Ο Γιάννης Βεσλεμές κάθεται απέναντί μου με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, φορώντας μια μπλούζα λαδί. Μιλάει για σοβαρά πράγματα, αλλά κάθε τόσο τα μάτια του πάνε να γελάσουν πονηρά. Ο Εξορκισμός, το νέο άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε ως Veslemes στη Veego records, είναι ένας δίσκος που σου καίει το κεφάλι, ένα αλλόκοτο horror pop κατασκεύασμα που σε κάνει να σκέφτεσαι, να δυσανασχετείς και να χορεύεις, πολλές φορές στο ίδιο τραγούδι. Σκηνοθέτης πειραματικών ταινιών (Νορβηγία), μουσικός με διακριτική αλλά σταθερή παρουσία (παλιότερα ως Felizol), ο Γιάννης αποτελεί μια τυπική περίπτωση ιδιοσυγκρασιακού καλλιτέχνη. Πριν από κάποια χρόνια, ίδρυσε μαζί με άλλους τη Χαμένη Λεωφόρο του Ελληνικού Σινεμά, μια κινηματογραφική λέσχη που πρόβαλλε παρεξηγημένα φιλμ από τη Μεταπολίτευση μέχρι τα ’90s, συστήνοντάς τα στη νεότερη γενιά. Σήμερα βλέπει μία ταινία την ημέρα, πηγαίνει βόλτες σε δάση, γράφει μουσικές για σάουντρακ και αναζητά τη χαμένη λεωφόρο των έντονων συναισθημάτων.
Γιάννη, τι είναι αυτό που σε ελκύει στο παράξενο όταν φτιάχνεις έναν δίσκο ή μια ταινία; Γιατί να θέλει κανείς να είναι παράξενος;
Σου φαίνομαι για παράξενος; (γέλια). Κατ’ αρχάς, δεν ξεκινάω ποτέ με αυτή την πρόθεση. Μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι αυτά που φτιάχνω δεν ανήκουν στην κυρίαρχη αισθητική. Στο σινεμά μπήκε πριν από περίπου δέκα χρόνια η ταμπέλα του weird wave. Θυμάμαι γελούσαμε τότε με τους φίλους μου, γιατί το ελληνικό σινεμά πάντα ήταν ιδιοσυγκρασιακό. Προσωπικά, όταν προσπαθώ να φτιάξω κάτι πιο επικοινωνιακό, πιο συμβατικό, π.χ. ένα τραγούδι που θα κάνει τον κόσμο να χορέψει ή θα ακουστεί στο ραδιόφωνο, προκύπτει κάτι ακόμα πιο παράξενο (γέλια).
Ως θεατής – ακροατής αντλείς απολαύσεις από πιο συμβατικά πράγματα;
Βέβαια. Μην ξεχνάς ότι τη δεκαετία του 1970, τα αμερικανικά φιλμ της counter culture, των ανθρώπων δηλαδή οι οποίοι ήταν πολύ νεότεροι από αυτούς που δούλευαν στα στούντιο τότε, έσπασαν τα ταμεία. Ήταν και προσωπικά και διερευνητικά σε σχέση με τη φόρμα και ταυτόχρονα προσιτά. Το ίδιο συνέβη λίγο μετά στην ποπ μουσική. Ακούς τους πρώτους δίσκους του Πρινς και, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, είναι άγριοι, βρόμικοι.
Στο νέο σου άλμπουμ, τον Εξορκισμό, το νήμα που συνδέει τα κομμάτια είναι ο θάνατος. Πώς προέκυψε αυτό;
Πώς προέκυψε αυτή η ωραία θεματική, ε; Εντάξει, στην Πάρνηθα, το προηγούμενο ελληνόφωνο άλμπουμ μου, ήμουν πολύ ερωτευμένος με το κορίτσι μου. Δεν ήταν φανερό, αλλά, αν έσκαβες λίγο, καταλάβαινες ότι το άλμπουμ μιλάει για την αγάπη και τον έρωτα. Ε, και επειδή τα βασικά θέματα στη ζωή είναι δύο, ο έρωτας και ο θάνατος (με αυτά ασχολούνται όλοι), σκέφτηκα ότι κλείνει ένας κύκλος. Τώρα, όπως στις ταινίες, έτσι και στους δίσκους πολλές φορές μού αρέσει να συνυπάρχει η φαιδρότητα με το σκοτάδι. Οπότε είναι μεν ένα άλμπουμ για τον θάνατο, αλλά με αρκετό χιούμορ.
Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που εντάσσεται η κλασική κιθάρα σε κάποια κομμάτια…
Η επιρροή εδώ, παρότι δεν το καταλαβαίνεις αν δεν σ’ το πουν, είναι αυτά τα μεσαιωνικά στοιχεία που υπάρχουν πολλές φορές στις πιο εκλεπτυσμένες εισαγωγές του metal ή στα ιντερμέδια… Κάπως έτσι φτάσαμε στις κιθάρες αυτές, τις οποίες παίζει ο μιξέρ και πολυοργανίστας του δίσκου, Γιώτης Παρασκευαΐδης.
Στα Μάρμαρα ακούμε και μπουζούκι. Είναι το τραγούδι που θα έφτιαχνε ο Τσιτσάνης με τον Ντέιβιντ Μπερν…
Αυτό ξεκίνησε από ένα πιασάρικο ποπ ρεφρέν, αλλά το υπόλοιπο είναι το sci-fi ημερολόγιο ενός τύπου στην Αθήνα του μέλλοντος. Μουσικά, τo μπουζούκι ενώνεται με τις μπασογραμμές του Roland TB-303. Ο ήχος της ελληνικής διασκέδασης μαζί με τον ήχο του acid house. Είναι αυτό που σου έλεγα πριν: η επιθυμία να κάνουμε κάτι που θα θυμίζει έστω και λίγο mainstream, μας οδήγησε σε κάτι που απέχει παρασάγγας (γέλια).
Να πούμε δυο λόγια και για τη νέα σου ταινία;
Η νέα μου ταινία λέγεται Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο. Ήταν πολύ απαιτητική και δύσκολη, πήρε χρόνια για να στηθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι μια ταινία η οποία ενώνει κάπως την αγάπη μου για την ψυχεδελική επιστημονική φαντασία της δεκαετίας του 1970 και το αμερικανικό παιδικό σινεμά του 1980. Πρωταγωνιστούν τέσσερις νέοι, φοβερά ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Πάνος Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κατσής, ο Άρης Μπαλής και η Σάντρα Αμπουλγκανάμ Σαραφάνοβα. Επίσης, η Αλεξία Καλτσίκη και ο Γάλλος Ντομινίκ Πινιόν (Delicatessen, Alien Resurrection) στους ρόλους δύο πραγματικά παράξενων γονιών.
Θυμάμαι, πίσω στο 2014, που η Νορβηγία παιζόταν με επιτυχία σε κάτι μεταμεσονύκτιες προβολές στο Άστυ, οι οποίες διαδίδονταν από στόμα σε στόμα. Πώς σου είχε έρθει αυτή η ιδέα;
Επειδή έπαιζα τότε σε μαγαζιά, ως μουσικός και ως DJ, κάπως μου ήρθε η ιδέα να ενώσουμε αυτούς τους δύο κόσμους και να φέρουμε κόσμο που πηγαίνει στα μπαρ, αλλά δεν κλείνεται το ίδιο εύκολα σε μια αίθουσα. Θεματολογικά η ταινία προσφερόταν για να παίζεται μεσάνυχτα και πέραν αυτού έχω και μια αγάπη για το δεύτερο κύμα μεταμεσονύκτιων προβολών, που συνέβη τη δεκαετία του 1990. Η ταινία προβαλλόταν κάθε Σάββατο βράδυ.
Ήσουν εκεί κάθε φορά;
Ήμουν απέξω, δεν μπήκα ποτέ μέσα. Έβλεπα αυτούς που δεν μπορούσαν να μπουν λόγω του sold out (γέλια). Κάναμε πάρτι, DJ sets, έπαιξαν λάιβ οι Χωρίς Περιδέραιο στο Six D.o.g.s. Ήταν μια ιστορία τριών μηνών, σαν φεστιβάλ.
Έχεις άποψη για ταινίες που ακούστηκαν πολύ αυτόν τον χειμώνα; Για το Aftersun, το Tár, τη Φάλαινα…
Τα έχω δει όλα. Το Tár το θεωρώ χρήσιμη ταινία για την εποχή. Στη Φάλαινα έχουμε την κλασική αυτοκτονία του Αρονόφσκι στα τρία τέταρτα της ταινίας, όπου θέλει να προβοκάρει και κάποια στιγμή στενοχωριέται, νιώθει ενοχές και τα μπαλώνει όλα. Το Aftersun είναι όμορφη, έντιμη ταινία, ένα προσωπικό βίωμα της σκηνοθέτιδας, το οποίο από τη μέση και μετά αποκτά και ένα συναισθηματικό βάρος. Δεν είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες φέτος. Προτιμώ, ας πούμε, την Πίτσα γλυκόριζα ή το Men του Γκάρλαντ, που το θάψανε όλοι.
