Τα παχύφυτα ανέκαθεν συσπείρωναν ένα φανατικό μεν, όχι πάντως μεγάλο πλήθος από θαυμαστές που καταγίνονταν πεισματικά με την καλλιέργειά τους. Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρείται ασυνήθιστη έξαρση της συμπάθειας προς αυτά, ιδιαίτερα ανάμεσα στις νέες και στους νέους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην κηπουρική. Πρόκειται για φυτά που κατά κανόνα βολεύονται σε ελάχιστο χώρο και ταυτόχρονα δεν διεκδικούν σχεδόν καθόλου από τον πολύτιμο, λόγω διαρκούς έλλειψης, ελεύθερο χρόνο μας. Ακόμα και ο αδαής κατορθώνει να τα διατηρεί εν ζωή επί μακρόν, αρκεί φυσικά να μην παραβαίνει κάποιους βασικούς κανόνες. Για τη διογκούμενη δημοφιλία τους, εκτός από τους παραπάνω πρακτικούς λόγους, παίζει σίγουρα μεγάλο ρόλο και το αισθητικό τους χάρισμα. Σε καμιά άλλη περιοχή της επικράτειας που οριοθετεί η λέξη «παχύφυτα» δεν είναι, πιστεύω, τούτο το γνώρισμα εντονότερο απ’ όσο εντός του γένους Echeveria. Τα περίπου εκατόν πενήντα είδη και οι περισσότερες από χίλιες καλλιεργούμενες ποικιλίες που περιλαμβάνει εντυπωσιάζουν με τη χαρακτηριστική φυλλοταξία τους, υπενθυμίζοντάς μας πως η ζωή είναι τάξη που γεννιέται από τον ρυθμό και πορεύεται αγκαλιά με τη συμμετρία. Ανάλογα με το είδος αλλά και την ένταση του φωτός που δέχονται, τα σαρκώδη φύλλα τους είναι κυανοπράσινα, γλαυκά ή ιώδη, σε κάθε περίπτωση πάντως εκφύονται με τρόπο αξιοθαύμαστο, που εξασφαλίζει οικονομία χώρου μαζί με λειτουργικότητα. Όπου κι αν βρεθεί μια ετσεβέρια, μονήρης σε εσωτερικό χώρο ή σε πυκνή διάταξη στο μπαλκόνι, μαγνητίζει τα βλέμματα με την αρχιτεκτονική της στιβαρότητα, παρά το αναμφίβολα χαμηλό της ύψος. Ιδιαίτερα γοητευτικές είναι επίσης οι ντελικάτες, ερυθροκίτρινες ταξιανθίες της, που στα περισσότερα είδη ξεπροβάλλουν από τον ρόδακα των φύλλων νωρίς το φθινόπωρο και διατηρούνται ζωηρές για αρκετές εβδομάδες. Οι περισσότεροι από όσους ασχολούνται επισταμένως με το γένος επιμένουν πάντως πως καλό είναι να τις αφαιρούμε εγκαίρως, επειδή αλλιώς τα φυτά χάνουν το σφρίγος τους, ενδεχομένως και την ισορροπία τους, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται στρέφονται τότε προς τη μεριά από όπου έρχεται το φως. Όσον αφορά τη γενικότερη φροντίδα τους, τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να θυμόμαστε ότι για πατρίδα τους έχουν κυρίως ημιερημικές περιοχές του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής. Το έδαφος εκεί είναι αμμώδες και τα νερά των σπάνιων βροχών χάνονται γρήγορα, τα παχύφυτα λοιπόν αυτά αναπτύσσουν ρηχό ριζικό σύστημα. Επιλέγουμε έτσι για τη φιλοξενία τους αβαθείς γλάστρες και εδαφικά μείγματα που στραγγίζουν τέλεια.
Στην αγορά βρίσκουμε, σε πολύ προσιτή μάλιστα τιμή, πολλές ποικιλίες ετσεβέριας, στην πλειονότητα πάντως των περιπτώσεων χωρίς αναγραφή των ειδών από τα οποία προέρχονται, γεγονός που περιπλέκει κάπως τα πράγματα για όποιον επιδιώκει να εμπλουτίσει τη συλλογή του. Αν πάλι δεν νοιάζεστε και τόσο για τα ονόματα, θα χαρείτε φαντάζομαι με την πληροφορία πως μπορείτε πολύ εύκολα να πολλαπλασιάσετε κάθε ετσεβέρια που θα σας σαγηνεύσει. Δεν απαιτείται τίποτα παραπάνω από το να αποσπάσετε δύο τρία υγιή φύλλα από τη βάση της και, αφού τα αφήσετε μερικές μέρες στη σκιά για να επουλωθεί η τομή, να τα φυτέψετε μετά σε γλαστράκια που θα περιέχουν χώμα για παχύφυτα. Αν τα κρατήσετε μακριά από τον ήλιο και φροντίσετε, με φειδωλά ποτίσματα, να μη στεγνώνει ποτέ το υπόστρωμα, σε μερικές εβδομάδες τα ριζωμένα πια πιστά αντίγραφα θα είναι έτοιμα για μεταφύτευση.
Σε πήλινη γλάστρα
→ Οι ετσεβέριες απαιτούν φωτεινές θέσεις, εμφανίζουν όμως προβλήματα αν εκτίθενται για πολλές ώρες στον δυνατό ήλιο. Οι πήλινες γλάστρες είναι προτιμότερες από τις πλαστικές, που κατακρατούν υγρασία. Να τις ποτίζετε μόνο όταν στεγνώνει το χώμα τους, φροντίζοντας ποτέ να μη βρέχετε τα φύλλα. Κάθε μήνα, από άνοιξη μέχρι αρχές φθινοπώρου, θα τις λιπαίνετε συγκρατημένα με ειδικό λίπασμα για παχύφυτα. Προστατεύστε τες όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω από 3°C.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.