H νέα ζωή του Nick Cave

Όταν ο Αυστραλός μουσικός ήρθε αντιμέτωπος με το πιο βαθύ σκοτάδι, χάνοντας δύο γιους, βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί χάρη στην επικοινωνία με το κοινό του.

16' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από τον David Marchese C. 2022 Τhe new york times magazine / Απόδοση: ΒΑΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Προσπαθώ να γράφω έχοντας στο μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να συμβεί στη ζωή», λέει ο μουσικός και συγγραφέας Νικ Κέιβ, «κάτι που θα σε συντρίψει, αλλά μπορεί ταυτόχρονα να είναι λυτρωτικό και όμορφο». Σε αυτή τη συνειδητοποίηση κατέληξε περνώντας μέσα από φλόγες. Το 2015, ο 15χρονος γιος του Άρθουρ σκοτώ έπειτα από πτώση σε γκρεμό κοντά στο σπίτι της οικογένειας στο Μπράιτον της Αγγλίας. Αργότερα, με τον καιρό, ο Κέιβ απέκτησε μια νέα αντίληψη της ευθραυστότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η αλλαγή αποτυπώθηκε και στην τέχνη του. Ο Κέιβ ήταν κάποτε ένας μυστηριώδης πρίγκιπας της μουσικής, ένας σεβαστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής που δεν φοβόταν ούτε ηχητικά ούτε στιχουργικά την τριβή και την πρόκληση, κάποιος που κατοικούσε πρόθυμα τα σκοτάδια της ψυχής. Σταδιακά, ωστόσο, μετατράπηκε σε έναν περφόρμερ και δημιουργό λαμπρών, καθαρτικών, εμψυχωτικών και συμπονετικών άλμπουμ – χωρίς να είναι φοβισμένα.  
                                           
Πέραν της μουσικής, η ανάγκη του Κέιβ να αφιερωθεί σ’ αυτή τη νέα κοσμοθεωρία δημιούργησε το The Red Hand Files, μια σταθερή διαδικτυακή στήλη, στην οποία ο ίδιος, ενώ παλιότερα ίσως ήταν μια τρομακτική φιγούρα, απαντά με περισσή φροντίδα και ηθική διαύγεια στις συχνά ενδοσκοπικές ερωτήσεις που του υποβάλλουν οι αναγνώστες. Η μεταμόρφωση του 63χρονου Αυστραλού βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στον πυρήνα του βιβλίου Faith, Hope and Carnage (Πίστη, ελπίδα και σφαγή), μιας σειράς συνεντεύξεων του Κέιβ με τον δημοσιογράφο Σον Ο’ Χάγκαν, που θα κυκλοφορήσει στα αγγλικά στις 20 Σεπτεμβρίου. Δυστυχώς, τον Μάιο, μετά την ολοκλήρωση των συνεντεύξεων, ο μεγαλύτερος γιος του Κέιβ, Τζέθρο, πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 31 ετών. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι που πενθούν έχουν συνείδηση της ημερομηνίας λήξης της δυστυχίας τους», λέει ο Κέιβ σχετικά με την προοπτική να συνεχίσει να διερευνά δημόσια τις απώλειές του. «Όσον αφορά όμως τον Άρθουρ και τον Τζέθρο, δεν μπορώ να αγνοήσω τα γεγονότα και να πω: “Εντάξει, τώρα προχωράω”».

H νέα ζωή του Nick Cave-1
Ο Νικ Κέιβ και τα μέλη της μπάντας του, Birthday Party, σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία στα περίχωρα του Λονδίνου, το 1981. © David Corio/ Getty Images/ Getty Images

