Τίποτα δεν μένει ίδιο. Τίποτα, εκτός από τα μέλη των Yeah Yeah Yeahs. Διαβάζω ότι ο κιθαρίστας και βασικός υπεύθυνος του ήχου τους, Νικ Ζίνερ, πλησιάζει τα 48 – και πραγματικά αναρωτιέμαι αν έχει κάνει κάποια συμφωνία με τον Θεό. Δίπλα του, η τραγουδίστρια του γκρουπ, Κάρεν Ο, εξακολουθεί να ντύνεται λες και την έχουν καλέσει σε θεματικό πάρτι με τίτλο Εlegantly wasted. Στη σκηνή αναστενάζει, χορεύει, αλλοιώνει το έντονο μακιγιάζ της με δάκρυα και ιδρώτα. Κάνει αυτά που έκανε πάντα. Πίσω στις αρχές του αιώνα (κάποιοι ίσως θυμούνται εκείνο το πρώτο, εμβληματικό EP) οι Yeah Yeah Yeahs ήταν τα κουλ παιδιά της νεοϋορκέζικης γκαράζ πανκ σκηνής. Μονίμως έτοιμοι για ακόμα μία νύχτα κραιπάλης. Σωστά χτενισμένοι, ελαφρώς μπλαζέ, αλλά και ικανοί να σε συγκινήσουν με κομμάτια που άφησαν εποχή, όπως το Maps. Οι μόδες άλλαξαν, η αισθητική του ίντι έχασε έδαφος, όμως η νοσταλγία για τις εποχές όπου ένα ροκ συγκρότημα σήμαινε πολλά τούς φέρνει ξανά στο προσκήνιο. Το νέο άλμπουμ με τίτλο Cool it down δεν αλλάζει τον κόσμο, καταφέρνει πάντως μέσα σε 32 λεπτά να συσπειρώσει ξανά το κοινό τους – και ενδεχομένως να προσελκύσει νέα παιδιά με παράξενα κουρέματα και προχωρημένες απόψεις. Τραγούδια όπως το Spitting off the edge of the world και κυρίως το Burning σού δίνουν αυτό που χρειάζεσαι: έναν απειλητικό synth pop ήχο με ροκ στοιχεία και βέβαια τη φωνή της Κάρεν, που, ενώ κινείται σε ψηλές εντάσεις, έχει πάντα κάτι το εύθραυστο, λες και η καρδιά της πάει να σπάσει. Όχι, οι Yeah Yeah Yeahs δεν ωρίμασαν καλλιτεχνικά, ούτε καν άλλαξαν οπτικά, όμως κάτι μέσα τους καίει ακόμη.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Ντέιβιντ Μπόουι – Low (1977)
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΣτον απόηχο του ντοκιμαντέρ Moonage Daydream που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, ακούμε ξανά έναν από τους καλύτερους δίσκους του Μπόουι – αν όχι τον καλύτερο. Προοδευτικές ενορχηστρώσεις, άναρχες δομές, «μηχανικά» ντραμς, ένας άνθρωπος που ξαναβρίσκει τον εαυτό του λίγο πριν από το χείλος του γκρεμού και σώζεται από την ίδια του την τέχνη.