Την πρώτη φορά που μπήκε στην αίθουσα όπου γινόταν το μάθημα breakdance, ήταν το μόνο κορίτσι ανάμεσα σε είκοσι αγόρια. Δεν την ένοιαξε, άλλωστε είχε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Η Έλλη Αναστασίου ήταν τότε δέκα χρονών. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, είχε έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι της και οι γιατροί τής είχαν απαγορεύσει να ασχοληθεί με οποιοδήποτε άθλημα. Από πείσμα, η Έλλη είχε ξεκινήσει να πειραματίζεται με διάφορα σπορ, αψηφώντας τις οδηγίες των γιατρών. Εκεί όμως που η ασυμβίβαστη φύση της επαναστατούσε, το σώμα της της θύμιζε τους περιορισμούς του. Το πόδι της πονούσε σε κάθε δραστηριότητα, έως τη στιγμή που δοκίμασε το «μπρέικ». Πριν περάσει πολύς καιρός, και αφού είχε βεβαιωθεί ότι το πόδι της άντεχε, συνειδητοποίησε ότι της άρεσε πολύ.
Έδωσε τον πρώτο της αγώνα το 2017 και εκείνο το καλοκαίρι σημείωσε την πρώτη της νίκη. Αυτά τα πέντε χρόνια έχει αποσπάσει την πρωτιά σε δεκατρείς αγώνες σε πανελλήνιο επίπεδο, τη δεύτερη θέση στο βαλκανικό το 2018 και την πρώτη φέτος, ενώ αναδείχθηκε μεταξύ των οκτώ κορυφαίων αθλητριών της Ευρώπης (πέρυσι, σε αγώνες στη Γαλλία) και του κόσμου (φέτος, στη Γερμανία). Παρότι βέβαια στην Ελλάδα έχουμε μια αθλήτρια παγκόσμιας κλάσης στο breakdance, δεν έχουμε ακόμη ομοσπονδία ενός αθλήματος που το 2024 θα συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων – γίνονται πάντως κινήσεις για την ίδρυσή της.
Στην καθημερινότητά της προσπαθεί να εξισορροπήσει τις δίωρες προπονήσεις που κάνει τέσσερις φορές την εβδομάδα με τις σχολικές και φροντιστηριακές υποχρεώσεις μιας μαθήτριας Γ΄ Λυκείου – ακολουθεί την οικονομική κατεύθυνση και σκέφτεται να ασχοληθεί με το μάρκετινγκ και τη διοίκηση επιχειρήσεων. «Το μεγαλύτερό μου εμπόδιο είναι ο χρόνος», λέει. «Είναι μεγάλη η σωματική και ψυχολογική πίεση να τα προλάβω όλα, να τα συνδυάσω. Και από την πίεση και την καταπόνηση προκύπτουν συχνά τραυματισμοί». Ταυτόχρονα προσπαθεί να εξισορροπήσει την εφηβική της παρόρμηση να διασκεδάσει, να μην περιορίζεται συνεχώς από κανόνες. «Δεν με πειράζει όμως, γιατί ασχολούμαι με κάτι που μου αρέσει πολύ. Η ζωή μου ξεφεύγει από τον κανόνα που λέει σχολείο, διάβασμα, φροντιστήριο, πανελλαδικές, σχολή. Η καθημερινότητά μου δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ βαρετή». Δεν σκοπεύει λοιπόν να εγκαταλείψει το breakdance, κάνει άλλωστε ήδη όνειρα για συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όμως, το «μπρέικ» δεν της δίνει μόνο ικανοποίηση και ανταμοιβή στους αθλητικούς χώρους. «Είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης. Είναι έκφραση, συναισθήματα, επίτευξη των στόχων, ότι προσπαθείς να πετύχεις κάτι και μαθαίνεις πώς μπορείς και πώς πρέπει να λειτουργήσεις για να το πετύχεις αυτό. Είναι πολύ δημιουργικό άθλημα, μαθαίνεις το σώμα σου και πώς να το ελέγχεις, μαθαίνεις να πειθαρχείς, αποκτάς αυτοπεποίθηση, εξερευνάς τα όριά σου». Είναι ένας τρόπος ζωής που πιστεύει ότι χρειάζονται πολλοί γύρω μας. «Γνωρίζω ανθρώπους που λένε ότι δεν έχουν κάτι για το οποίο να προσπαθούν, κάτι που τους αρέσει ή τους εκφράζει, και σκέφτομαι ότι χρειάζονται αυτό που είναι το μπρέικ για μένα. Γενικά νομίζω ότι ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αισιοδοξία και δημιουργικότητα. Η πανδημία και η οικονομική κρίση έφεραν πολύ άγχος και ανασφάλεια.
Αν ο καθένας ασχολούνταν με κάτι που του αρέσει, θα ήταν μια ανάσα από την καθημερινότητα, θα τον βοηθούσε να λειτουργήσει καλύτερα. Να θυμάστε, όλες οι ηλικίες μπορούν να κάνουν μπρέικ».
