Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτόγραψα για τα τρία Χ της φιλοζωίας (χώρος, χρόνος, χρήμα). Καμία απαίτηση δεν έχω να αναζητούν τα παλιά μου άρθρα οι νέοι συνάδελφοι που γράφουν για τα ζώα και τις περιπέτειες που περνούν μαζί τους. Είναι, όμως, μερικά πράγματα που θεωρώ αυτονόητα. Ξαφνιάζομαι όταν ο άλλος αγανακτεί για ζητήματα που λύνονται με πρόνοια και γνώση. Χωρίς αυτά τα δύο η φιλοζωία μπορεί και, κάποια στιγμή, θα γίνει ένα πολύ δαπανηρό και ασύμφορο χόμπι.
Σε άρθρο που μου έστειλε φίλος κτηνίατρος, κεντρικό μοτίβο είναι το ψυχολογικό άχθος που επωμίζεται κάποιος όταν ο σκύλος του αρρωστήσει σοβαρά. Και συνοδευτικό, το «υπέρογκο κόστος» της θεραπείας.
Δεν νομίζω ότι θα βρείτε άλλον άνθρωπο πιο «ψείρα» από μένα στη διαχείριση του οικογενειακού πορτοφολιού. Είμαι ο καταναλωτής που ξέρει πόσο ακρίβυνε το γάλα το τελευταίο τρίμηνο, που ψωνίζει μόνο με λίστα, που καταγράφει σε pie charts το ισοζύγιο εσόδων-εξόδων και την κατανομή του εισοδήματος ανά κατηγορία. (Επίσης, γυρίζω τις κονσέρβες στο ράφι, ώστε «να βλέπουν όλες προς τα έξω», αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.) Εν πάση περιπτώσει, ζογκλάρω στα δάχτυλα κόστος, υπερχρεώσεις, αισχροκέρδειες και ευκαιρίες. Τριακόσια ευρώ για μια χειρουργική επέμβαση δεν είναι «υπέρογκο έξοδο». Είναι κελεπούρι. Χίλια ευρώ συνολικό κόστος θεραπείας («θεραπειών» για την ακρίβεια) δεν είναι πολλά λεφτά. Είναι λίγα.
Είναι λίγα γιατί, για όλους εσάς που εξισώνετε τη ζωή των ζώων με την ανθρώπινη και ξεσαλώνετε στα σόσιαλ –αλλά το ξεχνάτε όταν πρόκειται να βάλετε το χέρι στην τσέπη–, οι κτηνιατρικές υπηρεσίες σήμερα δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τις αντίστοιχες της ιατρικής μέριμνας για ανθρώπους. Τα διαγνωστικά εργαλεία είναι τα ίδια (και το ίδιο ακριβά), οι μέθοδοι θεραπείας εξελίσσονται διαρκώς, τα φάρμακα έχουν από πίσω τους την ίδια εξαντλητική μεθοδολογία έρευνας και ανάπτυξης.
Ο κτηνίατρος δεν είναι πια ο τύπος που κυκλοφορεί στις φάρμες με ένα στηθοσκόπιο και κάνει διαγνώσεις με ακρόαση και ψηλάφηση. Είναι μοναδικός επενδυτής σε μια κλινική που του κοστίζει λεφτά. Και αν χρεώνει 300 ευρώ για ένα χειρουργείο καρκίνου, το κάνει επειδή, αν σου αναλύσει το πραγματικό κόστος (και το λογικό κέρδος που προσαρτάται σε κάθε επάγγελμα), θα πρέπει και να σου το χρεώσει αναλόγως. Αλλά σε ένα περιβάλλον όπου οι μισοί εθελοντές απαιτούν από τους κτηνιάτρους να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες παντού και πάντοτε, επειδή «έτσι κάνουν και οι ίδιοι», δεν τολμά. Ακόμη…
Ξέρω τι σκέφτεσαι, καχύποπτε αναγνώστη. Και έχεις δίκιο! Έχω επενδύσει στους κτηνιάτρους. Μόνο που μετοχές μου είναι η επιθυμία να παραμείνουν στην πιάτσα οι καλοί και όχι οι «σημαίες ευκαιρίας». Γιατί, όταν θα έρθει η σειρά του δικού μου σκύλου, θα θυμάμαι ότι τα κατοικίδια έχουν κόστος. Ανάλογο με το κόστος της καθημερινότητάς μας. Που, ναι, είναι υψηλό. Διότι η ζωή είναι ακριβή, φίλοι μου.
ΥΓ.: Πλήρεις, ετήσιες διαγνωστικές εξετάσεις κοστίζουν τα μισά από το χειρουργείο και σε κρατούν ενήμερο για τα πάντα. Μια ετήσια ασφάλεια στοιχίζει ακόμη λιγότερα. Και τα δύο εντάσσονται σε αυτό που λέγεται «πρόληψη». Μια ιδέα που θέλει ακόμη χρόνια για να ριζώσει στον τόπο μας…
