Στη γωνία των οδών Μαρασλή και Υψηλάντου υπάρχει ένας φρεσκοασβεστωμένος τοίχος και μια σκουριασμένη πινακίδα, η οποία περιέργως και ευτυχώς παραμένει βιδωμένη. Κάτω από τον μοβ σταυρό και τη λέξη «ΗΣΥΧΙΑ», οι εργάτες τρυπούν με τα κομπρεσέρ τους την άσφαλτο και βάζουν μπρος τις μπετονιέρες. Τις Κυριακές έχει ησυχία. Σαν κάποιος να έχει βάλει ένα χρονόμετρο κουζίνας και, μέχρι αυτό να φτάσει στο μηδέν και να κουδουνίσει, ο κόσμος της Αθήνας που έχει ξεμυτίσει για τις καθιερωμένες βόλτες ή εξόδους σε ασφυκτικά γεμάτα στέκια, κρυώνει και δεν βγάζει άχνα, επιβεβαιώνοντας έτσι τον κανόνα της προφοράς της γλώσσας ανάλογα με το κλίμα: λέξεις με φωνήεντα και λίγα σύμφωνα ταιριάζουν σε ζεστό κλίμα.
Έρχεται στο σπίτι χαρούμενος, προετοιμασμένος πέντε ώρες πριν για τη «μεγάλη έξοδο» που πρόκειται να συμβεί στις δώδεκα. Κάπου μέσα στα πέντε στρώματα υφάσματος που φοράει, θα μπορούσε να έχει σφηνώσει και εκείνο το βιβλίο του Χάρι Πότερ. Τον έχω ικανό για όλα, διότι μία που το έβγαλε, μία που μου είπε: «Θέλω να εξασκήσω τα ουαλικά μου»/ «Τα ποια σου θες να εξασκήσεις;». Και αρχίζει να μου διαβάζει. Παρά τον άγριο ήχο τους, με τα wy (πείτε «ναι» στα γαλλικά και το ’χετε), τα διπλά dd που προφέρονται ως θήτα, τα διπλά ll, για τα οποία, αντί να τα αποτυπώσουμε στο χαρτί –καθώς μόνο γλωσσολόγος μπορεί να τα καταφέρει–, πρέπει να βάλουμε δίπλα ένα qr code με βίντεο στο YouTube, τα ουαλικά ακούγονται μελωδικά, έχουν ρυθμό. Μέχρι και η Κέιτ Μπλάνσετ μπορεί να τα μιλήσει. Καλά, η Κέιτ Μπλάνσετ μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και να φάει ένα ψυχρό και αποστασιοποιημένο cancel στο Tár, στο οποίο πρωταγωνιστεί.
«Σου αρέσει η τέκνο;» Μερικές σελίδες πίσω, η συνάδελφος του διπλανού γραφείου δέχεται αυτή την ερώτηση από τον συγγραφέα Μάριο Ντεσιάτι. Τυχαίνει να την κάνει και σ’ εμένα. Βαφτίσια στη «μεγάλη έξοδο». Δεν πίνω τίποτα, δεν μπορώ άλλωστε. Εκείνος με καθοδηγεί. «Με την τέκνο μπορείς να χορέψεις όπως ακριβώς θες. Δεν σε νοιάζει τίποτα και κανένας». Πιάνει τον ρυθμό, τον παρατηρώ. Φλερτάρει, φλερτάρεται, τα φώτα με τα λέιζερ παίζουν με όλους και με όλα. Οι μόνοι αγκαλιάζουν τη μοναχική συνθήκη τους και ξεβράζουν ακίνδυνα (μάλλον) τα άγχη τους στο beat. To μπουκάλι με το νερό στέκεται για ώρα στο κεφάλι ενός που χορεύει παθιασμένα. Μοιάζουν όλα σαν στιγμιότυπα από ταινία που στο τέλος της θέλει να σε συγκινήσει κάπως. «Μπορώ να σου απαντήσω σε δύο μήνες; Δεν ξέρω ακόμα τι παίζει μέσα στο κεφάλι μου».
Τρία τετράγωνα πιο πάνω, η κατάληψη στο Rex. Το κρύο δεν αποτελεί φόβητρο ή δικαιολογία. Οι καλλιτέχνες φωνάζουν για τα αιτήματά τους και διαδηλώνουν συσπειρώνοντας και ευαισθητοποιώντας ολοένα και περισσότερο κόσμο με τις καλλιτεχνικές δράσεις τους. Ακούγεται παραδοσιακή μουσική στην Πανεπιστημίου. Κι εγώ που ακόμα νομίζω πως η Αθήνα δεν έχει ζωντάνια και ωραία φασαρία.