Κάτι δικό τους
«Πιστεύω ότι ο χρόνος δεν πρόκειται να μου φερθεί το ίδιο καλά με τον τρόπο που φέρθηκα εγώ στον εαυτό μου».
Ο Μπραντ Πιτ στον Γιώργο Παπαϊωάννου, Τ. 296, 1/2/2009
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τυχερό θεωρώ τον εαυτό μου. Τυχερός που είχα κάποιο ταλέντο, που όλα στη ζωή μου πήγαιναν καλά, είχα καλά γονίδια (ο πατέρας μου έφτασε μέχρι τα 100, η μητέρα μου πέθανε στα 96), δεν έχω αρρωστήσει σοβαρά και δεν έχω μπει σε νοσοκομείο. Ο,τι θέλησα, μου ήρθε. Ξέρω ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα, όμως έχω ήδη εισπράξει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο τύχης».
Ο Γούντι Άλεν στον Παναγιώτη Παναγόπουλο, Τ. 133, 16/12/2005
«Δεν ήθελα παιδί, γιατί δεν ήμουν παντρεμένη. Από την άλλη, ήμουν πολύ απορροφημένη με τη δουλειά μου. Έτρεχα σε όλη την Ελλάδα με το μαγνητόφωνο στην πλάτη, ποιός θα φύλαγε το παιδί μου; Και ποιός άνδρας θα τα δεχόταν όλα αυτά; Πλύνε το πουκάμισο και το σώβρακο, σιδέρωσε, μαγείρεψε – αυτά έκαναν οι γυναίκες. Εγώ έτρεχα σε Αυστραλία, Αμερική, Καναδά, Ευρώπη… Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Με βοήθησε ο Θεός να κάνω ό,τι πόθησα, με πολλές βέβαια δυσκολίες, αλλά τα κατάφερα».
Η Δόμνα Σαμίου στη Γιώτα Συκκά, Τ. 123, 9/10/2005
«Έχω παντρευτεί ανθρώπους που δεν μου τηλεφώνησαν ποτέ ξανά και τότε ακριβώς αναρωτήθηκα τι έκανα μαζί τους πέντε ή έξι χρόνια».
Η Τζέιν Μπίρκιν στην Κυριακή Σπανού, Τ. 1, 1/6/2003
«Μα και φυσικά μπορώ να περνώ απαρατήρητη στο δρόμο! Όταν δεν φοράω αυτά (δείχνει με μια κίνηση το έντονο μακιγιάζ της), κανείς δεν μου ρίχνει δεύτερη ματιά!»
Η Λάιζα Μινέλι στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 166, 6/8/2006
«Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να δέχομαι κομπλιμέντα, αν και χαίρομαι όταν γίνονται. Πιστεύω ότι τα κομπλιμέντα είναι ένα σοκ στον οργανισμό σου. Σε ό,τι αφορά τη δουλειά μου, την κανονική δουλειά μου, προφανώς και θέλω να αρέσει τον κόσμο. Από την άλλη, έχω πλήρη επίγνωση των αποτυχιών της ζωής μου, οπότε, αν με θαυμάζουν για κάτι που δεν κάνω καλά, τότε αυτό μου δίνει χαρά».
Ο Μπιλ Μάρεϊ στον Γιώργο Τσίρο, Τ. 829, 21/4/2019
«Η εξωτερική ομορφιά είναι κάτι παροδικό, κάτι που φθείρεται με τον χρόνο. Και τότε, πρέπει η εσωτερική ομορφιά να βγει στο προσκήνιο. Το να έχεις μόνο ωραία εμφάνιση μπορεί να καταντήσει βαρετό μέσα σε πέντε λεπτά».
Η Μόνικα Μπελούτσι στον Γιώργο Τσίρο, Τ. 902, 13/9/2020
«Πάνε 70 χρόνια που ψάχνω τον δικό μου Θεό. Δεν τον είδα ακόμα… Αλλά νομίζω ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι πιο σημαντικό. Το ζήτημα της θρησκείας είναι πάντα μία ανάγκη των ανθρώπων, μια στέγη στα προβλήματα που έχουν, στο φόβο του θανάτου. Εγώ νομίζω ότι ο θάνατος είναι ένα τέλος. Οταν γεννιόμαστε βγαίνουμε από το neant, την ανυπαρξία, το αφήνουμε λίγο και ξαναγυρίζουμε σ’ αυτό».
Ο Κώστας Γαβράς στην Άννα Γριμάνη, τ. 186, 24/12/2006
«Οι Έλληνες θα πρέπει να ρίχνετε και μια δεύτερη ματιά στο κρέας που στολίζετε στο πιάτο σας, γιατί είναι ένα αιματοβαμμένο ίχνος μιας πραγματικής κτηνωδίας».
Η Μπριζίτ Μπαρντό στην Αλεξία Κεφαλά, Τ. 199, 25/3/2007
«Απολαμβάνω την ανεξαρτησία μου. Ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι η γυναίκα που θα περιοριζόταν σε ένα σπίτι ή θα προσαρμοζόταν σε μια οικιακή ρουτίνα».
