Βρέθηκα πίσω από το μικρόφωνο του ΑΝΤ1 για τις περιγραφές του Μουντιάλ Γυναικών κάπως απρόσμενα, ένεκα των ποδοσφαιρικών περιγραφών που έκανα παλαιότερα στη Nova. Ακούμπησα για λίγο την πορτοκαλί μπάλα δίπλα στο σημαιάκι του κόρνερ και την παρέλαβα ξανά στις 21 Αυγούστου, μετά τη στέψη της Ισπανίας στο Σίδνεϊ, για να κινήσω μαζί της προς τον Ινδικό.
Στην αρχή των μεταδόσεων υποσχόμουν στους τηλεθεατές του ΑΝΤ1 ότι θα το ευχαριστηθούν, αλλά δεν το πολυπίστευα, ομολογώ. Ξεδιάντροπη διαφήμιση έκανα, για να κόψουμε κάνα εισιτήριο καλοκαιριάτικα. Με το πέρασμα των ημερών, ωστόσο, προσηλυτίστηκα χωρίς να το καταλάβω. Σύμφωνοι, Μουντιάλ είναι πάνω απ’ όλα χρώματα, αρώματα και ιστορίες, αλλά, κρυμμένο πίσω από τις ευωδιές και από τα ουράνια τόξα, ξεμύτιζε πολύ και καλό ποδόσφαιρο.
Η αφέλεια, που αφελώς περίμενα να βασιλεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Οι αγώνες τελείωναν όχι με 5-3, αλλά με 1-0, πράγμα που εγώ θεωρώ εχέγγυο ποιότητας: υψηλό επίπεδο τακτικής, άψογη οργάνωση, παίκτριες πολυσύνθετες, ικανές να παίξουν πολλαπλούς ρόλους, προπονητική σφραγίδα ανάγλυφη, διαιτήτριες που σφύριζαν σωστά δίχως βοήθεια από το καμαράκι του VAR.
Και… ουδεμία αφορμή για σεξισμό, πουθενά και καθόλου μισόλογα του τύπου «γυναίκες είναι» ή «τις παίρνει από κάτω επειδή είναι κορίτσια» ή «παίζουν σαν άνδρες». Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά οι κυρίες έπαιζαν σαν άνδρες και καλύτερα πολλές φορές! Γρήγορα, σοβαρά, οργανωμένα, έξυπνα, μελετημένα. Δεν θα βάλουν γκολ με καραβολίδες από 40 μέτρα, αλλά θα ντριμπλάρουν όμορφα, θα πασάρουν με οξυδέρκεια στην πλάτη της άμυνας, θα στήσουν τριγωνάκια για τίκι-τάκα, θα τζαρτζάρουν άγρια με το κορμί τους, θα εκτιναχθούν για να αποκρούσουν την μπάλα εκεί όπου ζευγαρώνουν οι αράχνες, θα δείξουν σκληράδα στις αναποδιές και ευαισθησία στις τυφλές γωνίες.
Όταν τα φώτα σβήσουν, οι κοπέλες δεν πρόκειται να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Τα κινήματα που τις πόρτες των ανδρικών αποδυτηρίων τις συναντούν ερμητικά κλειστές βρίσκουν στον αθλητισμό των γυναικών εύφορο έδαφος για να ανθίσουν. Τι να σκέφτηκε ο θεοσεβούμενος σενιόρ Πέδρο στην ορεινή χασιέντα του στις σιέρες της Κολομβίας όταν άκουσε το 18χρονο ανφάν τερίμπλ Λίντα Καϊσέδο να αφιερώνει μια γκολάρα στο κορίτσι της;
Στο τέλος της διοργάνωσης, περισσότερο στενοχωριόμουν επειδή το Μουντιάλ γυναικών τελείωσε, παρά ανυπομονούσα για το ταξίδι στις Φιλιππίνες. Η διοργάνωση έβγαλε από μέσα μου τον καλύτερο εαυτό μου για τις περιγραφές των αγώνων, και αυτό είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που θα μπορούσα να της επιδαψιλεύσω. Πώς θα γίνει τώρα να βρούμε ένα ταυρί σαν την Όλγα Καρμόνα ή μια γαζέλα όπως η Σάλμα Παραγιουέλο για να τις μεταγγίσουμε στη μαχμουρλίδικη Εθνική μπάσκετ; ■