Δηλώνω ακόλουθος της Περιπατητικής Φιλοσοφίας, με διευρυμένη την έννοια του όρου. Μόλις η κατάσταση αρχίζει να δυσκολεύει, παίρνω βραδιάτικα τους δρόμους. Ρυθμίζω αρχικώς την αναπνοή, θέτω τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης και βυθίζομαι ύστερα σε συλλογισμούς. Η μέθοδος σίγουρα αποδεικνύεται χαλαρωτική, δεν προσφέρει όμως κάθε φορά λύση, ίσως διότι αρκετά προβλήματα υπερβαίνουν σε μέγεθος την αντιληπτική μου ικανότητα. Μπορεί, επίσης, να ευθύνονται οι αναπόφευκτοι περισπασμοί της νύχτας, μια πρόθυμη για χάδια γάτα δηλαδή ή τα κακόφωνα λαϊκά που ακούγονται δυνατά από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Όταν η αριστοτέλεια επαγωγική δεν αποδίδει, τραβώ ένα άλλο ελληνικό μονοπάτι, εκείνο που χάραξαν φιλόσοφοι-θαυματοποιοί, όπως ο Εμπεδοκλής και ο Απολλώνιος. Στρίβω και μπαίνω, λοιπόν, στην ερημική στενωπό με τα εγκαταλειμμένα σπιτάκια και τους καγκελόφρακτους μικρούς κήπους, οι οποίοι, παρότι πια δεν ποτίζονται, σφύζουν από ζωή. Σταματώ στο ίδιο πάντοτε σημείο, εκεί όπου οι αντικριστοί ελεύθεροι βλαστοί πλέκονται στη μέση του δρόμου, κάνοντάς τον σχεδόν αδιαπέραστο. Σφραγίζω τα μάτια και τεντώνω τ’ αυτιά, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τι παιανίζουν σιγαλά οι μυριάδες τρομπέτες που βρίσκονται γύρω μου, τα πανέμορφα άνθη που η «μυρμηγκιά» (Campsis grandiflora) γεννά όλο το καλοκαίρι. Αδύνατον, φυσικά, να λάβω σαφείς οδηγίες, γεμάτο όπως έχω το κεφάλι με την τύρβη του κόσμου. Κάποιες φορές, πάντως, αρκούν λίγα λεπτά σιγής για να αναδυθούν στο μυαλό φευγαλέες εικόνες που υπαγορεύουν λύσεις. Αν τα αντικρίσεις στο φως της ημέρας, τα λουλούδια με το απόκοσμο νυχτερινό χάρισμα προβάλλουν τη λάγνα φύση τους, έτσι όπως λαμποκοπούν πορτοκαλοκόκκινα με ορθάνοιχτα τα πέταλα. Σαρκώδη στην όψη και δοτικά σε χαρακτήρα, αποτελούν, λόγω του άφθονου νέκταρος που εκκρίνουν, προσφιλή τόπο επίσκεψης της μέλισσας και μιας στρατιάς μυρμηγκιών, εξ ου και το δημώδες όνομα του φυτού.
Πατρίδα του φυτού είναι η Κίνα, δεν υπάρχουν όμως ακριβείς πληροφορίες για το πότε και πώς έφτασε στα μέρη μας. Σε πολλούς κήπους της χώρας μας, πάντως, αναρριχάται ένα συγγενικό του είδος (C. radicans) με μικρότερα άνθη και καταγωγή από τις κεντρικές ΗΠΑ, για το οποίο γνωρίζουμε ότι καλλιεργήθηκε πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος στα τέλη του 17ου αιώνα. Σ’ έναν κήπο στην περιοχή του Μιλάνου, τον οποίον στόλιζαν αμφότερα τα είδη, προέκυψε γύρω στα 1850, με φυσικό τρόπο, το υβρίδιό τους (C. x tagliabuana), που διαθέτει λουλούδια με διαστάσεις ανάμεσα σε εκείνες των γεννητόρων του. Χάρη στα παντρέματα στα οποία για αιώνες επιδόθηκαν τα παραπάνω είδη, βρίσκουμε πλέον στα φυτώρια ποικιλίες, όλες τους, σημειωτέον, φυλλοβόλες, με κίτρινη, ρόδινη ή βιολετί ανθοφορία. Αναπτύσσουν σχετικά γρήγορα βλαστούς, μήκους μέχρι δέκα μέτρων, που αναρριχώνται εύκολα χωρίς υποστήριξη, καθώς σχηματίζουν μικρές εναέριες ρίζες με τις οποίες προσκολλώνται πάνω σε κάθε επιφάνεια. Προσέξτε μόνο πού θα τις φυτέψετε. Εξαιτίας αυτού του γνωρίσματός τους, μπορεί να προκαλέσουν φθορές στην τοιχοποιία, ενώ έχουν, επίσης, έμφυτη την τάση να «στραγγαλίζουν» δέντρα. Κάτι, τέλος, που πρέπει να θυμάστε είναι ότι, σε πείσμα όσων εδώ και αρκετές δεκαετίες αξιώνει η Βοτανική, για την αγορά ανήκουν ακόμα στο γένος Bignonia. Για να συνεννοηθείτε, λοιπόν, θα πρέπει να τις ζητάτε ως μπιγκόνιες.
Τι χρειάζεται
→ Ανθεκτικές στην ξηρασία και τον καύσωνα, ευδοκιμούν σε όλους τους τύπους εδαφών, αρκεί η θέση που θα επιλέξετε να είναι ηλιόλουστη. Αντέχουν χωρίς πρόβλημα σε θερμοκρασίες μέχρι -10οC, χρειάζονται όμως προστασία από τον δυνατό άνεμο. Για να ενισχύσετε την ανθοφορία τους, θα τις λιπαίνετε κάθε μήνα, από άνοιξη μέχρι τέλη του θέρους, με κατάλληλο σκεύασμα, ενώ το εβδομαδιαίο πότισμα σίγουρα τις ευνοεί. Στα τέλη του χειμώνα κλαδεύουμε για να απομακρύνουμε ξερά κλαδιά και για να τις διαμορφώσουμε στο επιθυμητό σχήμα.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.