαστε έναν νέο κανονισμό μεταφοράς ζώων στα μέσα μαζικής μετακίνησης.
Τον χρειαζόμαστε, αν θέλουμε να πείσουμε τον κόσμο να αφήσει το αυτοκίνητο στο σπίτι. Τον χρειαζόμαστε, αν θέλουμε να στηρίξουμε τον πληθυσμό που αδυνατεί πλέον να πληρώνει το καύσιμο της καθημερινής του μετακίνησης. Τον χρειαζόμαστε, επειδή οι Δήμοι αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να μειώσουν την παρουσία των ΙΧ στους δρόμους τους και επειδή η ίδια η Κομισιόν προωθεί ιδέες και νομοσχέδια, ώστε η ίδια η ιδιοκτησία αυτοκινήτου να γίνει σύντομα μια εναλλακτική προοπτική. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε φρέσκες ιδέες. Εμείς έχουμε μερικές. Και θα τις αξιοποιήσουμε σύντομα. Αν έχετε κι εσείς, τις περιμένω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Μια ευκαιρία έρχεται, ας την αδράξουμε!