Ακόμα κι αν ακούσεις τους πιο σπάνιους ήχους, τους ήχους των ουράνιων σωμάτων, αυτό που θα σε συγκινήσει τελικά είναι ο ήχος της ανθρώπινης φωνής. Κάτι τέτοιο ένιωσα ακούγοντας το νέο άλμπουμ του Τζορτζ Φιτζέραλντ με τίτλο Stellar Drifting, από τα πιο αξιόλογα ηλεκτρονικά άλμπουμ που πέτυχα τελευταία. Ο Βρετανός παραγωγός εμπνεύστηκε τον τίτλο και τις μουσικές από το διάστημα. Βασικά, το διάστημα ήταν η πρώτη ύλη του: Μετέτρεψε εικόνες της NASA, σαν αυτές που είδαμε όλοι πρόσφατα στο διαδίκτυο, σε ήχους, χρησιμοποιώντας εφαρμογές όπως το Image2Wavetable. Στη συνέχεια, τους επεξεργάστηκε κρατώντας μονάχα ό,τι ήταν ευχάριστο στο αυτί. Είναι μια ιδέα που ακροβατεί ανάμεσα στο εντυπωσιακό και το ματαιόδοξο. Είναι, επίσης, μια πληροφορία που ξεχνάς εύκολα ακούγοντας τον δίσκο. Παρότι θεωρητικά πρωτοπόρος εδώ, ο Φιτζέραλντ καταθέτει γνώριμους ήχους. Μάλιστα, η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ έρχεται με το απλοϊκό, μελωδικό και άμεσο Passed tense, όπου τραγουδάει o Panda Bear. Λίγο παρακάτω, στην τριπ-χοπ μπαλάντα The last transmission, είναι η σειρά των London Grammar να βάλουν την πινελιά τους. Χωρίς τα φωνητικά τους, το κομμάτι δεν θα ήταν ίδιο. Στο μεταξύ, στις πρόσφατες συνεντεύξεις του Φιτζέραλντ, διαβάζω κλισέ φράσεις του στιλ «το σύμπαν σού υπενθυμίζει ότι είσαι μικρός και ασήμαντος». Όπως οι ποδοσφαιριστές, έτσι και οι καλλιτέχνες ηλεκτρονικής μουσικής μπορεί να είναι φοβεροί σε αυτό που κάνουν, χωρίς να έχουν κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να πουν. Το Stellar Drifting είναι ένας καλός δίσκος, που πιθανότατα θα ήταν το ίδιο καλός χωρίς τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του δημιουργού του ή τη συνεισφορά του σύμπαντος.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΕΖΡΑ ΦΟΥΡΜΑΝ – All of us flames
Με φωνή που κινείται ανάμεσα στον Ρούφους Γουέινραϊτ και τον Destroyer, η Έζρα Φούρμαν (πλέον συστήνεται ως γυναίκα) συνεχίζει τους περιπάτους στα ροκ λημέρια, διατηρώντας μια underground αίγλη. Τρυφερά τραγούδια όπως το Dressed in black παραπέμπουν στα γυναικεία συγκροτήματα των ’60s, εντάσσοντας την κουίρ θεματολογία σε παραδοσιακές φόρμες.