Είναι αρκετά πιθανό να έχετε σκεφτεί κι εσείς κάποια στιγμή ότι θα αρκούσε η μέρα σας να είχε περισσότερες ώρες και τότε θα προλαβαίνατε να κάνετε όλα αυτά που αναγκάζεστε είτε να συμπιέζετε μέσα στο φορτωμένο σας πρόγραμμα είτε απλώς να αναβάλετε, περιμένοντας μια πιο «κατάλληλη» στιγμή, ώστε κανένας να μη μένει δυσαρεστημένος. Αυτό που ίσως αγνοείτε είναι ότι το πεπερασμένο του χρόνου μας είναι το κλειδί για την καλύτερη διαχείρισή του.
Ακούγεται ελαφρώς παράδοξο, αλλά αυτό υποστηρίζει πειστικά ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Όλιβερ Μπούρκεμαν στο νέο βιβλίο του με τίτλο Τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες. Διαχείριση χρόνου για θνητούς (εκδ. Κλειδάριθμος). Διάβασα το βιβλίο του δύο φορές, μία στα αγγλικά, στις καλοκαιρινές διακοπές μου, και μία πιο πρόσφατα, στα ελληνικά, ενώ δούλευα εντατικά, κι είχα την ευκαιρία να κανονίσω ένα διαδικτυακό ραντεβού μαζί του την πιο ακατάλληλη στιγμή, σε μια εβδομάδα ανάπαυλας, ενώ θα έπρεπε να απέχω από κάθε επαγγελματική δραστηριότητα. Η συνομιλία μας ωστόσο ήταν τόσο χαλαρή, που κατά τη διάρκειά της δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι δουλεύω. Του εκμυστηρεύτηκα γρήγορα ότι είμαι κι εγώ κάπως εμμονικός με τη διαχείριση του χρόνου και την αποδοτικότητα, και ξεκινήσαμε να μιλάμε σαν παλιοί φίλοι.
Η απλή ιδέα πίσω από το σκεπτικό του Μπούρκεμαν είναι ότι ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος, ότι κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε κι ότι το ζήτημα προφανώς είναι να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε αυτό το σύντομο διάστημα. Αντί όμως να καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα του στιλ «carpe diem», ο Βρετανός υποστηρίζει ότι κάθε απόπειρα ελέγχου του χρόνου μας είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Μας καλεί λοιπόν στην πλέον απελευθερωτική πράξη που έχουμε στη διάθεσή μας, που δεν είναι άλλη από τη συμφιλίωση με το πεπερασμένο της ύπαρξής μας. Μόνο τότε θα δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και θα απολαύσουμε το βραχύ πέρασμά μας από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και για να το καταστήσει αυτό ακόμα πιο σαφές στους βιαστικούς συνανθρώπους του του 21ου αιώνα, προβαίνει σε μια στοιχειώδη αριθμητική πράξη. Αν φτάσει κάποιος ως τα 80 χρόνια, θα έχει ζήσει 4.000 εβδομάδες.
Αγαπητέ Όλιβερ, το μέγεθος αυτό μου ακούγεται υπερβολικά μικρό για ένα τόσο σημαντικό θέμα όσο η ζωή σου και η ζωή μου.
Δεν είναι αστείο; Υπάρχει κάτι στην έκφραση αυτής της ιδέας σε εβδομάδες που είναι πολύ ανησυχητική. Αν το περιγράψεις σε χρόνια, τότε είναι προφανώς ένας πολύ μικρότερος αριθμός, αλλά νιώθεις ότι μία χρονιά διαρκεί τόσο πολύ, που δεν έχει σημασία. Κι αν το περιγράψεις σε ημέρες, αισθάνεσαι ότι είναι πολύ εύκολο να σπαταλήσεις μία μέρα. Έχουμε τόσο πολλές μέρες άλλωστε, οπότε ποιος νοιάζεται; Κι υπάρχει επίσης αυτή η αμήχανη ενδιάμεση κατάσταση, που, ενώ γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχουμε πολλές εβδομάδες ακόμα, την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε πού πήγαν οι τελευταίες τρεις εβδομάδες. Η εβδομάδα είναι μια ενδιαφέρουσα μονάδα μέτρησης. Δεν το λέω αυτό στο βιβλίο, αλλά νομίζω ότι έχω δίκιο όταν λέω ότι είναι το μόνο είδος χρονικής μονάδας μέτρησης που είναι εντελώς επινοημένο από τον άνθρωπο. Δεν έχει καμία σχέση με τον πλανήτη ή το φεγγάρι ή τον ήλιο. Απλώς εμείς αποφασίσαμε ότι θα είναι επτά ημέρες.