H Ζιλιέτ Μπινός στον Λουκά Κατσίκα, T. 566, 6/4/2014
«Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή είναι ποιητές. Αιφνιδίασα μελλοθανάτους συντρόφους μου, λέγοντας, “πες μου το ποίημα που έγραψες απόψε”. “Δεν έγραψα”, μου απαντούσαν. “Πες αλήθεια”, επέμενα. Όλοι είχαν γράψει ποιήματα…»
Ο Μανώλης Γλέζος στον Γιώργο Δουατζή, Τ. 246, 17/2/2008
«Τι διαφορετικό να γράψω; Την τραγωδία του Αισχύλου; Πιστεύω σ’αυτό που λέει ένας στίχος του Παλαμά, “το ίδιο τραγούδι πάντα να λες, είτε γελάς είτε κλαις”. Όταν έχεις κατακτήσει μια γλώσσα αναγνωρίσιμη, αυτή χρησιμοποιείς. Κατ’ αντιστοιχία δεν έχω αλλάξει ούτε κούρεμα ούτε ντύσιμο ούτε συνήθειες εδώ και δεκαετίες. Εγώ δεν ακολουθώ τη μόδα, είμαι από μόνος μου η μόδα για τον εαυτό μου!»
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 168, 20/8/2006
«Κυκλοφορούν αμέτρητα βιβλία, καλύτερα από τα δικά μου, που φτάνουν στα χέρια ελάχιστων ανθρώπων».
O Τζο Νέσμπο στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 641, 13/9/2015
«Ο πατέρας μου ήταν ακραία αριστερός μαρξιστής, το ίδιο και ο πατέρας του, και εγώ ανατράφηκα σε αυτή την ατμόσφαιρα. Σταδιακά, με το πέρασμα των χρόνων, σκέφτομαι πια “ε, εντάξει”. Ακούω τόσες απόψεις από ανθρώπους, αλλά ξέρω ότι η μόνο βεβαιότητα είναι αυτή του θανάτου».
Ο Άντονι Χόπκινς στη Μαρία Αθανασίου, Τ. 705, 4/12/2016
«Μια χαρά είναι τα λεφτά φίλε. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν κερδίζω αρκετά. Οι καλλιτεχνικές ταινίες στις οποίες συμμετέχω αποφέρουν ελάχιστο χρήμα. Κάνεις ό,τι κάνεις σε αυτές, για χάρη της τέχνης».
Ο Τζος Μπρόλιν (προ Marvel) στον Γιώργο Παπαϊωάννου, Τ. 293, 11/1/2009
«Εγώ δεν μπορώ να βγώ στους δρόμους γιατί είμαι 82 χρονών άνθρωπος και είμαι και «υγιέστατος»: έχω άσθμα, έχω προστάτη… Ζητώ όμως συγγνώμη από τους νέους που η δική μου γενιά τα ανέχτηκε όλα και φτάσαμε ως εδώ».
Ο Κώστας Βουτσάς στην Κατερίνα Μπακογιάννη, Τ. 513, 31/3/2013
«Η ζωή στις ΗΠΑ, για μένα τουλάχιστον, ήταν τραγική… Οι Αμερικάνοι δεν έχουν παρέες και είναι “κουρδισμένοι” να εργάζονται από τις έξι το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Μετά πάνε για ύπνο… Δεν μπορούσα να ζήσω έτσι».
Ο Βασίλης Σπανούλης στον Αλέξη Γαγλία, Τ. 337, 15/11/2009
«Ασχολήθηκα [με το περιβάλλον] χωρίς να υποκρίνομαι ότι είμαι αυθεντία ή για να κερδίσω την εκτίμηση του κόσμου με το να εγείρω το ζήτημα της οικολογικής μας αφύπνισης. Δεν θέλω να λέω στους ανθρώπους πώς να ζήσουν. Έχει σημασία όμως να ξέρουν τι συμβαίνει. Και να ενδιαφέρονται».
Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο στον Γιώργο Παπαϊωάννου, Τ. 339, 29/11/2009
«Δεν καταλαβαίνω τις ερωτήσεις που αφορούν την ηλικία μου. Έχω διαπιστώσει ότι, οποτεδήποτε γράφει κάποιος το παραμικρό για μένα, ένα από τα πρώτα πράγματα που αναφέρει είναι η ηλικία μου. Είναι σαν να προσπαθούν να με τιμωρήσουν για το γεγονός ότι μεγαλώνω, υπενθυμίζοντάς μου το διαρκώς».
Η Μαντόνα στον Λουκά Κατσίκα, Τ. 458, 11/3/2012
«Πέρασα την παιδική και την εφηβική μου ηλικία σε παλαιού τύπου σχολεία, αυτά που λέγαμε “αρρένων”. Μεγάλωνα αντικρίζοντας γυναίκες σπανίως, δεν μπορούσα να τις συναναστραφώ. Τις έβλεπα ως πλάσματα μυστήρια, αδυνατούσα να τις κατανοήσω, ενώ ταυτόχρονα με γοήτευαν. Αργότερα ανακάλυψα πως η συντροφιά τους ήταν ένα πράγμα θαυμάσιο κι απολαυστικό».
Ο Νικ Κέιβ στον Γιάννη Κολοβό, Τ. 257, 4/5/2008
«Εγώ τώρα, ύστερα από 40 χρόνια, κάνω μεροκάματο, τώρα βγάζω κάποια λεφτά, αλλά φτιάχτηκα με τα λίγα. Δεν με πειράζει. Στην οικογένειά μου λέγαμε πάντα “άξιο όνομα, μεγάλος πλούτος”».
