Περνούν σχεδόν τη μισή ημέρα μέσα ή δίπλα σε μια πισίνα, φορώντας τα μαγιό και τα σκουφάκια τους, με μια μπάλα του πόλο ως προέκταση των χεριών τους. Προπονούνται και συναντιούνται καθημερινά στο κολυμβητήριο στο Παπαστράτειο, στον Πειραιά. Η Χρίστινα Σιούτη, η Φωτεινή Τριχά και η Αριάδνη Καραμπέτσου την προηγούμενη χρονιά, ως αρχηγοί των Εθνικών Ομάδων Πόλο Νέων Γυναικών, Νεανίδων και Κορασίδων –αντίστοιχα η καθεμία ανάλογα με την ηλικιακή κατηγορία της–, συνέβαλαν ώστε το ελληνικό πόλο να γνωρίσει μια χρονιά με διακρίσεις και μετάλλια αφήνοντας χρυσές υποσχέσεις για το μέλλον. Συζητήσαμε για την καθημερινότητά τους, τις ανησυχίες και τα όνειρά τους, τα οποία συναντιούνται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Η 18χρονη πολίστρια του Ολυμπιακού Χριστίνα Σιούτη κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Εθνική Ομάδα Πόλο Νέων Γυναικών και μέσα στη χρονιά κλήθηκε να φορέσει το μαγιό και της «μεγάλης» Εθνικής Γυναικών. Συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, προσθέτοντας στη συλλογή της ακόμα ένα μετάλλιο, το αργυρό αυτή τη φορά, ενώ με το ίδιο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα «βούτηξε» και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ούσα η βενιαμίν της ομάδας. Ήταν μια φανταστική χρονιά, όπως και για τη Φωτεινή Τριχά, η οποία με την Ομάδα Νεανίδων κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – η ίδια αναδείχτηκε MVP όλης της διοργάνωσης.
Η Φωτεινή είναι μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου. Η πρώτη της βουτιά σε πισίνα ήταν στα έξι της χρόνια. Από τότε έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις τόσο με τα σωματεία της –σήμερα ανήκει στον Ολυμπιακό– όσο και με την εθνική ομάδα. Πολλοί την έχουν αποκαλέσει το κορίτσι-θαύμα του ελληνικού πόλο. Ήδη στα δεκαπέντε της είχε καταφέρει να γίνει η πρώτη σκόρερ του πρωταθλήματος της Α΄ Γυναικών με 68 γκολ! Μου μιλάει για όλα όσα θέλει να πετύχει ακόμη και τα μεγάλα γαλάζια μάτια της γίνονται και πιο μεγάλα, και πιο γαλάζια.
Η μικρότερη της παρέας είναι η 16χρονη Αριάδνη Καραμπέτσου, αρχηγός της Εθνικής Κορασίδων, αλλά και μέλος της ομάδας πόλο του Εθνικού. Με την Εθνική το καλοκαίρι κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με την ίδια να αναδεικνύεται και πολυτιμότερη παίκτρια. Παράλληλα, έχει κληθεί ήδη στην Εθνική Νεανίδων. Το μεγάλο δίλημμα για εκείνη στο μέλλον είναι αν θα μείνει στην Ελλάδα ή αν θα φύγει να σπουδάσει στο εξωτερικό. Ξέρει, ότι, αν φύγει, θα ήταν σχεδόν αδύνατον να κληθεί στη «μεγάλη» Εθνική Πόλο των Γυναικών που είναι επίσης ένα όνειρό της.
Πισίνα, σχολείο, σχολή
Αντίστοιχους προβληματισμούς για το μέλλον έχει και η Φωτεινή. Μου λέει πως ανησυχεί. «Βρίσκομαι σε μια μεταβατική ηλικία και σιγά σιγά ανοίγει μπροστά μου ένας νέος κύκλος ζωής, αυτός μετά το σχολείο. Με ανησυχεί πώς θα είναι εφικτό να συνδυαστεί ο πρωταθλητισμός με τις σπουδές, έτσι ώστε, όταν σταματήσω να αγωνίζομαι, να μπορώ να διεκδικήσω μια καριέρα», λέει. «Θέλω να σπουδάσω, ώστε να έχω μια δουλειά για να μπορώ να στηρίξω οικονομικά τον εαυτό μου και αργότερα την οικογένειά μου». Προς το παρόν, περιμένει πώς και πώς να ενηλικιωθεί για να πάρει δίπλωμα οδήγησης. «Θέλω να ξεκουράσω τους γονείς μου που με πηγαινοφέρνουν στις προπονήσεις», λέει.
