Πώς είναι να μην έχεις κλοτσήσει ποτέ μπάλα και να μπαίνεις κατευθείαν σε μια προπόνηση ποδοσφαίρου; «Εγώ δεν είχα απολύτως καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, απλώς έτυχε να δω στο ίνσταγκραμ ότι ξεκινάει αυτή η ερασιτεχνική ομάδα, όπου όλες είναι ευπρόσδεκτες, χωρίς να απαιτείται εμπειρία, και σκέφτηκα ότι είναι ωραίο. Ήρθα διστακτικά γνωρίζοντας μόνο τη Ναταλία, ξεκινήσαμε ζέσταμα, κάναμε κάτι πασούλες, μας χώρισε σε ομάδες ο Τομάς, ο προπονητής, και μας λέει “παίξτε”, κι εγώ σκεφτόμουν “δεν θα μας πει κάτι παραπάνω”; Με τι χτυπάμε την μπάλα, ας πούμε; Ήταν τόσο ωραίο το κλίμα και, ακόμη και εντελώς άγνωστες μεταξύ μας, δέσαμε φοβερά. Δεν είχα το ποδόσφαιρο στον νου μου ως ένα άθλημα που απευθύνεται σε εμένα και μέσα από την ομάδα Άμπαλος έχει αλλάξει η οπτική μου. Δεν είχα ιδέα ότι το ποδόσφαιρο μπορεί και να μην είναι μάτσο, να έχει αλληλεγγύη και φιλία, δεν το πιστεύω ότι πλέον ανυπομονώ να έρθει η Τετάρτη και η Κυριακή για να προπονηθούμε και να βρεθούμε όλες μαζί!» λέει η Νεφέλη για την εμπειρία με την ομάδα.
Ανακάλυψα την ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών Άμπαλος πριν από έναν χρόνο περίπου, κι εγώ μέσω του ίνσταγκραμ, από ένα στόρι της Μαρίνας Φ., και έκτοτε γνώρισα σταδιακά αρκετά από τα κορίτσια που συμμετέχουν στην ομάδα, έχοντας πάει να δω δύο προπονήσεις τους και έχοντας παρακολουθήσει μαζί τους μερικούς αγώνες ποδοσφαίρου ανδρών της β΄ κατηγορίας. Πώς ξεκίνησαν όλα γι’ αυτή την ομάδα με το πιο χιουμοριστικό όνομα; «Η ιδέα ξεκίνησε ως αστείο μια μέρα που ήμασταν μαζεμένα 4-5 κορίτσια και ήταν εκεί και ο Τομάς, ο οποίος μας ρώτησε αν θέλουμε να παίξουμε ποδόσφαιρο και να ξεκινήσουμε μια ομάδα. Είπαμε όλες ναι, τον ρωτήσαμε πώς θα λέγεται και απάντησε Άμπαλος. Νομίζω ήταν Οκτώβριος του ’21 και μέχρι τον Φεβρουάριο του ’22 φτιάξαμε το λόγκο και το ίνσταγκραμ της ομάδας, κάναμε ένα στόρι ότι ξεκινάμε και απλώς μαζευτήκαμε χωρίς να έχουμε ιδέα ότι θα φτάναμε να είμαστε 25 κορίτσια τελικά. Η Άμπαλος ξεκίνησε ως αστείο και μετά έγινε κάτι φανταστικό», μου λέει η Μαρίνα Φ.
Τα κορίτσια κάθονται τέρμα
«Εγώ έπαιζα μπάλα παλιότερα στην Κω, αλλά, όταν ήρθα Αθήνα, δεν ήθελα να συνεχίσω να παίζω πιο εντατικά. Είδα το ποστ της Άμπαλος, μου φάνηκε ωραία περίπτωση, έστειλα ένα μήνυμα, εμφανιστήκαμε στη δεύτερη προπόνηση μαζί με την Κατερίνα και μετά κολλήσαμε», λέει η Γεωργία. Συνεχίζω να ρωτάω τα κορίτσια για τη δική τους εμπειρία. Η Χριστίνα μού λέει ότι έπαιζε ποδόσφαιρο τα καλοκαίρια στο χωριό της, αλλά ότι «με έβαζαν μόνο τέρμα, επειδή δεν ήξερα». Η Μαρίνα πετάγεται για να σχολιάσει, γελώντας, ότι την έβαζαν τέρμα επειδή ήταν κορίτσι. «Είμαι χορεύτρια μπαλέτου», συνεχίζει η Χριστίνα, «έμαθα για την ομάδα μέσω του Χρήστου (σ.σ. μαζί με τον Άλεξ συμπληρώνουν το τιμ των προπονητών) και ήρθα, παρόλο που είμαι ντροπαλή και σκεφτόμουν ότι θα χτυπήσω και δεν θα μπορώ μετά να χορέψω. Είδα όμως ότι είμαστε όλες ένα, ότι βοηθάμε η μία την άλλη και σιγά σιγά έφτασα να μη θέλω να χάνω προπόνηση, ενώ έχω αφήσει τον χορό σε δεύτερη μοίρα».
