O Ακίμ-Γιάννης Τσατσούλης γεννήθηκε το 1998 στην Κυψέλη, από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα από την Γκάνα. Από τον πατέρα του ο Ακίμ κράτησε μόνο το μικρό του όνομα, αφού, όταν ήταν μόλις δύο χρονών, εκείνος έφυγε πίσω στην Αφρική. «Δεν έφυγε επειδή ήταν κακός άνθρωπος, έφυγε επειδή έπρεπε να πάει κάπου και δεν γύρισε ποτέ.
Τελικά μιλήσαμε όταν ήμουν πια έξι χρονών, είχαμε μια φανταστική επικοινωνία, φαινόταν ότι ήθελε να είναι εδώ, αλλά μετά η επικοινωνία κόπηκε μαχαίρι. Κανείς δεν ξέρει πού είναι σήμερα. Μάλλον έχει πεθάνει», λέει με σταθερή φωνή. «Ήταν ρομαντικό αυτό που έζησαν με τη μητέρα μου, σαν να ήταν στο πλαίσιο ενός ονείρου». Η μητέρα του ήταν σκηνοθέτις. Δυστυχώς, σήμερα ζει με μια αναπηρία 70%. Ήταν όμως πάντοτε η κολόνα του σπιτιού, μητέρα και πατέρας. Όταν ήταν ακόμη μικρός, μετακόμισαν κοντά στην οικογένεια της μητέρας του, στο Νέο Ηράκλειο, όπου βρισκόταν και μια θεία του που μεγάλωνε δύο παιδιά μόνη της. «Είναι τιμή μου που μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από γυναίκες, χωρίς πατρική παρουσία. Με βοήθησε να αναπτύξω τα συναισθήματά μου, αν και φυσικά ήταν δύσκολο να βλέπω φίλους μου που είχαν έναν πατέρα να συζητήσουν ανδρικά θέματα στην εφηβεία, για παράδειγμα». Ο Ακίμ δεν έχει πάει ακόμη στην Γκάνα, αλλά θα ήθελε να το κάνει συνειδητοποιημένα και ώριμα, περνώντας ένα μεγάλο διάστημα εκεί, για να καταλάβει την κουλτούρα της χώρας.
Δεν πέρασε πολύ εύκολα σχολικά χρόνια. «Είχα βαριά δυσλεξία και έκανα 14 χρόνια λογοθεραπεία, ένα “δεύτερο σχολείο” στο οποίο έπρεπε να αντεπεξέλθω». Ωστόσο, λόγω της ενασχόλησης της μητέρας του με το σινεμά, απέκτησε μια ευαισθησία με την εικόνα και ανακάλυψε το πάθος του για τη φωτογραφία. Αφού τέλειωσε το σχολείο, το οποίο έβλεπε ως εμπειρία και διάβαζε μόνο ό,τι χρειαζόταν για να αποφοιτήσει, σπούδασε φωτογραφία σ’ ένα δημόσιο ΙΕΚ και νιώθει περήφανος που το ολοκλήρωσε. Σήμερα, στα 24 του, φωτογραφίζει και παράλληλα δουλεύει στο τμήμα του ψηφιακού μάρκετινγκ της ανεξάρτητης δισκογραφικής Stay Independent. Ό,τι δεν νιώθει ότι μπορεί να το επικοινωνήσει γραπτώς, το εντάσσει στην τέχνη του. Κάνει προσωπογραφίες, αλλά πρόκειται απλώς για ένα βήμα προς την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. «Θέλω να φωτογραφίζω μόδα και ό,τι έχει να κάνει με την επικοινωνία», λέει.
Η κουβέντα πάει στα σόσιαλ μίντια. «Είμαι ενεργός γιατί ξέρω πώς να τα χρησιμοποιώ. Το βλέπω σαν δουλειά». Τον ρωτάω αν νιώθει πως υστερεί όταν κοιτάζει άλλα προφίλ. «Όποιος σου πει ότι μπαίνει στα σόσιαλ μίντια και δεν σκέφτεται μετά από λίγο “κοίτα, αυτός είναι καλύτερος από μένα”, λέει ψέματα. Επειδή όμως έχω περάσει κατάθλιψη με τη βούλα, δεν θα απομονώσω επιπλέον τον εαυτό μου επειδή κάποιος άλλος είναι καλύτερος από μένα. Μπράβο του! Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος». Αυτό που προσθέτει ο Ακίμ μοιάζει αυτονόητο και παρ’ όλα αυτά ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας: «Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει ένα μάθημα “διαπαιδαγώγηση διαδικτύου” στα σχολεία, κάτι που να εξηγεί τα καλά και τα κακά αυτού του εργαλείου». Παρά τον ενθουσιασμό που διακρίνω στον τόνο του, τη δύναμή του και την όρεξη για ζωή, υπάρχει μέσα του και μια απαισιόδοξη φωνή: μου λέει ότι δεν πιστεύει ότι ο πλανήτης μας θα υπάρχει σε 100 χρόνια. «Η Γη έχει μπει σε αυτοκαταστροφική τροχιά από τη στιγμή που ήρθαμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευαισθητοποιηθούμε, μήπως και σώσουμε την κατάσταση για τα επόμενα 20 χρόνια και ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται υπό αυτό το πρίσμα».
