Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Βασίλης Λεβέντης δήλωνε στο πιο καλτ πολιτικό διάγγελμα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας ότι «τώρα θα με πιστέψουν και τα ζώα». Φαίνεται όμως ότι από πολύ παλαιότερα συμβαίνει συχνά το αντίθετο. Οι άνθρωποι πιστεύουν στα ζώα τόσο σθεναρά, που τα εκλέγουν σε θέσεις εξουσίας. Ειδικά όταν ο εκλογικός νόμος, αφελής και ανίδεος μπροστά στις προθέσεις σαρκασμού και διακωμώδησης κάποιων, δεν ορίζει σαφώς ότι οι υποψήφιοι πρέπει να ανήκουν υποχρεωτικά στο ανθρώπινο είδος. Όπως συμβαίνει ακόμα σε ορισμένες πολιτείες της Αμερικής.
Από τις προεδρικές εκστρατείες της Lassie και του Mr. Ed μέχρι τις αναγορεύσεις σκυλόγατων σε δημαρχιακά πόστα, φαίνεται ότι η δυτικού τύπου δημοκρατία ήταν πάντα ανοιχτή σε όλα τα είδη, ανεξάρτητα από τα προσόντα ή τις πολιτικές πεποιθήσεις τους.
Ίσως ένας από τους πιο ξεχωριστούς μη-ανθρώπινους υποψηφίους του 20ού αιώνα να ήταν ένας χιμπατζής ονόματι J. Fred Muggs, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος με το κόμμα Primate Party το 1952. Παρά την έλλειψη εμπειρίας και τις αμφιλεγόμενες προγραμματικές δηλώσεις του (όπως η αντικατάσταση ολόκληρης της εργατικής τάξης με πιθήκους), ο Muggs κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές πολλών Αμερικανών με το χαρισματικό χαμόγελο και τις αξιολάτρευτες γελοιότητές του. Τελικά όμως, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την κούρσα, αφού αποκαλύφθηκε ότι δεχόταν μπανάνες από ξένα συμφέροντα.
Φυσικά, τα ζώα με πολιτικές βλέψεις δεν περιορίστηκαν στη διεκδίκηση του Οβάλ Γραφείου. Το 1988, μια γάτα με το όνομα Stubbs εξελέγη δήμαρχος της Ταλκίτνα της Αλάσκας, αφού οι πολίτες βρήκαν όλους τους άλλους υποψηφίους «αφόρητα ανιαρούς». Ο Stubbs κατάφερε να κρατήσει τη θέση του για 20 ολόκληρα χρόνια, κερδίζοντας την αγάπη και τον σεβασμό των ψηφοφόρων με την αξιοπρεπή συμπεριφορά και την υποδειγματική προσωπική υγιεινή του.
Για τον 21ο αιώνα, ο πιο χαρισματικός τετράποδος πολιτευτής ήταν σίγουρα ένα γκόλντεν ριτρίβερ ονόματι Duke, που έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Κόρμοραντ της Μινεσότα το 2014. Παρά τη μηδενική πολιτική πείρα του, ο Duke κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές –και με τεράστια διαφορά– χάρη στην έξυπνη προεκλογική καμπάνια του στρατηγιστή (και, παρεμπιπτόντως, «ιδιοκτήτη» του) ο οποίος κατέκλυσε την πόλη με φυλλάδια, με ένα πορτρέτο του Duke και μία μόνο λεζάντα: «Δεν έχω ιδέα από πολιτική. Τουλάχιστον, όμως, εγώ είμαι σκύλος. Ψηφίστε με».
Και, βέβαια, μην ξεχνάμε τον πρώτο διδάξαντα. Το άλογο του Καλιγούλα, που ορίστηκε (εντάξει, δεν εξελέγη, αλλά μικρή η διαφορά…) συγκλητικός από τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Αν μπορούσαν, ας έκαναν κι αλλιώς.
Τι αποκομίζουμε λοιπόν από αυτή τη μακρά και ιστορική πορεία των τετράποδων αξιωματούχων; Μάλλον ότι όλο και περισσότερα μέλη της ομάδας Homo sapiens πλήττουν με το status quo της ανθρωποκυριαρχούμενης πολιτικής και είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν άλλες προτάσεις, που αφενός είναι πιο διασκεδαστικές, αφετέρου προσφέρουν ένα θαυμάσιο άλλοθι στην περίπτωση που ο υποψήφιος από καθαρόαιμο άλογο κούρσας αποδειχτεί μουλάρι. Γιατί, στο κάτω κάτω, τι να περιμένει κανείς από ένα μουλάρι; (Μην πείτε «περισσότερα». Στη γλώσσα μου το έχω.)