Θυμάσαι τι έκανες το 2006; Μεταξύ άλλων, ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε η Φτηνή ποπ για την ελίτ, το δεύτερο, κλασικό πλέον άλμπουμ του κερκυραϊκού ποπ συγκροτήματος Κόρε. Ύδρο. Μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας DIY δίσκος σχεδόν μηδενικού μπάτζετ, ηχογραφημένος σε νησί, σημειώνει επιτυχία σε πολυεθνική εταιρεία χωρίς καμία καλλιτεχνική παρέμβαση. Κάπου μέσα σε αυτά τα τραγούδια υπάρχει το πνεύμα του Δαβίδ που νικάει τον Γολιάθ. Οι εναλλαγές δράματος και γελοιότητας, η αφομοίωση της ελληνικότητας μέσα από το indie φίλτρο, το gender fluidity και η υπερβολή στο συναίσθημα είναι μερικά από τα ιδιαίτερα στοιχεία ενός δίσκου αναφοράς που για αρκετά χρόνια παρέμενε εξαντλημένος. Με αφορμή την επανέκδοσή του από την Inner-Ear, o βασικός δημιουργός, τραγουδιστής και αδιαφιλονίκητος ηγέτης των Κόρε. Ύδρο., Π.Ε. Δημητριάδης (σήμερα επικεφαλής του συγκροτήματος Τα Παιδιά της Παλαιότητας), ξετυλίγει το νήμα του άλμπουμ και μαζί με αυτό τον σύνθετο ψυχισμό του.
Παντελή, τα τραγούδια της Φτηνής ποπ για την ελίτ γράφτηκαν ή πήραν τελική μορφή την περίοδο 2004-2005. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Θυμάμαι ότι ζούσα και ανέπνεα για το τραγούδι. Έχοντας ξεμπερδέψει με τον στρατό, δεν είχα άλλη σκοτούρα παρά ένα μάθημα φιλολογικών που έκανα σε μια κοπελίτσα που έδινε δεύτερη φορά Πανελλήνιες. Πήγαινα στο σπίτι της μετά από ολονυχτίες ηχογραφήσεων και έκλεβα δυο-τρία λεπτά, με το πρόσχημα της τουαλέτας, για να κλείνω τα μάτια μου. Νιώθαμε πάντως ότι κομίζαμε εις την τέχνη κάτι υψηλό. Και το «ελίτ» του τίτλου δεν ήταν ξένο προς αυτό.
Μεταξύ του πρώτου δίσκου και αυτού υπάρχει ένα ποιοτικό άλμα. Τι το προκάλεσε;
Κοίταξε, εγώ μεγάλωνα σε μια κατάσταση σύγχυσης. Για το ποιος είμαι, τι πιστεύω, για τη σεξουαλική μου ταυτότητα, τα συναισθήματά μου… Για τα πάντα. Τότε με έτρωγαν αυτά τα πράγματα, τα έψαχνα. Τώρα όχι. Τώρα λέω «είμαι αυτό που είμαι», έχω ψυχαναλυθεί, έχω αυτοψυχαναλυθεί μέσα από τα τραγούδια μου, έχει εξαντληθεί το θέμα. Και ξέρεις κάτι; Αυτό που έχεις μέσα σου, το πηγαίο, θολώνει από το οικογενειακό και το κοινωνικό background. Τέλος πάντων. Νομίζω πως ό,τι έχω γράψει είναι αποτέλεσμα αυτών των εσωτερικών συγκρούσεων αλλά και της δουλειάς που έκανα με τους θεραπευτές μου, από τα 17 μου χρόνια μέχρι και σήμερα.