Η Μαρίνα Φ. έπαιζε μπάλα στην πλατεία όταν ήταν μικρή, αλλά τονίζει ότι όσες ήρθαν στην πρώτη προπόνηση ουσιαστικά δεν ήξεραν τίποτα από ποδόσφαιρο. «Ξεκινήσαμε από το μηδέν, αλλά υπήρχε διάθεση και όλη η ομάδα φτιάχτηκε μαζί, ενώ στην πορεία ενσωματώθηκαν και κορίτσια που ήξεραν μπάλα και μας βοήθησαν να ανέβουμε επίπεδο». Στις πλατείες μαζί με αγόρια έπαιζε μπάλα και η Ελένη: «Έβλεπα και πολλή μπάλα, ήθελα και να συνεχίσω να παίζω μεγαλώνοντας, αλλά όλες οι ομάδες ήταν πολύ αθλητικές και με έντονες προπονήσεις. Σκεφτόμουν ότι είμαι 30 χρονών, ποια ομάδα θα με έπαιρνε; Όταν είδα τις χαρούμενες φάτσες στην Άμπαλος και ότι δεν χρειαζόταν εμπειρία, ήρθα και το κλίμα ήταν φανταστικό! Νιώθω ότι ανήκω σε μια ομάδα δεκτική και συμπεριληπτική σε όλα τα πλαίσια. Στην αρχή, έπιανα την μπάλα και μου έλεγαν μπράβο ή έχανα το σουτ και μου έλεγαν δεν πειράζει!». «Τώρα πειράζει!» πετάγεται η Μαρίνα Φ. και ξεσπούν όλες σε γέλια.
«Είμαι και λίγο ανεξέλεγκτη»
«Εγώ έπαιζα μπάλα από πιτσιρίκι, ενώ και ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά στο Περιστέρι, οπότε έχω συνδέσει την παιδική μου ηλικία με το ποδόσφαιρο, έχω όμορφες αναμνήσεις. Αρχικά δίστασα να στείλω στην Άμπαλος, αλλά είδα ότι με αγκάλιασαν. Μαζί τους είναι σαν να γίνομαι πάλι παιδί, γι’ αυτό είμαι και λίγο ανεξέλεγκτη στο γήπεδο, αλλά είναι τόσο όμορφη η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση εντός και εκτός γηπέδου – νιώθω άνετα και με τους προπονητές, δίνουμε συμβουλές η μία στην άλλη. Έρχομαι στις προπονήσεις στη Νέα Σμύρνη από την Παλλήνη, είναι ολόκληρο ταξίδι και δεν θα το έκανα αν δεν ήταν τόσο όμορφο το κλίμα», τονίζει η Ειρήνη, ενώ η Ρίτσα συμπληρώνει ότι: «Περιμένουμε πώς και πώς να παίξουμε. Εγώ μέσα από την Άμπαλος εκπλήρωσα ένα απωθημένο που είχα. Δεν είχα παίξει ποτέ ποδόσφαιρο, αλλά έκανα πολλά χρόνια πρωταθλητισμό σε μπάσκετ και τάε κβο ντο, όπου υπήρχε έντονο το στοιχείο του ανταγωνισμού και πάντα είχα στο μυαλό μου την επίτευξη του στόχου. Είμαι πολύ ντροπαλή, αλλά ήρθα σε μια προπόνηση της Άμπαλος και τώρα νιώθω σαν να βρήκα μια δεύτερη οικογένεια, είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία».