Η όλη ιδέα της διαχείρισης του χρόνου είναι τόσο θεμελιώδης, θα λέγαμε ότι είναι υπαρξιακής φύσης. Γιατί χρειαζόμαστε αυτόν τον όρο και δεν το λέμε αυτό απλώς ζωή; Όλα έχουν να κάνουν με το νόημα της ζωής, αυτό που ονομάζουμε φιλοσοφία.
Νομίζω ότι, αν έκανα κάποια σημαντική ανακάλυψη όταν σκεφτόμουν πώς να γράψω το βιβλίο, ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι αυτή η περίεργη εμμονή που είχα με την παραγωγικότητα και τις τεχνικές διαχείρισης του χρόνου, ίσως δεν ήταν και τόσο περίεργη, γιατί ήταν ταυτόσημη με την πρόκληση της ζωής. Για πολλούς λόγους αυτή η ταμπέλα της «διαχείρισης του χρόνου» έχει γίνει κάτι πολύ πιο στενό στην κουλτούρα μας. Πιο συγκεκριμένα, ενσαρκώνει αυτή την ιδέα ότι μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας με το να γίνουμε διαχειριστές του χρόνου μας. Το οποίο βέβαια είναι μάλλον ένα μεγάλο λάθος, στο οποίο ενδίδουν πάντα τα βιβλία όπως το δικό μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήξερα τις απαντήσεις εκ των προτέρων. Στην ουσία, ήταν ένα δικό μου πρόβλημα που έπρεπε να προσπαθήσω να λύσω. Γι’ αυτό κάθισα να γράψω ένα βιβλίο με το συγκεκριμένο θέμα. Έχεις απόλυτο δίκιο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το ζην. Η διαχείριση του χρόνου δεν αφορά μεμονωμένους τομείς, δεν είναι μόνο η δουλειά, δεν είναι μόνο τα μέιλ, δεν είναι μόνο οι εργασίες στη λίστα με τις δουλειές που έχεις να κάνεις. Είναι επίσης κι ο προσανατολισμός που έχεις απέναντι στη ζωή.
Μπορείς να μου αναπτύξεις λίγο την ιδέα του πεπερασμένου;
Ξεκινώντας το γράψιμο, άρχισα να εστιάζομαι περισσότερο σ’ αυτή την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι πεπερασμένος. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο δεν αφορά τον αριθμό 4.000 –που όπως είπαμε είναι όντως μικρός–, αλλά έχει να κάνει με το ότι ο χρόνος είναι πεπερασμένος. Μπορούμε κατά συνέπεια να κατανοήσουμε όλες μας τις προσπάθειες διαχείρισης του χρόνου ως απόπειρες αποφυγής του συναισθήματος και των συνεπειών που πυροδοτεί το πεπερασμένο. Ορισμένοι άνθρωποι που είτε δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο είτε πιστεύουν ότι έχουν καταλάβει για τι πράγμα μιλάω, νομίζουν ότι το βιβλίο αφορά τον θάνατο ή τη θνητότητα. Υπό μία έννοια μπορεί κάποιος να το δει κι έτσι, αλλά δεν έχει γραφτεί με αυτόν τον σκοπό. Δεν μπορώ να πω ότι έχω συμφιλιωθεί πλήρως με τη θνητότητά μου. Το ζητούμενο για μένα είναι να νιώθεις τον περιορισμό του πεπερασμένου, να τον αναγνωρίζεις. Η πραγματική ελευθερία έρχεται όταν αναγνωρίζεις την αλήθεια του πεπερασμένου και μετά να βλέπεις τι μπορείς να κάνεις μ’ αυτήν, αντί να προσπαθείς να απελευθερωθείς απ’ αυτήν. Το θέμα δεν είναι να είσαι ελεύθερος από τον χρόνο, αλλά ελεύθερος από το πεπερασμένο, να είσαι δηλαδή ελεύθερος μέσα στον χρόνο και μέσα στο πεπερασμένο.
Η Ορθοδοξία πιστεύει στην αιώνια ζωή, που είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που λέτε.
Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ οι τρόποι με τους οποίους διαβάζουν το βιβλίο άνθρωποι από διαφορετικές θρησκείες και πιο συγκεκριμένα διάφορες όψεις του χριστιανισμού. Από τη μία πλευρά είναι έτσι όπως το λες, αλλά από μια άλλη πλευρά ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι. Νομίζω ότι οι άνθρωποι γενικά εννοούν πολλά διαφορετικά πράγματα με τον όρο αιώνια ζωή και συνήθως δεν φαίνεται να εννοούν απλώς μια συνέχιση αυτού που έχουμε εδώ με τον ίδιο τρόπο. Έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι, βλέποντας από θρησκευτική σκοπιά το βιβλίο, άλλοι συμφωνούν κι άλλοι διαφωνούν μαζί του. Υπό μία έννοια, ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις πεπερασμένος ως θρησκευόμενος άνθρωπος –αν και προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τη θρησκεία–, γιατί αυτή είναι η βασική αντίθεση μεταξύ της γήινης ζωής και του Θεού. Το να γνωρίζεις τη θέση σου ως πεπερασμένος άνθρωπος έχει πολύ κεντρική σημασία σε πολλές από αυτές τις παραδόσεις. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει πάντα και η διερώτηση του τι συμβαίνει μετά. Δεν μπορώ να πω ότι το καταλαβαίνω αυτό πολύ καλά. Βρίσκω την Ορθοδοξία συναρπαστική, αλλά είμαι αδαής ως προς την έννοια της μετά θάνατον ζωής.
Μου αρέσει πολύ που στο βιβλίο εκτιμάς περισσότερο την υπομονή παρά την ευκολία.
Κι εδώ πάλι είμαι εγώ, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα γράφοντας ένα βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κι ο πιο υπομονετικός τύπος. Απλώς έχω επίγνωση του αγώνα μου. Αυτό που συνειδητοποίησα γράφοντας ήταν ότι η ανυπομονησία είναι ένα είδος προσπάθειας να ασκήσουμε ένα είδος χρονικού ελέγχου πάνω στον κόσμο, με τρόπο που πολύ συχνά δεν είναι καν βοηθητικός. Η ανυπομονησία δεν οδηγεί ούτε σε καλά αποτελέσματα, αλλά ούτε και σε γρήγορα. Το ζήτημα είναι να επιτρέπουμε στα πράγματα να παίρνουν τον χρόνο που χρειάζονται.
Αυτό είναι διαφορετικό από την προτροπή να μειώσουμε ταχύτητα. Ενδεχομένως να χρειάζεται να επιβραδύνουμε σε διάφορες πτυχές της ζωής, αλλά το θέμα δεν είναι η επιβράδυνση. Το ζητούμενο είναι η ταχύτητα του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί να πάμε πιο γρήγορα. Ο χίπης φιλόσοφος της δεκαετίας του ’60, ο Άλαν Βατς, είχε πει ότι τόσο η βιασύνη όσο και η καθυστέρηση είναι τρόποι αποφυγής του παρόντος. Όταν προσπαθείς να κάνεις την πραγματικότητα να πηγαίνει πιο γρήγορα, είναι σαν να προσπαθείς να βγεις έξω από την πραγματικότητα, είναι το ίδιο με το να αναβάλλεις τα πράγματα. Είναι ένα ακόμα είδος άρνησης να μπεις στη ροή της ζωής.
Θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω για τη σχέση σας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι είναι συχνά μια παγίδα στην οποία πέφτουμε όλοι, με αποτέλεσμα να χάνουμε εκεί πολύ χρόνο. Είναι αυτή η οικονομία της προσοχής, όπως αναφέρετε και στο βιβλίο σας, που μας κρατάει δέσμιους. Προσωπικά, δυσκολεύομαι πολύ να σβήσω τον λογαριασμό μου στο Facebook.
Διάλεξες ένα καλό παράδειγμα, διότι εγώ έσβησα τον λογαριασμό μου στο Facebook, αλλά είμαι ακόμα λίγο εθισμένος στο Twitter, και ντρέπομαι γι’ αυτό. Νομίζω ότι θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι κανείς δεν πρέπει να είναι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι σημαντικό ωστόσο να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για μια εκμεταλλευτική σχέση. Δεν πρόκειται για τη σύνδεση με τους φίλους σας. Το ζητούμενο είναι να παραμένετε στις πλατφόρμες όσο το δυνατόν περισσότερο. Το άλλο πράγμα που προσπαθώ να τονίσω στο βιβλίο είναι ότι συνεργαζόμαστε με αυτή τη συνθήκη. Τα κοινωνικά δίκτυα δεν μας εξαπατούν παρά τη θέλησή μας. Επιδιώκουμε να περνάμε χρόνο σ’ αυτά επειδή είναι ευκολότερο αυτό από το να κάνουμε δύσκολα πράγματα, από το να κάνουμε δύσκολες συζητήσεις ή απλώς να κοιτάμε έξω από το παράθυρο και να απολαμβάνουμε τη θέα. Πάντως, μια αλλόκοτη παρενέργεια των αλλαγών που έχει επιβάλει ο Έλον Μασκ στο Twitter είναι ότι τελευταία έχει γίνει λιγότερο εθιστικό. Προσωπικά, μου προκαλεί μεγάλη σύγχυση το τι βλέπω και τι δεν βλέπω, κι όλη αυτή η πολυκοσμία εκεί. Είναι παράξενο γιατί αυτό δεν μπορεί να είναι ένα καλό επιχειρηματικό μοντέλο για εκείνον. Δεν θα έπρεπε να το κάνει λιγότερο εθιστικό. Εγώ μπαίνω για δέκα λεπτά, βλέπω τι παίζει και μετά δεν νιώθω να με παρακινεί κάτι να μείνω περισσότερο. Είναι δύσκολο, γιατί για πολλούς είναι πραγματικά ένας χρήσιμος τρόπος ενημέρωσης, ένα καλό επαγγελματικό εργαλείο και ένας τρόπος να κάνεις φιλίες και γνωριμίες. Ωστόσο, ο εθισμός που προκαλεί δεν είναι όπως το αλκοόλ. Εδώ πρόκειται για τον χώρο της επικοινωνίας μας, ο οποίος διαμορφώνεται εξ ολοκλήρου απ’ αυτό το αλγοριθμικό μοντέλο της οικονομίας της προσοχής. Η επικοινωνία είναι κάτι θετικό, το φόρουμ έχει το πρόβλημα. Όπως επαναλαμβάνω στο βιβλίο, είναι καλύτερα να είμαστε ενσυνείδητοι απέναντι σ’ αυτά τα θέματα. Δεν σημαίνει ότι εξαιτίας τους πρέπει να αλλάξουμε όλη μας τη ζωή.
Στο βιβλίο σου αναφέρεσαι στον γιο σου. Πόσο άλλαξε η γονεϊκότητα τη σχέση σου με τον χρόνο; Έχω πολλούς γνωστούς και φίλους που παλεύουν με αυτή την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής και πάντα τους λέω, αν έχουν παιδιά, ότι, ξέρετε, ο γιος σας, η κόρη σας δεν θα ξαναγίνει έξι, επτά, οκτώ ετών, οπότε απολαύστε το και μην ενδιαφέρεστε για την παραγωγικότητα και τέτοια πράγματα.
Σ’ εμένα έκανε πραγματικά μεγάλη διαφορά. Ο γιος μου είναι έξι ετών τώρα. Είναι αστείο, γιατί στην πραγματικότητα τις πρώτες ιδέες για το βιβλίο τις είχα πριν έρθει το παιδί. Έγραψα την πρόταση για το βιβλίο, όπου μιλούσα για το πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεις χρόνο για όλα, ενώ στην ουσία δεν ήξερα τίποτα. Η ιδέα για το βιβλίο ήταν πιο έξυπνη από μένα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Νομίζω ότι η γονεϊκότητα πραγματικά βάζει το πεπερασμένο σε προοπτική, εν μέρει συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πρέπει να πεις ότι αυτά τα άλλα πράγματα δεν έχουν σημασία με τον ίδιο τρόπο που έχει σημασία η μοναδική χρονιά που θα γίνει πέντε, έξι το παιδί. Από την άλλη πλευρά, βλέπεις γρήγορα ότι, αν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από το να είσαι γονιός, όπως το να βγάλεις αρκετά χρήματα για να πληρώσεις το δάνειο ή το ενοίκιο ή να κάνεις καριέρα, τότε πρέπει επίσης να θυσιάσεις λίγο από αυτόν τον χρόνο. Δεν υπάρχει λύση γι’ αυτή την κατάσταση. Αν περνούσα κάθε ώρα που είμαι ξύπνιος με τον γιο μου, δεν θα ήταν καλό ούτε για μένα ούτε για εκείνον, επειδή πρέπει να του αγοράζω τροφή για να τρώει. Οπότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που επιζητούν τον περιορισμένο χρόνο μας. Αυτό ισχύει για όλους κι είναι πραγματικά δύσκολο να αγνοηθεί. Επειδή κάθε στιγμή που γράφω, θα μπορούσα επί της αρχής να είμαι με τον γιο μου. Και κάθε στιγμή που είμαι με τον γιο μου, θα μπορούσα επί της αρχής να γράφω. Η γονεϊκότητα πάντως σε διευκολύνει να δεις καθαρότερα. Κάτι ακόμα που αναφέρω στο βιβλίο είναι ότι είναι εύκολο ως γονιός να παρασυρθείς σε μια αντίληψη που θέλει τη δουλειά σου ως γονέα να εστιάζεται διαρκώς στο μέλλον. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί, αν όλα όσα κάνεις είναι επικεντρωμένα στο μέλλον, τότε δεν θα είσαι ποτέ στη θέση σου.
Ένα άλλο ενδιαφέρον ζήτημα που σχετίζεται με τη διαχείριση του χρόνου είναι το πώς αντιμετωπίζουμε όλη αυτή την αβεβαιότητα γύρω μας.
Ως άνθρωποι έχουμε αυτή την πολύ έντονη παρόρμηση να πιστεύουμε ότι θα διασκεδάσουμε πραγματικά και θα βρούμε ευχαρίστηση στη ζωή και ότι θα βρούμε πραγματικά αξία στη ζωή αφού ξεπεράσουμε την αβεβαιότητα. Αφού φύγει το άγχος από τη μέση. Υπάρχει ένας συγγραφέας του Ζεν, ο Τζον Τάραντ, ο οποίος μας καλεί να φανταστούμε πώς θα ήταν αν ήμασταν αγρότες πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια στη μεσαιωνική Ευρώπη. Φανταστείτε να είχατε την πεποίθηση ότι θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να βγάλετε από τη μέση όλα τα ανεξήγητα και απρόβλεπτα πράγματα πριν μπορέσετε να χορέψετε, να τραγουδήσετε και να βιώσετε τη χαρά της ζωής. Θα ήταν μια καθημερινή τρέλα. Μπορεί να υπήρχαν επιδημίες, στρατοί, εισβολείς. Κι εσείς δεν θα είχατε καμία ιδέα για το τι συνέβαινε. Σήμερα όμως, το σύμπτωμα μιας κοινωνίας όπου έχουμε όλοι κάποιο είδος ελέγχου των πραγμάτων μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου θα έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι πολύ οικείο. Το γεγονός ότι μπορούμε να κάνουμε ορισμένα πράγματα που δεν μπορούσαμε να κάνουμε στο παρελθόν μάς κάνει να αισθανόμαστε ότι θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να κάνουμε τα πάντα και ως εκ τούτου να αναβάλλουμε κατά κάποιον τρόπο τη ζωή μέχρι τότε.
Τι σου λένε οι αναγνώστες για το βιβλίο όταν επικοινωνούν μαζί σου;
Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι έρχονται άνθρωποι και μου λένε ότι βρήκαν το βιβλίο πολύ χρήσιμο και παρηγορητικό σε συγκεκριμένες κρίσεις που αντιμετώπισαν στη ζωή τους, τις οποίες δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα αντιμετώπιζα τόσο καλά αν ήμουν στη θέση τους. Βγάζω λοιπόν το συμπέρασμα ότι αυτές οι ιδέες έχουν τη δική τους ζωή. Έχω, για παράδειγμα, πολύ μικρή εμπειρία στη ζωή μου από πένθος. Οι γονείς μου είναι ακόμα ζωντανοί και δεν έχω την εμπειρία στενών φίλων να πεθαίνουν νέοι. Υποψιάζομαι ότι, όταν μου συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα είμαι απαραίτητα πολύ ήρεμος. Μπορεί να το βρω πολύ δύσκολο. Είναι αλλόκοτο, αλλά το βιβλίο έχει βοηθήσει ανθρώπους σε τέτοιες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά όμως, οι ιδέες αυτές έρχονται μέσα από μένα. Πάντα εντυπωσιάζομαι από αυτό το είδος της ανεξάρτητης ζωής που φαίνεται να έχουν οι ιδέες. Κάτι ακόμα που με συναρπάζει είναι η ανακάλυψη ότι υπάρχει ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχουν την ίδια εμμονή με την παραγωγικότητα όπως εγώ. Είναι υπέροχο να μπορείς να μοιράζεσαι την εμπειρία τού πόσο μάταιος είναι αυτός ο τρόπος ζωής και πόσο χαλαρωτικό και ενδυναμωτικό είναι να τον αφήνεις λίγο πίσω σου. Η ικανοποίηση δεν έρχεται απαραίτητα από τις συμβουλές που δίνω, αλλά από την αίσθηση ότι είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Όλοι βρήκαμε το ίδιο πράγμα στην προσπάθειά μας να γίνουμε πιο αποδοτικοί. Είναι σαν να υπάρχει μια συντροφικότητα ανάμεσά μας.
Πράγματι υπάρχει, τη νιώθω κι εγώ, σε ευχαριστώ πολύ!
Εγώ ευχαριστώ!
ΙΝFO → Το βιβλίο του Όλιβερ Μπούρκεμαν Τέσσερις χιλιάδες εβδομάδες. Διαχείριση χρόνου για θνητούς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, σε μετάφραση Πέτρου Γεωργίου.