Η ρεμπέτισσα Μαριώ στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 26, 23/11/2003
«Διά των αρνήσεων πορεύτηκα. Ξέρω ότι συχνά άνοιξα το παράθυρο και πέταξα πολλά λεφτά που θα μπορούσα να έχω κερδίσει…»
Ο Παντελής Βούλγαρης στον Βασίλη Αγγελικόπουλο, Τ. 2, 8/6/2003
«Τελικά, οι αδυναμίες μας είναι πιο ισχυρές από τα όνειρά μας; Μάλλον. Ναι, βέβαια. Και καμιά φορά δεν μας αφήνουν να κάνουμε αυτό που αντικειμενικά μπορούσαμε να κάνουμε. Κι εγώ επίσης είμαι άνθρωπος με μεγάλες αδυναμίες, ε, γνωστά είναι αυτά…»
Ο Σωτήρης Μουστάκας στον Βασίλη Αγγελικόπουλο, Τ. 57, 27/6/2004
«Έζησα πάντοτε στην κόψη ενός μαχαιριού. Και το ξέρω, ο πιο μικρός αέρας μπορεί να με κάνει να πέσω και να σφαχτώ μονάχος μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να ζω σ’ αυτήν την κόψη του μαχαιριού».
Ο Γιάννης Κουνέλλης στην Άννα Μιχαλιτσιάνου, Τ. 29, 14/12/2003
«Δεν είναι ωραίο να βλέπεις τη φάτσα σου [σε πόστερ] στην κολώνα. Είναι μια ανάγκη να δείξεις που τραγουδάς, αλλά νιώθω άσχημα. Το να γίνεσαι δημόσιο πρόσωπο είναι κάτι παράξενο, όπως οτιδήποτε δημόσιο. Θυμίζει δημόσιο πάρκινγκ, δημόσια ουρητήρια…»
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη Γιώτα Συκκά, Τ. 3, 15/6/2003
«Στις σχέσεις οι γυναίκες καμιά φορά είμαστε σαρκοβόρες! Δεν αφήνουμε στον άλλο ελεύθερο χρόνο, να αναπνεύσει. Καμιά φορά το εγώ μας είναι τόσο δυνατό που τον αφομοιώνει κι αυτό τον τρομάζει, τον πνίγει».
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον Βασίλη Αγγελικόπουλο, Τ. 5, 29/6/2003
«Μητέρα είναι άγιο πράγμα. Πατέρας ξεκινά να είναι κανείς από τη στιγμή που μπορεί να ξεχάσει τον καταστροφικό ρόλο του άντρα πάνω σε αυτό που λέγεται φυσικό. […] Η γέννηση παραμένει για τους άντρες κάτι σκοτεινό. Η αντρική σκέψη δεν μπορεί να συλλάβει πως από τη γη βγαίνει ένα λουλούδι. Και επειδή κάτι θέλει να κάνει και αυτός, να «δημιουργήσει», το ξεριζώνει, το καταστρέφει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Θέλει αγώνα για να πας κόντρα στην επηρμένη αντρική σου φύση».
Ο Γιώργος Κιμούλης στην Τάνια Γεωργιοπούλου, Τ. 9, 27/7/2003
«Κανονικά, δεν θα έπρεπε να έχω παράπονο. Τα βιβλία μου εκδίδονται, αρκετοί τα αγοράζουν, νέοι συγγραφείς με θεωρούν πρότυπο και δηλώνουν ότι έχουν επηρεαστεί από το έργο μου. Αλλά ο μέσος Αμερικάνος δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα βιβλία».
Ο Πολ Όστερ στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 776, 15/4/2018
«Φεύγοντας από τον Άη Στράτη, μου είπε η καθοδήγηση να παραδώσω τα ποιήματά μου, για να μην πέσουν στα χέρια της χωροφυλακής. Τη χωροφυλακή την περιφρονούσα. Την καθοδήγηση όμως τη φοβόμουνα για τον ηθικό έλεγχο που μου ασκούσε. Ότι μπορεί να έκανα λάθος εγώ. Σε κάθε θρησκεία υπάρχει ο φόβος της αμαρτίας».
Ο Τίτος Πατρίκιος στον Άθω Δημουλά, Τ. 781, 20/5/2018
«Δεν υπάρχουν σημαντικά μέρη που να ήθελα να επισκεφτώ ή πράγματα που να ήθελα να κάνω ή βιβλία που να ήθελα να γράφω και δεν το έκανα. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ότι δεν έκαναν αυτό που ήθελαν στη ζωή. Ότι παντρεύτηκαν τον λάθος άνθρωπο, ακολούθησαν λάθος καριέρα, ίσως διάλεξαν ένα επάγγελμα για να κερδίσουν πολλά χρήματα, αλλά πρόδωσαν τον καλλιτέχνη μέσα τους, μπορεί κανείς να απογοητεύσει τον εαυτό του με μυριάδες τρόπους».