Πάμε πάλι στο άλμπουμ. Θυμάσαι τι συζητούσατε τότε, την περίοδο που το φτιάχνατε;
Συζητήσεις επί συζητήσεων… Το πιο ωραίο πράγμα με τον Μακρή [σ.σ.: Αλέξανδρος, ο συνδημιουργός του άλμπουμ] ήταν οι συζητήσεις. Πηγαίναμε είτε στην Αλέκα –θρυλικό όνομα για την Κέρκυρα– είτε στο Art Café. Εγώ τότε άκουγα πολύ Χατζιδάκι, αλλά και (ελέω ψηφιακής έκρηξης) εμπλούτιζα μανιωδώς τα ακούσματά μου από το εξωτερικό. Κάποια στιγμή είχα διαβάσει στο Pitchfork ένα άρθρο για τη New Pop των ’80s. Θυμάμαι είχα εκπλαγεί από το πόσα κοινά είχα βρει στη φιλοσοφία, συνοψιζόμενα στη φράση «DIY & φιλοδοξία». Κάπως έτσι απέκτησε μια λεκτική υπόσταση το άρρητο μανιφέστο μας. Μέχρι και σήμερα δεν έχω ηχογραφήσει ποτέ σε «επαγγελματικό» στούντιο. Και όσο περνάνε τα χρόνια, προσπαθώ να στηρίζομαι όσο μπορώ περισσότερο στις δικές μου δυνάμεις και ικανότητες. Μένω ηδονικά πιστός στην εφηβική μου φαντασίωση ότι ηγούμαι μιας μικρής, πλην όμως παντοδύναμης, ομάδας «εξωγήινων».
Μέσα στην πενταετία 2005-2009, εκ των υστέρων παρατηρεί κανείς μια έκρηξη πολιτισμού στην Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρω: 2 του Παπαϊωάννου, Κυνόδοντας, Στρέλλα, The Boy, Monika, Κόρε. Ύδρο., άνοδος των ανεξάρτητων δισκογραφικών, καθιέρωση των free-press…
Για να το λες, έτσι θα είναι, όμως εγώ το ζούσα κάπως διαφορετικά. Δεν είχα τις παραστάσεις της Αθήνας. Ήμουν ένα επαρχιωτάκι στον δικό του κόσμο. Σκέψου πως όταν βγήκε η Φτηνή ποπ, το 2006, έμενα με τους γονείς μου. Το τοπικό Corfu Channel έκανε τότε μεταμεσονύκτια αναμετάδοση του MAD. Ένα βράδυ λοιπόν, όπως έκλεινα τα μάτια μου, είδα στην τηλεόραση τα μούτρα μου. Ήταν πολύ μεγάλο σοκ! Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι, λίγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, είχα αρχίσει να επικοινωνώ με τον Περικλή Πιλαβά, νυν ιδιοκτήτη της Inner-Ear. Την ημέρα της κυκλοφορίας, λοιπόν, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Έχεις συνειδητοποιήσει τι έχεις κάνει;». Σημείωνα αυτά που μου έλεγε σε ένα χαρτί. Μου είχαν κοπεί τα πόδια. Ένιωθα ότι είχα κάνει κάτι εγκληματικό. Πέρασα δύο μέρες τρέλας, όπου ήθελα να αποσύρω τον δίσκο από το εμπόριο. Πήγα τότε στον ψυχίατρό μου, τον Νάσο Μαρτίνο, τεράστια μορφή της Κέρκυρας, συγγραφέα και ποιητή συν τοις άλλοις, και μου λέει: «Φαντάσου ότι είσαι μια ζωή ένας απλός υπάλληλος που ξαφνικά του ανακοινώνουν ότι θα γίνει διευθυντής. Αυτό έπαθες. Success phobia». Με το που μου είπε πώς λέγεται, ηρέμησα. Αυτό ήταν το θέμα μου πάντα. Να μαθαίνω τι έχω, να εξοικειώνομαι με το άγνωστο.