Για μένα, η πιο συγκλονιστική φράση στο βιβλίο βρίσκεται στον επίλογο του Σον, όταν γράφει ότι από τότε που τελείωσαν οι συνεντεύξεις για το βιβλίο, χάσατε έναν ακόμη γιο¹. Αυτό γίνεται μετά από 250 –ή όσες– σελίδες που αφορούν βασικά το πώς βρήκατε έναν τρόπο να ξανααποκτήσει νόημα η ζωή σας μετά τον θάνατο του Άρθουρ. Ίσως τα πράγματα να είναι ακόμα πολύ νωπά για να μπορέσετε να απαντήσετε σε αυτό –ή ίσως δεν υπάρχει απάντηση–, αλλά πώς σκέφτεστε να προσπαθήσετε να πάτε και πάλι μπροστά μετά από μια δεύτερη τέτοια απώλεια; 
Δεν ξέρω, αλήθεια, πώς να το πω αυτό, αλλά ξέρω ότι υπάρχει διέξοδος. Το τρομακτικό πράγμα όταν πέθανε ο Άρθουρ ήταν ότι ένιωσα πώς θα μπορούσε αυτό το συναίσθημα να γίνει κάποτε κάτι άλλο; Δεν θέλω όλα όσα λέω και όλα όσα είμαι να περιστρέφονται γύρω από αυτές τις απώλειες, αλλά αισθάνομαι αναγκασμένος να επιτρέψω στους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση πένθους να γνωρίζουν –και υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι άνθρωποι που γράφουν στο The Red Hand Files– ότι υπάρχει διέξοδος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γράφουν, ειδικά στην αρχή του πένθους τους, απλώς δεν μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ με αυτό. Αλλά ξέρω ακριβώς πώς αισθάνονται. Το καταλαβαίνω σε σχέση με τον Τζέθρο.

Ο θάνατος του Άρθουρ σάς οδήγησε τελικά σε ένα μέρος όπου η ζωή απέκτησε ένα είδος θρησκευτικής λάμψης που δεν υπήρχε πριν. Έχω νιώσει κάτι παρόμοιο στη δική μου ζωή όταν βίωσα την απώλεια, αλλά έχω επίσης ανησυχήσει για το αν αυτό το συναίσθημα θα ξεθωριάσει με την πάροδο του χρόνου, κάτι που θα ήταν μια άλλου είδους απώλεια. Ανησυχείτε κι εσείς γι’ αυτό; 
Ξέρετε, μιλώντας με όρους εθισμού², θα είσαι εθισμένος στα ναρκωτικά και μετά θα έχεις σταματήσει να τα παίρνεις και θα έχεις αυτό που είναι γνωστό ως «ροζ σύννεφο». Περπατάς τριγύρω και όλα σε θαμπώνουν. Έπειτα προσγειώνεσαι ξανά και πρέπει να αντιμετωπίσεις τη ζωή με τους δικούς της όρους. Ίσως μέσα μου υπάρχει μια πτυχή αυτού, αλλά το θρησκευτικό μου ταμπεραμέντο, το οποίο προϋπήρχε, αναζωπυρώθηκε μετά τον θάνατο του Άρθουρ. Μερικές φορές αισθάνομαι πιο πνευματικά ενεργός από άλλους, πάντοτε όμως υπήρχε αυτή η πάλη μεταξύ της θρησκευτικής πίστης και του ορθολογικού εαυτού μου, κάτι το οποίο έβλεπα ως θρησκευτική αποτυχία σε κάποιο επίπεδο. Κάτι άλλαξε μέσα μου, ώστε να μπορώ τώρα να μη βλέπω μια αποτυχία, αλλά ότι όλη η ενέργεια της δημιουργικότητάς μου βρισκόταν μέσα σε αυτή την πάλη. Ίσως ο αγώνας να είναι η ίδια η θρησκευτική εμπειρία.

