«Άντε τώρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Θυμώνετε και εσείς όταν βλέπετε τέτοια μηνύματα στο κινητό σας, ειδικά από κάτι θείες που μόλις ανακάλυψαν τον τροχό του Facebook; Με τους ανθρώπους που στέλνουν εκνευριστικές ευχές μία μέρα προτού τελειώσει η άδειά σας; Ετοιμάστηκα να εκσφενδονίσω το κινητό, αλλά τι φταίει και ο έρμος o Γερμανός τουρίστας που κάθεται ακριβώς απέναντι στο τρένο για Αθήνα; (Σημείωση: Τα νεύρα δεν αφορούν την επιστροφή στην πρωτεύουσα, αλλά όσους εύχονται «καλό χειμώνα» και ανωμαλοποιούν τη διαδικασία της προσαρμογής.) Το τρένο φτάνει στον Σταθμό Λαρίσης. Με το δεξί το πάτημα στη γη της Αθήνας. Να πάει καλά η σεζόν, ο χειμώνας, η σοδειά μέχρι τις επόμενες διακοπές.
Ημέρες προσαρμογής, νύχτες απότομης προσγείωσης. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας έχουν καθίσει στις σκάλες του ισογείου. Κάποιος αγορεύει, δεν ξέρω καν ποιος είναι και πώς τον λένε. Ανοίγω διακριτικά την πόρτα, πρώτη φορά που αντικρίζω τα πρόσωπα των ενοίκων όσο καιρό μένω εδώ. Τους ακούω να συζητούν και να μαλώνουν για τη συμπερίληψη της πολυκατοικίας στο πρόγραμμα Πρόσοψη, που δίνει την ευκαιρία στους ιδιοκτήτες ακινήτων να αποκαταστήσουν και να συντηρήσουν τις προσόψεις του κτιρίου. Το μυαλό όμως προσπαθεί να «χωνέψει» μια απρογραμμάτιστη πρόσκληση για ανάβαση στις πλαγιές του Υμηττού, τις οποίες κατακλύζουν κάθε Σαββατοκύριακο οι Αθηναίοι. Την επόμενη μέρα, τα τρυπάνια παίρνουν μπρος και σηκώνουν την πολυκατοικία στο πόδι από τις οκτώ το πρωί. Υπάρχει άραγε πιθανότητα αποζημίωσης για τις χαμένες ώρες ύπνου;
«Απλώς κοιμήσου πιο νωρίς, μπούφε», θα έλεγε μια φωνή της λογικής 512 χιλιόμετρα μακριά. Ο ύπνος είναι πιο χορτάτος, προκαλεί μια ανεξήγητη διάθεση για περπάτημα προς το κέντρο. Ο θόρυβος της Βασιλίσσης Σοφίας μπαίνει σε σίγαση από τους παράλληλους σε αυτή δρόμους του Κολωνακίου, απ’ όπου ο δρόμος για την Ομόνοια είναι πιο σύντομος. Το τρόλεϊ σταματάει στη στάση της Κάνιγγος και μόλις παρουσιάζεται μια ευκαιρία για μια εκδρομή μέχρι τα Κάτω Πατήσια.
Προσπαθεί να σταθεί κουτσαβάκικα στα πόδια της μητέρας του. Είναι δεν είναι δύο χρονών και κοιτάει τις γυναίκες των διπλανών θέσεων που μιλάνε στα ρωσικά. Εκείνες βγάζουν τη μάσκα τους και του κάνουν αστείες γκριμάτσες. Οι γυναίκες δίνουν τη θέση τους σε μια γιαγιά που δεν σταματάει να ραντίζει με κομπλιμέντα το μωρό και να του τσιμπάει τα μπουτάκια. «Πώς τον λένε;» τη ρωτάει. Η μητέρα δεν μιλάει ελληνικά. Η γιαγιά επιμένει. «Name?» Βερόνικα. Η γιαγιά λάμπει από ευτυχία.
Υπάρχουν ήττες και ήττες. Εκείνες όμως στα ματς του FIFA στο PlayStation από φίλους δεν χωνεύονται με τίποτα. Λέμε ένα αντίο και οι δρόμοι χωρίζουν, βγάζουν στο Μοναστηράκι. Έχει βραδιάσει. Στην πλατεία Αβησσυνίας, ζευγάρια χορεύουν σουίνγκ. Ένα αντρόγυνο από τη Βρετανία ζει το όνειρο στα άκρα με τη φωνή της Αλμπέρτα Χάντερ. Άραγε, πόση αρετή και τόλμη θέλει η ελευθερία του χορού σε δημόσιο χώρο;