Ο Ίρβιν Γιάλομ στη Μαρία Αθανασίου, Τ. 789, 15/7/2018
«Δεν είμαι σχιζοφρενής μαθηματικός ούτε γκέι υδραυλικός ούτε νεοναζί σκίνχεντ ούτε Ρωμαίος στρατηγός. Είμαι απλώς ένας ηθοποιός»
Ο Ράσελ Κρόου στον Παναγιώτη Παναγόπουλο, Τ. 25, 16/11/2003
«Η εμφάνιση βοηθάει πολύ. Πιστεύεις περισσότερο τον ρόλο που υποδύεται ο καλλιτέχνης. Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει σήμερα η όπερα. Ο κόσμος θέλει να παραμυθιάζεται, να μπαίνει στη θέση ενός ρομαντικού ήρωα. Στην ουσία ο νέος, ωραίος καλλιτέχνης όπερας γίνεται πιο πιστευτός. Άρα κερδίζει χρόνο».
Ο Μάριος Φραγκούλης στη Γιώτα Συκκά, Τ. 4, 22/6/2003
«Το τέλειο δείπνο δεν υπάρχει. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, από τη στιγμή και από την όρεξη που έχεις. Μπορεί ας πούμε να είναι εξαιρετικό ένα ποτήρι κρασί με λίγο σαλάμι και ψωμί στις 10 το πρωί με έναν φίλο επειδή εκείνη την ώρα έχεις αυτή τη διάθεση».
Ο «σεφ του αιώνα» Ζοέλ Ρομπισόν στην Τάνια Γεωργιοπούλου, Τ. 36, 1/2/2004
«Δεν με ενδιαφέρουν οι πρώτοι. Στη ζωή είμαστε όλοι τελευταίοι».
Ο Κώστας Γαβράς στον Άρη Χατζηστεφάνου, Τ. 24, 9/11/2003
«Η πολιτική δεν είναι πια η ελπίδα. Έχει γίνει μια σκληρή συναλλαγή, ένα οικονομικό παιχνίδι και δεν αφήνει περιθώρια για όνειρο».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στη Μαρία Κατσουνάκη, Τ. 35, 25/1/2004
«Η Γη έχει τελειώσει, δεν μας χωράει πια και δεν θα μας χωρέσει ποτέ. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα».
Ο Δημήτρης Νανόπουλος στη Μαρία Αθανασίου, Τ. 802, 14/10/2018
«Αν ήταν να με παίξει κάποιος στο σινεμά, θα ήθελα να το έκανε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Αν και είναι μάλλον βαρετή η ζωή μου για σενάριο. Έχω στιγμές. Στιγμές που γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Όμως είμαι αξιολύπητος. Περιφρουρώ τη μοναξιά μου. Είναι η μόνη πολυτέλεια που έχω. Δεν είναι φρικτό που το λέω;»
Ο Μανόλο Μπλάνικ στη Σάντυ Τσαντάκη, Τ. 339, 29/11/2009
«Αποκόμισα πολλά από την επιτυχία του κύβου, με κυριότερο την ελευθερία μου. Επίσης ταξίδεψα σε κάθε γωνιά του κόσμου και γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους. Βέβαια, όπως και να πήγαινα, ο κύβος είχε φτάσει πριν από εμένα».
Ο Έρνο Ρούμπικ στη Μαρία Αθανασίου, Τ. 843, 28/7/2019
Μαθήματα ζωής
«Θα ήταν άξιον απορίας αν είχα βεβαιότητες. Πλην μιας βέβαια. Που κι αυτή, καθώς τόσο αγαπάς να ζεις, μετατρέπεται σε μια έξοχη, γελωτοποιό, αβεβαιότητα».
Η Κική Δημουλά στην Όλγα Σελλά, Τ. 98, 17/4/2005
«Θεωρώ ότι όλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τη νύχτα, από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου, θετικά και αρνητικά. Μυστήρια, παραμύθια, κάθε είδους φόβοι, ερωτισμός, φαντασιώσεις. Και όλα αυτά γιατί η νύχτα ενισχύει κατά πολύ στον άνθρωπο το συναίσθημα».
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στον Παύλο Παπαδόπουλο, Τ. 819, 10/2/2019
«Η απόλυτη ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Τίποτα δεν είναι καλύτερο από ένα λιτό πιάτο με μακαρόνια ή ένα όμορφο πορτοκάλι ή το να νιώθεις το ζεστό αεράκι. Κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τον αέρα στο δέρμα σου καλύτερα».
Ο Moby στον Άθω Δημουλά, Τ. 706, 11/12/2016
«Δεν υπάρχει για μένα ο φόβος του θανάτου… ο Θάνατος είναι ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός, γιατί βάζει ένα τέρμα στην περιπέτεια που λέγεται ζωή. Αλλά είναι αυτός που δίνει νόημα σε κάθε πράγμα».
Ο Κώστας Αξελός στον Γιώργο Δουατζή, Τ. 306, 12/4/2009
«Μεγαλύτερο λάθος μου; Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις Ανατολικές Χώρες συνοδευόταν από μια οικτρή καταπίεση των ανθρώπων, από τη στέρηση της προσωπικότητάς τους, που οδήγησε σε εγκλήματα. Αυτό το καταλογίζω στον εαυτό μου».
Ο Λεωνίδας Κύρκος στον Γιώργο Δουατζή, Τ. 176, 15/10/2006
«Θα έλεγα ότι το 90% των ανθρώπων ζουν σε καθεστώς άγνοιας. Δεν είναι δικό τους λάθος. Οι αιτίες αφορούν λόγους ιστορικούς και βιολογικούς. Από την άγνοια και την τύφλωση προκύπτει η αλαζονεία. Για μένα δεν υπάρχει καλό και κακό. Αυτό που υπάρχει είναι το φως και το σκοτάδι».