Ο πατέρας σας πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήσασταν 19 ετών³. Πόσο διαφορετική ήταν η επίδραση του πένθους στη μουσική σας τότε σε σχέση με την επίδραση που έχει σήμερα; 
Είχα πλήρη άγνοια της επίδρασης του πένθους όταν πέθανε ο πατέρας μου. Δεν νομίζω ότι είχα κάποια συναίσθηση του τι συνέβαινε στη ζωή μου. Είχα εξαιρετικά λίγη αυτογνωσία για οτιδήποτε άλλο πέραν των ορέξεών μου. Όταν πέθανε ο Άρθουρ, βρέθηκα στο πιο σκοτεινό μέρος που μπορεί να φανταστεί κανείς, όπου ήταν σχεδόν αδύνατο να μπορέσω να δω κάτι πέρα από απελπισία. Η Σούζι κι εγώ4 καταφέραμε με κάποιον τρόπο να σύρουμε τους εαυτούς μας έξω από αυτό, και αυτό είχε να κάνει –ξέρω ότι ακούγεται τετριμμένο– με την ανταπόκριση που άρχισα να παίρνω από ανθρώπους που μου έγραφαν συνέχεια και μου έλεγαν κυρίως: «Αυτό συνέβη σ’ εμένα κι αυτό συμβαίνει και σ’ εσένα, κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί». Αυτό με επηρέασε πάρα πολύ. Οι συναυλίες που έκανα μετά από αυτό, επίσης – η φροντίδα του κοινού με έσωσε. Βοηθήθηκα πάρα πολύ από τον κόσμο και, όταν παίζω τώρα, νιώθω ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ανταποδίδω κάτι. Αυτό που κάνω καλλιτεχνικά εξοφλεί ολοκληρωτικά ένα χρέος. Είναι… Ο άλλος μου γιος πέθανε. Είναι δύσκολο να μιλήσω γι’ αυτό, αλλά οι ίδιες οι συναυλίες και αυτή η πράξη αμοιβαίας υποστήριξης με σώζουν. Οι άνθρωποι λένε: «Πώς μπορείς να πας σε περιοδεία;». Αλλά για μένα ισχύει το ανάποδο. Πώς θα μπορούσα να μην το κάνω;

Μιλάτε για ένα αίσθημα αμοιβαίας υποστήριξης ανάμεσα σε εσάς και το κοινό σας. Σας έχω δει να παίζετε ζωντανά και μου είχε φανεί ενδιαφέρον να κοιτάζω στα μάτια τους άλλους ανθρώπους στο κοινό, γιατί ένιωθα ότι έβλεπα πολλά διαφορετικά πράγματα: χαρά, φόβο, πόθο, φθόνο. Τι βλέπετε εσείς στα μάτια τους; Υπάρχει κάτι καινούργιο; 
Απλώς τους βλέπω με αλλιώτικο τρόπο από ό,τι παλιά, σαν να τους ζυγίζω πλέον διαφορετικά σε σχέση με το τι είναι τόσο ως κοινότητα όσο και ως άτομα. Στο παρελθόν, ανέβαινα στη σκηνή και έδινα παραστάσεις και ήταν καλές ή κακές, αλλά ποτέ δεν είχα βιώσει να συγκινούμαι βαθιά από το ίδιο το κοινό και τις δικές του χαρές και τα βάσανα, και τις ανασφάλειες, και όλα αυτά που βλέπεις όταν κοιτάς πραγματικά στα μάτια των ανθρώπων. Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα, αλλά το να βλέπεις τώρα ένα κοινό να συγκινείται από αυτό που κάνεις είναι ένα τεράστιο προνόμιο. Ξέρω ότι όλοι οι μουσικοί το λένε αυτό, αλλά έτσι είναι. Αυτό το συναίσθημα είναι μεταδοτικό. Όπως και το αντίθετο, ο εφησυχασμός, όταν βλέπεις μια μπάντα να υποκρίνεται, είναι σαν να βλέπεις μια χαμένη ευκαιρία. Ο τρόπος να μη συμβαίνει αυτό είναι να αφοσιωθείς στο τραγούδι. Όλοι παρασύρονται και υπάρχει αυτή η ανταλλαγή συναισθημάτων ανάμεσα στο κοινό και σ’ εσένα. Παλιά απολάμβανα το χάσμα μεταξύ της μπάντας και του κοινού. Είτε μας άρεσε είτε όχι, τον πρώτο καιρό ο κόσμος ερχόταν και βασικά μας μισούσε. Αυτή η τριβή μεταξύ της μπάντας και των θεατών ήταν η πραγματική αναρχία των Birthday Party5. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικά τώρα.

