Ένας πολύ περίεργος διαγωνισμός ευφυΐας ξεκίνησε πριν από καμιά εικοσαριά μέρες σε μια ελληνική παραλία. Πρώτοι διαγωνιζόμενοι ένας νεαρός άνδρας και ένα μικρό αιλουροειδές. Στο πρώτο αγώνισμα το γατί ηττήθηκε κατά κράτος. Κάτι το ευωδιαστό ψαράκι, κάτι η καθησυχαστική φατσούλα του δίποδου, και πλαφ, πάρ’ το στη θάλασσα! Όμως ο ανθρώπινος θρίαμβος δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Μερικές μέρες μετά, κάτι η ψυχαναγκαστική αυταρέσκεια των σόσιαλ μίντια, κάτι η βεβαιότητα της εξασφαλισμένης ατιμωρησίας στην Ελλάδα, τσουπ, να τη η αυτοχειριασμένη τεκμηρίωση της ενοχής με την πανάρχαια μέθοδο του «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας». Άνθρωπος-γάτα σημειώσατε 2.
Όμως η επιτυχία του διαγωνισμού ήταν τέτοια, που θα ήταν κρίμα να τελειώσει σε μία μόνο σεζόν. Στον δεύτερο κύκλο, που ακολούθησε αμέσως μετά, μια δημοσιογράφος και ένας υπουργός αποφάσισαν να ασχοληθούν προσωπικά, επιλέγοντας να ρητορεύσουν για ένα «κακούργημα» και να προδικάσουν, τρόπον τινά, την κρίση της Δικαιοσύνης. Και αυτό γιατί στον τρίτο και τελευταίο κύκλο του διαγωνισμού που ακολούθησε, ήρθε η ώρα της συμμετοχής του κοινού.
Ένα λαμπερό ουράνιο τόξο απόψεων, από το «εδώ οι άνθρωποι πεθαίνουν στην Ουκρανία κι εσείς ασχολείστε με ένα πλασεδάκι» μέχρι το «όλες οι πράξεις κακοποίησης ζώων πρέπει να γίνουν κακουργήματα και να τιμωρούνται παραδειγματικά» (που μας αφήνει με το ερώτημα πώς ακριβώς θα τιμωρούμε μετά τους κατά συρροήν δολοφόνους), απλώθηκε πάνω από τη χώρα. Πράγμα που μας επέτρεψε να αναρωτηθούμε για τη λειτουργία της εκτελεστικής εξουσίας και τα ακόλουθα: Κατά πόσο είναι απαραίτητο να παρεμβαίνει ένας υπουργός ώστε να διωχθεί ένα πλημμέλημα στη χώρα που γέννησε την ισονομία. Εάν είναι κάπως «δεύτερο» να αξιοποιεί κανείς ένα τέτοιο αδίκημα για να κάνει πολιτικό μάρκετινγκ, πατώντας μάλιστα πάνω σε αυθαίρετες, υποκειμενικές ή υποβολιμαίες εκτιμήσεις. Αν η παρέμβαση ενός πολιτικού προϊσταμένου αποτελεί παραδοχή υπολειτουργίας του μηχανισμού που διοικεί και, τέλος, το πού ακριβώς στηρίζεται σήμερα η φιλοζωική δημοσιογραφία, αν όχι στα γυάλινα ποδάρια της εντυπωσιοθηρίας.
Μία εβδομάδα μετά την πανηγυρική του έναρξη, ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε. Βλέπετε, μέχρι εκεί βαστάει η διάρκεια προσοχής του μέσου χρήστη των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Τόσο διαρκούν οι κατάρες προτού εξανεμιστούν στον αέρα του Ίντερνετ. Τόσο αντέχει η παραπληροφόρηση προτού κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της.
Και ειλικρινά δεν ξέρω αν μάθαμε κάτι παραπάνω για τους νόμους και τις υποχρεώσεις του πολίτη και της αστυνομίας ή αν το μόνο που αποκομίσαμε ήταν ο αφορισμός ενός χρήστη του Facebook: «Αυτά παθαίνετε, ηλίθιοι, όταν ποστάρετε τις βρομιές σας στο Ίνστα». Πολλοί το διάβασαν, λίγοι θα το τηρήσουν. Να πω «ευτυχώς»; Θα ήταν η ομολογία για ένα σύστημα που ξεχαρβαλώθηκε και δεν δουλεύει πια. Δεν θέλω να πω «ευτυχώς».