Ποια είναι η νέα απόφοιτος δραματικής σχολής που τολμά στο ξεκίνημά της να σταθεί στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων και να αναμετρηθεί με την πυκνή γραφή του Άλφρεντ Ντόμπλιν στο εμβληματικό μυθιστόρημά του Berlin Alexanderplatz; Η Πολυξένη Παπακωνσταντίνου προετοιμαζόταν να πάρει το πτυχίο της από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, όταν άκουσε για την ακρόαση που είχε ανακοινώσει ο Στάθης Λιβαθινός. Τελικά κέρδισε τον ρόλο της Μίτσε, της αφελούς, καλόκαρδης πόρνης που ερωτεύεται και στηρίζει έναν πρώην κατάδικο στο νέο του ξεκίνημα, και κάθε βράδυ μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και μας θυμίζει να είμαστε ανοιχτοί, να αγαπάμε χωρίς να κρίνουμε.
Γιατί έγινες ηθοποιός;
Έχω μια πολύ έντονη πρώτη ανάμνηση από ένα θεατρικό που είχα δει ως παιδί. Με σήκωσε λίγο από το κάθισμα αυτή η εμπειρία. Δεν θυμάμαι ούτε το έργο ούτε ποιοι έπαιζαν. Ήταν σε ένα χωριό στη Μακεδονία, με έναν θίασο που είχε έρθει για λίγες παραστάσεις και εμείς είχαμε συγκεντρωθεί όλοι στην πλατεία για να τους δούμε. Το μόνο που μπορώ να ανακαλέσω είναι αυτό που ένιωσα, ένα κύμα ευτυχίας.
Τι έκανες για να διατηρήσεις αυτό το συναίσθημα;
Το έψαχνα όσο μπορούσα στο σχολείο, είχαμε κάποιες μικρές ομάδες, κάτι προσπαθήσαμε και με δύο φίλους πήραμε μια κάμερα και αποπειραθήκαμε να κάνουμε κάτι δικό μας. Τελικά φοίτησα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, αλλά δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές. Συνειδητοποίησα μετά από κάποια χρόνια ότι συμμετείχα σε αυτά που ήθελα εγώ και όχι σε αυτά που απαιτούσε η σχολή για να σου δώσει πτυχίο. Το σχέδιο, λοιπόν, ήταν να αποφοιτήσω και έπειτα να δώσω εξετάσεις σε μια δραματική. Να κάνω το χατίρι των γονιών μου και μετά να κάνω το δικό μου. Τελικά δεν έγινε έτσι.
Σύστησέ μας τη Μίτσε.
Η Μίτσε είναι πολύ τρυφερή, είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς και αυτό που και εγώ αποζητώ στη ζωή μου. Συναντά τον Φραντζ, έναν άνθρωπο που αναγνώρισε το λάθος του και προσπαθεί να μείνει τίμιος, και τον στηρίζει, χωρίς να λογαριάζει το παρελθόν του. Η αφέλειά της προκύπτει από μια βαθιά αθωότητα. Μέσα σε αυτόν τον βρόμικο κόσμο ο χαρακτήρας μου δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, έπρεπε να πεθάνει, και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Τη σκοτώνουμε την ομορφιά και τότε και τώρα.
Θα μπορούσε να έχει ευτυχισμένο τέλος ο έρωτας του Φραντζ και της Μίτσε;
Δεν πιστεύω στο happy end, αλλά στις συναντήσεις και στις στιγμές. Στη ζωή μας διασταυρωνόμαστε με διάφορους ανθρώπους· κάποιοι μας αγγίζουν βαθιά, και ας τους ζούμε για λίγο, και άλλους τους βλέπουμε καθημερινά και δεν ξέρουμε ούτε τι καφέ πίνουν.
Αν χαρακτήριζαν εσένα αφελή;
Η αφέλεια δεν είναι χαζομάρα, αφέλεια σημαίνει ξεγυμνώνομαι, στέκομαι μπροστά σου χωρίς καμία προφύλαξη. Όταν ήμουν μικρή, έπαιζα πολύ έξω, έπεφτα συνέχεια και έσκιζα τα γόνατά μου. Οι γονείς μου εξέταζαν το τραύμα, αν ήταν βαθύ, επιφανειακό, αλλά δεν μου έβαζαν 500 τσιρότα, δεν πήγαιναν στο χειρότερο δυνατό σενάριο. Δεν χρειάζεται να βάλουμε πολλά από πάνω για να καλύψουμε την πληγή. Να σκίσουμε και λίγο το γόνατό μας, να κάνουμε και μια μελανιά στον αγκώνα, είναι όλα αυτά μια ιστορία που θα μας ακολουθεί, δεν είναι πρόβλημα. Σηκωνόμαστε, τινάζουμε τα ρούχα μας, χαμογελάμε και προχωράμε.
Τι κάνεις όταν δεν είσαι στο θέατρο;
Ποτίζω τα φυτά μου, περπατώ στον ήλιο, πίνω ωραίους καφέδες. Με αγχώνει η ένταση της Αθήνας – πολλοί την αγαπούν, τη θεωρούν ρομαντική, εμένα μου φαίνεται χαοτική. Θα προτιμούσα να είμαι σε ένα βουνό, μου αρέσει να βλέπω τον ήλιο όταν βγαίνει, όχι όταν δύει.
INFO
Βerlin Alexanderplatz, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, Κυκλάδων 11 και Κεφαλληνίας, Κυψέλη, Τετάρτη έως Κυριακή, έως 09/04.