«Οι περισσότερες το νιώθουμε ως ψυχοθεραπεία και διέξοδο», συμπληρώνει η Έλλη. «Όσο χάλια και να είμαστε, ερχόμαστε εδώ και όλα είναι καλύτερα». Η λέξη «ψυχοθεραπεία» ακούγεται από σχεδόν όλες τις παίκτριες που έχω μπροστά μου, ειδικά από τα τρία κορίτσια που έχουν έρθει από το εξωτερικό τα τελευταία χρόνια και βρήκαν στην ομάδα αποδοχή και διασκέδαση. «Εκεί που μεγάλωσα, στην Ιταλία, ποδόσφαιρο έπαιζαν τα αγόρια και στην οικογένειά μου πάντα έλεγαν ότι είναι ένα άθλημα καθόλου γυναικείο. Πάντα έκανα ατομικά σπορ, αλλά ήθελα να ανήκω σε μια ομάδα, επειδή ακόμη και στο επαγγελματικό κομμάτι εργάζομαι μόνη μου. Ήρθα στην Άμπαλος ως άσχετη με το ποδόσφαιρο, αλλά μαζί τους έχω εξασκήσει και τα ελληνικά μου και την υπομονή μου. Όταν παίξαμε τον πρώτο μας φιλικό αγώνα με την ομάδα γυναικών του Αδέσποτου Εξαρχείων, το είπα στη μαμά μου και ρώτησε: “Γιατί, υπάρχει κι άλλη ομάδα γυναικών;”» μου λέει η Τάνια.
Η Μο παρακολουθεί ποδόσφαιρο από μικρή, αλλά δεν είχε παίξει ποτέ συστηματικά. Ανακάλυψε την Άμπαλος μέσα από τα σόσιαλ μίντια ενώ βρισκόταν στο Λονδίνο και αποφάσισε να στείλει μήνυμα στην ομάδα μόλις ήρθε στην Ελλάδα. «Όταν ξεκίνησα να παίζω εδώ, ήξερα μέσα στο κεφάλι μου τι πρέπει να κάνω, αλλά έπρεπε να μάθω και τα πόδια μου να συντονίζονται με αυτό. Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο όταν ανήκεις σε μια ομάδα, είναι κάτι μεγαλύτερο από σένα. Είναι, επίσης, τεράστια ικανοποίηση να αντιλαμβάνεσαι την πρόοδο που κάνεις κάθε εβδομάδα με τις προπονήσεις – δεν συμβαίνει εύκολα τόσο εμφανώς σε άλλους τομείς της ζωής μας. Όταν παίξαμε τον πρώτο μας φιλικό αγώνα, νιώθαμε ότι θα χάσουμε, πήγαμε στο γήπεδο και είχαμε ξεχάσει ακόμη και τις μπάλες μας, αλλά, μόλις βάλαμε το πρώτο μας γκολ και πήραμε τα πρώτα σχόλια από τους προπονητές μας, απογειωθήκαμε!». Η Μάρα είναι από τις πιο μικρές ηλικιακά στην ομάδα και έπαιζε ποδόσφαιρο σε διάφορες ομάδες μεγαλώνοντας στη Γερμανία. «Στη Γερμανία έπαιζα μπάλα σε ομάδες όπου υπήρχε έντονος ανταγωνισμός και πίεση, και αυτό με έκανε να χάσω το κίνητρό μου για το ποδόσφαιρο. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και ανακάλυψα την Άμπαλος, το ποδόσφαιρο έγινε ξανά διασκέδαση για μένα, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει και εξέλιξη στο ταλέντο μας. Αγαπώ την αποδοχή που εισπράττω σε αυτή την ομάδα, όπου δεν έχει σημασία ποιος είσαι και από πού έρχεσαι. Η Άμπαλος είναι ένας ασφαλής χώρος όπου δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά στη ζωή».
