Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά έζησε τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής της στην κεντρική Αφρική, στην πόλη Κινσάσα, από την οποία επέστρεψε λόγω του εμφυλίου πολέμου στο τότε Ζαΐρ. «Μια ζωή ζωγράφιζα, σχεδίαζα, έφτιαχνα κολάζ, χρωμάτιζα μπλοκ, τετράδια, τοίχους, σχολικά βιβλία», λέει η ίδια πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για τη δουλειά της. Η Ελίζα είναι σχεδιάστρια φωτισμού, μια δουλειά σημαντική, αλλά όχι τόσο γνωστή, όπως συχνά συμβαίνει με τα επαγγέλματα του «παρασκηνίου». Σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών, στη Θεσσαλονίκη, και επέλεξε την κατεύθυνση της Σκηνογραφίας-Ενδυματολογίας. Με τον θεατρικό φωτισμό ασχολείται από τότε, όπως λέει, «ανελλιπώς και παθιασμένα».
Ο άνθρωπος που την ενέπνευσε ήταν η Ελευθερία Ντεκώ, καθηγήτρια και αργότερα μέντοράς της. «Μάθαμε τι σημαίνει “φωτίζω” στην πράξη. Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το αγαπήσεις. Είχαμε προβολείς, σκάλες και σκαλωσιές, κονσόλα, ανεβάζαμε μικρές παραστάσεις και τις στήναμε εξαρχής μόνοι. Γράφαμε τους φωτισμούς, προγραμματίζαμε δηλαδή την κάθε φωτιστική συνθήκη. Συντονίζαμε και όλο το backstage, κι έτσι μάθαμε από όλα». Ένα θεατρικό έργο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον φωτισμό του. «Ο φωτισμός μπορεί να αναδείξει αλλά και να κρύψει πτυχές ενός έργου, ενός σκηνικού, ενός κοστουμιού, ενός ηθοποιού, με αποτέλεσμα να είναι επιλογή τι θα δει ο θεατής. Κατ’ επέκταση, είναι αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς του φωτιστή να φιλτράρει τις απαραίτητες πληροφορίες που θα αναδείξουν μια παράσταση. Φτιάχνει, ορμώμενος από τα υπόλοιπα συστατικά, ένα δικό του έργο τέχνης, με αρχή, μέση και τέλος, μια ιστορία φωτός που διατρέχει παράλληλα το έργο. Για εμένα είναι όντως μοναδική η δουλειά αυτή, σχεδόν μαγική».
Μου μιλάει γενικά για το φως. Το φως της Ελλάδας, τις δύο καμένες λάμπες που έχει στο σπίτι της, τα φώτα του δρόμου που μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση, τις επιγραφές των μαγαζιών που συχνά τοποθετούνται «άτσαλα», χωρίς να προσέχουν τι υπάρχει δίπλα τους ή γύρω τους. Θεωρεί ότι είμαστε λίγο πίσω στο πώς χρησιμοποιούμε το φως – της αρέσει το φως της Λυών, για παράδειγμα.
Το βιογραφικό της είναι γεμάτο, αναφέρεται σε συνεργασίες με το εξωτερικό, σε μια περιοδεία στη Γερμανία, σε παραστάσεις στη Γαλλία κ.ά. Ξεχωρίζει, επίσης, τη δουλειά της στους Τιτάνες του Ευριπίδη Λασκαρίδη: «Ο Ευριπίδης επιδιώκει να υπάρχει αυτό το πεδίο πειραματισμού, συνυπάρχουμε και δοκιμάζουμε πράγματα, ο καθένας στον τομέα του και όλοι μαζί παράλληλα, όπως τζαμάρει μια μπάντα». Μου αναφέρει επίσης το Mellowing του Χρήστου Παπαδόπουλου, όπου με την ομάδα χορού Dance On Ensemble, έχοντας ως καμβά ένα λευκό δάπεδο χορού και έναν λευκό τοίχο, έκανε μια μελέτη πάνω σε χρώματα, σχήματα, κινήσεις φωτός.
Την τρομάζει πώς τα led αλλάζουν το παιχνίδι μέρα με τη μέρα. «Πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια, στο πολύ άμεσο μέλλον, δεν θα χρησιμοποιούμε καθόλου “θερμά” φώτα. Ούσα μεγάλη φαν των συμβατικών προβολέων και έχοντας μελετήσει αρκετά έως τώρα την παλέτα των φίλτρων που χρησιμοποιούμε για να χρωματίσουμε το φως, νομίζω πως δύσκολα θα αποχωριστώ την αναλογική αυτή ευχαρίστηση που σου δίνει το χειροποίητο ψάξιμο της τέλειας απόχρωσης», λέει λίγο μελαγχολικά, αλλά καταλήγει πως είναι σημάδι της εποχής. Θα ήθελε να φωτίσει με τη λογική των θεατρικών φωτισμών ένα δημόσιο έργο. «Κάποιο γλυπτό, για παράδειγμα, που βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο και μπορεί κανείς να το βλέπει καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας να μεταμορφώνεται οπτικά».
INFO
Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου θα φωτίσει δύο σόλο χορού (Χαρά Κότσαλη-To Be Possessed και Νεφέλη Αστερίου -Bestiare) στο φεστιβάλ Onassis Dance Days, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 3-5 Μαρτίου.