Εντοπίζεις κάποιο κεντρικό θέμα στη Φτηνή ποπ; Είναι ένα έργο που μας λέει κάτι συγκεκριμένο;
Για μένα είναι ένας δίσκος οργισμένος. Τόσο στο πρώτο όσο και στο τελευταίο τραγούδι υπάρχει η σύγκρουση του «εμείς» με το «αυτοί». Σε άλλα τραγούδια, πιο προσωπικά, είναι το «εγώ» και το «εσύ» σε μια μορφή αντιπαράθεσης. Ας πούμε, το τραγούδι Οι εραστές του τίποτα μιλάει γι’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε μπούλινγκ, τραμπουκισμό του αδυνάμου. Όταν τελείωσα το Δημοτικό και ήταν να πάω στο Γυμνάσιο, στη γειτονιά μου, στο Μαντούκι, με ενοχλούσαν δύο παιδιά μεγαλύτερα. Ο ένας ήταν ο Μερκούρης και ο άλλος είχε ένα όνομα –παρατσούκλι; ποτέ δεν κατάλαβα– που, πραγματικά, το άκουγες και έτρεμε η γη: Μακαρατζής! (γέλια). Μου είχαν πει τότε «μην τολμήσεις να πατήσεις το πόδι σου στο Γυμνάσιο» και με είχαν φοβίσει τόσο, που το σκεφτόμουν όλο το καλοκαίρι. Δυστυχώς, μερικά χρόνια αργότερα, τη χρονιά των Πανελληνίων, πίστεψα πως ήρθε η ώρα να κάνω κι εγώ μπούλινγκ σε κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο. Δεν θα πω το όνομά του, γιατί θα είναι σαν να του ξανακάνω. Αν μπορούσα να αλλάξω ένα πράγμα από το παρελθόν μου, θα ήταν αυτό. Μία δεκαετία μετά, όταν βγήκε η Φτηνή ποπ, έστειλα στο παιδί αυτό, που ζούσε στο εξωτερικό, ένα αντίτυπο για να εξιλεωθώ μέσα από το συγκεκριμένο τραγούδι. Δεν έμαθα ποτέ αν το έλαβε. Πάντως από τη συγκεκριμένη ιστορία κρατάω ότι κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ρόλο του θύτη. Κανένας! Όταν έχεις υπάρξει θύμα, κάποια στιγμή, δυστυχώς, θα προβάλεις το τραύμα σου. Εκεί πρέπει να εντοπιστεί το πρόβλημα.
Το κομμάτι, όπως και ο δίσκος, ξεκινάει με τον στίχο «με χλεύασαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς». Πολύ δυνατή φράση…
Αυτό το βίωνα σε όλη μου τη ζωή. Κι αν δεν είχαν ακουστεί οι Κόρε. Ύδρο., ίσως να το βίωνα μέχρι σήμερα.
Μα και σήμερα δεν σε χλευάζουν κάποιοι;
Ναι, με αφορμή την παρουσία μου σ’ αυτόν τον χώρο. Αλλά πλέον, δεδομένης της αποδοχής που έχω εισπράξει, ο χλευασμός αυτός συμπληρώνει τα παράσημά μου.
Πες μου για τη Χειραψία, που είναι το αγαπημένο πολλών φαν…
Εκείνη την περίοδο διάβαζα για να δώσω εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ και στα διαλείμματα έγραφα τραγούδια. Π.χ. το «αν οι θάλασσες καλέσουν/ χίλιους φόβους για να παίξουν» αντανακλά το ποίημα Πόρφυρας του Σολωμού. Το βασικό στόρι ξεκινάει από ένα προσωπικό βίωμα: είχα σπεύσει να φιλήσω (σταυρωτά) ένα πρόσωπο στο αεροδρόμιο και αντ’ αυτού μου έτεινε το χέρι.
Το τραγούδι συνοδεύεται από τον υπότιτλο Gay anthem for the new millennium… Πρόκειται για κάποιο inside joke;
Δεν είναι ακριβώς υπότιτλος, αλλά περισσότερο ο τίτλος του δεύτερου μέρους του τραγουδιού. Κατά τα άλλα, τα gay anthems για μένα ήταν κάποια μετα-disco τραγούδια της δεκαετίας του ’80, όπως το It’s a sin των Pet Shop Boys, που άκουγα πολύ τη δισκογραφία τους τότε. Υπάρχει ένα συγκλονιστικό τραγούδι τους που με έχει σημαδέψει, το Tonight is forever. Ή το Being Boring – από τα πρώτα βιντεοκλίπ που είδα στο MTV. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Για ένα παιδί που μεγάλωνε σε μια συμβατική καθημερινότητα της επαρχίας, αυτά τα πράγματα ήταν το αντίβαρο, μια φωνή που σε αγκάλιαζε διαφορετικά και σε απενοχοποιούσε για το ότι δεν ένιωθες ταιριαστός. Και για να σ’ το κάνω ακόμα πιο σκληρό, θα σου πω ότι το πρώτο μου αγαπημένο συγκρότημα, πριν γνωρίσω το πανκ, ήταν οι Erasure! Τότε με τη Χειραψία, λοιπόν, όταν ακόμα είχα γράψει μόνο το πρώτο μέρος, είχα δει κι ένα όνειρο, ότι το τραγουδούσα σε πλήθος κόσμου, που έλεγε μαζί μου τους στίχους (το οποίο λίγα χρόνια αργότερα το έζησα). Θυμάμαι είχα πει τότε του Αλέξανδρου: «Αυτό το τραγούδι θα γίνει ύμνος!».
Γενικότερα στον δίσκο υπάρχουν στίχοι αμφιλεγόμενης σεξουαλικότητας. Όντας στρέιτ ο ίδιος, πώς βρήκες το θάρρος να πεις «σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι»;
Ποιος σου είπε ότι είμαι στρέιτ; Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Ούτε το αντίθετο. Ποτέ δεν μίλησα με ταμπέλες. Μισώ όσο τίποτα το «άσπρο-μαύρο» στη ζωή, το μονοδιάστατο. Ας το κρατήσουμε λοιπόν «ρευστό», αιωρούμενο.
Ας πάμε στο Όχι πια έρωτες, που σημείωσε και ραδιοφωνική επιτυχία…
Κατ’ αρχάς, ο τίτλος είναι κλεμμένος από ένα τραγούδι των Tindersticks, το No more affairs. Από εκεί και πέρα, εγώ γράφω συνειρμικά, η μία λέξη φέρνει την άλλη, ο ένας στίχος τον άλλο, το ένα πρόσωπο το άλλο. Στο Όχι πια έρωτες υπάρχουν δύο, ίσως και τρία πρόσωπα. Θυμάσαι το βιντεοκλίπ των R.E.M. για το The one I love; Δείχνει κάποια πρόσωπα που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ.
Αισθάνεσαι μεγαλώνοντας ότι ίσως έδωσες στον έρωτα μεγαλύτερη αξία από αυτήν που του αναλογούσε;
Προφανώς. Αλλά του χρωστάω πάρα πολλά. Γιατί, δυστυχώς, μόνο έτσι έγραφα. Έπρεπε να ζω στα άκρα και σε καθεστώς συναισθηματικής σύγκρουσης για να γράψω. Πολλές φορές εκ του μη όντος: Έφτιαχνα καταστάσεις, στις οποίες ενέπλεκα πρόσωπα, αθώα πρόσωπα, για να γράψω τραγούδια και δίσκους. Ο πρώτος που θυσιαζόταν ήμουν εγώ, βέβαια. Αλλά έπαιρνε η μπάλα και άλλους. Έγραφα ταυτόχρονα καθώς τα βίωνα. Με τη διαφορά ότι, όταν έπεφτα πολύ ψυχολογικά, δεν μπορούσα να γράψω, παρέλυα. Είναι αυτό που λέει ο Βιζυηνός: «Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου». Αυτό είναι το χειρότερο με τις νευρώσεις, που έχω την εμπειρία τους, ότι αλλοιώνουν την οπτική σου για τον κόσμο. Υπό το κράτος των νευρώσεων δεν είσαι ο εαυτός σου, είσαι κάποιος άλλος, σ’ έναν άλλο κόσμο, χωρίς συναίσθημα.
Πάμε στο Τώρα που δεν έχω κανέναν…
Από τα κομμάτια που είναι η ουρά προϋπάρχοντος τραγουδιού κάποιου άλλου. O στίχος «ήταν άκυρα τα σήματα» παραπέμπει στο «false alarm» από το Last night I dreamt that somebody loved me των Smiths. Ένα χαρακτηριστικό των Επτανησίων είναι το μελόδραμα στην καθημερινή ζωή. Εγώ το ’χω πάρει από τον παππού μου. Ήταν ένας άνθρωπος που με ένα απλό στραμπούληγμα του ποδιού του πήγαινε στο νοσοκομείο και ανάγκαζε τους γιατρούς να του βάλουν γύψο, για να πάει κόσμος στο σπίτι μετά να δει τον άρρωστο. To σύνδρομο Μινχάουζεν… Μια θεία της μάνας μου όταν περνούσε από το μπαλκόνι μας κούτσαινε και μόλις έφευγε από το οπτικό πεδίο μας, περπατούσε κανονικά.
Από τις ηχογραφήσεις τι θυμάσαι; Λεπτομέρειες θα ήθελα… Τι τρώγατε, π.χ.;
Θυμάμαι ο Αλέξανδρος έτρωγε αυτά τα Pringles, τα τυποποιημένα πατατάκια, που είναι όλα ίδια. Ζήτημα να δοκίμασα μία φορά. Η ομοιομορφία τους μου ήταν αποκρουστική! Τι άλλο; Eνίοτε πηγαίναμε σε μια ψησταριά στου Βρυώνη, στη διασταύρωση, και τρώγαμε πίτες. Αυτό που λέτε εσείς σουβλάκι. Μάλιστα στην Κέρκυρα έχουμε και μια χαρακτηριστική σάλτσα που βάζουμε στην πίτα, σαν τη σάλτσα του κοκκινιστού. Δεν νοείται για τον Κερκυραίο πίτα χωρίς σάλτσα, κι ας μυρίζει ιδρωμένη μασχάλη.
Ποιο ήταν το βίωμα που πυροδότησε το Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου;
Το βίωμα… Αποπειράθηκα να αποτυπώσω αυτή τη μετασχολική κατάσταση, όπου είσαι με τους αγαπημένους σου φίλους-συμμαθητές, με τους οποίους μοιραζόσουν το ίδιο θρανίο και πλέον μπορεί να κοιμηθείς και στο ίδιο κρεβάτι – χωρίς να εμπεριέχει κάτι πονηρό αυτό. Θυμάμαι είχαμε ξαπλώσει τρεις φίλοι σε ένα διπλό κρεβάτι για να κοιμηθούμε και όλη νύχτα μιλάγαμε και γελάγαμε. Στην ουσία συνεχίζαμε τη σχολική μας συναναστροφή και στην «ενήλικη» ζωή μας. Ο ένας ήταν ο αγαπημένος μου εφηβικός φίλος, ο Γιώργος Αρβανιτάκης, ό,τι πιο κοντινό σε άγιο έχω γνωρίσει ποτέ, με το όνομα του οποίου αρχίζει το τραγούδι. Και μετά ξεφεύγει η κατάσταση…
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του δίσκου είναι ότι, παρά τη ριζοσπαστική του φύση, αγκαλιάζει, με τον τρόπο σου πάντα, το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια»: «Η Ελλάδα της σκέψης μου», «ένα προσκύνημα στα πόδια της», «δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας»…
Αυτό που λες με ταράζει, όπως είχε πει και ο Κώστας Πρέκας (γέλια). Αναφορικά με την πατρίδα, η φράση που αναφέρεις είναι επίσης ακυρωτική της έννοιας όπως την ξέρουμε. Πατρίδα μου εδώ είναι όσα έζησα με έναν άνθρωπο. Με τη θρησκεία είναι γνωστό πως έχω βιωματική σχέση, έντονη. Ασχέτως πίστεως. Ήμουν ένα παιδί που ήγετο και εφέρετο σε εκκλησίες και μοναστήρια. Τα μοναστήρια στην Κέρκυρα είναι μεγάλη υπόθεση. Μπορεί να σου μιλήσει σχετικά ο φίλος μου Κερκυραίος ιστοριοδίφης Θεόδωρος Σκαλίτης. Κάποια στιγμή να κανονίσουμε κάτι… Τώρα, στην οικογένεια πιστεύω ως παιδί μόνο. Δεν ξέρω αν εγώ θα μπορούσα να σταθώ σωστός πατέρας, αλλά ευγνωμονώ τη νοσηρότητα της θρησκοληψίας και των εξαρτητικών οικογενειακών σχέσεων στις οποίες εκτέθηκα, γιατί στις συγκρούσεις που μου προκάλεσαν χρωστάω ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ποιητικής μου.
Δηλαδή δεν σκέφτηκες ποτέ να κάνεις οικογένεια;
Έχω κάνει την παραδοχή με τον εαυτό μου ότι δεν μου ταιριάζει. Ίσως είναι εν μέρει αντιδραστικό και αυτό. Υπήρξε μια φάση της ζωής μου, σχετικά πρόσφατα, που είχε αναδυθεί από μέσα μου μια επιθυμία πατρότητας που με είχε εντυπωσιάσει. Πάντως, ακόμα δεν έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ με την ιδέα της συνύπαρξης με προοπτική σταθερότητας. Νομίζω είναι θέμα δομής προσωπικότητας και δεν αλλάζει. Είχε πει κάτι ωραίο ο Χριστιανόπουλος: «O παντρεμένος ζει σα σκυλί και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπαντρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σα σκυλί». Είναι ακραίο. Αλλά συνοψίζει, νομίζω, μια κοινωνική κοσμοθεωρία όχι πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Όταν ήσουν παιδί, είχαν αναγνωρίσει άνθρωποι τη γραφή σου; Π.χ. γονείς, δάσκαλοι. Σε ενθάρρυναν;
Ναι, από μικρός είχα πάντα αυτόν τον έπαινο. Όλες οι δασκάλες και οι καθηγήτριες έλεγαν στη μάνα μου «πόσο ωραία γράφει αυτό το παιδί». Το θέμα είναι ότι εγώ αυτό το πράγμα το βίωνα δυσάρεστα. Έπρεπε συνέχεια να στέκομαι στο ύψος των προσδοκιών. Μάλιστα υπήρξε μια δασκάλα, στην πέμπτη δημοτικού, που με είχε ερωτευτεί. Θυμάμαι το έλεγε η μάνα μου και περηφανευόταν. Πηγαίναμε σπίτι της συχνά, για να με δει. Δεν θα κρύψω ότι και σ’ εμένα κάτι σκιρτούσε. Μου είχε στοιχίσει όταν έμαθα ότι πέθανε. Θυμάμαι κάπνιζε πολύ. Ίσως γι’ αυτό ακόμα βρίσκω μια νοσηρή θαλπωρή στις γυναίκες-«φουγάρα». Η ουσία είναι ότι με πίεζε πάρα πολύ αυτή η διάκρισή μου από τους συνομηλίκους μου. Ενδεχομένως γι’ αυτό και επέλεξα τον συγκεκριμένο αισθητικό δρόμο, του Τραγουδιού, που είναι πιο απενοχοποιημένος.
Πες μου για το εξώφυλλο του δίσκου, που έχει φτιάξει ο Κωνσταντίνος Αμύγδαλος. Πολλοί δεν ξέρουν ότι η κεντρική φιγούρα είσαι εσύ.
Η μοναδική φορά που χόρεψα ζεϊμπέκικο δημοσίως. Χειρότερο και από του Τσαρούχη! Είναι στον γάμο της αδερφής μου, όπου είχαν έρθει και τα τότε μέλη του συγκροτήματος, που ήταν και οι στενότεροι φίλοι μου. Ο Αμύγδαλος έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Καπηλεύτηκα τον γάμο της αδερφής μου για να κάνω εξώφυλλο (γέλια). Αυτός εδώ είναι ο γαμπρός μου [σ.σ.: μου δείχνει με το δάχτυλο]. Εδώ η θεία μου, εδώ η αδερφή του γαμπρού μου… Ναι.
Οι Κόρε. Ύδρο. σταμάτησαν το 2014. Σήμερα σε τι φάση βρίσκεσαι καλλιτεχνικά με τα Παιδιά της Παλαιότητας;
Η φιλοδοξία δεν είναι η ίδια. Η ανάγκη έκφρασης επίσης. Έχω ηρεμήσει σε μεγάλο βαθμό, έχω εξοικειωθεί με το συναίσθημά μου, νιώθω πως σχεδόν ό,τι ήθελα να πω το είπα. Επίσης, έχω γίνει πολύ πιο αυστηρός και επιλεκτικός στο γράψιμό μου. Και η έμπνευση δεν είναι η ίδια. Τον ανακάλυψα τον κόσμο και κυρίως κατάλαβα ότι δεν μπορώ να τον αλλάξω, όπως πίστευα κάποτε. Πάντως η σχέση μου με το Τραγούδι είναι η μοναδική σχέση μακροχρόνιας δέσμευσης που έχω κάνει. Απορώ πώς τα κατάφερα μέχρι εδώ.
Υπάρχει το ενδεχόμενο να ξαναβγούν οι Κόρε. Ύδρο., έστω ως live σχήμα;
Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγούμε με τον Αλέξανδρο. Επίσης, δεν πρόκειται να καπηλευτώ το όνομα που κάναμε μαζί προς ίδιον όφελος. Αν ήθελα, θα το είχα κάνει ήδη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω την επιθυμία να ξαναπαίξω τραγούδια μου από τη δισκογραφία των Κόρε. Ύδρο., με έναν άλλο τρόπο. Και πιθανότατα θα το κάνω.
Παρότι είσαι άνθρωπος που διψάει για επικοινωνία και έχει ναρκισσισμό, στα σόσιαλ μίντια δεν είσαι ιδιαίτερα ενεργός. Πώς κι έτσι;
Εγώ διψάω για επικοινωνία; Εγώ; Τι κουβέντα ήταν αυτή; Είναι πολύ βαρύ αυτό που λες! (γέλια). Εγώ πρώτα απ’ όλα δεν μπορώ τους διψασμένους ανθρώπους. Άμα δω διψασμένο άνθρωπο να έρχεται κατά πάνω μου, εξαφανίζομαι…
Ναρκισσισμό έχεις όμως;
Αυτό θα το διαγνώσει ένας ειδικός. Όχι εσύ. Και οι ειδικοί έχουν αποφανθεί ότι νάρκισσος δεν υπήρξα ποτέ, κι ας έχω κατηγορηθεί κατ’ επανάληψη γι’ αυτό στην προσωπική μου ζωή. Κατά περιόδους ιστριονικός, ναι.
Πολιτικά πού ανήκεις;
Μα είναι πράγματα αυτά που με ρωτάς; (παύση) Ανήκω σε αυτό που έχω ονομάσει «αναρχία του ενός», με άλλα λόγια δεν ανήκω πουθενά. Τώρα, κατ’ ιδίαν… (παύση) Ορίστε, να τα πούμε και δημόσια. Tι θέλεις να πούμε;
Δεξιά; Αριστερά; Κέντρο;
Δεν υπάρχουν αυτά για μένα. Είμαι πασιφιστής μέχρι το κόκαλο, υπέρ της ολικής απαγόρευσης της οπλοχρησίας (ακόμα και για το κυνήγι και για την Ανάσταση) και της μαζικής καταστροφής κάθε είδους όπλου, χωρίς καμία εξαίρεση. Σιχαίνομαι την ανοργανωσιά και τον λαϊκισμό, από όπου και αν προέρχεται. Πιστεύω στο κοινωνικό κράτος και στην άρση κάθε διαχωρισμού και διάκρισης. Αγαπάω την παλιά ζωή, τη φύση και τον καλό ύπνο. Ψηφίζω πάντα, γιατί είμαι θιασώτης της γιορτής της δημοκρατίας, αλλά με αισθητικά ή συναισθηματικά κριτήρια. Πολιτικά δεν με εκφράζει πλήρως κανένα κόμμα. Τα ευαγγέλιά μου είναι ό,τι έχει γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης και Τα σχόλια του Τρίτου του Μάνου Χατζιδάκι.
Θυμάμαι κάποτε είχες πει: «Το αγαπημένο μου ταξίδι είναι το Κέρκυρα-Αθήνα»…
Μου αρέσει η Αθήνα. Το 99% των ερωτικών μου συναναστροφών τυχαίνει να έχει εκτυλιχθεί εδώ, στην Αθήνα. Σε κάποιες περιοχές της νιώθω πολύ οικεία, σαν να έχω ένα δεύτερο σπίτι. Έχω νιώσει πολύ μεγαλύτερη αποδοχή εδώ παρά στην Κέρκυρα, όπου είναι η μόνιμη κατοικία μου. Μετράει πολύ αυτό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ανά πάσα στιγμή ξέρω ότι μπορώ να φύγω και να πάω σπίτι μου.
Τι σου δίνει χαρά σήμερα;
(Παύση) Τι μου δίνει χαρά σήμερα. (παύση) Πολύ μεγάλη ερώτηση. Με προβληματίζεις πάρα πολύ… (παύση) Έχω ένα ενυδρείο. Και έχω κάτι ψαράκια, τα οποία αναπαράγονται. Επειδή συνήθως οι γονείς τρώνε τα παιδιά ή πολλές φορές τα ρουφάει το φίλτρο, πήρα μια φωλιά, έβαλα την εγκυμονούσα μέσα και γέννησε. Όταν είδα τη φωλιά γεμάτη με μικρά ψαράκια, ένιωσα ένα αίσθημα ευτυχίας.
ΙΝFO → Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε ενώπιον κοινών φίλων. Δύο ερωτήσεις τέθηκαν από τρίτους.
Η φτηνή ποπ για την ελίτ επανεκδίδεται σε διπλό βινύλιο στις 8/7. Προπαραγγελίες στο inner-ear.gr