Ο Πίτερ Μπρουκ στη Μαρία Κατσουνάκη, Τ. 108, 26/6/2005
«Είναι δύσκολο για μένα να φανταστώ έναν κόσμο όπου η φιλοσοφία των Ελλήνων δεν θα βρισκόταν στο επίκεντρο της συζήτησης. Ο σκεπτικισμός, η εξέταση του τρόπου με τον οποίο σκεπτόμαστε, ήταν και είναι κεντρικός στη ζωή των Ελλήνων. Η αμφισβήτηση, η απορία για όσα συμβαίνουν γύρω μας, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε. Από την άλλη, η βεβαιότητα είναι αυτή που μας στερεί τη δυνατότητα της σκέψης».
Ο θρυλικός graphic designer Μίλτον Γκλέιζερ στον Δημήτρη Κρις, Τ. 170, 3/9/2006
«Η μεγαλύτερη ανήθικη πράξη είναι η έλλειψη αυτογνωσίας, αυτής που θα σε κάνει να σταθείς, να ξέρεις τα όριά σου. Να σηκώνονται οι μεγάλοι νομπελίστες που είναι π.χ. χημικοί και να σου μιλάνε για τη φυσική ή για την ισοτίρα. Ο πατέρας μου μου έλεγε πάντα: «Παιδί μου, δύο πράγματα να γνωρίζεις στη ζωή σουμ ότι το πρόσωπο είμαι σπαθί κι έπειτα να ξέρεις πάντα τη θέση σου».
H Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ στην Άννα Γριμάνη, Τ. 32, 4/1/2004
«Για να αντιμετωπίσω τους κακούς, απλώς τους συγχωρώ. Η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας. Η ζωή έτσι κι αλλιώς δίνει η ίδια τις απαντήσεις της, λίγο πιο νωρίς ή λίγο πιο αργά».
Ο Σαλίφ Κεϊτά, η «χρυσή φωνή της Αφρικής», στη Βάλυ Βαιμάκη, Τ. 2, 8/6/2003
«Κάποια στιγμή χάσαμε απλά, βασικά πράγματα. Πέφτει ένας άνθρωπος και ενδιαφέρεται ένας στους χίλιους να τον βοηθήσει, ενώ θα έπρεπε και οι χίλιοι να τσακώνονται ποιος θα τον βοηθήσει πρώτος».
Ο Γιάννης Μπεχράκης στη Μανίνα Ντάνου, Τ. 4, 22/6/2003
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι κομμουνιστής. Είναι εύκολο να το λες, αλλά πήγαινε ζήσ’ το».
Η Λιάνα Κανέλλη στον Μάνο Τσιλιμίδη, Τ. 234, 25/11/2007
«Είναι υγιές να εξομολογείται κανείς. Γι’ αυτό και οι ψυχολόγοι παίρνουν τόσα χρήματα».
O Τζουντ Λο στη Μαρία Αθανασίου, Τ. 699, 23/10/2016
Μικρές αλήθειες
«Κάποιος λέει ότι διάβασε το βιβλίο ενός Γάλλου συγγραφέα και σχολιάζει πόσο σπουδαίο ήταν και κάποιος άλλος προσθέτει ότι διάβασε το βιβλίο ενός Νιγηριανού συγγραφέα, και ο επόμενος λέει ότι διάβασε έναν Νορβηγό. Υπάρχουν δηλαδή τρία πιθανόν καλά βιβλία, αλλά καμία κοινή γνώση. Πώς να κάνεις μια ουσιαστική συζήτηση για αυτά;».
Ο Τζέφρι Ευγενίδης στον Άθω Δημουλά, Τ. 799, 23/9/2018
«Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να ερμηνεύσω έναν γκέι ρόλο χωρίς κανένα απολύτως «εξωτερικό» στοιχείο στην ομιλία ή στην κίνηση. Αυτός ο πολύ ρεαλιστικός χαρακτήρας καταντά πρωτοποριακός για την ελληνική τηλεόραση».
Ο Γιώργος Καπουτζίδης στην Κατερίνα Μπακογιάννη, Τ. 613, 1/3/2015
«Με φοβίζει να βλέπω φιλικές μορφές χωρίς ίχνος ανησυχίας στο πρόσωπο. Φοβάμαι μήπως γίνουμε σαν εκείνα τα θρίλερ με τους εξωγήινους που υπήρχαν παντού, αλλά μόνον ο πρωταγωνιστής τους καταλάβαινε».
Ο Φοίβος Δεληβοριάς στη Γιώτα Συκκά, Τ. 7, 13/7/2003
«Με θυμώνει ότι έχει διασπαστεί ο κοινωνικός ιστός. Κάποτε συνέβαινε κάτι και μας αφορούσε. Τώρα έχει πέσει μια απάθεια… Ο καθένας δουλεύει για την πάρτη του και πάλι δεν καταφέρνει τίποτα. Αυτό είναι πολύ λυπηρό. Γι’ αυτό τα νέα παιδιά μεγαλώνουν στην ανασφάλεια. Εμείς, όταν ξεκινούσαμε ήμασταν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν βάζαμε το κακό με το νου μας».
