Διαπιστώνω εσχάτως πως η εργασιοθεραπεία τελικώς δεν αποδίδει ή έστω δουλεύει σε πολύ μικρότερο βαθμό από ό,τι με είχαν οι επαΐοντες διαβεβαιώσει. Παρά τον –ευτυχώς λέγω– ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που μου αναλογεί, η γκλάβα μου επιμένει ενίοτε να κατεβάζει αντιπαραγωγικά ερωτήματα. «Τι μπορεί να λυτρώσει τον κόσμο;» και «τι αξίζει να σωθεί;» είναι κάποια από αυτά που συχνά πυκνά τριβελίζουν το μυαλό μου. Και αντί να ξεμπερδεύω απαντώντας τελεσιδίκως «η τεχνητή νοημοσύνη», για παράδειγμα, στη μία και «οι μεγάλες πίστες» στην άλλη, αντιλαμβάνομαι πως οι ρομαντικές καταβολές μου σε μεγάλο βαθμό υποβάλλουν ακόμα τη σκέψη μου. Ο Έρωτας λοιπόν, η Ομορφιά, η σύνδεση με τη Φύση, κοντολογίς μια ζωή τα ίδια. Και από κοντά έπεται η ολότελα παράλογη ιδέα πως ίσως μπορείς να επηρεάσεις άλλους με το προσωπικό σου παράδειγμα. Φταίνε και ορισμένοι φίλοι μου ασφαλώς που μοιράζονται τον ενθουσιασμό μου για πράγματα εντελώς ασήμαντα. Αλλά τι περιμένεις; Οι εκλεκτικές συγγένειες θρέφουν την αυταπάτη.
Δεν θυμάμαι πια πότε και από πού προμηθεύτηκα τους σπόρους της, τώρα πάντως που άρχισε να εισέρχεται στη χρυσή εποχή της, κανείς από τους επισκέπτες του κήπου μου δεν μένει ασυγκίνητος από τη διπλανθή ποικιλία μιας ιθαγενούς και στη χώρα μας ακουιλέγιας (Aquilegia vulgaris). Τα άφθονα φανταχτερά, δίχρωμα άνθη της με τους μεγάλους στήμονες γεννούν μια αίσθηση χαράς που δικαιολογεί απολύτως το αποκριάτικο όνομα, κολομπίνα, με το οποίο κάνει καριέρα διεθνώς. Η χτυπητή χρωματική αντίθεση ανάμεσα στα πέταλα και τα σέπαλα επικρατεί σε αρκετά από τα περίπου εβδομήντα είδη του γένους, κάποια πάλι διαθέτουν σωληνοειδείς προεκτάσεις στα δεύτερα, οι οποίες στη Βοτανική ονομάζονται «πλήκτρα». Στην κολομπίνα των Άλπεων (A. alpina), κυανόλευκη μορφή της οποίας μπορείτε να θαυμάσετε ακριβώς δίπλα, αυτά είναι τόσο εντυπωσιακά, ώστε να καλλιεργείται ως περιζήτητο κηπευτικό στολίδι ακόμα και σε ζεστά κλίματα σαν το δικό μας. Αντιλαμβάνεστε βεβαίως πως, για να επιτευχθεί τούτο, χρειάζεται να έχεις «πράσινο» χέρι και να προσφέρεις συνθήκες όσο πιο ταιριαστές γίνεται για ένα είδος του μεγάλου υψομέτρου και των υγρών, ασβεστολιθικών εδαφών. Στην εποχή μας είναι πια σχετικά εύκολο να προμηθευτείς σπόρους από σπάνια και δυσεύρετα φυτά, δεν είναι πάντοτε όμως εγγυημένη η φυτρωτική ικανότητά τους. Το υπογραμμίζω, γιατί προσπάθησα κάποτε, ανεπιτυχώς δυστυχώς, να εμπλουτίσω τη συλλογή μου με την επίσης πανέμορφη κολομπίνα του Όθωνα (A. οttonis), που κατά κύριο λόγο απαντάται σε πετρώδεις θέσεις του Χελμού. Βαφτίστηκε έτσι προς τιμήν του Βαυαρού πρώτου βασιλιά του ελληνικού κράτους και είναι είδος που θεωρείται τρωτό λόγω της υπερβόσκησης και της απερίσκεπτης συλλογής από τους θαυμαστές της. Τα ίδια ισχύουν και για το προηγούμενο είδος, για το οποίο μάλιστα εκτιμάται πως ο πληθυσμός του είναι μάλλον μεγαλύτερος στους κήπους που το φιλοξενούν από ό,τι στον βιότοπό του. Κατά καιρούς, στα ελληνικά φυτώρια συναντάμε και μια κολομπίνα με υπέροχη, χρυσοκίτρινη ανθοφορία (A. chrysantha), η οποία, λόγω της καταγωγής της από τις νότιες ΗΠΑ και το βόρειο Μεξικό, αντέχει πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα στην απευθείας έκθεση στον ήλιο. Όλες οι ακουιλέγιες είναι ορθόκλαδες, πολυετείς πόες που πάντως δεν ζουν πολλά χρόνια. Σε ύψος σπανίως υπερβαίνουν τα ενενήντα εκατοστά, προσφέρονται έτσι για φύτευση σε παρτέρια, μπορντούρες και φυσικά γλάστρες και ζαρντινιέρες. Αναπαράγονται εύκολα με σπόρους. Αν λοιπόν δεν επιθυμείτε την ανεξέλεγκτη εξάπλωσή τους, φρόνιμο είναι να τις κλαδεύετε μόλις ολοκληρώσουν την ανθοφορία τους.
Αντέχει στον παγετό
→ Για τη μακροημέρευσή τους είναι απαραίτητο να επιλέξετε μια σκιερή θέση και να τις φυτέψετε σε ασβεστώδες έδαφος με ικανοποιητική αποστράγγιση. Αντέχουν πολύ στον παγετό, λιγότερο όμως στον παρατεταμένο καύσωνα. Χρειάζονται τακτικά ποτίσματα τους ζεστούς μήνες του χρόνου και μια εαρινή βασική λίπανση.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.