Aν συμφωνήσουμε ότι οι ταινίες και τα τραγούδια σου παρουσιάζουν έναν παρόμοιο κόσμο, ποια θα έλεγες ότι είναι τα χαρακτηριστικά του;
Οι πρωταγωνιστές μου είναι άνθρωποι που κάποια στιγμή, μέσα στην περιπέτειά τους την υπαρξιακή, συνειδητοποιούν ότι έχουν πάρει τον λάθος δρόμο. Και παρόλο που το συνειδητοποιούν, συνεχίζουν σχεδόν αυτοκτονικά σε αυτό που έχουν επιλέξει. Το ίδιο πράγμα υπάρχει και στις μπαλάντες του νέου άλμπουμ.
Εγώ στο έργο σου, όπως και στο έργο πολλών ανθρώπων της γενιάς και του κύκλου σου, διακρίνω μια ροπή προς το σοκ. Μια υπερβολή και παράλληλα ένα κωμικό στοιχείο αυτοϋπονόμευσης που υπάρχει, ας πούμε, στις ταινίες του Τζον Κάρπεντερ ή του Λιντς…
Αυτοί είναι οι δάσκαλοί μας, κακά τα ψέματα. Μαζί με άλλους βέβαια, όπως ο Άλτμαν. Το θέμα είναι να μπορείς να χωράς, ακόμα και στην ίδια σκηνή ή στο ίδιο τραγούδι, το σκοτάδι και το χιούμορ, το πολύτιμο και το ευτελές. Αυτό με ευχαριστεί και αυτό προσπαθώ να κάνω.
Η ανάγκη για σοκ από πού πηγάζει όμως; Ας πούμε, οι Απόγονοι από το νέο άλμπουμ είναι ένα σοκαριστικό κομμάτι…
Ναι, μου το λένε. Προσπάθησα να χωρέσω σε μια συναισθηματική μπαλάντα κάτι πολύ χυδαίο. Αλλά οι ήρωες των τραγουδιών και των ταινιών είναι άνθρωποι αυτόνομοι. Όταν έχεις έναν αρνητικό ήρωα, μπορεί αυτός να φωτογραφίζει σκοτεινές σου σκέψεις, αλλά δεν σημαίνει ότι είσαι εσύ.
Στον ελεύθερο χρόνο σου τι κάνεις;
Διαβάζω βιβλία, περπατάω στη φύση, βλέπω ταινίες με φίλους… Αυτά που κάνουν οι μεσήλικες (γέλια).
Είσαι χαρούμενος άνθρωπος ή μελαγχολικός;
Θα έλεγα ότι κινούμαι στα σκοτάδια με κάποια αισιοδοξία. Μεγαλώνοντας, οι άνθρωποι αποφεύγουν τα έντονα συναισθήματα, ψάχνουν μια ισορροπία. Αυτή την επιθυμία βλέπω στους ανθρώπους γύρω μου. Ας πούμε ότι ζω στη χαρά όταν καταφέρνω να λέω τις ιστορίες που θέλω, έχοντας ταυτόχρονα τους ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου. Δεν είναι πάντα εύκολο.
ΙΝFO
→ Το νέο άλμπουμ του Veslemes με τίτλο Εξορκισμός κυκλοφορεί από τη Veego records. Στις 4 Mαρτίου, ο ίδιος θα εμφανιστεί στο Gagarin μαζί με τον Λόλεκ και τη Λένα Πλάτωνος. H ταινία Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο αναμένεται μέσα στη χρονιά.
ο Veslemes πριν από τον Εξορκισμό
APOLITHOMA (2021)
Ένας δίσκος-φόρος τιμής στα γραπτά του Τζέιμς Γκρέιαμ Μπάλαρντ (The Drowned World, The Crystal World) με τζαζ και world στοιχεία, πάντα γύρω από το φάσμα της ευρύτερης electronica. Κυκλοφόρησε από την εκλεκτική σκωτσέζικη Invisible Inc, μια δισκογραφική που εξελίσσει διαρκώς αυτό που κάποτε ονομαζόταν nu disco.
PIGEON POST KNOSSOS (2021)
Το πιο στρυφνό, χορευτικό και electro άλμπουμ από τα τρία. Κυκλοφόρησε από το αθηναϊκό μίνι label που «τρέχουν» ο Θωμάς Γουναρόπουλος (Μetaman) και ο Παντελής Θεοδωρίδης (Regressrevbot, Athens Computer Underground).
THE WELL (2022)
Το πιο πρόσφατο και πολυσυλλεκτικό. Proto-techno, ελληνόφωνο και αγγλόφωνο φολκ σε μείξεις που αγαπούν εξίσου τις μελωδίες με τον θόρυβο. Κυκλοφόρησε από το γαλλικό label Macadam Mambo, εταιρεία καθοριστική για τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο, με την ντίσκο να συναντά το industrial και το kraut rock και με καλλιτέχνες στο δυναμικό της όπως ο Eiger Drums Propaganda, ο Στιβ Πέπε και η Εύα Γκάιστ.