H νέα ζωή του Nick Cave-2
Στα 31 του χρόνια, έχει αφήσει πίσω του την πανκ οργή των Birthday Party και έχει περάσει στην εποχή των Bad Seeds. © Tom Stoddart/ Getty Images/ Ideal Image

Οι περίοδοι που απολαμβάνατε αυτή την τριβή ήταν επίσης περίοδοι εθισμού. Βρήκατε ποτέ ότι τα ναρκωτικά ήταν πηγή νοήματος; 
Η αμφεταμίνη, όσον αφορά την καθαρή παθολογική χρήση στη δουλειά, είναι καταπληκτική. Βέβαια, τείνεις να βάζεις σε υπερβολική εκτίμηση αυτό που δημιουργείς. Δεν νομίζω ότι η ηρωίνη έχει μεγάλη αξία. Σίγουρα εμποδίζει μετά από λίγο να είσαι δημιουργικά υπεύθυνος, επειδή ζεις τη ζωή σου γύρω από το καπρίτσιο του ναρκωτικού. Δεν νομίζω ότι αυτό έχει κάποιο δημιουργικό αποτέλεσμα. Ξέρεις, αυτό που μου άρεσε στην ηρωίνη ήταν η δομή που επιβάλλει στη ζωή σου, έως έναν βαθμό. Οι επιλογές σου είναι πολύ περιορισμένες. Σηκώνεσαι, πρέπει να πάρεις κάτι, αλλιώς αρρωσταίνεις, οπότε παίρνεις κάτι και αργότερα το βράδυ πρέπει να πάρεις κι άλλο. Εφόσον έχεις κάποια χρήματα και προμήθειες, είναι μια δομημένη ζωή. Αν δεν έχεις χρήματα, επικρατεί το απόλυτο χάος και δεν το συνιστώ. Είμαι σίγουρος ότι για όλα τα ναρκωτικά, αλλά σίγουρα για την ηρωίνη, θα υποστήριζα τη νομιμοποίηση με τρόπο που να μπορείς να πας κάπου, να σουτάρεις με ασφάλεια και να μπορείς να επιστρέψεις το βράδυ και να την ξαναπάρεις. Το μπέρδεμα γύρω από το συγκεκριμένο ναρκωτικό είναι απίστευτα καταστροφικό και επικίνδυνο. Η παρανομία είναι ο λόγος για τον οποίο πεθαίνουν τόσο πολλοί άνθρωποι από τη χρήση του.

Στο καινούργιο βιβλίο λέτε ότι οι εμπειρίες σας τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα η δουλειά σας στο The Red Hand Files, βοήθησε στην ενσυναίσθησή σας, κάτι που, όπως λέτε, δεν είναι στη φύση σας. Το βρήκα ενδιαφέρον, επειδή η ενσυναίσθηση θεωρείται συχνά ένα από τα μεγάλα χαρίσματα των καλλιτεχνών και σχεδόν κάτι σαν προαπαιτούμενο. Είναι αυτή μια λανθασμένη ή υπερβολικά ρομαντική αντίληψη; 
Ο Θεός να μας βοηθήσει αν η τέχνη γίνεται απλώς από ενάρετους και συμπονετικούς ανθρώπους. Η παρόρμησή μας να κάνουμε τέχνη είναι για να πλησιάσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Αυτό ισχύει σίγουρα για μένα. Συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το «πώς μπορώ να ακούσω ή να διαβάσω αυτούς τους ανθρώπους τώρα που αποκαλύφθηκε ότι είναι κακοί;». Για μένα, μερικές φορές η δύναμη της τέχνης τους είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτήν και τον χειρότερο εαυτό τους. Αυτό είναι το συναρπαστικό με την τέχνη, αλλά και με το να διαβάζω και στη συνέχεια να απαντώ στα γράμματα που λαμβάνω στα The Red Hand Files6. Αποκαλύπτουν κάτι για τον εαυτό μου που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Τα Red Hand Files έγιναν ένας τρόπος να εκφράσω το ταξίδι προς έναν καλύτερο εαυτό. 