Η Χριστίνα δίπλα της αποτελεί απόδειξη ότι σπουδές και πρωταθλητισμός συνδυάζονται. Φεύγοντας από την πισίνα, με συνήθως νωπά μαλλιά, πηγαίνει στην Ιατρική Αθηνών. Είναι κλισέ ότι οι αθλητές στερούνται πάρα πολλά πράγματα για να τα καταφέρουν και ότι ακολουθούν ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά αυτό δεν μοιάζει τόσο τρομερό για τα κορίτσια. Ξέρουν τι θυσιάζουν και πώς το αντισταθμίζουν. «Μπορεί να στερούμαι διάφορα, ζω όμως κάποιες μοναδικές στιγμές που με αποζημιώνουν», λέει η Χριστίνα.
Η Φωτεινή μού περιγράφει την απαιτητική –και ενδεικτική και για τις τρεις– καθημερινότητά της: «Η μέρα μου συνήθως ξεκινάει στις εξίμισι, που φεύγω για την πρωινή προπόνηση, με ένα διάλειμμα τριών τεσσάρων ωρών το μεσημέρι για λίγο διάβασμα και ξεκούραση, και τελειώνει γύρω στις εννιά το βράδυ, που επιστρέφω στο σπίτι από την απογευματινή προπόνηση. Υπάρχουν βέβαια και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις τα Σαββατοκύριακα, καθώς και τα μαθήματα που κάνω για να διατηρώ ένα καλό επίπεδο στο σχολείο. Και βέβαια υπάρχουν οι προετοιμασίες και οι αγωνιστικές υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες».
Κορίτσια της γενιάς τους
Με τους υπόλοιπους της γενιάς τους καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να έχουν την ίδια ζωή. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις ότι οι περισσότεροι φίλοι τους είναι αθλητές. Στην Αριάδνη, ωστόσο, της λείπουν συνεχώς οι φίλοι της εκτός πισίνας. Είναι αυτοί που κάνουν πιο υποφερτές τις δύσκολες στιγμές. Πώς μπορεί να μοιάζει μια τέτοια; «Όταν μπαίνω στην τάξη –συνήθως αργοπορημένη–, κάθομαι στο θρανίο μου και νιώθω σαν να μην ξέρω τι μου γίνεται. Χάνω λόγω των προπονήσεων πολλά μαθήματα και η ύλη προχωράει πολύ γρήγορα. Ευτυχώς, είμαι εκεί μαζί τους», λέει ξεφυσώντας. Χρησιμοποιεί τη λέξη «ισορροπία». Ακούγεται παράξενο ένα κορίτσι μόλις 16 ετών να την επικαλείται. «Η ισορροπία είναι ένα άλλο είδος ταλέντου, που κι αυτό χρειάζεται προπόνηση», λέει.
Τις ρωτάω αν χρησιμοποιούν τα σόσιαλ μίντια. Η Φωτεινή μού λέει πως βλέπει με καχυποψία τη χρήση της τεχνολογίας και το πώς αυτή έχει διαβρώσει τη συμπεριφορά μας. Μία από τις νίκες που θα ήθελε να πετύχει η γενιά της είναι ο περιορισμός της. «Αυτό που σκέφτομαι είναι το ότι πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι η τεχνολογία, αν δεν τη διαχειριστούμε σωστά, μειώνει τη δυνατότητα για τον καθέναν από εμάς να αναπτύξει τον δικό του τρόπο σκέψης και κρίσης». Συμφωνεί μαζί της και η Αριάδνη. «Νιώθω ότι τα σόσιαλ μίντια σαν να μας έχουν εξαντλήσει λίγο. Όλη αυτή η ανάγκη να δείχνουμε δημοφιλείς μας κοστίζει σε ενέργεια. Η γενιά μου θα ήθελα να απελευθερωθεί από την τέλεια εικόνα», προσθέτει. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η Χριστίνα, η Φωτεινή και η Αριάδνη δεν έχουν Instagram –δύο από αυτές ιδιωτικούς λογαριασμούς– και ότι δεν ανταλλάσσουν σχόλια κάτω από τα posts η μία της άλλης, όπως κάνουν οι συνομήλικές τους.
