Δεν χρειάζονται πάνω από δυο τρία κλικ στη μηχανή αναζήτησης και θα γεμίσετε σελίδες επί σελίδων, με συμβουλές για τους μεγαλύτερους κινδύνους που διατρέχει ο σκύλος σας αυτές τις γιορτινές μέρες: Σοκολατένια αυγά, κόκαλα από το εορταστικό τραπέζι, σταφιδόψωμα και κάτι άλλα περίεργα, αμερικάνικα τσουρέκια που δεν τρώγονται με τίποτα (αλλά κάποια σκυλιά τα καταβροχθίζουν με λαιμαργία), όλα έχουν ένα κάποιο ρίσκο για το κατοικίδιό σας. Αλλά κανένας ιντερνετικός μπούσουλας δεν είναι αρκετά προμηθής, ώστε να σας ετοιμάσει για τον πραγματικά σοβαρό κίνδυνο που μπορεί να σας χαλάσει το πασχαλινό γλέντι και να σας τρέχει στους (δικαιολογημένα απόντες) κτηνιάτρους.
Ευτυχώς για σας το Κ9 είναι εδώ. Και είναι εδώ επί 1.037 τεύχη – και παρακολουθεί από κοντά, κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα και κάθε Δεκαπενταύγουστο, τις ατυχίες και τις στατιστικές τάσεις για κάθε σκυλί που βολτάρει αμέριμνο στην ελληνική επικράτεια. Και τώρα που ευλογήσαμε τα γένια μας…
Τα σκυλιά τα δικά μας, αυτά που ζουν δίπλα μας στα διαμερίσματα και περπατάνε στα πεζοδρόμια, έχουν προσαρμοστεί στην αστική καθημερινότητα και έχουν μάθει να περνάνε με επιτυχία μέσα από τον «στίβο μάχης» της πόλης. Η εξοχή όμως είναι αλλιώς. Ζώα του δάσους που δεν ενθουσιάζονται στην ιδέα μιας υγρής μύτης κολλημένης στη μούρη ή στον πισινό τους. Φυτά και μύκητες της υπαίθρου που μπορούν να προκαλέσουν από αλλεργικό σοκ μέχρι και ακαριαίο θάνατο. Έντομα που μπορούν να κάνουν τεράστια ζημιά (όπως για παράδειγμα οι κάμπιες, που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρούνται από κάποια σκυλιά λαχταριστός μεζές και πεθαίνοντας κατά δεκάδες παίρνουν ταυτόχρονα την επιθανάτια εκδίκησή τους).
Η πιο σοβαρή απειλή όμως δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι τα άλλα σκυλιά. Τα σκυλιά των αγρών και της εξοχής, που δεν καταλαβαίνουν από εντολές, δεν έχουν περάσει από σχολείο υπακοής, δεν βρίσκονται ποτέ περιορισμένα σε ελεγχόμενο χώρο και βλέπουν κάθε τετράποδο νεοφερμένο στον χώρο τους ως απειλή. Ή μεζέ. Ή κυνηγετικό παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι σπανίως διαφορετικό από μια θριαμβευτική επικράτηση του αδίστακτου «χωριάτη» και μια σειρά από σοβαρά τραύματα για τον καλοθρεμμένο αστό.
Μην κάνετε το σφάλμα να πιστέψετε ότι υπερβάλλω. Αυτές τις δύο δεκαετίες μού έχουν μεταφέρει δεκάδες ιστορίες από οικογένειες που πήγαν στο χωριό για να γιορτάσουν το Πάσχα μαζί με τη γιαγιά και επέστρεψαν άρον άρον με ένα σκυλί καταδαγκωμένο από τον τσομπάνη του γείτονα, που «ήθελε να παίξει».
Η πιο εξωφρενική περίπτωση, της οποίας έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας, ήταν σε ένα χωριό της Κορίνθου, όταν ένα τσομπανόσκυλο πήδηξε από την καρότσα διερχόμενου αγροτικού για να αρπάξει το πεκινουά της διπλανής μου σε παραθαλάσσια ταβέρνα. Έτσι! Επειδή «δεν το είχε ξανακάνει ποτέ», συνεπώς δεν υπήρχε λόγος να μην ταξιδεύει ελεύθερο στην καρότσα.
Μικρές οι πιθανότητες; Μικρές. Ανύπαρκτες; Δεν θα το έλεγα. Στην Ελλάδα είμαστε. Επαυξημένη επαγρύπνηση λοιπόν, στο αυριανό γλέντι, για να γυρίσετε όλοι σώοι και αβλαβείς. Και καλό Πάσχα!