H νέα ζωή του Nick Cave-3
Στιγμιότυπο από συναυλία στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας πριν από λίγες ημέρες. © Rune Hellestad/ Getty Images/ Getty Images

Μήπως όμως το να έχεις περισσότερη ενσυναίσθηση αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεσαι με τις ηθικά προκλητικές πλευρές της δουλειάς σου; Σκέφτομαι ένα πρόσφατο τραγούδι σας όπως το White Elephant. Όταν το ερμηνεύετε ζωντανά και φτάνετε στους στίχους «I’m going to shoot you in the [βρίζει] face», είναι η σύνδεση με αυτό το συναίσθημα διαφορετική από ό,τι ήταν τις παλιές μέρες που τραγουδούσατε για τη βία και τη σκληρότητα⁷;
Όταν μιλάμε για τέχνη με ενσυναίσθηση, μιλάμε για την κατανόηση της φύσης μας ως ανθρώπινα όντα. Αυτή η κατανόηση –ακόμη και η κατανόηση των χειρότερων πλευρών μας– είναι αρετή. Υπάρχει ομορφιά σε αυτό, και η ομορφιά από μόνη της έχει ηθική αξία. Θα έλεγα ότι υπάρχει ιδιαίτερη ομορφιά στο White Elephant. Η επίδραση που έχει αυτό το τραγούδι στο κοινό είναι συγκλονιστική, ανεξάρτητα από αυτό στο οποίο αναφέρεται. Υπάρχουν βιβλία που είναι φρικτά στην ανάγνωση, αλλά παραμένουν όμορφα έργα. Θέλω να πω, το American Psycho είναι ένα όμορφο έργο σε κάποιο επίπεδο. Η ηθική αξία της τέχνης δεν εξαρτάται από το τι πραγματεύεται η τέχνη. Τέχνη που βλέπω και η οποία απλώς δηλώνει το ηθικά προφανές δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, εποικοδομητική. Συχνά δεν αξίζει σχεδόν καθόλου να την κοιτάξεις. Η συνύπαρξη του καλού και του κακού στην τέχνη είναι κάτι που την κάνει όμορφη για μένα.

Στο βιβλίο περιγράφετε επίσης τον εαυτό σας ως συντηρητικό από άποψη ιδιοσυγκρασίας. Για μένα αυτό υποδηλώνει λιγότερο κάποιον που γοητεύεται από αυτή τη συνύπαρξη του καλού και του κακού και περισσότερο κάποιον που πιστεύει σε ακλόνητες αλήθειες. Πότε, λοιπόν, είναι εποικοδομητικό να αμφισβητούνται οι πεποιθήσεις κάποιου και πότε είναι προσβολή; 
Είμαι πολιτισμικά συντηρητικός, με την έννοια ότι εκτιμώ τη σοφία των παλιών. Πιστεύω ότι έχει εγγενή αξία και, ναι, πρέπει να αμφισβητείται – αλλά σε κάποιον βαθμό να διατηρείται. Επιστρέφοντας λοιπόν στους προβληματικούς καλλιτέχνες: Σίγουρα στη μουσική φαίνεται να υπάρχει κάποια συσχέτιση μεταξύ δημιουργικότητας και παραβατικότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σπουδαιότεροι μουσικοί είναι τόσο συχνά προβληματικοί χαρακτήρες. Καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά μ’ αυτό και ότι προέρχομαι από μια γενιά μουσικών που ήταν ηθικό καθήκον να προσβάλλεις. Ό,τι κάναμε ήταν γι’ αυτό: για να προκαλέσουμε δυσαρμονία και αναστάτωση. Για μένα, η αξία αυτού είναι αυτονόητη. Όταν κοιτάζεις ανθρώπους που συχνά κάνουν εξαιρετική μουσική, νιώθεις ότι η διαδρομή από το εκάστοτε πρόσωπο μέχρι αυτό που δημιουργεί ίσως έχει σχέση με την επίσκεψη σε ένα καλλιτεχνικό βασίλειο που είναι από μόνο του πολύτιμο και καλό, ανεξάρτητα από τον ελαττωματικό άνθρωπο που τόλμησε να το δημιουργήσει. Έχω κουραστεί λίγο με αυτή την προσπάθεια αναζήτησης και αποκάλυψης υποκριτών. Δεν βγάζει κανένα νόημα για μένα. Αισθάνομαι ότι, ιδανικά, ενώ θα έπρεπε να παλεύουμε για δικαιοσύνη και έλεος, καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε για όπλο την αδικία και την ασπλαχνία. Αυτό είναι πολύ άβολο να το βλέπεις και είναι αρκετά σαφές ότι δημιουργεί πολύ βαρετή, εγωκεντρική και ηθικά προφανή τέχνη.

