Έλατο: Τι το κάνουμε μετά το ξεστόλισμα;

Έλατο: Τι το κάνουμε μετά το ξεστόλισμα;

Αν στο δίλημμα «κομμένο φυσικό ή τεχνητό» έλατο επιλέξατε τον τρίτο δρόμο, του ζωντανού σε γλάστρα, δώστε του μια ευκαιρία να μεγαλώσει.

2' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στα μέσα κάθε φθινοπώρου, οι δρόμοι της αρχαίας Αθήνας γέμιζαν από ομάδες αγοριών που περιέφεραν την ειρεσιώνη, ένα κλαδί αγριελιάς στολισμένο περίτεχνα με τούφες από μαλλί προβάτου, ξηρούς καρπούς και φιαλίδια γεμάτα έλαιο και οίνο. Τραγουδούσαν άσματα ευχαριστήρια για την ευφορία της φύσης και παρακλητικά για την περαιτέρω γονιμότητά της, δέχονταν φιλέματα από τις οικίες που περνούσαν και στο τέλος αναρτούσαν το ιερό κλαρί πάνω από τη θύρα του δικού τους σπιτικού. Η αρχαιότατη πίστη πολλών λαών στη μαγική δύναμη του κομμένου κλαριού, ιδιαίτερα αν προέρχεται από αειθαλές δέντρο, αιτιολογεί τη συνήθεια να εισάγονται τελετουργικά στις αχυροκαλύβες των «πρωτόγονων», αλλά και στα αρχοντόσπιτα των Βορειοευρωπαίων. Αντιλαμβανόμαστε έτσι πως δεν ήταν δύσκολο για τους τελευταίους να υιοθετήσουν ως κυρίαρχη χριστουγεννιάτικη παράδοση τον στολισμό του έλατου. Στη χώρα μας, αντιθέτως, καθυστέρησε αρκετά η έλευσή της, καθώς, απ’ ό,τι γνωρίζουμε, ήταν Δεκέμβριος του 1833 όταν, χάρη στον άρτι αφιχθέντα Βαυαρό βασιλιά Όθωνα, οι Έλληνες θαύμασαν για πρώτη φορά στολισμένο έλατο στα ανάκτορά του, που βρίσκονταν στο Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσά μας. Άργησε μάλιστα αρκετά να επικρατήσει το έθιμο, είχαμε βλέπετε άλλα ήθη τότε. Όχι σαν τώρα που επιβάλλεται η μίμηση κάθε κακόγουστης ανοησίας που δήθεν προάγει την εορταστική ατμόσφαιρα, όπως το να πλουμίζεις με πλαστικά κέρατα το αυτοκίνητό σου. Συγχωρέστε με για την παρέκβαση, στη θέα τους όμως φρίττω και γύρευα ευκαιρία να ξεθυμάνω. Ας γυρίσουμε στο θέμα μας λοιπόν.
 
Εδώ και χρόνια μαίνεται ένας πόλεμος επιχειρημάτων ανάμεσα σ’ εκείνους που επιλέγουν αληθινό έλατο, κομμένο δηλαδή, και όσους προτιμούν το τεχνητό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλικάντζαροι πριονίζουν ολοχρονίς το δέντρο που βαστάει τον κόσμο μας και ελάχιστα πριν πετύχουν τον στόχο τους τρυπώνουν τώρα, μέσα στο Δωδεκαήμερο, στα σπίτια μας για να διαπράξουν κάθε λογής μαγαρισιά. Φρονώ λοιπόν πως είναι ασφαλέστερο να μην τους υπενθυμίζουμε διαρκώς, με την επιλογή του κομμένου δέντρου, ότι έχουν μια επείγουσα δουλειά να τελειώσουν. Δεν σας έπεισε αυτό; Διαθέτω και σοβαρότερο ισχυρισμό: στην πλειονότητα των περιπτώσεων στολίζουμε δέντρο για τα παιδιά μας, θα συμφωνείτε φαντάζομαι. Το να καταλήγει λίγες εβδομάδες αργότερα μαδημένο στον κάδο των σκουπιδιών επ’ ουδενί δεν αποτελεί μάθημα για την οικολογική ευαισθητοποίησή τους. Επειδή όμως, από περιβαλλοντικής σκοπιάς, και το τεχνητό δεν είναι φυσικά αθώο, σε όσους με ρωτούν σχετικώς προτείνω τα γλαστρωμένα έλατα. Στα φυτώρια βρίσκουμε το έλατο του Καυκάσου (Abies nordmanniana), που αντέχει εσώκλειστο, αρκεί να ποτίζεται τακτικά και να μη βρίσκεται κοντά σε θερμαντικό σώμα. Αμέσως μετά τις γιορτές, το μεταφυτεύουμε σε θέση ηλιόλουστη, με έδαφος που στραγγίζει καλά και σε υψόμετρο άνω των εξακοσίων μέτρων. Λιγότερο πρόσφορη για εορταστική χρήση, αλλά ιδανική, αν το κτήμα ή ο κήπος σας ικανοποιεί τις παραπάνω απαιτήσεις, είναι η κεφαλληνιακή ελάτη (A. cephalonica), είδος που ευδοκιμεί κυρίως στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα. Παρότι αναπτύσσεται αργά και χρειάζεται μερικές δεκαετίες για να ξεπεράσει σε ύψος τα δεκαπέντε μέτρα, η ευθυτενής κορμοστασιά του μεταμορφώνει γρήγορα έναν αδιάφορο χώρο σε δασικό τοπίο, ακόμα περισσότερο δε αν το φυτέψουμε σε συστάδα. Είναι πια καιρός να αξιοποιηθεί για τούτο το χάρισμά του, καθώς οι περισσότεροι μέχρι σήμερα το έχουν ακουστά μονάχα από ένα προϊόν που παράγει με τη συνέργεια της αφίδας και της μέλισσας, το ξακουστό για το άρωμα και τις ανταύγειες του ελατόμελο.

Πότισμα έως τα πέντε του

→ Αντέχει πολύ στο ψύχος και αρκετά στη ζέστη, στις ασθένειες και στην ξηρασία. Για να αναπτυχθεί όμως χωρίς πρόβλημα, τα πρώτα τρία έως πέντε καλοκαίρια της ζωής του χρειάζεται τακτικά ποτίσματα και απαραιτήτως προστασία από τον δυνατό ήλιο με δίχτυ σκίασης. Ως δέντρο άγριο, δεν θέλει κλαδέματα, ούτε απαιτεί άλλες φροντίδες.

Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή