Αν κλάψεις, χάνεις το φως σου. Αυτό συμβαίνει στον δυστοπικό κόσμο του Ιππόκαμπου του Αντώνη Μυλωνάκη, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μέσα από τις σελίδες του γνωρίζουμε την Άλις Γουόντερ, που ταξιδεύει σε ένα μέρος που λέγεται «φυλακή»: η επαφή με τον έξω κόσμο είναι τόσο περιορισμένη, ώστε να σε προφυλάσσει από τον κίνδυνο των δακρύων. Γνωρίσαμε τον Αντώνη Μυλωνάκη, έναν φιλόδοξο νέο συγγραφέα, που εμπνεύστηκε μία από τις πιο γοητευτικές προσπάθειες της sci-fi λογοτεχνίας στην Ελλάδα, και μάθαμε πώς κέρδισε τον πρώτο του αναγνώστη, πως έζησε εκείνος τη «φυλακή» του κορωνοϊού και γιατί δεν διαβάζουμε πια έργα 600 σελίδων.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Ξεκίνησα 12 χρονών με αφορμή την αδελφή μου, με την οποία δεν είχαμε καλή σχέση, ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερη και δεν μου έδινε καμία σημασία. Ωστόσο ήταν βιβλιοφάγος, οπότε, γράφοντας ένα θρίλερ με πρωταγωνίστρια την ίδια, σκέφτηκα, τι στο καλό, δεν μπορεί να μην το διαβάσει αν πρωταγωνιστεί η ίδια.
Πώς σου ήρθε η ιδέα του Ιππόκαμπου;
Εμπνεύστηκα από μια συνέντευξη της Έλλης Λαμπέτη, που έλεγε ότι για τον ρόλο της στη Φιλουμένα έπρεπε να μπει στη θέση μιας γυναίκας που δεν έχει κλάψει ποτέ. Σκεφτόμουν πόσα δάκρυα θα είχαν μαζευτεί, τόσο που, όταν τελικά θα έκλαιγε, θα ένιωθε σωματικό πόνο. Έτσι φαντάστηκα έναν κόσμο όπου δεν μπορεί να κλάψει κανείς.
Πότε το έγραψες αυτό; Σε επηρέασε η πανδημία;
Ο εγκλεισμός με επηρέασε πάρα πολύ. Το έγραψα πριν από δύο χρόνια. Θυμάμαι μια φορά που ήμουν στου Φιλοπάππου για βόλτα, τι πιο φυσιολογικό, ένας νέος άνθρωπος δίπλα στη φύση, αλλά εγώ σκεφτόμουν ότι ήθελα απλώς να γυρίσω πίσω στο δωμάτιό μου.
Έτσι εμπνεύστηκες τη «φυλακή» στην οποία πηγαίνει η Άλις οικειοθελώς;
Ναι, όπως και η Άλις, έτσι κι εγώ αισθανόμουν ασφαλής μόνο στο σπίτι μου. Ήταν το πιο ασφαλές μέρος. Η ζωή σου σε τέσσερις τοίχους.
Παρέα με μια οθόνη.
Όλων μας οι ζωές περνούν από ένα κινητό. Μας έχει αλλάξει για πάντα. Αλλάζει και η αναγνωστική ικανότητα, δηλαδή αν ο Ιππόκαμπος γραφόταν, για παράδειγμα, πριν από 40 χρόνια, μπορεί να είχε τριπλάσιο μέγεθος. Ο κόσμος λαμβάνει καθημερινά τόσο πολλή πληροφορία, που εξαντλείται. Δύσκολα θα διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο 600 σελίδων. Χρειάζεται να έχεις απίστευτη μαεστρία για να κρατήσεις τον αναγνώστη.
Ένα βιβλίο που σε κράτησε;
Η Ενοχή της αθωότητας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου. Δεν έχω βρει ούτε έχω διαβάσει τίποτα πιο σύγχρονο. Το ταλέντο της είναι λες και έρχεται από το μέλλον.
Ζεις από τη συγγραφή;
Πριν από πέντε χρόνια παραιτήθηκα από τη δουλειά που βρισκόμουν. Δεν ήταν πολυτέλεια, έπρεπε να στερηθώ πολλά πράγματα για να συντηρήσω τον εαυτό μου με έτοιμα λεφτά. Υπάρχουν διαστήματα που δουλεύω σε άλλα πράγματα, μαζεύω χρήματα και έπειτα αφοσιώνομαι για κάποιον καιρό στο γράψιμο. «Φεύγω» τελείως όταν γράφω. Είναι σαν διαλογισμός. Το λατρεύω. Παύω να υπάρχω.