Ο Νίκος Παπάζογλου στην Τασούλα Επτακοίλη, Τ. 82, 25/12/2004
«Στην Αμερική δεν έχουμε καλή εκπαίδευση. Οι δάσκαλοι ζουν στα όρια της φτώχειας. Δεν έχουμε δημόσια περίθαλψη. Είναι κρίμα τόσος πλούτος, τόσο ταλέντο και τόσες ικανότητες να μη χρησιμοποιούνται σωστά. Υπήρχε μια ομάδα στην Ευρώπη που πετούσε τούρτες σε διάφορους πλούσιους. Πέταξαν και στον Μπιλ Γκέιτς κι εκείνος απόρησε γιατί το έκαναν. Μα γιατί είναι αδίστακτος καπιταλιστής!»
Ο Νικ Νόλτε στον Παναγιώτη Παναγόπουλο, Τ. 281, 19/10/2008
«Πού είστε λοιπόν πιο πραγματικός, στο εικονικό ή στο φυσικό περιβάλλον; Υπάρχει κάτι πραγματικά απελευθερωτικό στο Διαδίκτυο. Ίσως ο κυβερνοχώρος αλλάξει τις πιο βασικές πεποιθήσεις μας για το τι είναι πραγματικό. Είμαστε στο μέσον μιας από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία».
Ο Σλαβόι Ζίζεκ στον Ματθαίο Τσιμιτάκη, Τ. 240, 5/1/2008
«Είναι δικαίωμα του καθενός να ακολουθήσει το βατό μονοπάτι, το βολικό, δεν είμαστε όλοι κατσίκια να παίρνουμε τα βουνά και τα βράχια… Δεν μεταγγίζεται μέσα σου το ωραίο αν εσύ δεν είσαι διαθέσιμος να το υπηρετήσεις… Εμένα όμως πιο πολύ με απασχολεί το αν χαίρεται το κοινό μέσα εκεί που μαζεύεται. Εκεί που κάποιοι προσποιούνται ότι παράγουν πολιτισμό και αυτός ο πολιτισμός είναι άνευρος και ανέραστος, δηλαδή με πλαίσια που δεν επιτρέπουν ούτε την αναπνοή ούτε τη συγκίνηση».
Η Λίνα Νικολακοπούλου στον Μάνο Τσιλιμίδη, Τ. 137, 15/1/2006
«Στην ντισκοτέκ ενός πλοίου για τα νησιά είδα αυτά τα παιδιά των 18 ετών, τα λεγόμενα «αφασικά», με τα μαλλιά τα έτσι, να χορεύουν μ’ αυτά τα τσιφτετέλια και τον Τερζή. Ζήλεψα. Πρόσεξα τις κοπέλες, που χορεύανε μόνες τους, και σκέφτηκα ότι εδώ υπάρχει μια δυναμική, μια ενέργεια. Κι αυτή είναι πιο σημαντική από την ενέργεια που μπορεί να έχει το Ηρώδειο, με πανσέληνο και με τις κυρίες Βαρδινογιάννη».
Ο Γιώργος Βέλτσος στην Ευγενία Λουπάκη, Τ. 8, 20/7/2003
«Αυτό που έχουμε οι Έλληνες απόλυτα δικό μας είναι μόνο μια ευαισθησία, την οποία τραινάρουμε δεξιά κι αριστερά και δεν ξέρουμε που να την τοποθετήσουμε. Σαν να κουβαλάς μια βαλίτσα γεμάτη πράγματα πολύτιμα, ενώ τρέχεις. Σιγά σιγά αρχίζεις να κουράζεσαι, δεν ξέρεις τι να την κάνεις τη βαλίτσα σου, δεν έχεις που να την ακουμπήσεις, δεν βρίσκεις να την δώσεις σε άλλον, δεν έχεις προορισμό, δεν ξέρεις που την πας αυτή τη βαλίτσα».
Ο Κώστας Τσόκλης στον Μάνο Τσιλιμίδη, Τ. 149, 9/4/2006
«Νομίζω ότι φτάνει πια με τις ταινίες με βαμπίρ. Ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω αν η γυναίκα μου μεταμορφωθεί σε βρικόλακα ή πώς να έρθω αν καταλάβουν ζόμπι το Λονδίνο. Αλλά πρέπει να προβληματισμούμε για το τι θα γίνει όταν χαθεί το 70-80% των εργασιών. Ή για το τι θα κάνουμε όταν κάποια παιδιά αρχίζουν να επωφελούνται από την επεξεργασία γονιδίων και γίνονται δυνατότερα και πιο έξυπνα».
Ο Καζούο Ισιγκούρο στον Άθω Δημουλά, Τ. 932, 11/4/2021
«Η επανάσταση επικράτησε. Αυτά που θέλαμε οι συνομήλικοι μου κι εγώ στα χρόνια του ’60 και του ’70, είναι πλέον απ’ όλους αποδεκτά. Η ελευθερία του ατόμου, η προσωπική έκφραση, το να κάνεις αυτό που έρχεται από μέσα σου και όχι αυτό που σου επιβάλλουν οι άλλοι απ’ έξω. Ηρθαν τα πάνω κατω. Τώρα, αυτό μένει να γίνει κοινωνία, νομοθεσία, ρυθμίσεις, συμπεριφορά. Προχωρούμε με φοβερά λάθη και σημαντικές καθυστερήσεις. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Όμως, όλα αυτά θα γίνουν, μην αμφιβάλλετε. Θα ‘ρθει μια μέρα που θα είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν. Το μέλλον είναι κιόλας εδώ».
