Μπορεί το Black Bird να είναι καταδικασμένο να μείνει στην ιστορία ως η τελευταία εμφάνιση του Ρέι Λιότα πριν από τον ξαφνικό θάνατό του (εδώ υποδύεται τον άρρωστο αστυνομικό πατέρα του πρωταγωνιστή), αλλά η ουσία, η ψυχή και το συγκριτικό του πλεονέκτημα βρίσκονται αλλού. Όχι στην −εξαιρετική και απρόσμενη− παρουσία του Γκρεγκ Κινίαρ στον ρόλο του επίμονου αστυνομικού, που καταφέρνει να βάλει επιτέλους πίσω από τα σίδερα της φυλακής τον σίριαλ κίλερ που είναι ύποπτος για τον φόνο δεκατεσσάρων γυναικών − παρόλο που αυτή είναι η καλύτερή του εμφάνιση εδώ και χρόνια.
Ούτε στη δικαιολογημένη γοητεία που συνεχίζει να ασκεί σε μέρος του κοινού το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αληθινή ιστορία − ή έστω μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Ούτε καν στο star quality που τόσο αβίαστα εκπέμπει ο Τάρον Έγκερτον (Kingsman, Rocketman) στον ρόλο του σταρ αθλητή του γυμνασίου, εκείνου που όλη η πόλη θαυμάζει, ο οποίος γίνεται επιτυχημένος έμπορος ναρκωτικών και τελικά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε δέκα χρόνια κάθειρξη. Τότε είναι που η γοητευτική πράκτορας του FBI (η άκρως αποτελεσματική Σεπίντε Μοάφι του The L word) του προσφέρει την ελευθερία του, αν καταφέρει να μπει ως μυστικός πράκτορας στην πιο επικίνδυνη φυλακή των ΗΠΑ προκειμένου να γίνει φίλος με τον σίριαλ κίλερ (τον υποδύεται ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ του Richard Jewell) και να τον πείσει να αποκαλύψει πού έχει θάψει τα υπόλοιπα πτώματα.
Εκείνο που καθιστά το Black Bird, με τις σαφείς αποχρώσεις από Mindhunter και The Night Of, πραγματικά ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει την όλη ιστορία ως μια ενδελεχή εξέταση του υπόκωφου μισογυνισμού που κάθε άντρας κρύβει μέσα του. Πρόκειται για τον ίδιο μισογυνισμό που πρέπει να παραδεχτεί ο γοητευτικός πρωταγωνιστής μας προκειμένου να καταφέρει να δεθεί με τον σίριαλ κίλερ. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που δέχτηκε να αναλάβει το πρότζεκτ ο βετεράνος συγγραφέας και τηλεοπτικός και κινηματογραφικός παραγωγός Ντένις Λεχέιν (Mystic River, Shutter Island, Gone Baby Gone), οι υπέροχοι διάλογοι του οποίου το καθιστούν αξιομνημόνευτο από την πρώτη σκηνή στην αποθήκη έως το τέλος του έκτου επεισοδίου. Αυτός είναι υπεύθυνος για το γεγονός ότι, όπως ακριβώς ο πρωταγωνιστής του, το Black Bird δεν κάνει ποτέ κοιλιά. Κάτι που δυστυχώς ισχύει για 8 στις 10 σειρές που έχουν κάνει πρεμιέρα τα τελευταία χρόνια.