Αθλήτριες της πανδημίας
Εκτός από όλα όσα μπορεί να σήμαινε η πανδημία για τον καθένα, για τις νεαρές αθλήτριες υπήρξε μια απειλή για τη «φόρμα» τους – δεν έπρεπε να χάνουν προπονήσεις. Έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές, κάτι που ασφαλώς στοίχισε και στην κοινωνική τους ζωή. Ωστόσο, σε αυτό το κλίμα εσωστρέφειας, η Αριάδνη (ήταν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας της στην πρώτη καραντίνα) βρήκε τον χρόνο να σκεφτεί και έτσι πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το πόλο πιο σοβαρά. «Καταστάλαξα στο ότι θα γίνω πολίστρια μέσα στην πανδημία. Για μένα ήταν και δεν ήταν αυτονόητο. Μια και οι δυο μου γονείς ασχολούνται με το άθλημα, πέρασα από το στάδιο της άρνησης. Όμως κατάλαβα ότι ήμουν καλή και ότι έπρεπε να επικεντρωθώ σε αυτό και όχι στο τι είναι ή τι έχουν καταφέρει οι γονείς μου. Ήταν το πιο δίκαιο για μένα».
Η πανδημία τις έχει γεμίσει καινούργιους φόβους. «Για το μέλλον με τρομάζει πια ότι μπορεί να συμβούν κι άλλα πράγματα που δεν έχουμε καν φανταστεί και άρα δεν έχουμε προετοιμαστεί να αντιμετωπίσουμε», λέει η Χριστίνα. «Στον κόσμο συμβαίνουν καθημερινά τρομακτικές αλλαγές. Καθετί πολιτικό και κοινωνικό, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, έχει άμεσες επιπτώσεις στον αθλητισμό και σ’ εμάς».
Ο κόσμος αύριο
Πώς ονειρεύονται έναν ιδανικό κόσμο; Κυρίως δεν έχουν αυταπάτες. Η Φωτεινή ξέρει ότι ο κόσμος που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον δεν θα είναι πάντα εύκολος για ένα κορίτσι, όμως πιστεύει στην αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών, αλλά και στην μοναδικότητά τους. «Σε κάθε κορίτσι εκεί έξω θα ήθελα να τους πω: Μη συγκρίνεσαι και μην αφήνεις να σε συγκρίνουν».
Η Χριστίνα, ως γνήσια εκπρόσωπος της Generation Z, ανησυχεί για την κλιματική κρίση. «Θα έπρεπε να είναι κοινή σκέψη και επιθυμία όλων να διεκδικήσουμε κλιματική δικαιοσύνη», λέει. Κυρίως όμως αυτόν τον κόσμο θέλει να τον γνωρίσει. Προσπαθεί να τελειοποιήσει τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά της. Θέλει να μπορεί να επικοινωνεί με τους φίλους της που γνωρίζει στις διεθνείς διοργανώσεις. «Μου αρέσει να βλέπω τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή ανάλογα με την κουλτούρα τους. Έχω ανάγκη να επικοινωνήσω καλύτερα μαζί τους». Ίσως αυτός είναι ο τρόπος της να γνωρίζει τον κόσμο. Έναν κόσμο που οφείλει να είναι πιο φωτεινός, πιο τρυφερός, πιο ασφαλής για να μπορούν κορίτσια σαν τη Χριστίνα, τη Φωτεινή και την Αριάδνη να μεγαλώνουν, να βουτάνε σε πισίνες ή σε ανοιχτές θάλασσες, να επιπλέουν, να σκοράρουν, να παίζουν άμυνα ή επίθεση ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, τα μετάλλια, τα τέρματα και τα δίχτυα. Κορίτσια που για το μόνο που θα έπρεπε να ανησυχούν να είναι το πόσο σύντομα θα στεγνώσουν τα μαλλιά τους.