Αυτό είναι κάπως άσχετο, αλλά μήπως είδατε τη φετινή ταινία του Έλβις⁸; 
Ναι. Με μπέρδεψε. Ο Έλβις είναι ο ήρωάς μου. Υπήρχε μια πτυχή στην ιστορία των τελευταίων χρόνων του που είναι σχεδόν θρησκευτική για μένα. Οι τελευταίες συναυλίες στο Λας Βέγκας ήταν τα Πάθη της Σταύρωσης, της Λύτρωσης και της Ανάστασης. Στην ταινία, τα τελευταία χρόνια δεν λειτούργησαν έτσι. Ένιωσα ότι χάθηκε μια ευκαιρία. Το βλέπεις στο αμοντάριστο υλικό του Έλβις που προβάλλεται στο τέλος. Είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει σε τόσο επικό επίπεδο για να βρίσκεται στη σκηνή, για να παίζει και για να ζει. Ήταν μια κατάσταση απίστευτης έμπνευσης για μένα.
Αλλά στην ταινία δεν θα έπρεπε να χρειάζονται αυτό το αμοντάριστο υλικό, θα έπρεπε να είχαν φτάσει εκεί από μόνοι τους. Το τέλος σώθηκε χάρη σ’ αυτό το υλικό. Και δεν είναι καν το καλύτερο υλικό από εκείνη την περίοδο. Υπάρχει το τέλος του This Is Elvis. Τα τελευταία 20 λεπτά αυτής της ταινίας, ξεκινώντας από το Are You Lonesome Tonight? όπου [βρίζει] τους στίχους και η κάμερα πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο πρόσωπό του και βλέπεις τι νιώθει σε κάθε επίπεδο. Τα μάτια του είναι τρομοκρατημένα. Είναι ένα απίστευτα επώδυνο κομμάτι του αμοντάριστου υλικού. Στη συνέχεια συνεχίζει με το υλικό από την αυτοκινητοπομπή μετά τον θάνατό του και το τραγούδι American Trilogy9, το οποίο για μένα παραπέμπει στη Σταύρωση και στην Ανάσταση. Αυτές οι σκηνές άλλαξαν τη ζωή μου ως καλλιτέχνη. Είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έχω δει ποτέ μουσικά. Υπήρχε κάτι που συνέβαινε σε αυτές τις συναυλίες που δεν έχω δει ποτέ πουθενά αλλού. Όταν σκέφτομαι ότι δεν θέλω να κάνω κάτι, ότι δεν έχω όρεξη απόψε ή ό,τι άλλο νιώθω όταν βρίσκομαι σε περιοδεία, συχνά σκέφτομαι την αφοσίωση του  Έλβις στο νούμερό του. Ήταν σπουδαία. Αναρωτιέμαι αν ο σκηνοθέτης αγαπούσε εκείνη την περίοδο του  Έλβις ή αν φοβόταν το τραγικό μεγαλείο της. Αυτό ήταν που ένιωσα ότι του ξέφυγε.

