Η πρώτη μου επαφή με την Αστυνομία Ζώων ήταν το μακρινό χίλια εννιακόσια ενενήντα κάτι, όταν, ταξιδεύοντας από την Πάτρα στη Βενετία, μπήκα τυχαία στον κινηματογράφο του πλοίου την ώρα που έπαιζε ένα αμερικανικό ντοκιμαντέρ. Η Αστυνομία Ζώων του Λος Άντζελες έκανε αιφνιδιαστικές αυτοψίες και έκοβε –ας το πούμε κομψά– πρόστιμα σε όσους παραμελούσαν ή κακοποιούσαν τα σκυλιά τους.
Η δεύτερη επαφή ήταν πολλά χρόνια αργότερα, το 2011, όταν βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να καταγγείλω μια γειτόνισσά μου για μια υπόθεση που κατέληξε στον θάνατο του σκύλου της, αποτέλεσμα βαριάς παθητικής κακοποίησης. Τότε που χρειάστηκε να τυπώσω τη νομοθεσία και τη σχετική εγκύκλιο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, να ζορίσω δύο διαφορετικούς αξιωματικούς υπηρεσίας του αστυνομικού τμήματος της γειτονιάς μου και να απειλήσω με αναφορές και ό,τι άλλο σκαρφίστηκα εν βρασμώ, για να πείσω τα όργανα να δράσουν. Κατόπιν εορτής.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσες ελπίδες εναποθέτω (όχι μόνο εγώ, ούτε καν ολόκληρο το φιλοζωικό κίνημα, αλλά κάθε αξιοπρεπής πολίτης αυτής της χώρας) στην είδηση της ίδρυσης και της λειτουργίας Αστυνομίας Ζώων, μέσω προεδρικού διατάγματος που υπέγραψε στις 22 Μαρτίου η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Όπως το αντιλαμβάνομαι, όπως ελπίζω ότι το αντιλαμβάνεται και η πολιτική ηγεσία, η μάστιγα είναι διπλή. Από τη μία έχουμε τους ατιμώρητους κακοποιητές ζώων που, ακόμα κι αν καταδικάζονται πρωτοδίκως, πέφτουν κατόπιν στα μαλακά με αιτιάσεις που κάνουν πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής να σκίζουν τα πάσα τους. Κι από την άλλη, τρέμουμε την πάγια αδιαφορία από αστυνομικά όργανα (προφανώς όχι όλα) που θεωρούν προτεραιότητα τη διατήρηση της γειτνιακής ειρήνης από την εφαρμογή του νόμου, ακόμα κι όταν υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες από αξιόπιστους μάρτυρες. Ή που αγνοούν τη νομοθεσία και αυτοσχεδιάζουν, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα.
Από τη νέα νομοθετική εφαρμογή περιμένουμε πολλά, γιατί ο πήχης μπήκε ήδη ψηλά. Στις παραγράφους που το ΠΔ προσθέτει σε παλαιότερο νομοθέτημα του 2014, διαβάζουμε για αρμοδιότητες του Τμήματος Προστασίας Ζώων που αφορούν: την παρακολούθηση των υποθέσεων κακοποίησης, τον σχεδιασμό προληπτικών μέτρων, την εκπόνηση ειδικών επιχειρησιακών σχεδίων, την κατάρτιση των υπηρεσιών, τη συλλογή και την επεξεργασία στατιστικών στοιχείων, την αξιοποίηση και την ενσωμάτωση μεθόδων που εφαρμόζονται ήδη στο εξωτερικό, την εισήγηση προγραμμάτων εκπαίδευσης του προσωπικού, την ευαισθητοποίηση των πολιτών και τη συνεργασία με όλους τους συναρμόδιους φορείς.
Αν όλα αυτά σας ακούγονται λίγο ξύλινα, λίγο «υπηρεσιακά» και κατά τι ανεδαφικά, όπως σε φίλους που εκφράζουν ήδη αντιρρήσεις και ενστάσεις, εγώ θα προτιμήσω να πω ότι σε όλες τις σχετικές αναφορές υπάρχει μια εσάνς εξωστρέφειας και αποδοχής ότι «κάποιοι ξέρουν τι να κάνουν και δεν είναι τόσο τραγικό να τους ακολουθήσουμε, γιατί όχι και να τους αντιγράψουμε». Και αυτό μου δημιουργεί ελπίδες, ανεξαρτήτως του αν στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα τριβελίζει πάντα ο περίφημος εξορκισμός «η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν νόμο που θα επιβάλλει την εφαρμογή των υπολοίπων». Αντ’ αυτού θα προτιμήσω το απόφθεγμα του Αριστοτέλη: «Ουδέν διαφέρει ή μη κείσθαι ή μη χρήσθαι τους νόμους». Δηλαδή, ανάμεσα στο να μην υπάρχουν νόμοι και να μην εφαρμόζονται οι νόμοι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Θα την κάνουμε λέτε τη διαφορά, αυτή τη φορά;