Ο Διονύσης Σαβββόπουλος στη Γιώτα Συκκά, Τ. 64, 22/8/2004
«Αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι η βλακεία. Δεν μπορεί να είναι ποτέ χαριτωμένη ή όμορφη. Είναι επικίνδυνη. Χαρακτηρίζει ολόκληρη
φυλή ανθρώπων».
Ο Δημήτρης Πιατάς στον Γιώργο Δουατζή, Τ. 194, 18/2/2007
Έμπνευση, δημιουργία
«Όσο περνάει ο καιρός, στρέφομαι όλο και πιο πολύ στη φαντασία μου. Υπάρχουν όμως και σκηνές της καθημερινότητας που μπορεί να σου δώσουν ερεθίσματα. Βλέπεις να περνάει ένα μηχανάκι που το οδηγεί ένας τύπος γυμνός από τη μέση και πάνω, με σορτσάκι, σαγιονάρες, που αλλάζει τις ταχύτητες με το δάχτυλο του ποδιού. Εγώ μπορεί να τον δω σαν αρχαίο Έλληνα, να δω τον μηρό του σαν εκείνο το άγαλμα του Ηρακλή που είναι στο Μουσείο της Ακρόπολης».
Ο Αλέκος Φασιανός στη Μαργαρίτα Πουρνάρα, Τ. 78, 28/11/2004
«Η φωτογραφία είναι μια τέχνη δυναμική, έγινε το τρίτο μάτι στην ανθρώπινη όραση – αν δούμε τη φωτογραφία ενός παιδιού που γελάει, γελάμε και εμείς μαζί του, ασυναίσθητα. Δεν θα κάνουμε το ίδιο αν δούμε να γελάει σε μια άλλη τέχνη, στη ζωγραφική ή στη γλυπτική. Κι αυτό γιατί η φωτογραφία έχει τη μαγεία της αλήθειας και της πραγματικότητας».
Ο σπουδαίος φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας στον Μάνο Τσιλιμίδη, Τ. 169, 27/8/2006
«Η υψηλή μαγειρική είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί κάτι σαν τον όρκο αγαμίας των ιερέων, χρειάζεται φοβερή αφοσίωση. Η ζωή ενός μάγειρα, όταν σου αρέσει, είναι εξαίρετη, αλλά δεν παύει να είναι σκλαβιά. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που ξεκινάνε αλλά μετά θέλουν να αποκτήσουν παιδιά και οι ίδιες αποφασίζουν ότι αυτό το επάγγελμα είναι ασύμβατο με την οκογένεια».
Ο σεφ Φεράν Αντριά στην Τάνια Γεωργιοπούλου Τ. 46, 11/4/2004
«Να δεχτώ ότι η τέχνη βοηθάει να ζήσουμε, όσο είμαστε ακόμα στα καλά μας. Βοηθάει κι εμάς που γράφουμε, που ζωγραφίζουμε, που γράφουμε μουσική. Αλλά αν δεν είσαι καλός άνθρωπος, τι να σου κάνει και η τέχνη. Γνωρίζω έναν πολύ μεγάλο ζωγράφο που είναι τόσο τσιγκούνης που υποφέρει ο καημένος. Ξέρω κι έναν διαπρεπή καρδιοχειρουργό με αυτό το κουσούρι, αλλά τουλάχιστον αυτός σώζει ζωές. Δεν ξέρω, κάποιος σπουδαίος συγγραφέας, ζωγράφος, μουσικός, έχει σώσει ποτέ μια ζωή; Εδώ πρέπει να σταθούμε. Ποιους έσωσε στους αιώνες ο Σαίξπηρ από το εκτελεστικό απόσπασμα; Έχεις την εντύπωση πως αν σε πήγαιναν στο απόσπασμα και απήγγειλες Αισχύλο, τα τσογλάνια που σε έστησαν στον τοίχο θα σε σώζανε;»
Ο Μάνος Ελευθερίου στον Οδυσσέα Ιωάννου, Τ. 80, 12/12/2004
«Όλες οι ταινίες μου σχετίζονται με προσωπικούς μου φόβους. Και η βία είναι ένας από τους μεγαλύτερους. Το να απεικονίζω κάποιες μορφές της ίσως είναι και ένας τρόπος για να την ξορκίσω».
Ο Μίκαελ Χάνεκε στον Λουκά Κατσίκα, Τ. 487, 30/9/2012
«Το πάθος είναι το στοιχείο που με ωθεί, με ερεθίζει, με σπρώχνει και με κεντρίζει, ας πούμε, για να γράψω. Είναι η ζωή μου η μουσική. Μην ξεχνάτε ότι κάθε φορά που συνθέτω μια μουσική έχω κατά νου ότι η μουσική αυτή πρέπει να στέκει μόνη της, να είναι αυτόνομη, να μην είναι δηλαδή υποστηρικτική εικόνων κινηματογράφου».
Ο Ένιο Μορικόνε στον Δημήτρη Καπράνο, Τ. 112, 24/7/2005
«Σηκώνομαι κάθε μέρα στις 6.30 – νωρίτερα, όταν οι χαρακτήρες μου με καλούν. Στο γεύμα μου θα πιω κανά δυο ποτηράκια κρασί και μετά θα πάω για περπάτημα στους λόφους. Στο μεταξύ, η γυναίκα μου, η Τζέιν, θα δακτυλογραφήσει την πρωινή δουλειά μου, ύστερα εγώ θα το διαβάσω. Όταν βρίσκομαι κοντά στο να αποφασίσω πώς θα εξελιχθεί μια σκηνή, πάω για ύπνο. Βασίζομαι στον ύπνο για να λύσω το πρόβλημα. Το πρωί που θα σηκωθώ φρέσκος, αρχίζω να γράφω και όλα τότε παίρνουν τον δρόμο τους. Η ζωή μου είναι απλή».
Ο Τζον Λε Καρέ στη Νατάσα Σινιώρη, Τ. 294, 18/1/2009
«Επειδή δεν μπορούμε να βρούμε την απευθείας σύνδεση με το έργο τέχνης, μας αρέσει να λέμε τι σημαίνει και τι συμβολίζει. Εσάς σας αρέσει να το γράφετε, το κοινό αρέσκεται στο να το συζητάει, και πάει λέγοντας. Τι συμβολίζει το άρωμα του πορτοκαλιού; Μπορείς να μου απαντήσεις σε παρακαλώ σ’ αυτό; Και μη μου πεις ότι δεν σου μεταδίδει μήνυμα το άρωμα ενός πορτοκαλιού. Μπορείς όμως να μιλήσεις γι’ αυτό; Όχι».
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στην Κέλλυ Σταυροπούλου, Τ. 964, 21/11/2021
«Από νωρίς ήξερα ότι για να παραμείνω σε αυτόν τον χώρο, έπρεπε να βρώ την ευχαρίστηση σε έναν αργό, ήρεμο τρόπο δουλείας, μέχρι τη στιγμή της εκρηκτικής σύγκρουσης ενεργειών που δημιουργείται στο πλατό. Είναι μια μεγάλη π0λυτέλεια αυτό. Ο καθένας μας πρέπει να βρίσκει το δρόμο του, ο δικός μου είναι αυτός. Σε πολλούς ηθοποιούς αρέσει να δουλεύουν γρήγορα, να γυρίζουν μια σκηνή και αμέσως να βγαίνουν εκτός ρόλου, για να ξαναμπούν και πάλι λίγο αργότερα. Βγάζω το καπέλο μου σε οποιονδήποτε μπορεί να το κάνει, εγώ απλώς βρήκα τον δικό μου τρόπο, και αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ελπίζει κανείς».
Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις στην Έλις Κις, Τ. 122, 2/10/2005
«Όταν έχεις μια παραγωγή 200 εκατομμυρίων δολαρίων, αυτομάτως οι επιλογές γίνονται πιο συντηρητικές. Πρέπει να έχεις έναν σταρ σαν τον Τομ Κρουζ, δεν πρέπει να προκαλείς, πρέπει να έχεις χαρακτηρισμό “κατάλληλη”, να πηγαίνεις με τα νερά των παραγωγών. Δεν είναι κάτι που κατηγορώ, αλλά εγώ προτιμώ την ελευθερία μου».
Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ στον Παναγιώτη Παναγόπουλο, Τ. 124, 16/10/2005
«Το ένστικτο στην ερμηνεία έχει να κάνει με τα βιώματα, με τον τρόπο που μεγάλωσες. Δεν έχω καμία μουσική κατάρτιση. Με την ψυχή τα προσεγγίζω όλα. Όταν τραγουδάω φτιάχνω και ένα παραμύθι στο μυαλό μου. Βρίσκω “μορφές” παντού. Δεν μπορώ να τραγουδήσω ένα ερωτικό τραγούδι στον αέρα. Ξέρεις πόσες καρέκλες και πόσες λάμπες έχω “ερωτευτεί”; Κάπου πρέπει να τα λέω».
Ο Πασχάλης Τερζής στον Οδυσσέα Ιωάννου, Τ. 127, 6/11/2005
«Ξέρεις, εγώ δεν είμαι καμιά φοβερή περφόρμερ, κάνω συχνά λάθη, αλλά αυτό που πάντα προσπαθώ είναι να συνδέομαι με το κοινό. Τους δίνω να καταλάβουν ότι ξέρω πως βρίσκονται εκεί. Τώρα, οι συναυλίες είναι όπως η ζωή. Κάποιες στιγμές μπορεί να προκύψουν αμήχανες, άλλες συναρπαστικές, άλλες βαρετές, άλλες σκέτη καταστροφή και άλλες υπερβατικές! Στο τέλος της βραδιάς, ο θεατής μπορεί να πει “ξέρεις κάτι, αυτό είχε τα λαθάκια του, αλλά ήταν υπέροχο”. Το ίδιο και στη ζωή. Την επόμενη φορά που θα κάνεις ένα λάθος στη ζωή σου, σκέψου πόσα λάθη γίνονται στις συναυλίες και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος περνάει καλά».
Η Πάτι Σμιθ στον Βύρωνα Κριτζά, Τ. 994, 19/6/2022