Κάθε φορά που κάποιος αναφέρει τη λέξη «ιππικό», μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό αυτός ο γλωσσοδέτης. Που δεν είναι ακριβώς γλωσσοδέτης, αλλά μάλλον μια επίμονη παρήχηση του σίγμα η οποία, στο αρχαίο δράμα και ιδιαίτερα στον Ευριπίδη (που λάτρευε τις παρηχήσεις), φανερώνει τη διάθεση για έναν επαναλαμβανόμενο ψίθυρο, ένα σούσουρο, μια συνωμοτικότητα που δεν πρέπει να φανερωθεί. «Τρεις σπανοί Ισπανοί, εζωγράφισαν εις πανί, το ισπανικόν Ιππικόν ευρισκόμενον εις πανικόν». Μόνο που αυτή τη φορά ο πανικός ήταν περιττός.
Ήταν, αλήθεια, τόσο αξιοπεριφρόνητη η ιδέα του Νότη Μηταράκη για έφιππη αστυνομία στο κέντρο της πόλης, που έπρεπε πρώτα να διακωμωδηθεί και κατόπιν να καταπνιγεί ακαριαία και μάλιστα με ευθεία παρέμβαση του πρωθυπουργού; Γιατί φρίττουμε τόσο πολύ πια στην ιδέα του αστικού ιππικού;
«Γιατί θα πέφτουν οι μολότοφ και θα αφηνιάζουν τα άλογα», λέει η μιντιακή Μήδεια της Αριστεράς. Μα η ιδέα δεν ήταν ποτέ να ξαμολάμε την έφιππη αστυνομία στις διαδηλώσεις. Και, απ’ όσο ξέρω, οι μολότοφ δεν εκτοξεύονται (ακόμα) σε στιγμές αστικής ειρήνης. Εκτοξεύονται συνήθως στις προαναγγελθείσες ταραχές. Εκεί που τα άλογα αποχωρούν και αναλαμβάνουν τα ΜΑΤ…
«Δεν μας φτάνουν τα βάσανα των αλόγων που υποφέρουν στις άμαξες με τους τουρίστες, πρέπει τώρα να βρούμε νέους τρόπους για να τα τυραννάμε». Τα ζώα εργασίας ήταν και θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη στο πλευρό του ανθρώπου (τα πιο ευτυχισμένα σκυλιά που έχω συναντήσει στη ζωή μου έσερναν ένα έλκηθρο στον βόρειο αρκτικό κύκλο, επί έξι ώρες την ημέρα…). Το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις κακοποίησης και πρέπει να κολαστούν από τον νόμο χωρίς υπεκφυγές δεν σημαίνει ότι θα πάψουμε να ιππεύουμε άλογα ή να αξιοποιούμε τις θαυμαστές ικανότητές των σκύλων. Και σίγουρα όχι επειδή το απαιτεί η μίζερη μειονότητα του οικοφασισμού.
«Όλα τα είχε το κέντρο της Αθήνας, η γκλαμουριά του έλειπε». Το πιο μηδενιστικό επιχείρημα που έχω ακούσει. Σύμφωνοι. Το κέντρο της πόλης έχει τεράστια προβλήματα. Παραβατικότητα, βρόμα, χαοτική κίνηση, ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις. Ας κλείσουμε λοιπόν τα πάρκα, ας ακυρώσουμε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, ας γκρεμίσουμε τα διατηρητέα, ας καταργήσουμε τον δακτύλιο γιατί «για γκλαμουριές είμαστε τώρα;».
Η έφιππη αστυνομία δεν είναι «γκλαμουριά». Είναι, λόγω της συμπάθειας που εμπνέουν τα άλογα, ένα σπουδαίο εργαλείο κοινωνικής αστυνόμευσης. Ειδικά εκεί όπου η αρμονική συνύπαρξη είναι ζητούμενο και ο αστυνομικός δεν είναι φόβητρο αλλά κοινωνικός λειτουργός με αυξημένες ευθύνες. Είναι, τεκμηριωμένα από την ευρωπαϊκή πρακτική (όπου όλες οι χώρες έχουν έφιππη αστυνομία), πολλαπλά αποτελεσματική, σε αναλογία 1/12 έως και 1/15 σε σχέση με τον πεζό αστυνομικό.
Είναι ένα εργαλείο παρατήρησης από πλεονεκτικά υψηλή θέση (high visibility patrol) για την καταστολή της εγκληματικότητας. Ναι! Παίρνει μέρος σε παρελάσεις. Και συνοδείες επισήμων. Και λοιπόν; Στη Μεγάλη Βρετανία, η έφιππη αστυνομία έχει διπλάσια αποτελεσματικότητα στις αναζητήσεις χαμένων ατόμων στην ύπαιθρο απ’ ό,τι οι πεζές διμοιρίες αναζήτησης. Στο Ισραήλ, οι ίλες του ιππικού θεωρούνται από τις πιο αποτελεσματικές μονάδες της Αστυνομίας. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, οι μισές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν διατηρήσει την έφιππη αστυνομία. Πείτε μου, λοιπόν. Είναι όλος ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος τόσο εξαπατημένος από την γκλαμουριά του αλόγου; Ή μήπως εμείς είμαστε λίγο κακομοίρηδες και πρέπει να το δούμε αλλιώς;