«Εσύ σε πόσες συναυλίες πήγες;» Φέτος στην Αθήνα η μονάδα μέτρησης του καλοκαιριού άλλαξε. Είναι η πρώτη χρονιά στη ζωή μου που δεν ακούω ανθρώπους να μετρούν πόσα μπάνια έχουν κάνει στη θάλασσα. Πέρυσι θα μάντευες τα μπάνια των φίλων από το μαύρισμά τους. Δεν χρειάζονται ερωτήσεις του τύπου «εσύ, κάνα μπάνιο;». Θα προλάβαιναν να σου τις κάνουν αυτοί. Εσύ θα απαντούσες με αμφιβολία «ένα;» που ισοδυναμεί με κανένα. Εκείνοι θα σχολίαζαν: «Το κρύο ντους στο σπίτι σου δεν πιάνεται». Θα ζήλευες ήδη που έχει φτάσει ο Ιούλιος στη μέση και θα σιχτίριζες από μέσα σου που δεν βρήκες όρεξη, δύναμη και παρέα με αμάξι για να κατέβεις στην ακτή, εκεί που σκάει το κύμα. Αλλά όλα αυτά πέρυσι.
Φέτος παίζεται το κυνηγητό των συναυλιών. Δεν ξέρεις σε ποια να πρωτοπάς, ούτε ξέρεις αν θέλεις πραγματικά να πας, γιατί το FOMO, αυτός ο φόβος να μη χάσεις τίποτε απ’ όσα (νομίζεις ότι) κάνουν οι ινσταγκραμικοί σου φίλοι, είναι στη γωνία και σου κλείνει το μάτι (κλινκ). Πού να πρωτοπάς; Να αποτίσεις έναν φόρο τιμής στην αφίσα των Iron Maiden που κρεμόταν στο δωμάτιο του πατρικού σου; Να απελευθερωθείς στο πάρτι που έστησαν οι Pet Shop Boys; Να δεις την Πάτι Σμιθ να μην καταλαβαίνει από βροχές και καταιγίδες; Να θες να σηκωθείς στον αυτοσχεδιαστικό ρυθμό της ηλεκτρονικής μουσικής του Τζεφ Μιλς, που έφερε το σύμπαν του στο Ηρώδειο, αλλά το ρωμαϊκό ωδείο να επιτρέπει μόνο ένα ελαφρό κούνημα στις κερκίδες με σηκωμένα τα χέρια, ίσα ίσα για να μην κυρτώσει κι άλλο η πλάτη σαν τον Καραγκιόζη; Α, με όλες αυτές τις συναυλίες, μην ξεχάσεις να βάλεις στην εξίσωση και τον παράγοντα «δ». Όπου «δ» βάλε διακοπές. Ταξίδι-αστραπή στην Αλβιώνα. Χαμογελαστή και αμήχανη αντίδραση Βρετανίδας στο BBC, την ημέρα που ο Μπόρις Τζόνσον παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία της χώρας, παρόλο που θα εγκαταλείψει τον θώκο τον Σεπτέμβριο. «Δεν ξέρω καν ποιος είναι, μόλις σχόλασα από τη δουλειά, επομένως… Μάλλον θα είναι τα καλά νέα της ημέρας, υποθέτω. Τι, όχι;».
«Είμαι σίγουρος ότι αυτή η ξαφνική βροχή θα βρει μια θέση σε κάποιο επόμενο Δρομολόγιο», διαβάζω σε ένα μέιλ του σαββατόβραδου. Το σχέδιο για μια ταινία στο «Στρογγυλό» σχολείο στο Μπραχάμι αναβλήθηκε για μεσοβδόμαδα. Πλεύση προς Νότο. Στις αυλές της Δραπετσώνας τα ζευγάρια κάθονται στη βεράντα σιωπηλά, όσο στην πλατεία Κύπρου τα παιδιά μαζεύονται για μια γρανίτα σε ένα παγωτατζίδικο. Στα Λιπάσματα, η ατμόσφαιρα κάτω από τη σκηνή του Schoolwave γίνεται κόκκινη από τους πυρσούς. Ο αέρας στρέφει τη βροχή στα μούτρα μας, τα ρούχα γίνονται μούσκεμα. Χορός μέσα στις λάσπες με ροκιές και drill. Χάνεις τον εαυτό σου μέχρι να γυρίσεις πίσω στην Αθήνα, που μετά τη βροχή ζέχνει ιδρωμένη χλωροφύλλη. Καλοκαιράκι…