H νέα ζωή του Nick Cave-4
Με τη σύζυγό του Σούζι Μπικ και τα δίδυμα Ερλ και Άρθουρ. Το 2015, ο 15χρονος τότε Άρθουρ έχασε τη ζωή του πέφτοντας σε έναν γκρεμό. © Chris Jackson/ Getty Images/ Getty Images 

Όσον αφορά τη δέσμευση, έχετε εκφράσει αλλού ότι είστε περισσότερο επικεντρωμένος στο να είστε πολίτης, γείτονας, πατέρας, σύζυγος παρά καλλιτέχνης. Γιατί; 
Λοιπόν, υπάρχει κάτι σχετικά με την ιδιοτελή φύση του καλλιτέχνη που μετά από λίγο γίνεται εξαιρετικά άβολο. Αν έλεγα στον 30χρονο, 40χρονο, 50χρονο εαυτό μου ότι η καλλιτεχνική μου παραγωγή δεν είναι η πιο θεμελιώδης και πολύτιμη πτυχή της ζωής μου, θα πίστευα ότι κάτι δεν βγάζει νόημα. Αυτές τις μέρες όμως δεν αισθάνομαι έτσι. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να εργάζομαι τόσο πολύ, αλλά νιώθω –είναι αυτονόητο– ότι άλλα πράγματα χρειάζονται την προσοχή μου. Όπως το να φροντίζω τους ανθρώπους γύρω μου. Είμαι μέρος μιας ευρύτερης κοινότητας και μέρος του κόσμου. Αυτό θα ακουστεί θλιβερό και ακραίο, αλλά υπάρχει εκείνη η περιγραφή του Σατανά στην Κόλαση του Δάντη, παγιδευμένου μέχρι τη μέση στον πάγο και απορροφημένου στη δυστυχία του, που κουνάει τα νυχτεριδοειδή φτερά του και ροκανίζει τις πίκρες του με τα τρία στόματά του. Είναι αυτή η εικόνα της τρομερής ιδιοτέλειάς σου, που διοχετεύει την ψυχρότητά σου στους άλλους. Υπάρχει κάτι σχετικά με αυτή την ιδέα που το βλέπω συνέχεια σε ανθρώπους, ειδικά σε νέους, όσον αφορά τη δουλειά τους. Είμαι ευτυχής που το έχω αφήσει αυτό πίσω μου. Όλα τα ερωτικά τραγούδια που γράφεις, όλα αυτά τα πράγματα που κατασκευάζεις – πόσο λίγο φροντίζεις αυτό το κομμάτι της ζωής σου στην πραγματικότητα; Όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου στο νεκροκρέβατό σου, συνήθως νιώθεις ότι υπάρχει κάποιος δίπλα σου. Ίσως αυτό να συμβαίνει μόνο σ’ εμένα. Δεν πρόκειται να κρατήσω το χέρι της γυναίκας μου και να της πω: «Αγάπη μου, εγώ έγραψα το The Mercy Seat»10. Καταλαβαίνετε τι εννοώ;

Ναι, αλλά ο τρόπος που το θέτετε… 
Συγγνώμη που επιστρέφω πάλι στον Άρθουρ, αλλά ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα μετά τον θάνατό του, ήταν να ξεφορτωθώ το γραφείο στο οποίο έγραφα. Μπήκα εκεί μια μέρα και το γραφείο συμβόλιζε αυτή την απίστευτη εγωκεντρικότητα. Αυτή η μανιακή ιδιοτέλεια ήταν το πρώτο πράγμα που έφυγε.