Ο πρώτος αγώνας
Όλα τα κορίτσια τονίζουν πόσο σημαντικοί είναι οι τρεις προπονητές τους για ό,τι έχουν πετύχει μέχρι στιγμής και πόσο τους ευχαριστούν για τον χρόνο που έχουν επενδύσει σε εκείνες, χωρίς κάποια οικονομική ανταμοιβή, και για το γεγονός ότι τις κάνουν να νιώθουν ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άντρες, που κατά κόρον ασχολούνται με την μπάλα. Ο Άλεξ, ο ένας από τους προπονητές της Άμπαλος, μου λέει πόση ικανοποίηση λαμβάνουν και οι ίδιοι βλέποντας την πρόοδο των κοριτσιών έναν χρόνο μετά το ξεκίνημα. «Μπορεί να άρχισε ως αστείο, αλλά είναι απίστευτο το πόσο έχουν εξελιχθεί ως παίκτριες όλο αυτό το διάστημα. Πριν από τον φιλικό αγώνα είχαν όλες τόσο άγχος και ήταν συγκινητικό να βλέπω την αυτοπεποίθησή τους να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το ποδόσφαιρο είναι το πρόσχημα για να εξελίξεις τον εαυτό σου, να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου και να αποκτήσεις νέους φίλους», μου λέει ο Άλεξ.
«Οδηγούσα για να πάω στον αγώνα σκεπτόμενη ότι θα φάμε πολλά γκολ και θα τραυματιστώ και πήγαινα με 20 χλμ./ώρα για να μη χτυπήσω πριν καν φτάσω εκεί», λέει η Μαρίνα Φ. για τον αγώνα. Είναι όντως συγκινητικό βλέποντας τα πρόσωπά τους να μου περιγράφουν τα γκολ του αγώνα (κέρδισαν 3-0), τα πανό από φίλους τους στις κερκίδες και την αίσθηση, στο τέλος, ότι μπορούν όντως, τελικά, να παίξουν –ωραίο– ποδόσφαιρο. «Εγώ μπήκα στον αγώνα λαχανιασμένη από το άγχος, επαναλαμβάνοντας από μέσα μου ότι δεν είμαι καλά, κι όταν βγήκα αλλαγή, αναφώνησα ότι είμαστε φανταστική ομάδα», μου λέει γελώντας η Ελένη.
Έχει πλάκα και είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις τόσα χαρούμενα πρόσωπα για όσα έχουν καταφέρει μέσα σε μια ομάδα που στις προπονήσεις της ακόμα ακούγονται φράσεις όπως «σε ποιον;» (φράση που λένε οι προπονητές τους, όταν τα κορίτσια δεν κάνουν πάσες στοχευμένες σε κάποια συμπαίκτριά τους), «όχι με τα χέρια», «ψυχραιμία», «βρες τη λύση». Η Μαρίνα λέει ότι θέλει δέσμευση για να είναι όλες τους συνειδητά παρούσες και να προπονούνται δύο φορές την εβδομάδα, ενώ παράλληλα έχουν και ζωή, δουλειές ή παιδιά. «Εγώ έχω δοκιμάσει να παίξω σε πολλές ομάδες μέχρι τα 28 μου και έχω φύγει από όλες, οπότε, όταν ήρθα στην Άμπαλος, δεν πίστευα ότι θα συμβεί αυτό που έγινε. Ήθελα πολύ να παίξω μπάλα, αλλά, επειδή δεν είμαι καλή και δεν έχω την έφεση, προσπαθώ και το παλεύω», μου λέει, ενώ όλα τα κορίτσια φέρνουν αντίρρηση και αρχίζουν να της λένε ότι είναι «φωτιά στην άμυνα».
Στο τέλος της συζήτησης, όσο εμείς γελάμε στο κυλικείο του γηπέδου, μέσα στο χορτάρι δύο ομάδες αντρών που παίζουν έχουν αρχίσει έντονους διαπληκτισμούς και έχουν πιαστεί στα χέρια. Ο Άλεξ πρέπει να φύγει και μας αποχαιρετά όλες μας, ενώ εγώ τον ρωτάω τι του έχει προσφέρει η ομάδα Άμπαλος τον τελευταίο έναν χρόνο. «Αγάπη», μου απαντάει και καταφέρνει να ακουστεί καθαρά πάνω από τις υβριστικές κραυγές που ακούγονται από το γήπεδο πίσω μας. Υπάρχει η γνωστή ταινία για το ποδόσφαιρο γυναικών Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ, αλλά εγώ πλέον θα λέω: Κάν’ το όπως η Άμπαλος!».
→ ΙΝFO
Για τα νέα της ομάδας και επικοινωνία μαζί της: @fc_abalos