Ο Βασίλης Νανούρης είναι εκπαιδευτικός και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού. Την περίοδο που η σύντροφός του ήταν έγκυος, προτού ακόμα μάθουν το φύλο του παιδιού τους, τραγουδούσε παιδικά τραγούδια, όταν κάποια στιγμή «κόλλησε η βελόνα στο Μια ωραία πεταλούδα. Όπως το τραγουδούσα, ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η φράση “Μη γεννήσεις κοριτσάκι”». Δεν θυμόταν να έχει ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο από συγκεκριμένο μέλος της οικογένειάς του. «Η φράση αναδύθηκε σαν ψίθυρος, λες και όλοι το υπονοούσαν». Ο ψίθυρος έγινε τραγούδι (το Μη γεννήσεις κοριτσάκι, με διασκευασμένη μελωδία του Μια ωραία πεταλούδα) και κατόπιν σελίδα στο Facebook.
Μια σελίδα με αμιγώς φεμινιστικό περιεχόμενο ήταν δημιούργημα ενός άνδρα (κι αυτό, το 2018, πριν ξεσπάσει το ελληνικό MeΤoo και ο όρος «γυναικοκτονία» γίνει αποδεκτός στον δημόσιο λόγο). Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα, που αποτελεί και διαχρονικό αντικείμενο διαμάχης στους κόλπους του φεμινιστικού κινήματος: Μπορεί ένας άνδρας να είναι φεμινιστής; Να αγωνίζεται ενεργά και όχι να έχει ρόλο κομπάρσου στη μάχη για την ισότητα των φύλων; «Μπορεί και πρέπει, είναι η άποψή μου. Προσωπικά θα χαιρόμουν πολύ αν κάποιος με χαρακτήριζε φεμινιστή».
Μεγαλωμένος σε οικογένεια όπου πλειοψηφούσαν οι άνδρες (ο Βασίλης έχει έναν αδελφό), γαλουχημένος με τα κλασικά ελληνικά πρότυπα, χωρίς να λάβει καμία φεμινιστική αγωγή από το σπίτι ή το σχολείο και χωρίς φίλους ακτιβιστές που να τον επηρεάζουν, ο Βασίλης άλλαξε ριζικά νοοτροπία λίγο πριν από τα τριάντα, κι αυτό γιατί δεν ήθελε η κόρη του να έρθει σε έναν κόσμο όπου θα μειονεκτούσε λόγω του φύλου της. «Με τρεις τρόπους ξεκινάει ένας άνδρας να γίνει φεμινιστής. Ο πρώτος είναι να δει την ανισότητα απέναντι στις γυναίκες και να πει “ας μπω στη θέση τους’’, που είναι και το καλύτερο. Ο δεύτερος είναι να το κάνει για ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Σε αυτή την περίπτωση ανήκω εγώ όταν έγινα πατέρας, οπότε το πήρα πατριωτικά και είπα ότι δεν πρόκειται να τη φέρω σε αυτόν τον πατριαρχικό κόσμο. Και ο τρίτος είναι γιατί καταλαβαίνει ότι βοηθάει τον ίδιο».
Aυτό ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον, το πώς ένα σύστημα που σαφώς ευνοεί τους άνδρες ταυτόχρονα τους υπονομεύει και πώς τελικά ο φεμινισμός αφορά άπαντες. «Φυσικά, η μάχη πρώτα δίνεται για τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, γιατί η πατριαρχία διαλύει πρώτα τη δική τους ζωή. Πρέπει να το λέμε αυτό. Ο άνδρας έχει προνόμια, είναι ευνοημένος». Την ίδια στιγμή, όμως, «εμείς οι άνδρες, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, διαλυόμαστε συναισθηματικά. Θυμάμαι άπειρες φορές να νιώθω ότι δεν πρέπει να κλάψω, να αγκαλιάσω, να έχω τρυφερά συναισθήματα. Δεν είναι ότι κάποιος μου έλεγε “μην τυχόν και κλάψεις, γιατί είσαι άνδρας”. Κάτι ειπωμένο ρητά μερικές φορές είναι καλύτερο, γιατί μπορείς να το αντικρούσεις. Το υπόρρητο είναι χειρότερο. Οπότε, όταν καταπιέζεις τα δύο τρίτα της συναισθηματικής σου παλέτας, είσαι ένας ψευδής εαυτός. Σε προσωπικό επίπεδο, σε καταστρέφει». Η ισότητα των φύλων, με άλλα λόγια, «σε όλους μας θα κάνει καλό, άνδρες, γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, όλοι μας θα ανεβούμε». Όσο για το πώς προδιαγράφεται το μέλλον σε μια χώρα που έχει κάνει βήματα τα τελευταία χρόνια, αλλά που έχει ακόμα δρόμο να διανύσει, η απάντηση είναι ότι φαντάζει δύσκολο. «Αν όμως με ρωτούσες πώς θα είναι τα πράγματα σε δέκα χρόνια κι έπρεπε να ποντάρω, θα πόνταρα ότι θα είναι καλύτερα».