Το πρώτο πράγμα που σχολιάζει ο Θανάσης Νεοφώτιστος είναι ο γκρίζος τοίχος του σπιτιού μου, ένα φόντο που έρχεται σε αντιδιαστολή με την πρασινάδα της αυλής του πατρικού του στο Λεβίδι Αρκαδίας, όπου και βρίσκεται μετά την επιστροφή του από τα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Σαράγεβο. Στην Ελβετία προβλήθηκε η νέα μικρού μήκους ταινία του, Airhostess-737, ενώ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη κέρδισε το βραβείο αγοράς CineLink, που θα τον βοηθήσει να υλοποιήσει τη μεγάλη μήκους ταινία του, Το αγόρι με τα ανοιχτά μάτια.
Η Airhostess-737 ακολουθεί τη Βανίνα, μια αεροσυνοδό η οποία δουλεύει στην πτήση που μεταφέρει τη σορό της μητέρας της. Μολονότι δεν παραδέχεται το άγχος και το βάρος του θανάτου της, μερικές ξαφνικές αναταράξεις και σχόλια για τα σιδεράκια που φοράει βγάζουν την ταλαιπωρημένη σχέση τους στην επιφάνεια. Ο νεαρός σκηνοθέτης είδε πρώτα την ιστορία αυτή στο όνειρό του. «Επειδή, όταν είχα δει το όνειρο, ήμουν σε μια φάση ψυχοθεραπείας, δεν μπορούσα να μιλήσω στη μάνα μου από κοντά. Της μιλούσα μέσα από τα όνειρά μου. Για μένα το όνειρο ήταν μια στιγμή συμφιλίωσης με τη μητέρα μου, ένας τρόπος επικοινωνίας». Μάλιστα, η μητέρα του έπαιξε και στην ταινία, ήταν μία από τους επιβάτες. «Κάποια λόγια που λέει η Βανίνα είναι δικά της. Ακόμη βρίσκεται σε μια κατάσταση πέψης. Της άρεσε, αλλά δεν βρίσκει τον εαυτό της στην ιστορία».
Η Αεροσυνοδός κλείνει μια άτυπη τριλογία ταινιών μικρού μήκους για τον Θανάση Νεοφώτιστο, η οποία περιλαμβάνει τη Λεωφόρο Πατησίων (2018) και το Route-3 (2019). Είναι τρεις ταινίες που έχουν ως βάση μια διαδρομή η οποία περιέχει μια συναισθηματική ωρολογιακή βόμβα: ένα μεγάλο δίλημμα, ένα ρίσκο που οι ήρωες πρέπει να πάρουν γρήγορα. Ο ίδιος πήρε το ρίσκο της ενασχόλησης με το σινεμά αφότου ολοκλήρωσε το Τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΔΠΘ στην Ξάνθη. Αισθάνομαι πως ένας αρχιτέκτονας χτίζει κτίρια και ένας σκηνοθέτης χτίζει κόσμους. Πώς είναι να χτίζει κανείς διαρκώς νέους κόσμους; «Η δημιουργία είναι μια διέξοδος από τη ζωή. Επειδή κι εγώ ήμουν ένας γκέι άντρας, πολύ κλεισμένος και φοβισμένος, γεμάτος ενοχές, και πάλεψα πολύ μέσα μου για να τα καταφέρω, ο τρόπος μου ήταν οι ταινίες. Άλλωστε, από μικρός ένιωθα μεγαλύτερη ασφάλεια στον κόσμο που είχα φτιάξει παρά στον πραγματικό».
Μέσα από τις ταινίες του δεν έχει σκοπό να αγγίξει κάποιους. Απλώς προσπαθεί να εκφραστεί. Και το μικρό μήκος εξυπηρετεί τους σκοπούς του. «Διαρκεί δέκα λεπτά η ταινία; Είναι οκέι. Για μένα δεν ισχύει το στερεότυπο ότι η μικρού μήκους ταινία είναι το πρώτο βήμα για τη μεγάλου μήκους. Είναι ένα φοβερό έργο τέχνης και θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη δύναμη και προβολή. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχει αγοραστική δύναμη. Αν την είχε, μπορεί και να μην είχα την ανάγκη να πάω στη μεγάλου μήκους. Παίρνει άπειρα χρόνια για να γίνει».
Προτού ξεκινήσει να ασχολείται με το επόμενο πρότζεκτ του, ετοιμάζεται για τη Δράμα ως επικεφαλής των σπουδαστικών ταινιών στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους και ύστερα για το Τορόντο. «Κάνω σινεμά για να επικοινωνήσω με το κοινό. Τα φεστιβάλ σού προσφέρουν απλόχερα αυτή την επικοινωνία. Νιώθω μια ασφάλεια, μια επιβράβευση ότι κάτι πάει καλά. Αλλά ξέρω ότι όσο πιο πολύ χαίρομαι, πρέπει λίγο και να με γειώνω και να μην ενθουσιάζομαι περισσότερο απ’ όσο πρέπει».
INFO
Η ταινία Airhostess-737 με τη Λένα Παπαληγούρα θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ της Δράμας (8/9) και ύστερα θα ταξιδέψει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.