Δεν χρειάζεται να απολογηθείτε που επιστρέψατε στον Άρθουρ. Είναι ένα κλισέ, αλλά είναι αλήθεια: Όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε, θα το βρείτε μπροστά σας. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και από αυτό που έχει αξία για μας. 
Ακριβώς. Ως καλλιτέχνης, δεν μπόρεσα ποτέ να καθίσω και να γράψω ένα τραγούδι αν υπήρχε η αίσθηση της απόσχισης. Η επιτυχία, σε πολλά από τα τραγούδια μου υποθέτω, βασίζεται στο γεγονός ότι τα τραγουδάει ο Νικ Κέιβ. Αν κάποιος άλλος το προσπαθούσε, μπορεί να μη λειτουργούσε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι δύναμη ή αδυναμία. Αλλά το θέμα είναι ότι γράφεις μια γραμμή και μερικές φορές είναι συγκλονιστική. Σημαίνει κάτι. Υπάρχουν και άλλες γραμμές που γράφεις, που στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν τίποτα. Ζουν μέσα στα τραγούδια σαν μικρά ψέματα. Ωστόσο, νομίζω ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε κάτι είναι αληθινό και πότε όχι. Γι’ αυτό μιλάμε όταν βλέπουμε τον Έλβις να τραγουδάει. Είναι όλα εκεί. Δεν είναι ένας ξεπεσμένος περφόρμερ. Είναι η αλήθεια. Είναι αυτό που ψάχνετε.

  1. Ο Τζέθρο Λάζενμπι, ο γιος του Κέιβ και της Μπο Λάζενμπι, βρέθηκε νεκρός υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες σε ένα μοτέλ στη Μελβούρνη της Αυστραλίας.
  2. Ο Κέιβ ήταν εθισμένος στην ηρωίνη για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του 1980 και του 1990. Είναι «καθαρός» εδώ και χρόνια.
  3. Ο πατέρας του Κέιβ, Κόλιν, δίδασκε αγγλικά στη Γουανγκαρατά, μια αγροτική πόλη της Αυστραλίας, όπου μαζί με τη σύζυγό του, Ντόουν, μεγάλωσαν τον Νικ και τα άλλα δύο παιδιά τους.
  4. Ο Κέιβ και η Σούζι Μπικ, σχεδιάστρια μόδας, είναι παντρεμένοι από το 1999. Εκτός από τον Άρθουρ, είναι γονείς του δίδυμου αδελφού του, Ερλ. Ο Κέιβ έχει έναν ακόμη γιο, τον Λουκ, από τον πρώτο του γάμο με τη Βίβιαν Καρνέιρο. 
  5. Αυτή η πανκ μπάντα που αγαπούσε τις συγκρούσεις πρωτοέκανε διάσημο τον Κέιβ. Του έδωσε όμως και μια άλλη φήμη, καθώς το σχήμα, το οποίο μετακόμισε από την Αυστραλία στην Αγγλία το 1980, ονομάστηκε «το πιο βίαιο συγκρότημα στη Βρετανία», ως αποτέλεσμα της διάθεσής του να υποκινεί σωματικές συμπλοκές με το κοινό.
  6. Μέχρι σήμερα ο Κέιβ έχει δημοσιεύσει λίγο περισσότερες από 200 απαντήσεις σε ερωτήματα αναγνωστών. Διακόσιες απαντήσεις από τις περίπου 60.000 υποβολές, λέει ο ίδιος.
  7. Πιο συγκεκριμένα, ίσως στο άλμπουμ του 1996, Murder Ballads, το οποίο είναι η πιο αιματηρή στιχουργικά προσπάθειά του.
  8. Την ταινία-χιτ Έλβις, σε σκηνοθεσία Μπαζ Λούρμαν και με τον Όστιν Μπάτλερ στον ρόλο του Έλβις Πρίσλεϊ.
  9. Ένα ποτ πουρί, διασκευασμένο από τον σπουδαίο τραγουδοποιό Μίκι Νιούμπουρι, με τα τραγούδια Dixie, The Battle Hymn of the Republic και All My Trials, το οποίο ο Πρίσλεϊ χρησιμοποιούσε συχνά ως κεντρικό κομμάτι των μεταγενέστερων συναυλιών του.
  10. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του Κέιβ. Πρόκειται για έναν άνδρα που περιμένει τον θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα. Αφού συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Tender Prey του 1988 των Nick Cave and the Bad Seeds, το τραγούδι διασκευάστηκε αργότερα με προφανή επιτυχία από τον Τζόνι Κας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή