Μια επιβλητική τοιχογραφία ξαφνιάζει τους ανυποψίαστους περαστικούς που διασχίζουν φουριόζοι τα στενά γύρω από την πλατεία Ομονοίας. Μέσα στο μελαγχολικό γκρι της πόλης, ο πολύχρωμος (πια) τοίχος ενός κτιρίου επί της οδού Πανεπιστημίου 58 μοιάζει με αισιόδοξο οφθαλμόλουτρο. Είναι το έργο She Who Protects του Αριστείδη Λάππα, μια ανάθεση της Στέγης στον 29χρονο εικαστικό της Breeder, στο πλαίσιο των καλλιτεχνικών της παρεμβάσεων στον δημόσιο χώρο. «Η σκέψη μου, εξαρχής, ήταν να φτιάξω κάτι που να μπορεί να αναπτύσσει έναν διάλογο με την Αθήνα και τους ανθρώπους της», λέει ο Αριστείδης. «Κάπως έτσι, με την πολύτιμη υποστήριξη των ανθρώπων της Στέγης, καταλήξαμε στην ιδέα μιας νέας, πολύχρωμης θεάς Αθηνάς για μια νέα, πολυπολιτισμική Αθήνα».
«Είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα;» τον ρωτώ. «Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Μόνο ευχάριστο είναι αν μέσα από ένα έργο μου τοποθετημένο στον δημόσιο χώρο μπορεί να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση σχετικά με τη διαφορετικότητα. Η πολύχρωμη αυτή θεότητα καθρεφτίζει τον πολύχρωμο χαρακτήρα που συναντάμε στις γειτονιές του κέντρου. Ανατρέχοντας στην ιστορία, διαπίστωσα ότι η Αθηνά υπήρξε ένα σύμβολο με αναφορές από διάφορους πολιτισμούς. Αυτό ακριβώς τη φέρνει πιο κοντά στην Αθήνα του σήμερα, μια πόλη που κατοικείται από ανθρώπους ποικίλων πολιτισμών και ταυτοτήτων. Το έργο έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η Αθήνα μπορεί και θέλει να είναι το σπίτι όλων αυτών των διαφορετικών ανθρώπων. Κοιτώντας κανείς την τοιχογραφία, θέλω να νιώθει το αίσθημα της προστασίας που νιώθει όταν βρίσκεται στο σπίτι του. Σκέψου ένα αφήγημα που να χωράει μέσα όλους τους ανθρώπους. Θέλω το έργο αυτό να αντιπροσωπεύει την ελπίδα πως όλοι μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε».
Αν και μόλις μετακόμισε στο Βερολίνο, η Αθήνα είναι και θέλει να είναι η βάση του. Μπορεί να τον πετύχεις να πίνει το ποτό του στα μπαρ της Κυψέλης ή να δίνει το «παρών» στα εγκαίνια των πιο ευφάνταστων εικαστικών events, πάντα κομψός, ευδιάθετος, ευγενής και χαμηλών τόνων, ντυμένος συχνά με ρούχα στο ύφασμα των οποίων έχει τυπώσει τις ζωγραφιές του. «Στο κέντρο της Αθήνας βρήκα το κέντρο μου, αν και άργησα να το ανακαλύψω», μου λέει γελώντας. «Μεγάλωσα στην Κηφισιά, πήγα σε αγγλικό σχολείο, δεν είχα τόση επαφή με το πνεύμα του κέντρου. Το 2015, τελειώνοντας τις σπουδές μου στην Αγγλία, γύρισα στην Ελλάδα και βρήκα ένα σπίτι στα Εξάρχεια. Ήταν σημαντικό για μένα να βρω την Αθήνα μέσα στην οποία θα μπορούσα να χωρέσω, τόσο καλλιτεχνικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Πολλές φορές αισθάνθηκα ξένος στην πόλη μου, ανένταχτος, όπως πολλοί Αθηναίοι σήμερα.
Αυτές οι σκέψεις έπαιξαν ρόλο στη σύνθεση του έργου. Η Αθήνα είναι μια περίεργη πόλη, με πολλά επίπεδα, τα οποία κάπως συνυπάρχουν, χωρίς απαραίτητα να δένουν μεταξύ τους, χωρίς να μπορούν να ομογενοποιηθούν. Πώς να σ’ το πω… Είναι σαν να μην έχει δέσει το αυγολέμονο στην Αθήνα.
Αυτό, βέβαια, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον μείγμα υπάρξεων, που κάνουν την πόλη συναρπαστική. Η διαφορετικότητα στην Αθήνα υπάρχει, χρειάζεται όμως τρόπους υποστήριξης».
Αναρωτιέμαι αν η παιδική αθωότητα που διακρίνω στο έργο είναι ο τρόπος με τον οποίο κοιτά γενικά τη ζωή. «Δεν ξέρω αν είναι παιδικότητα, όσο μια ειλικρίνεια προς το ένστικτό μου, μια τάση αθώας περιέργειας που έχω», λέει. «Προσπαθώ να βλέπω τον κόσμο με τα φωτεινά χρώματα που βλέπετε στα έργα μου. Δεν είναι πάντα εύκολο. Ξέρεις, η παιδικότητα είναι μια ευαίσθητη λέξη. Έχει μια βαρύτητα η προσέγγισή της, ακόμα κι αν παρουσιάζεται ως ελαφριά».
INFO
Συντελεστές: Αριστείδης Λάππας, εικαστικός.
Οργάνωση παραγωγής Ιδρύματος Ωνάση: Μαρία Βασαριώτου.
Εκτέλεση παραγωγής: UrbanAct.
Υλοποίηση: Kez.
Ανάθεση και παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.